INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 3 czerwca 2009 r. (data wpływu 5 czerwca 2009 r.), uzupełnionym w dniu 4 sierpnia 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie dokonywania odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od użyczonego środka trwałego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 czerwca 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie dokonywania odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od użyczonego środka trwałego.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14f § 1 oraz § 2 i art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 23 lipca 2009 r. znak ILPB1/415-650/09-2/AG, ILPP2/443-725/09-2/MN na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 27 lipca 2009 r., a w dniu 4 sierpnia 2009 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 1 sierpnia 2009 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność handlową – obrót paliwami ciekłymi; posiada dwie stacje paliw. Jedną Wnioskodawca prowadzi osobiście, natomiast drugą oddał w dzierżawę zięciowi.

W 2006 roku Wnioskodawca dokonał inwestycji na terenie wydzierżawianej stacji paliw i zakupił dystrybutory do paliw oraz wymienił na nowy podziemny zbiornik do paliw.

W 2008 roku została przeprowadzona w firmie Wnioskodawcy kontrola z urzędu skarbowego, a w jej wyniku zakwestionowano zaliczenie w koszty odpisów amortyzacyjnych zakupu stacji, dokonanych przez Wnioskodawcę inwestycji oraz kosztów utrzymania stacji, sugerując, iż wszystkie te elementy powinny zostać zaliczone do kosztów firmy zięcia.

Wnioskodawcy nakazano dokonać korekt podatku dochodowego oraz VAT, umniejszając koszty o ww. odpisy amortyzacyjne oraz pozostałe koszty, wskazując jednocześnie, aby odpisów tych dokonywał zięć Wnioskodawcy – najemca.

Zgodnie z tym nakazem, Wnioskodawca dokonał stosownych korekt i zapłacił należny podatek VAT oraz dochodowy. Zgodnie z interpretacją urzędu skarbowego czynności te były konieczne, ponieważ kwota z tytułu dzierżawy stacji była zbyt niska (wyniosła 500 zł brutto) i nie pokrywała wartości ponoszonych przez Wnioskodawcę kosztów.

Od stycznia 2009 r. Wnioskodawca oddał zięciowi stację w drodze użyczenia, nie pobierając za to żadnej opłaty. W nieodległej przyszłości Wnioskodawca zamierza kontynuować remont stacji. Przy remoncie zakupione zostaną środki trwałe, które również podlegać będą amortyzacji. Wartość stacji zostanie znacznie podwyższona.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, iż opisany stan faktyczny dotyczy okresu, kiedy stacja oddana była w dzierżawę, czyli okresu, który podlegał kontroli podatkowej przeprowadzonej przez US. Natomiast zapytanie dotyczące możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych odnosi się do stanu faktycznego, będącego przedmiotem kontroli, jak również do stanu obecnego, czyli umowy użyczenia.

Zainteresowany nie posiada wiedzy, kto w obu tych przypadkach powinien dokonywać odpisów amortyzacyjnych. Wnioskodawca ma wątpliwość, czy decyzja US była słuszna. Zgodnie z jej nakazem zwiększono kwotę za dzierżawę stacji, która wynosiła 500,00 zł brutto, na kwotę 1664,26 zł brutto od wartości ponoszonych przez Wnioskodawcę kosztów prowadzenia tej stacji, wyliczonych przez urzędników.

Wnioskodawca podał, iż kwota ta została zwiększona właśnie głównie o wartość tychże odpisów amortyzacyjnych, z czego wynikła konieczność dokonywania korekt i zwrotu podatku dochodowego oraz VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w zakresie dokonywania odpisów amortyzacyjnych od użyczonego środka trwałego.

W związku z oddaniem stacji w użyczenie, kto w tej sytuacji może dokonywać odpisów amortyzacyjnych oraz odliczać koszty dalszego remontu stacji: użyczający, czy biorący w użyczenie...

Zdaniem Wnioskodawcy, na chwilę obecną zięć prowadzi działalność na przedmiotowej stacji na podstawie użyczenia, która może zostać w każdym momencie rozwiązana. Wnioskodawca zastanawia się dlaczego nie może remontować swojej własności, oraz jak ktoś mógłby wykładać własne pieniądze na remont Jego stacji.

Zainteresowany uważa, że to On powinien dokonywać odpisów amortyzacyjnych, ponieważ stacja jest Jego własnością. Ponadto amortyzowane środki trwałe zostały zakupione przez Wnioskodawcę na podstawie faktur VAT, zatem skoro Wnioskodawca dokonał zakupu tych środków, dlaczego nie może ich amortyzować.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy. Jednak, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Jak stanowi art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Tak więc, aby dany przedmiot był uznany za środek trwały musi spełniać następujące warunki:

• stanowić własność lub współwłasność podatnika,
• być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres używania – dłuższy niż rok,
• wykorzystywanie przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością.

Zgodnie z treścią przepisu art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. c) cyt. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oddanych do nieodpłatnego używania - za miesiące, w których składniki te były oddane do nieodpłatnego używania.

Umowa użyczenia należy do umów nazwanych i uregulowana została w art. 710–719 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Zgodnie z art. 710 ustawy Kodeks cywilny, przez umowę użyczenia użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu przez czas oznaczony lub nieoznaczony w bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy. Przedmiotem umowy mogą być wyłącznie rzeczy, przez które należy rozumieć wszelkie przedmioty materialne (art. 45 K.c.). Umowę użyczenia w przeciwieństwie do umowy najmu, cechuje jej nieodpłatny charakter.

Odnosząc się do treści art. 710–719 K.c., regulujących prawa i obowiązki stron umowy użyczenia, użytkującego obciążają koszty zwykłego użytkowania rzeczy i utrzymania jej w stanie niepogorszonym. Strony umowy mogą zatem nałożyć na użytkującego obowiązek regulowania określonych należności, tj. opłaty za energię elektryczną, wywóz nieczystości, zużycie wody, itp.

Z załączonej do wniosku umowy użyczenia wynika, iż „Wszelkie koszty z tytułu korzystania z przedmiotu użyczenia poniesie biorący do używania. Biorący do używania zobowiązuje się do dokonywania wszelkich napraw i remontów na własny koszt w czasie trwania umowy”.

W związku z powyższym Wnioskodawca nie może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatków na remont oddanego w nieodpłatne użytkowanie w drodze użyczenia środka trwałego.

Wnioskodawca nie może również zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od użyczonego zięciowi środka trwałego, ponieważ nie jest on obecnie używany przez Wnioskodawcę na cele prowadzonej przez Niego działalności gospodarczej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, że w zakresie pozostałej problematyki dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych (tj. dokonywania odpisów amortyzacyjnych od dzierżawionego środka trwałego) oraz podatku od towarów i usług w zakresie zasadności zakwestionowania odliczenia podatku od zakupu środków trwałych oraz nakazu jego zwrotu, wniosek rozstrzygnięto postanowieniem z dnia 28 sierpnia 2009 r. nr ILPB1/415-650/09-4/AG, ILPP2/443-725/09-4/MN.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.