INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 1 czerwca 2009 r. (data wpływu 5 czerwca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług jest:

• nieprawidłowe – w zakresie opodatkowania nieodpłatnego przekazania wiat przystankowych,
• nieprawidłowe – w zakresie podstawy opodatkowania tej transakcji,
• prawidłowe – w zakresie obowiązku dokonania korekty podatku.

UZASADNIENIE

W dniu 5 czerwca 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieodpłatnego przekazania wiat przystankowych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca – jest samorządowym zakładem budżetowym Gminy. W związku z zamiarem przekształcenia go w spółkę prawa handlowego wiaty przystankowe stanowiące środki trwałe zakładu budżetowego mają być w drodze decyzji Prezydenta przekazane do Urzędu Miasta. Decyzja powyższa została podjęta z uwagi na unormowania przepisów Ustawy o drogach publicznych z dnia 21 marca 1985 r. (t. j. Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115 ze zm.). W świetle bowiem definicji zapisanych w tej ustawie wiaty przystankowe są urządzeniami związanymi z gospodarką drogową, a w szczególności stanowią element drogi. Jednocześnie z treści art. 19 ust. 5 wynika, że w granicach miast na prawach powiatu zarządcą wszystkich dróg publicznych z wyjątkiem autostrad i dróg ekspresowych jest Prezydent miasta. Ponadto Prezydent może wykonywać swoje obowiązki wynikające z wyżej wspomnianego przepisu przy pomocy jednostki organizacyjnej będącej „zarządem drogi”. W tej sytuacji zarządca drogi powinien ponosić koszty utrzymania przystanków w ramach obowiązków wyznaczonych w tym zakresie ustawą, a co za tym idzie sprawować zarząd nad tym majątkiem. Wobec takiej interpretacji przepisów Prezydent postanowił przejąć wiaty przystankowe od Zainteresowanego na stan Urzędu Miasta, aby następnie przekazać je do Miejskiego Zarządu Dróg i Mostów. Wnioskodawca nadmienił również, że przedmiotowe wiaty przystankowe nabywane były przez niego w okresie od 1996 r. do 2007 r. Zakup wiat finansowany był ze środków pochodzących z dotacji celowej. Wobec faktu, że jego działalność podstawowa, której przedmiotowe wiaty służą, do końca 1999 r. była zwolniona z VAT, Wnioskodawca od zakupów wiat zrealizowanych w tym okresie nie dokonywał odliczenia podatku VAT. Natomiast od 2000 r. przysługuje mu pełne odliczenie podatku.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy w związku z mającym nastąpić przekazaniem wiat przystankowych przez zakład budżetowy na rzecz Urzędu Miasta wystąpi konieczność opodatkowania tej czynności jako nieodpłatnego przekazania...
2. Czy ewentualny obowiązek opodatkowania czynności związanej z nieodpłatnym przekazaniem wiat przystankowych nastąpi od ceny zakupu wyłącznie tych składników majątku, przy nabyciu których Wnioskodawca obniżył podatek należny o podatek naliczony (wiaty przystankowe nabyte po 2000 r.)...
3. Czy w sytuacji, gdyby czynność nieodpłatnego przekazania pomiędzy zakładem budżetowym a Urzędem Miasta została uznana jako nie posiadająca cech prawnie skutecznej umowy i wobec tego podlegałaby wyłączeniu na podstawie art. 6 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, Zainteresowany winien dokonać korekty podatku w rozumieniu art. 91 ustawy o VAT w związku ze zmianą przeznaczenia środków trwałych...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, obowiązek odprowadzenia podatku z tytułu nieodpłatnego przekazania składników majątku na rzecz Urzędu Miasta w związku z decyzją Prezydenta nie wystąpi. Opinię swoją wywodzi z faktu, że nieodpłatne przekazanie jest swego rodzaju umową cywilnoprawną o charakterze dwustronnym. Jednym z koniecznych elementów stosunku cywilnoprawnego jest występowanie co najmniej dwóch podmiotów tworzących jego strony. W sytuacji opisanej powyżej nieodpłatne przekazanie dotyczy dwóch samorządowych jednostek organizacyjnych, ale w rzeczywistości dotyczy tylko jednego podmiotu prawa działającego poprzez swoje jednostki, tzw. stationes fisci. Wykluczone jest zawarcie jakiegokolwiek umowy cywilnoprawnej pomiędzy dwoma jednostkami działającymi w imieniu i ze skutkiem dla tej samej Gminy, którą w omawianym przypadku jest Gmina J., a zatem czynność nieodpłatnego przekazania wiat przystankowych jednostce budżetowej nie posiada cech prawnie skutecznej umowy, co wyczerpuje wyłączenie zawarte w dyspozycji art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.).

W sytuacji, gdyby jednak Zainteresowany był zobowiązany czynność nieodpłatnego przekazania wiat przystankowych na rzecz Urzędu Miasta opodatkować, to podstawą naliczenia podatku należnego byłaby wartość nabycia tych składników, od których przysługiwało mu prawo obniżenia podatku należnego o podatek naliczony w momencie ich zakupu. Tak więc dotyczyłoby to tylko wiat przystankowych nabytych po 2000 r.

Wnioskodawca uważa, że zastosowanie art. 91 ustawy o podatku od towarów i usług nie będzie miało miejsca, gdyż nie wystąpi zmiana przeznaczenia składników majątku w związku z ich nieodpłatnym przekazaniem do Urzędu Miasta.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za:

• nieprawidłowe – w zakresie opodatkowania nieodpłatnego przekazania wiat przystankowych,
• nieprawidłowe – w zakresie podstawy opodatkowania tej transakcji,
• prawidłowe – w zakresie obowiązku dokonania korekty podatku.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się – stosownie do zapisu art. 7 ust. 1 ustawy – przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Oznacza to, że przepisy ustawy o VAT odrywają pojęcie dostawy towarów od cywilistycznego pojęcia sprzedaży, czyli czynności, której następstwem jest przeniesienie własności określonej rzeczy. Zatem przeniesienie prawa do rozporządzania towarem może mieć miejsce nawet wówczas, gdy nie dochodzi do przeniesienia własności tego towaru. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotne jest bowiem przeniesienie faktycznego władztwa ekonomicznego nad towarem.

Czynnością zrównaną z odpłatną dostawą towarów na terytorium kraju, w myśl art. 7 ust. 2 ustawy, jest także przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne przekazanie towarów bez wynagrodzenia, w szczególności darowizny

- jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności, w całości lub w części.

Powyższego przepisu nie stosuje się do przekazywanych drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek (art. 7 ust. 3 ustawy).

Wyłączenie z zakresu stosowania przepisu art. 7 ust. 2 ustawy, dotyczy więc towarów, które co do zasady przekazywane są w związku z działalnością przedsiębiorstwa (przekazanie druków reklamowych lub próbek towarów zawsze ma taki związek, zazwyczaj także przekazanie prezentów). Z powyższego wynika, że powołany wyżej przepis, znajduje zastosowanie również do przekazania związanego z działalnością przedsiębiorstwa. Przeciwne twierdzenie oznaczałoby, że ustawodawca wyłączył spod opodatkowania czynności, które i tak nie podlegają opodatkowaniu. Mając na uwadze racjonalność i celowość działania ustawodawcy, nie można uznać, że przepis art. 7 ust. 2 ustawy dotyczy wyłącznie przekazań nie związanych z przedsiębiorstwem.

Przez odpłatną dostawę towarów należy zatem rozumieć także przekazanie towarów bez wynagrodzenia, jeżeli przekazania dokonano na cele związane z przedsiębiorstwem, a podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony przy nabyciu tych towarów – za wyjątkiem druków reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości oraz próbek.

Podsumowując, pojęcie „dostawy towarów” obejmuje swoim zakresem czynności wymienione w art. 7 ust. 2 ustawy, do których zaliczyć należy również przedmiotowe nieodpłatne przekazanie, o ile podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności, w całości lub w części.

Również w świetle regulacji obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L 2006.347.1 z późn. zm.), będącej odpowiednikiem VI Dyrektywy, tego rodzaju nieodpłatne przekazania towarów podlegają opodatkowaniu.

Z treści art. 16 Dyrektywy 2006/112/WE Rady Unii Europejskiej wynika, że wykorzystanie przez podatnika towarów stanowiących część majątku jego przedsiębiorstwa do celów prywatnych podatnika lub jego pracowników, które przekazuje nieodpłatnie lub, w ujęciu ogólnym, które przeznacza do celów innych niż prowadzona przez niego działalność, gdy VAT od powyższych towarów lub ich części podlegał w całości lub w części odliczeniu, jest uznawane za odpłatną dostawę towarów. Za odpłatną dostawę towarów nie uznaje się jednakże wykorzystania do celów działalności przedsiębiorstwa podatnika towarów stanowiących prezenty o niskiej wartości i próbki.

Analiza powołanego wyżej przepisu pozwala stwierdzić, że swoją dyspozycją obejmuje on każde nieodpłatne zbycie towarów, zarówno do celów innych niż prowadzona działalność gospodarcza, jak i do celów tej działalności.

Mając na uwadze treść przytoczonych wyżej przepisów oraz przedstawione zdarzenie przyszłe stwierdza się, że nieodpłatne przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel podlega opodatkowaniu niezależnie od celu przekazania, o ile nie znajdują zastosowania przepisy art. 7 ust. 3 ustawy.

Odnosząc się do kwestii uznania przedmiotowej transakcji za czynność nie mogącą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy należy zwrócić uwagę, że przepis art. 6 pkt 2 ustawy, obejmuje czynności bezwzględnie zakazane przez prawo (jak handel narkotykami czy handel fałszywą walutą), które w żadnych okolicznościach nie mogą być przedmiotem zwykłego, dozwolonego obrotu, a w związku z tym nie mogą być przedmiotem opodatkowania podatkiem VAT. Natomiast czynności opodatkowane na gruncie VAT zostały oderwane od ważności i skuteczności tych czynności na gruncie prawa cywilnego. Decydujące znaczenie ma bowiem nie prawny (na gruncie prawa cywilnego), lecz ekonomiczny aspekt transakcji. Jak wykazano wcześniej chodzi przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą. Przedmiotowe przekazanie towarów pomiędzy zakładem budżetowym a Urzędem Miasta spowoduje, że jeden z tych podmiotów (Zainteresowany) przekaże prawo do rozporządzenia tymi towarami jak właściciel drugiemu podmiotowi (Urzędowi Miasta). A zatem w transakcji tej uczestniczyć będą dwa podmioty – co powoduje, że dyspozycja przepisu art. 7 ust. 1 ustawy – zostaje wypełniona.

W myśl art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Należy zauważyć, iż zgodnie z art. 29 ust. 10 ustawy, w przypadku dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 2, podstawą opodatkowania jest cena nabycia towarów (bez podatku), a gdy nie ma ceny nabycia, koszt wytworzenia, określone w momencie dostawy tych towarów.

Jak wynika z opisu sprawy, zakup wiat finansowany był ze środków pochodzących z dotacji celowej. Wobec faktu, że działalność podstawowa Wnioskodawcy, której przedmiotowe wiaty służą, do końca 1999 r. była zwolniona z VAT, od zakupów wiat zrealizowanych w tym okresie nie dokonywał on odliczenia podatku VAT. Natomiast od 2000 r. przysługuje mu pełne odliczenie podatku. Jak wskazano wcześniej, za dostawę towarów uznaje się m.in. nieodpłatne przekazanie towarów pod warunkiem, że podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy ich zakupie. W związku z powyższym, nieodpłatne przekazanie wiat przystankowych zakupionych przed rokiem 2000 nie będzie dostawą towaru w myśl przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Zatem podstawą opodatkowania będzie w tym przypadku tylko cena nabycia wiat, od których przysługiwało Zainteresowanemu prawo do odliczenia podatku naliczonego (czyli zakupionych od 2000 r.) – jednakże określona w momencie dostawy.

Tym samym, nieodpłatne przekazanie wiat przystankowych nabytych od 2000 r. w świetle dyspozycji art. 7 ust. 2 ustawy, będzie opodatkowane podatkiem od towarów i usług, natomiast wiaty nabyte przed tą datą nie będą podlegały opodatkowaniu, ponieważ Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego od ich zakupu. Z kolei podstawą opodatkowania jest wprawdzie cena nabycia tych wiat, lecz skorygowana na dzień, w którym dochodzi do przekazania przedmiotowych towarów.

Zgodnie z art. 90 ust. 1 ustawy, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego. Jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1 – to zgodnie z art. 90 ust. 2 ustawy – podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10.

W myśl natomiast art. 90 ust. 3 ustawy, proporcję, o której mowa w ust. 2, ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo.

Stosownie do art. 91 ust. 1 ustawy, po zakończeniu roku, w którym podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 1, jest on obowiązany dokonać korekty kwoty podatku odliczonego zgodnie z art. 90 ust. 2-9, z uwzględnieniem proporcji obliczonej w sposób określony w art. 90 ust. 2-6 lub przepisach wydanych na podstawie art. 90 ust. 11, dla zakończonego roku podatkowego.

W myśl art. 91 ust. 2 ustawy, w przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik dokonuje w ciągu 5 kolejnych lat, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów – w ciągu 10 lat, licząc od roku, w którym zostały oddane do użytkowania. Roczna korekta w przypadku, o którym mowa w zdaniu pierwszym, dotyczy jednej piątej, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów – jednej dziesiątej kwoty podatku naliczonego przy ich nabyciu lub wytworzeniu. W przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, z tym że korekty dokonuje się po zakończeniu roku, w którym zostały oddane do użytkowania.

Ponadto zgodnie z art. 91 ust. 4 ustawy, w przypadku gdy w okresie korekty, o której mowa w ust. 2, nastąpi sprzedaż towarów lub usług, o których mowa w ust. 2, lub towary te zostaną opodatkowane zgodnie z art. 14, uważa się, że te towary lub usługi są nadal wykorzystywane na potrzeby czynności podlegających opodatkowaniu u tego podatnika, aż do końca okresu korekty.

Natomiast, na podstawie art. 91 ust. 6 ustawy, w przypadku gdy towary lub usługi, o których mowa w ust. 4, zostaną:

1. opodatkowane – w celu dokonania korekty przyjmuje się, że dalsze wykorzystanie tego towaru lub usługi jest związane z czynnościami opodatkowanymi;
2. zwolnione od podatku lub nie podlegały opodatkowaniu – w celu dokonania korekty przyjmuje się, że dalsze wykorzystanie tego towaru lub usługi jest związane wyłącznie z czynnościami zwolnionymi od podatku lub niepodlegającymi opodatkowaniu.

Przepisy ust. 1-6 stosuje się odpowiednio w przypadku, gdy podatnik miał prawo do obniżenia kwot podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego od wykorzystywanego przez siebie towaru lub usługi i dokonał takiego obniżenia, albo nie miał takiego prawa, a następnie zmieniło się prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tego towaru lub usługi (art. 91 ust. 7 ustawy).

Ww. przepisy odnośnie korekt dotyczą tylko sytuacji, gdy miały miejsce czynności, które zmieniły związek podatku naliczonego z czynnościami opodatkowanymi lub czynnościami nieopodatkowanymi. W przedmiotowej sprawie należy zauważyć, że skoro nieodpłatne przekazanie wiat (od nabycia których Wnioskodawcy przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego) podlega opodatkowaniu, to nie dochodzi do zmiany przeznaczenia tych towarów, nie zmienia się prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych wiat przystankowych. Brak jest zatem podstaw do korekty odliczonego podatku naliczonego.

W związku z powyższym Wnioskodawca nie jest zobowiązany do dokonania korekty podatku.

Zatem stanowisko Zainteresowanego w tym zakresie jest prawidłowe, jednakże z uwagi na zastosowanie innych przepisów prawa niż przez niego wskazane.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno