INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 3 czerwca 2009 roku (data wpływu 8 czerwca 2009 r.) oraz jego uzupełnieniu z dnia 21 lipca 2009 r. (data wpływu 27 lipca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży lokalnych dukatów wykonanych z mosiądzu - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 czerwca 2009 roku został złożony wniosek uzupełniony pismem z dnia 21 lipca 2009 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży lokalnych dukatów „X” wykonanych z mosiądzu.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest samorządową instytucją kultury, podatnikiem podatku od towarów i usług. W bieżącym zlecono Mennicy Polskiej wykonanie żetonów monetarnych – dukatów lokalnych w celu promocji miasta. Mennica wykonała dukat „X” w mosiądzu i dukat „X” w srebrze stosując PKWiU 36.21.10.2000 w stawce 22%. Dukat „X” w sezonie letnim będzie środkiem płatniczym w wydzielonych punktach. Jego wartość brutto wynosi 4 zł przy zakupie i sprzedaży. Sprzedaż dukatów ze srebra nie budzi wątpliwości co do stawki VAT – Wnioskodawca stosuje stawkę podstawową 22%. Odnośnie zaś dukata z mosiądzu jako środka płatniczego Wnioskodawca ma wątpliwości czy podlega opodatkowaniu, czy korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 43 pkt 1 ust. 7 ustawy. W uzupełnieniu z dnia 21 lipca 2009 r. wskazano, że żetony monetarne wykonane w celu promocji miasta zwykle nie są używane jako środek płatniczy lecz jako pamiątka z pobytu w L. Monety są sprzedawane po cenie wyższej od nominalnej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż dukatów lokalnych „X” wykonanych z mosiądzu, używanych jako środek płatniczy w wydzielonych punktach miasta w sezonie letnim (od 17 maja do 31 sierpnia) korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 pkt 1 ust. 7 ustawy, i czy ewentualnie podlega opodatkowaniu wg stawki podstawowej 22%...

Zdaniem Wnioskodawcy, skoro wykonano produkt ze stawką 22%, to sprzedaż tego towaru nie może korzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe, jednakże w oparciu o inne uzasadnienie prawne niż w stanowisku.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług oraz (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie zaś do definicji zawartej w art. 2 pkt 6 cyt. ustawy o podatku od towarów i usług towarami są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publiczne, a także grunty.

Stawka podatku – na podstawie art. 41 ust. 1 powołanej ustawy wynosi 22% z zastrzeżeniem ust. 2 - 12, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1 Jako odstępstwo od zasady powszechności i równości opodatkowania zastosowanie obniżonej stawki podatku lub zwolnienie z opodatkowania podatkiem od towarów i usług możliwe jest jedynie w przypadku wykonywania czynności ściśle określonych w cyt. ustawie oraz w przepisach wykonawczych wydanych na jej podstawie.

Na mocy art. 41 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. nr 54, poz. 535 z późn. zm.) zwalnia się od podatku dostawę, łącznie z pośrednictwem, dotyczącą walut, banknotów i monet używanych jako prawny środek płatniczy, z wyłączeniem przedmiotów kolekcjonerskich, za które uważa się monety ze złota, srebra lub innego metalu oraz banknoty, które nie są zwykle używane jako prawny środek płatniczy lub które mają wartość numizmatyczną.

Skutkiem tego unormowania jest zwolnienie od podatku dostawy, łącznie z pośrednictwem, walut, monet oraz banknotów używanych jako prawny środek płatniczy. Jednakże zwolnieniu od podatku nie podlega każda dostawa monet lub banknotów. Przepis art. 43 ust. 1 pkt 7 ustawy, wyłącza ze zwolnienia przedmioty kolekcjonerskie. Zgodnie z definicją legalną tego pojęcia zawartą w tym przepisie za przedmioty kolekcjonerskie należy uznać monety ze złota, srebra lub innego metalu oraz banknoty, które:

1. nie są zwykle używane jako prawny środek płatniczy lub które
2. mają wartość numizmatyczną.

Zatem dla określanie danego banknotu lub monety jako przedmiotu kolekcjonerskiego zasadnicze znaczenie będzie miało to czy jest zwykle używany jako prawny środek płatniczy lub czy posiada wartość numizmatyczną. W związku z faktem, że w ustawie brak jest definicji słowa “zwykle” oraz “numizmatyczny” należy posłużyć się definicjami tych określeń zawartymi w Słowniku języka polskiego.

Zgodnie ze Słownikiem języka polskiego (PWN, Warszawa 1981, t. 3) „zwykle” oznacza: „ przeważającej liczbie wypadków, prawie zawsze, najczęściej, przeważnie, zazwyczaj”, zaś „umizmat” (za: Słownikiem języka polskiego PWN, Warszawa 1979, t. 2) „dawna moneta mająca wartość zabytkową”, odpowiednio „numizmatyczny” – „dotyczący numizmatyki, numizmatów”.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że monety, o których mowa we wniosku nie są numizmatykami, gdyż nie spełniają warunków definicji. Monety te są przedmiotami kolekcjonerskimi, gdyż nie są one zwykle używane jako prawny środek płatniczy. Monety te są emitowane w niskich nakładach, z przeznaczeniem dla kolekcjonerów i numizmatyków. Fakt, że mogą (w określonym czasookresie) stanowić prawny środek płatniczy nie oznacza, że są zwykle używane jako prawny środek płatniczy. Należy przyjąć, że dla określenia częstotliwości występowania danej monety w obiegu znaczenie ma nie tylko stanowisko emitenta (zgodnie, z którym dana moneta może w ogóle występować jako środek płatniczy), ale także obiektywny fakt, jakim jest częstotliwość użycia danej monety w obiegu.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku od towarów i usług charakter kolekcjonerski nie jest wyłączony przez fakt, że moneta występuje jako prawny środek płatniczy. Aby określić, że dana moneta nie ma charakteru kolekcjonerskiego konieczne jest, żeby występowała jako prawny środek płatniczy w przeważającej ilości dokonywanych za jej pomocą transakcji. Monety okolicznościowe są emitowane w ograniczonej ilości (niskie nakłady, w porównaniu do monet powszechnego obiegu), a w związku z tym nie mogą być uznane za monety stosowane jako prawny środek płatniczy w przeważającej ilości transakcji.

Ponadto należy zwrócić uwagę, że zgodnie z wyjaśnieniami Strony monety sprzedawane są po cenie wyższej niż nominał. W związku z powyższym należy zauważyć, że monety te nie występują w przedmiotowej transakcji jako środek płatniczy, którego dostawa, łącznie z pośrednictwem, podlega zwolnieniu, lecz jako przedmiot kolekcjonerski, którego dostawa zgodnie z brzmieniem art. 43 ust. 1 pkt 7 w związku z art. 41 ust. 1 podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w wysokości 22%.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.