INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki jawnej, przedstawione we wniosku z dnia 16 czerwca 2009r. (data wpływu do tut. Biura – 22 czerwca 2009r.), uzupełnionym w dniu 07 sierpnia 2009r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości uznania za jeden środek trwały zakupionych budynków, wybudowanych magazynów oraz urządzeń technicznych (instalacji) – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 czerwca 2009r. wpłynął tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości uznania za jeden środek trwały zakupionych budynków, wybudowanych magazynów oraz urządzeń technicznych.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych. Dlatego też pismem z dnia 24 lipca 2009r. wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 07 sierpnia 2009r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka jawna nabyła w 2005 roku nieruchomość, na którą składają się grunt w użytkowaniu wieczystym, dwa budynki trwale związane z gruntem, wydzielone z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiadających fundamenty i dach oraz wspólne urządzenia budowlane – urządzenia techniczne związane z obiektami budowlanymi, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jak przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczeniu lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietniki. Nieruchomość jest wykorzystywana jako magazyny w prowadzonej działalności gospodarczej. Spółka po kontroli Inspekcji Pracy otrzymała zalecenia, które wiążą się z budową przyłączy wodnych i kanalizacyjnych, instalacji oświetlenia terenu jak również oświetlenia placu i pomieszczeń wewnętrznych budynków. Z własnych potrzeb Spółki zachodzi potrzeba budowy dodatkowego magazynu, który będzie korzystał z urządzeń technicznych nieruchomości istniejących i dobudowanych, w sytuacji gdy na jednej nieruchomości Spółka buduje nowy magazyn jak i rozbudowując urządzenia techniczne typu przyłącza wodne, kanalizacyjne, elektryczne, przeciwpożarowe itp.

W uzupełnieniu wniosku wskazano m. in., iż:

• Zgodnie z aktem notarialnym Spółka dokonała zakupu nieruchomości składającej się z działek nr 1/57 o powierzchni 1.1486 ha, nr 1/59 o powierzchni 0,8788 ha i nr 1/103 o powierzchni 0,3789 ha, przy czym działka nr 1/57 zabudowana jest stanowiącymi odrębne nieruchomości budynkami nr 93 i 93A. Cała nieruchomość jest ogrodzona, posiada utwardzone place postojowo – manewrowe oraz drogę dojazdową, które nie mają odpowiedniego wpisu w KW.

• Budynki nr 93 i 93A wraz z placem postojowym i ogrodzeniem zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych jako jeden środek trwały.

• W ramach prac remontowo modernizacyjnych wykonano następujące roboty:

1. budowa wodociągu doprowadzającego wodę do przedmiotowych budynków oraz kanalizację celem odprowadzenia ścieków z budynków istniejących jak i dobudowanych,
2. budowę kanalizacji wód opadowych celem odprowadzenia wód opadowych z budynków istniejących jak i dobudowanych,
3. budowę sieci elektrycznej dla oświetlenia budynków istniejących jak i dobudowanych oraz placu postojowo manewrowego,
4. budowa dwóch budynków magazynowych, ze względów formalnych stanowiących odrębną od nieruchomości własność,
5. remont ogrodzenia całej nieruchomości,
6. wewnętrzne instalacje elektryczne,
7. wykonano również instalacje przeciwpożarowe poprzez zabudowę m. in. hydrantów p. poż.,
8. w jednym z istniejących budynków wykonano remont mający na celu zgodnie z zaleceniami Inspekcji Pracy zapewnienie pracującym magazynierom pomieszczenia socjalnego.

- według Spółki całość stanowi jeden środek trwały w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy stosownie do art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mamy do czynienia z ulepszonym środkiem trwałym, w sytuacji gdy na jednej nieruchomości Spółka dobuduje nowy magazyn jak i rozbuduje urządzenia techniczne typu przyłącza wodne, kanalizacyjne, elektryczne, przeciwpożarowe itp. dla potrzeb istniejących budynków jak i dobudowanych budynków...

Zdaniem wnioskodawcy zgodnie z art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za środek trwały można uznać m. in. budynki jeżeli są kompletne i zdatne do użytku. Żaden z budynków bez urządzeń budowlanych nie jest kompletny i zdatny do użytku. Zdaniem Spółki ma jeden środek trwały złożony z budynków zakupionych i wybudowanych oraz wspólnych urządzeń budowlanych nabytych i wybudowanych. Pojęcie budynku, którym posługuje się ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych jest pojęciem szerszym niż pojęcie budynku w prawie budowlanym i obejmuje nie tylko budynek w rozumieniu prawa budowlanego ale również urządzenia budowlane w rozumieniu prawa budowlanego. Dlatego w rozumieniu prawa podatkowego należy mówić o ulepszeniu jednego środka trwałego, którego wartość po ulepszeniu jest równa wartości nabycia tego środka trwałego w 2005 roku i poniesionych kosztów na ulepszenie poprzez dobudowanie nowych budynków i rozbudowę wspólnych urządzeń technicznych, niezbędnych dla używania budynków.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Aby zatem dany wydatek mógł zostać zakwalifikowany do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu;
  

• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów;
  

• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 (art. 22 ust. 8 ww. ustawy).

W myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Natomiast w myśl art. 22c pkt 1 ww. ustawy amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Klasyfikacji środków trwałych dokonuje się na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. nr 112, poz. 1317 ze zm.). Zgodnie z częścią I Uwagi Wstępne Objaśnień do ww. rozporządzenia Klasyfikacja Środków Trwałych (KŚT) jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych.

W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być m.in. np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt, tzw. obiekt zbiorczy, którym może być np. zespół przewodów rurociągowych, zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla lub zespoły komputerowe (część I – objaśnienia uwagi wstępne KŚT).

Zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych do wyposażenia budynku zalicza się wszystkie instalacje wbudowane w konstrukcje budynku na stałe, np. instalacje sanitarne, elektryczne, sygnalizacyjne, komputerowe, telekomunikacyjne, przeciwpożarowe oraz normalne wyposażenie budynku np. wbudowane meble. W skład budynku, jako pojedynczego obiektu inwentarzowego, wlicza się również tzw. "obiekty pomocnicze" obsługujące dany budynek, np. chodniki, dojazdy, podwórka, place, ogrodzenia, studnie, itp. Obiekty pomocnicze, obsługujące więcej niż jeden budynek, należy zaliczać do właściwych rodzajów zgodnie z ich przeznaczeniem. Granice instalacji należących do wyposażenia budynku stanowią w zależności od rodzaju instalacji np. mufy, studzienki rewizyjne, zawory zamykające dopływ wody, gazu, czynników grzewczych, itp.

Natomiast instalacje nietypowe bądź takie, które mogą obsługiwać kilka budynków lub mogą funkcjonować niezależnie od instalacji będących integralną częścią budynku stanowią samodzielny środek trwały.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Spółka w 2005 roku nabyła prawo wieczystego użytkowania gruntu oraz dwa budynki trwale związane z tym gruntem. Budynki te stanowią odrębne nieruchomości. Budynki te są ogrodzone, posiadają utwardzone place postojowo – manewrowe oraz drogę dojazdową. Z wniosku wynika także, iż Spółka na ww. gruncie wybudowała dwa dodatkowe budynki (magazyny) stanowiące odrębne przedmioty własności. Mając na względzie cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, iż każdy z ww. budynków (nabytych jak i wybudowanych) oraz prawo użytkowania wieczystego działek stanowią odrębne środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne. Odrębnymi środkami trwałymi będą także pozostałe ww. składniki majątku. Służą one bowiem kilku środkom trwałym.

Odnosząc się natomiast do kwestii wskazanych w uzupełnieniu wniosku, przeprowadzonych prac budowlanych i remontowo modernizacyjnych stwierdzić należy, iż stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych.

W myśl art. 22g ust. 17 ww. ustawy jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Jak wynika z powyższego ulepszenie polega na przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji środka trwałego. Wyliczenie zawarte w omawianym przepisie stanowi katalog zamknięty, co oznacza, że tylko wydatki związane chociaż z jedną z tych prac, które w konsekwencji skutkują wymienionymi efektami, czyli przebudową, rozbudową rekonstrukcją adaptacją lub modernizacją środka trwałego, mogą zostać uznane za wydatki ulepszające ten środek. Przebudową jest rezultat prac budowlanych, którego istotą jest zmiana struktury wewnętrznej obiektu już istniejącego, nie powodująca jednak zwiększenia ani jego powierzchni, ani też kubatury. Rozbudowa polega na zwiększeniu, w wyniku prac budowlanych, powierzchni lub kubatury budynku. Rekonstrukcja to ponowna budowa, w efekcie której nastąpi odtworzenie określonych elementów obiektu w tej przestrzeni, którą dotychczas elementy te zajmowały. Zazwyczaj dotyczy elementów zużytych lub zniszczonych. Adaptacja natomiast polega na przystosowaniu obiektu do nowej funkcji, której dotychczas nie pełnił, a modernizacja to unowocześnienie, tj. wyposażenie obiektu bądź jego elementów składowych w takie urządzenia lub cechy, których wcześniej nie miał, a które są wytworem nowszej myśli technicznej.

Ulepszenie środka trwałego polega zatem na dokonywaniu nakładów na tenże środek, które powodują wzrost wartości użytkowej tego środka.

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji remontu. Dlatego też należy w tym przypadku odwołać się do definicji sformułowanej w przepisach prawa budowlanego. Zgodnie z art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 ze zm.) remontem jest wykonanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Istotą remontu są zatem wszystkie działania przywracające pierwotny stan techniczny i użytkowy środka trwałego, w tym również polegające na wymianie zużytych składników technicznych następujące w toku eksploatacji środka trwałego i będące wynikiem tej eksploatacji, niezwiększające jego wartości początkowej. Podkreślenia wymaga fakt, że przy remoncie mogą być stosowane materiały odpowiadające aktualnym standardom technologicznym. Remont następuje w toku eksploatacji środka trwałego przez podatnika i jest wynikiem tej eksploatacji (zużycia). Wymiana zużytych elementów środka trwałego na nowe ma charakter odtworzeniowy, przywracający jedynie jego pierwotną wartość użytkową i niezmieniający jego charakteru. Różnica pomiędzy nakładami ponoszonymi na remont a nakładami ponoszonymi na ulepszenie środków trwałych polega na tym, że remont zmierza do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środka trwałego i jest rodzajem naprawy, wymiany zużytych elementów, natomiast w wyniku ulepszenia środek trwały zostaje unowocześniony lub przystosowany do spełniania innych, nowych funkcji, zyskuje istotną zmianę cech użytkowych.

Z wniosku wynika, iż Spółka zobligowana zaleceniami Państwowej Inspekcji Pracy utworzyła w jednym z budynków pomieszczenie socjalne dla pracowników. Ponadto wybudowała sieci: wodociągową, kanalizacyjną, elektryczną oraz przeciwpożarową służące budynkom istniejącym jak i nowo wybudowanym. Przeprowadziła także remont ogrodzenia całego terenu.

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, iż wykonanie prac mających na celu stworzenie w jednym z budynków pomieszczenia socjalnego dla pracujących tam osób należy potraktować jako ulepszenie środka trwałego (ale tylko tego budynku). Wiązało się to bowiem z przebudową i adaptacją części istniejącego budynku (środka trwałego). Wydatki poniesione na ten cel będą zatem powiększały wartość początkową środka trwałego tj. budynku, w którym pomieszczenie socjalne powstało. Co się zaś tyczy wydatków poniesionych na ogrodzenie, jeżeli będą one miały charakter remontowy będą podlegały zaliczeniu bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej przez Spółkę pozarolniczej działalności gospodarczej. Jeżeli jednak miały charakter ulepszeniowy będą powiększały wartość początkową tego środka trwałego – ogrodzenia.

Odnosząc się natomiast do kwestii budowy sieci wodociągowej, kanalizacyjnej, elektrycznej i przeciwpożarowej stwierdzić należy, iż budowa tych sieci, jeżeli zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych, są wbudowane w konstrukcje budynków na stałe, stanowić będzie ulepszenie środków trwałych (poszczególnych budynków). Natomiast instalacje, które służą obsłudze kilku budynków lub mogą funkcjonować niezależnie od instalacji będących integralną częścią budynku stanowią samodzielne środki trwałe.

Z uwagi na powyższe, przedstawione we wniosku stanowisko, należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zważywszy na fakt, iż wnioskodawcą jest podmiot gospodarczy, tj. Spółka jawna, niniejsza interpretacja, stosownie do postanowień m. in. art. 14k Ordynacji podatkowej, jest wiążąca tylko dla tego podmiotu co oznacza, iż nie wywołuje bezpośrednio skutków dla wspólników tej Spółki.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.