INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 czerwca 2009r. (data wpływu do tut. Biura – 22 czerwca 2009r.), uzupełnionym w dniu 3 sierpnia 2009r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej przypadającej na wnioskodawcę części odszkodowania za uszkodzenie mienia – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 czerwca 2009r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej przypadającej na wnioskodawcę części odszkodowania za uszkodzenie mienia.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych. Dlatego też, pismem z dnia 24 lipca 2009r. wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 3 sierpnia 2009r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie Spółki jawnej. Przedmiotem działalności jest między innymi utrzymanie terenów zielonych polegające w szczególności na koszeniu i usuwaniu trawy. W czasie koszenia, które odbywa się z użyciem maszyn (kosy spalinowe i kosiarki spalinowe), dochodzi do uszkodzenia mienia osób trzecich. Często przyczyną takich zdarzeń są kamienie wyrzucane przez elementy wirujące kos i kosiarek. W ich efekcie dochodzi do uszkodzenia szyb lub elementów karoserii pojazdów zaparkowanych w pobliżu koszonych trawników. Ponieważ zdarzenia takie są nieuniknione została zawarta umowa ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej. Umowa ta jednakże przewiduje udział własny w wysokości 500 zł, co oznacza, że w np. przypadku szkody o wysokości 800 zł zakład ubezpieczeń wypłaca 300zł, natomiast wnioskodawca musi wypłacić swój udział własny, czyli 500zł. Udział ten powoduje również, że ubezpieczyciel w ogóle nie pokrywa szkód poniżej 500zł. Umowa z ubezpieczycielem została zawarta w opisanych wyżej zasadach gdyż wielkość składki w takim przypadku jest wielokrotnie niższa niż składka w przypadku umowy ubezpieczenia bez udziału własnego. Z ekonomicznego punktu widzenia w niektórych latach korzystniejszy był wariant z tańszym ubezpieczeniem, gdyż suma zapłaconej składki ubezpieczenia z udziałem własnym i wypłaconych odszkodowań była niższa od składki ubezpieczeniowej przy umowie bez udziału własnego. Ponadto, jak wnioskodawca podkreśla, mimo dołożenia wszelkich starań i wykonywania usług koszenia z największą uwagą i starannością szkody zawsze będą się zdarzały, gdyż nie ma żadnej możliwości usunięcia wszystkich kamieni i innych twardych materiałów z trawnika przed rozpoczęciem koszenia.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wypłacone odszkodowanie w związku z zaistniałymi szkodami w trakcie świadczenia usług stanowią koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem wnioskodawcy, wpłacone odszkodowania stanowią koszt uzyskania przychodu. Zgodnie z treścią art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Ustawodawca nie zawarł tego typu odszkodowań w katalogu wydatków, które nie stanowią kosztu uzyskania przychodu zapisanym w art. 23 ww. ustawy.

Wypłacone odszkodowanie (nie jest) wydatkiem w celu osiągnięcia przychodu, lecz jest wydatkiem w celu zachowania źródła przychodu. Jak wskazuje, gdyby odmówił pokrycia szkody w części, w której nie uczynił tego ubezpieczyciel, naraziłby się na dużo większe wydatki związane z postępowaniem przed sądami, gdyż nie ulega wątpliwości, że poszkodowani dochodziliby swoich roszczeń na drodze sądowej. Dlatego, zdecydowanie taniej i szybciej jest pokryć przypadającą część szkody i zakończyć na tym sprawę, niż uczestniczyć w postępowaniach sadowych, pokrywać ich koszty jak również koszty zastępstwa procesowego i odsetki. Powstanie szkód jest nieuniknione, a co za tym idzie jest normalnym elementem prowadzonej działalności gospodarczej.

Na potwierdzenie prezentowanego stanowiska wnioskodawca powołał pismo Izby Skarbowej w Warszawie z 4 stycznia 2007r. 1401/BP-I/4230Z-129/06/ER.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska wnioskodawcy.

Jednocześnie zaznaczyć należy, iż do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej działalności gospodarczej może zostać zaliczona wyłącznie ta część przysługującego poszkodowanemu odszkodowania, która nie została pokryta z zawartej przez wnioskodawcę umowy ubezpieczenia. Pamiętać również należy o obowiązku należytego udokumentowania poniesionych z ww. tytułu wydatków oraz ich związku z prowadzoną pozarolniczą działalnością gospodarczą.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.