Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP2/443-1070/12-4/AK
z 14 grudnia 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012r. poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony, przedstawione we wniosku z dnia 22 października 2012r. (data wpływu 23 października 2012r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług (Wariant 3)

• jest prawidłowe w zakresie braku zastosowania art. 119 do usług świadczonych przez Spółkę,
• jest prawidłowe w zakresie uznania, iż zwrot opłaty za usługę hotelową uiszczoną przez Spółkę w imieniu klienta bez doliczania kwoty marży, nie będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem VAT,
• jest nieprawidłowe w zakresie uznania, iż zwrot opłaty za usługę hotelową uiszczoną przez Spółkę w imieniu klienta wraz z doliczoną kwoty marży będzie podlegał zwolnieniu z podatku VAT.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 23 października 2012r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usług świadczonych przez Spółkę.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. Sp.k. (C.) prowadzi działalność gospodarczą, której przedmiotem jest rezerwowanie klientom miejsc hotelowych w hotelach, które klientom C. oferują znaczące rabaty (zwykle 50%), do czego wcześniej zobowiązały się w umowie z C. C. nie otrzymuje od hotelu wynagrodzenia, ani też nie płaci hotelowi za oferowanie usług po obniżonych cenach klientom C.

Występują trzy warianty świadczonej przez C. usługi rezerwacyjnej.

W Wariancie 3 C. świadczy usługę rezerwacyjną w taki sposób, że opłata naliczana jest za każdą wykonaną dla klienta rezerwację, niezależnie od tego, czy klient faktycznie skorzysta z zarezerwowanej usługi hotelowej, czy też nie. Ponadto, za wyświadczone na rzecz klienta usługi hotelowe, hotele wystawiają faktury na klienta, ale wynikającą z nich należność reguluje C., aby następnie kosztem tym obciążyć klienta, bez naliczania swojej marży (kwota zapłacona hotelom = kwocie pobieranej od klienta) lub z naliczeniem marży (kwota pobierana od klienta = kwota zapłacona hotelom + marża C.).

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy w Wariancie 3, znajduje zastosowanie art. 119 VATU?

Czy w Wariancie 3, w przypadku, gdy zwrot pieniędzy od klienta za uregulowanie faktury hotelowej przez C. odbywa się odpłatnie (z doliczeniem marży C.), C. powinna wystawić fakturę VAT ze stawką „zw.”?

Czy w Wariancie 3, w przypadku, gdy zwrot pieniędzy od klienta za uregulowanie faktury hotelowej przez C. odbywa się nieodpłatnie (bez doliczenia marży C.), C. powinna wystawić klientowi notę obciążeniową (nie fakturę VAT)?

Stanowisko Wnioskodawcy

Zdaniem C., w Wariancie 3, do usług C. nie znajduje zastosowania art. 119. W zakresie usługi rezerwacyjnej znajdą bowiem zastosowanie ogólne normy opodatkowania usług (jak w Wariantach 1 i 2), natomiast w zakresie obciążenia klienta poniesionymi wydatkami z tytułu zapłaty za faktury hotelowe mamy de facto do czynienia z usługą finansową świadczoną klientowi przez C., bowiem C. reguluje tylko należność z faktury klienta, a klient zobowiązany jest do zwrotu tych pieniędzy na rzecz C.. Usługa ta jest zwolniona z VAT na podstawie art . 43 ust. 1 pkt . 40) VATU. Nadto, ze względu na fakt wystawiania przez hotel faktur bezpośrednio dla klienta (C. je tylko opłaca), nie dochodzi do nabycia przez C. usług dla bezpośredniej korzyści klienta, a tym samym nie jest spełniony warunek art. 119 ust. 3 pkt 3 VATU.

W przypadku, gdy usługa polegająca na zapłacie za hotel w imieniu i na rzecz klienta jest nieodpłatna (klient zwraca C. dokładnie taką samą kwotę, jaką C. zapłacił w jego imieniu hotelom), należy stwierdzić, że mamy do czynienia ze świadczeniem w ogóle nie podlegającym VAT (art. 5 ust. 1 pkt . 1 oraz art. 8 ust. 1-2 VATU), wobec czego C. nie będzie zobowiązana do wystawienia klientowi faktury VAT, a jedynie noty obciążeniowej.

W przypadku, gdy usługa polegająca na zapłacie za hotel w imieniu i na rzecz klienta jest odpłatna (klient zwraca C. kwotę, jaką C. zapłacił w jego imieniu hotelom powiększoną o marżę C.), należy stwierdzić, że mamy do czynienia ze świadczeniem podlegającym wprawdzie VAT (art. 5 ust. 1 pkt 1 oraz art. 8 ust. 1-2 VATU), ale jednocześnie z podatku tego zwolnionym (art. 43 ust. 1 pkt 40 VATU), wobec czego C. będzie zobowiązana do wystawienia klientowi faktury VAT, ale ze stawką „zw.”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe w zakresie braku zastosowania art. 119 do usług świadczonych przez Spółkę i w zakresie uznania, iż zwrot opłaty za usługę hotelową uiszczoną przez Spółkę w imieniu klienta bez doliczania kwoty marży, nie będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem VAT oraz za nieprawidłowe w zakresie uznania, iż zwrot opłaty za usługę hotelową uiszczoną przez Spółkę w imieniu klienta wraz doliczoną kwoty marży będzie podlegał zwolnieniu z podatku VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 cyt. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 cyt. ustawy, świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, to każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Należy wyjaśnić, iż pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 cyt. ustawy. Zauważyć jednak należy, iż usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Co do zasady, w myśl art. 29 ust. 1 cyt. ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Przepis art. 119 ustawy o podatku od towarów i usług wprowadza szczególny sposób opodatkowania usług turystycznych, którego istotą jest opodatkowanie marży stanowiącej wynagrodzenie podatników świadczących usługi turystyki.

Zgodnie z art. 119 ust. 1 cyt. ustawy, podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5.

Stosownie do ust. 2 artykułu 119 cyt. ustawy, przez marżę rozumie się różnicę między kwotą należności, którą ma zapłacić nabywca usługi, a ceną nabycia przez podatnika towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, gdzie przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie.

Jak wskazuje art. 119 ust. 3 cyt. ustawy, przepis ust. 1 stosuje się bez względu na to kto nabywa usługę turystyki, w przypadku gdy podatnik:

2. działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek;
3. przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty,
   
   

W myśl ust. 3a art. 119 cyt. ustawy, podatnicy, o których mowa w ust. 3, są obowiązani prowadzić ewidencję, o której mowa w art. 109 ust. 3, z uwzględnieniem kwot wydatkowanych na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, oraz posiadać dokumenty, z których wynikają te kwoty. Natomiast art. 119 ust. 4 stanowi, iż podatnikom, o których mowa w ust. 3, nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwoty podatku naliczonego od towarów i usług nabytych dla bezpośredniej korzyści turysty.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 cyt. ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2 12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Na podstawie art. 146a pkt 1 cyt. ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011r. do dnia 31 grudnia 2013r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w treści ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Jak wynika z art. 43 ust. 1 pkt 40 cyt. ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

Z okoliczności przedstawionych przez Wnioskodawcę wynika, iż Spółka prowadzi działalność gospodarczą, której przedmiotem jest rezerwowanie klientom miejsc hotelowych w hotelach, które klientom C. oferują znaczące rabaty (zwykle 50%), do czego wcześniej zobowiązały się w umowie z C. Spółka nie otrzymuje od hotelu wynagrodzenia, ani też nie płaci hotelowi za oferowanie usług po obniżonych cenach klientom C.

Spółka świadczy usługę rezerwacyjną w taki sposób, że opłata naliczana jest za każdą wykonaną dla klienta rezerwację, niezależnie od tego, czy klient faktycznie skorzysta z zarezerwowanej usługi hotelowej, czy też nie. Ponadto, za wyświadczone na rzecz klienta usługi hotelowe, hotele wystawiają faktury na klienta, ale wynikającą z nich należność reguluje Spółka, aby następnie kosztem tym obciążyć klienta, bez naliczania swojej marży (kwota zapłacona hotelom = kwocie pobieranej od klienta) lub z naliczeniem marży (kwota pobierana od klienta = kwota zapłacona hotelom + marża Spółki).

Jak wynika z przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, aby usługa świadczona przez podatnika mogła być opodatkowana na zasadach marży, o której mowa w art. 119, podatnik świadcząc taką usługę musiałby działać na rzecz klienta we własnym imieniu i na własny rachunek i musiałby dokonywać od podatnika podatku od towarów i usług nabyć towarów lub usług dla bezpośredniej korzyści turysty.

W przedstawionej sytuacji Wnioskodawca wykonuje usługi rezerwacyjne. Spółka nie dokonuje natomiast nabycia usługi hotelowej dla bezpośredniej korzyści turysty – usługa hotelowa jest nabywana bezpośrednio przez klienta, a hotel, z którego usług klient korzysta wystawia fakturę VAT bezpośrednio na korzystającego z usługi hotelowej. Natomiast czynności wykonywane przez Spółkę ograniczają się do uregulowania hotelowi należności za pobyt klienta w hotelu i w dalszej kolejności obciążenia tymi kosztami klienta.

Zatem w okolicznościach przedstawionych przez Wnioskodawcę przepis art. 119 ustawy o podatku od towarów i usług nie znajdzie zastosowania.

Jak wskazał Wnioskodawca, klient dokonując zwrotu na rzecz Spółki kosztów pobytu w hotelu (które to koszty zapłaciła Spółka) zobowiązany jest do zwrócenia kwoty rzeczywiście zapłaconej przez Spółkę na rzecz hotelu, lub tej kwoty powiększonej o odpowiednią marżę.

Zatem można wyróżnić dwie sytuacje: zwrot opłaty za usługę hotelową, wniesionej przez Spółkę na rzecz hotelu w imieniu klienta, nie jest związany z dodatkowymi opłatami – klient oddaje równowartość kwoty zapłaconej przez Spółkę, lub wiążę się z dodatkową opłatą – klient oddaje kwotę zapłaconą przez Spółkę na rzecz hotelu powiększoną o określoną kwotę.

Odwołując się do uregulowań dotyczących świadczenia usług należy ponownie podkreślić, iż czynność należy uznać za świadczenie usługi podlegające opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy usługa wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Odnosząc się do pierwszej sytuacji stwierdzić należy, iż zobowiązanie klienta do zwrotu kosztów usługi hotelowej na rzecz Spółki nie dotyczy świadczenia mającego charakter usługi lecz jest świadczeniem pieniężnym mającym postać zwrotu kosztów usługi hotelowej, która została opłacona przez Spółkę w imieniu klienta. Pomiędzy Spółką a klientem zwracającym ww. koszty nie istnieje świadczenie wzajemne, gdyż Spółka w zamian za wypłaconą kwotę stanowiącą zwrot kosztów nie wykonuje na rzecz klienta żadnego świadczenia zwrotnego; nie ma więc również bezpośredniego beneficjenta czynności. Natomiast opodatkowaniu podlegają tylko te czynności, które przyczyniają się bezpośrednio do uzyskania korzyści przez wypłacającego. Klient nie otrzymuje żadnej korzyści dokonując na rzecz Spółki zwrotu kosztów usługi hotelowej.

W okolicznościach niniejszej sprawy Spółka nie świadczy usług na rzecz klienta. Strony łączy jedynie porozumienie, na mocy którego klient zobowiązany jest do zwrotu Spółce kosztów usługi hotelowej, z której skorzystał, a za którą płatność w jego imieniu wniosła Spółka.

Zatem w świetle wskazanych uwarunkowań, w których można mówić o świadczeniu usług, w przedstawionych okolicznościach należy stwierdzić, iż zwrot kosztów przez klienta na rzecz Spółki nie będzie zapłatą za świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. W związku z tym, iż przedmiotowa czynność nie stanowi czynności podlegającej opodatkowaniu, która byłaby wskazana w art. 5 ust. 1 cyt. ustawy, to nie należy jej dokumentować fakturą VAT. W związku z tym, czynność przeniesienia powyższych kosztów nie stanowi przedmiotu opodatkowania i może być dokumentowana za pomocą noty obciążeniowej. Zatem w powyższym zakresie stanowisko Spółki uznać należało za prawidłowe

Odnosząc się do drugiej sytuacji zauważyć należy, iż kwota marży doliczona do kwoty kosztów usługi hotelowej, którą klient jest zobowiązany zwrócić Spółce, stanowi formę zapłaty za świadczenie przez Spółkę na rzecz klienta usługi. Spółka za świadczone przez siebie usługi otrzymuje wynagrodzenie, którym jest marża doliczana przez Spółkę do kwoty stanowiącej zwrot opłaty za usługę hotelową, wniesioną przez Spółkę na rzecz hotelu w imieniu klienta. Zapłata marży przez klienta jest związana bezpośrednio z usługą świadczoną przez Wnioskodawcę, polegającą na dokonaniu płatności za usługę hotelową na rzecz hotelu w imieniu klienta.

Pomiędzy Spółką a klientem istnieje zatem więź o charakterze zobowiązaniowym, która na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług stanowi świadczenie usług za wynagrodzeniem, o których mowa w art. 8 ust. 1 cyt. ustawy. Spółka podejmując się dokonania zapłaty w imieniu klienta za skorzystanie przez klienta z usługi hotelowej, wykonuje czynności, za które zostaje wynagrodzona, które to wynagrodzenie zostaje jej wypłacone przez klienta w postaci marży ustalonej przez Wnioskodawcę. Zatem w przedmiotowych okolicznościach dojdzie do świadczenia usługi podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Nie można zgodzić się ze Spółką, iż świadczenie ww. usługi będzie zwolnione z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 cyt. ustawy. Zauważyć należy, iż niniejsza regulacja przewiduje zwolnienie o charakterze przedmiotowym, gdzie przede wszystkim istotną przesłanką do skorzystania ze zwolnienia jest rodzaj świadczonej usługi, cechy które ją rozróżniają. Ustawodawca konstruując normę prawną zawartą w pkt 40 art. 43 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, posłużył się sformułowaniem „wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych” wskazując na możliwie szerokie rozumienie takich transakcji, nie czyniąc przy tym konkretnych wyłączeń w tej kategorii czynności, pozostawiając je poza zwolnieniem od VAT. Zatem podkreślić należy, że wystarczającą przesłanką pozwalającą objąć zwolnieniem daną czynność jest wykazanie jej związku z transakcjami płatniczymi czy przekazami i transferami pieniężnymi, przy czym związek ten musi być wyraźny i nie odbiegać od świadczenia usług finansowych, co mogłoby wypaczyć istotę przewidzianego zwolnienia. Zgodnie z orzeczeniem Trybunału Sprawiedliwości UE z dnia 5 czerwca 1995r. w sprawie C-2/95 pomiędzy Sparekassernes Datacenter (SDC) a Skatteministeriet (Dania), usługa pomocnicza dla usług finansowych może korzystać ze zwolnienia z VAT tylko jeśli sama w znacznym stopniu „staje się” usługą finansową. Dla uznania usług związanych z przelewami za zwolnione, Trybunał w istocie wymaga, aby te usługi wywoływały taki efekt jak przelew, tzn. prowadziły do przeniesienia środków i zmieniały sytuację prawną i finansową zainteresowanego podmiotu.

W tym miejscu warto także przypomnieć generalną zasadę wykładni zwolnień, wielokrotnie podnoszoną przez TSUE w orzeczeniach, zgodnie z którą pojęcia użyte celem zdefiniowania zwolnień z VAT, podlegają ścisłej interpretacji, ponieważ zwolnienia te stanowią odstępstwa od zasady ogólnej, według której podatek VAT jest pobierany od każdej dostawy towarów lub świadczenia usług dokonanego odpłatnie przez podatnika działającego w takim charakterze.

Mając powyższe na uwadze, w niniejszej sprawie należy zdecydowanie wskazać, iż usługa zapłaty za usługę hotelową przez Spółkę w imieniu klienta bezsprzecznie nie posiada cech usługi finansowej. Nazbyt daleko idącym jest twierdzenie Wnioskodawcy, jakoby uprawnionym było rozciągnięcie zwolnienia na świadczenia polegające na dokonywaniu płatności za usługę hotelową w imieniu i na rzecz klienta, powołując się przy tym na związek z czynnościami wymienionymi w art. 43 ust. 1 pkt 40 cyt. ustawy, tylko z tego powodu, że zapłata za hotel jest opłacona przez Wnioskodawcę, który następnie otrzymuje od klienta zwrot wpłaconej kwoty wraz z doliczoną kwotą marży.

Zauważyć należy, iż Spółka nie świadczy usług w zakresie „transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych”, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 40 cyt. ustawy. Z uwagi na to, iż ustawa o podatku od towarów i usług nie określa bliżej, co należy rozumieć pod pojęciami wymienionymi w ww. przepisie, należy odwołać się do uregulowań wskazanych w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe (t.j. Dz. U. 2012r, poz. 1376). Zgodnie z art. 5 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy czynnością bankową jest również, o ile jest wykonywane przez banki wydawanie kart płatniczych oraz wykonywanie operacji przy ich użyciu. Zatem transakcjami płatniczymi są transakcje dokonywane przy użyciu kart płatniczych, co w okolicznościach niniejszej sprawy nie ma miejsca.

Nie można również twierdzić, iż Spółka dokonuje przekazów i transferów pieniężnych, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o podatku od towarów i usług. Z definicji słownikowej (internetowy Słownik Języka Polskiego: http://sjp.pwn.pl/szukaj/przekaz) pojęcia „przekaz” wynika, iż pod pojęciem tym rozumieć należy m.in. ‘pieniądze przekazane komuś za pośrednictwem poczty lub banku; też: przekazanie komuś pieniędzy w taki sposób’, natomiast „transfer” to ‘transakcja gospodarcza polegająca na przekazaniu pieniędzy, usługi, technologii itp. przez jedną instytucję drugiej, bez ekwiwalentu’. Zatem pod pojęciem pojęcia świadczenia usług w zakresie „przekazów i transferów pieniężnych” rozumieć należy usługi polegające na przekazywaniu przez instytucję finansową, na wniosek określonego podmiotu, środków pieniężnych określonemu przez ten podmiot odbiorcy za pośrednictwem konta bankowego.

Biorąc pod uwagę powyższą definicję stwierdzić należy, iż Wnioskodawca nie wykonuje usług w zakresie przekazów i transferów pieniężnych, gdyż nie pośredniczy pomiędzy różnymi podmiotami dokonując przelewu środków pieniężnych na ich zlecenie. Spółka dokonuje wyłącznie płatności w imieniu klienta za wyświadczoną na jego rzecz usługę hotelową, a następnie otrzymuje od klienta zwrot wpłaconej kwoty powiększony o ustaloną przez Spółkę marżę. W związku z powyższym nie ma podstaw do twierdzenia, iż w przedmiotowych okolicznościach zastosowanie znajdzie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o podatku od towarów i usług, a Spółka będzie uprawniona do zastosowania zwolnienia z podatku VAT wynagrodzenia (naliczonej marży) otrzymanego w związku ze świadczeniem usługi na rzecz klienta, polegającej na dokonaniu w jego imieniu zapłaty za usługę hotelową.

Zatem w powyższym zakresie stanowisko Wnioskodawcy uznać należało za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponadto tut. Organ informuje, iż w zakresie pytania Nr 1 i Nr 2 dotyczących podatku od towarów i usług, wskazanych we wniosku z dnia 22 października 2012r., wydane zostały odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.