INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 03.08.2009 r. (data wpływu 07.08.2009 r.) oraz piśmie z dnia 08.09.2009 r. (data wpływu 14.09.2009 r., data nadania 10.09.2009 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie z dnia 27.08.2009 r. Nr IPPB4/415-518/09-2/JK2 (data nadania 28.08.2009 r., data odbioru 03.09.2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania 50% kosztów uzyskania od przychodów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 07.08.2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania 50% kosztów uzyskania od przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Żołnierze zawodowi pełniący służbę wojskową (niezależnie od zajmowanego stanowiska służbowego) pozostają w stosunku służbowym i otrzymują określone należności z tego tytułu, o których mowa w art. 12 ust.1 ustawy z dnia 26 lipca 1999 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym według skali podatkowej określonej w art. 27 ust. 1 tej ustawy, z zastosowaniem kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 2 powołanego aktu prawnego. Taki sposób opodatkowania przychodów przyjęła Jednostka Wojskowa również w stosunku do żołnierzy zawodowych pełniących służbę na stanowiskach wykładowców akademickich w W. A. T. i A. O. N., którzy domagają się zastosowania wobec części ich przychodów zastosowania 50% kosztów uzyskania. W myśl art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r., o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 904 ze zm.), jeżeli ustawa lub umowa o pracę nie stanowią inaczej, pracodawca, którego pracownik stworzył utwór w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy, nabywa z chwilą przyjęcia utworu autorskie prawa majątkowe w granicach wynikających z celu umowy o pracę i zgodnego zamiaru stron. Według Wnioskodawcy, o ile zatem z umowy o pracę nie wynika, że pracownik otrzymuje wynagrodzenie składające się z wyodrębnionych składników, np.: wynagrodzenia ściśle związanego z obowiązkami pracowniczymi innymi niż twórczość oraz z honorarium z tytułu pracy twórczej i korzystania przez pracownika - twórcę z praw autorskich, to autorskie prawa majątkowe nabywa pracodawca z chwilą przyjęcia utworu. Tym samym pracownik nie korzysta z nich i nie nabywa prawa do odliczenia od przychodów kosztów uzyskania w wysokości 50%. Wnioskodawca wskazuje, iż takie stanowisko prezentowane jest w rozstrzygnięciach sądów (I PKN 196/96 Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 26 czerwca 1998 r., - OSNAPiUS 1999/14 poz. 454; I SA/Łd 515/99 Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy w Łodzi z dnia 3 lutego 2000 r. OSNA 2001/2 poz.75), a w szczególności w wyjaśnieniach Ministerstwa Finansów (PO 5/8-7371-01609/95 - pismo Ministerstwa Finansów - Departamentu Podatków Bezpośrednich i Opłat z dnia 16 sierpnia 1995 r. - Serwis Podatkowy 1996/9 str. 79): „Jeżeli z umowy o pracę nie wynika możliwość osiągania przez pracownika odrębnego wynagrodzenia wyłącznie z tytułu realizacji utworu, w rozumieniu przepisów prawa autorskiego, kosztów uzyskania nie można odliczyć inaczej niż na podstawie art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.” Z tytułu pełnienia służby wojskowej żołnierz otrzymuje jedno uposażenie określone w ustawie i przepisach wykonawczych, a Minister Obrony Narodowej określa w drodze rozporządzenia wysokość oraz szczegółowe warunki i tryb wypłaty wynagrodzenia za wykonywanie czynności zleconych wykraczających poza zwykłe obowiązki służbowe. Podobnie dla pracowników wojska wymaganym jest jednoznaczne wyodrębnienie w umowie o pracę, części wynagrodzenia - honorarium, co pozwoliłoby na comiesięczne obliczanie i pobieranie przez płatnika zaliczek na podatek z uwzględnieniem odpowiednich kosztów uzyskania przychodów. Ustalony w inny sposób procentowy udział działalności twórczej w danym roku podatkowym żołnierzy i pracowników wojska, nie jest rozwiązaniem wystarczającym z formalnego punktu widzenia, do stwierdzenia, że danym podatnikom przysługują przedmiotowe uprawnienia podatkowe. Wnioskodawca jednocześnie informuje‚ że stanowisko takie podziela również Departament Kadr Ministerstwa Obrony Narodowej w piśmie Nr DK/13296/08/ III z dnia 29 grudnia 2008 r.

Pismem z dnia 27.08.2009 r. Nr IPPB4/415-518/09-2/JK2 wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia przedmiotowego wniosku poprzez doprecyzowanie stanu faktycznego.

Pismem z dnia 08.09.2009 r. (data wpływu 14.09.2009 r.) Wnioskodawca uzupełnił powyższe w sposób następujący:

Wymienieni we wniosku żołnierze zawodowi pełniący służbę w rezerwie kadrowej jako miejsce wykonywania obowiązków mają wskazaną W.A.T. lub A.O.N.. Jednocześnie mają oni określone przez Komendantów - Rektorów zakresy wykonywania zadań. Wymienione w nich czynności spełniają kryteria prac o charakterze twórczym. Żołnierze zawodowi AON oraz WAT pełnią służbę wojskową jako służbę stałą i z tego tytułu, stosownie do przepisów ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz. U. Nr 141, poz. 892 ze zm.) pobierają uposażenie. Uposażenie żołnierza zawodowego - w myśl art. 72 ww. ustawy składa się z uposażenia zasadniczego i dodatków do uposażenia. Prawo do uposażenia żołnierza zawodowego powstaje z dniem rozpoczęcia przez niego pełnienia zawodowej służby wojskowej. Nie jest to świadczenie otrzymywane w ramach zawarcia umowy, lecz wynika ono z mocy prawa. W przedmiotowych składnikach uposażenia nie wyróżnia się innych, poza wymienionymi częściami składowymi elementów, w tym zwłaszcza nie wyróżnia się (ustala) jaka część uposażenia obejmuje wynagrodzenie autorskie z tytułu korzystania przez żołnierzy wykładowców z praw autorskich, a jaka część dotyczy uposażenia ściśle związanego z wykonywaniem obowiązków służbowych. Niezależnie od powyższego Wnioskodawca informuje, że w przypadku AON na podstawie uposażenia (wynagrodzenia) zasadniczego żołnierzy zawodowych i pracowników z tytułu działalności twórczej realizowanej w ramach obowiązków służbowych Dziekani Wydziałów określają procentowo część uposażenia dotyczącą korzystania przez żołnierzy z praw autorskich. Ponadto w załączeniu Wnioskodawca przekazuje kserokopię dokumentów obrazującą jeden z wielu takich przypadków w AON.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy w stosunku do przychodów (lub ich części) z tytułu pełnienia służby przez żołnierzy zawodowych wykonujących obowiązki na stanowiskach wykładowców akademickich należy stosować koszty uzyskania przychodu inne niż określone w art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy, w stosunku do przychodów (lub ich części) z tytułu pełnienia służby przez żołnierzy zawodowych wykonujących obowiązki na stanowiskach wykładowców akademickich należy stosować koszty uzyskania przychodu tylko i wyłącznie określone w art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 tej ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14 -16, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z realizacji pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Art. 12 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Koszty uzyskania przychodów regulują przepisy Rozdziału 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Pracownikowi uzyskującemu przychody z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej zgodnie z przepisem art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przysługuje odliczenie jednej, pełnej miesięcznej normy kosztów uzyskania przychodów niezależnie od wymiaru czasu pracy.

Zgodnie zaś z art. 22 ust. 9 pkt 3 tej samej ustawy, koszty uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami określa się w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęć użytych w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, takich jak np. "twórca", "korzystanie przez twórców z praw autorskich" lub pojęć z nimi związanych, jak np. "utwór", zaś ustawodawca odsyła w tym względzie do odrębnych przepisów, przez które należy rozumieć ustawę z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t. j. Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 ze zm.).

W myśl art. 1 ust. 1 tej ustawy, przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). W szczególności – jak stanowi ust. 2 tego przepisu - przedmiotem prawa autorskiego są utwory: 1) wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne raz programy komputerowe); 2) plastyczne; 3) fotograficzne; 4) lutnicze; 5) wzornictwa przemysłowego; 6) architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne; 7) muzyczne i słowno – muzyczne; 8) sceniczne, sceniczno – muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne; 9) audiowizualne (w tym filmowe).

Przychody z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich lub artystów wykonawców z praw pokrewnych albo rozporządzania tymi prawami, występują wówczas gdy spełnione są dwie przesłanki. Po pierwsze, konieczne jest wystąpienie przedmiotu praw majątkowych w postaci utworu lub artystycznego wykonania. Po drugie zaś, osiągnięty przychód musi być bezpośrednio związany z korzystaniem z określonych praw autorskich lub pokrewnych albo rozporządzaniem nimi, stanowić skutek takiego korzystania lub rozporządzenia w postaci odpowiedniego wynagrodzenia autorskiego lub wykonawczego. W umowach, które towarzyszą zamawianiu utworów, strony powinny wyraźnie postanowić, iż przedmiotem zamówienia jest właśnie dobro niematerialne, podlegające ochronie na mocy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Kwestie prawne związane z powstaniem i nabyciem prawa autorskiego do utworów pracowniczych reguluje art. 12 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Zgodnie z ustępem 1 tego przepisu, jeżeli ustawa lub umowa o pracę nie stanowią inaczej, pracodawca, którego pracownik stworzył utwór w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy, nabywa z chwilą przyjęcia utworu autorskie prawa majątkowe w granicach wynikających z celu umowy o pracę i zgodnego zamiaru stron.

W razie zatem wykonywania na podstawie jednej umowy o pracę czynności zarówno chronionych prawem autorskim jak i nie będących przedmiotem prawa autorskiego, pozbawionych cech twórczych, z umowy tej powinno wynikać, jaka część wynagrodzenia obejmuje wynagrodzenie z tytułu korzystania z prawa autorskiego, a jaka część dotyczy czynności nie chronionych prawem autorskim. Tylko bowiem takie rozróżnienie, jak również dokumentowanie prac – utworów chronionych prawem autorskim oraz wypłaconych wynagrodzeń z tego tytułu daje podstawę do zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów przy zapewnieniu właściwej realizacji obowiązków płatnika w zakresie prawidłowego obliczania i poboru zaliczek na podatek dochodowy. Podkreślenia przy tym wymaga, że zakwalifikowanie, czy wykonywana praca w ramach umowy o pracę jest przedmiotem prawa autorskiego jest obowiązkiem płatnika, który dokonuje świadczeń z tego tytułu. Zaznaczyć należy, że fakt korzystania przez pracownika z prawa autorskiego powinien wynikać wyraźnie z treści zawartej umowy o pracę.

Podwyższone koszty uzyskania przychodów można więc stosować, jeżeli umowa o pracę nie stanowi inaczej, a obowiązki ze stosunku pracy sprowadzają się do działalności twórczej lub ją obejmują, wynagrodzenie za pracę stanowi równocześnie wynagrodzenie za przeniesienie autorskich praw majątkowych. Z umowy o pracę (angażu) powinno jednak wynikać, jaka część wynagrodzenia (uposażenia) obejmuje wynagrodzenie autorskie z tytułu korzystania przez pracownika z praw autorskich, a jaka dotyczy wynagrodzenia ściśle związanego z wykonywaniem obowiązków pracowniczych (służbowych). Tylko bowiem takie wyróżnienie, jak wyżej wspomniano, daje podstawę do zastosowania normy kosztów uzyskania przychodów w wysokości 50%.

Z treści umowy o pracę musi wynikać, że obowiązki ze stosunku pracy obejmują także działalność twórczą, a wyodrębniona część wynagrodzenia stanowi honorarium za przeniesienie praw autorskich do utworu. Konieczne jest dokładne wyróżnienie tej części wynagrodzenia, która związana jest z wykonywaniem czynności czy prac objętych prawami autorskimi oraz pozostałej jego części związanej z wykonywaniem typowych obowiązków pracowniczych. Powyższe rozróżnienie musi wynikać z umowy o pracę, bowiem ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewiduje możliwości szacunkowego ustalania ilości pracy twórczej w całej ilości pracy danego pracownika – twórcy. Na podstawie szacunkowego (procentowego) określenia ilości wykonywanych przez pracownika prac objętych prawami autorskimi spośród ogółu jego obowiązków pracowniczych nie można ustalić, jaka konkretna część wynagrodzenia związana jest z korzystaniem z praw autorskich.

Mając powyższe na uwadze, tylko wówczas gdy:

• praca wykonywana przez podatnika jest twórcza tzn. niepowtarzalna, ma indywidualny charakter oraz spełnia przesłanki utworu określone w ww. ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych, podatnik jest twórcą bądź artystą wykonawcą w rozumieniu tej ustawy,

• uzyskanie przychodu przez twórcę wynika z korzystania przez twórcę z tychże praw lub rozporządzania tymi prawami.
  
  

do przychodów osiągniętych z tego źródła mogą być zastosowane, zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, 50% koszty uzyskania przychodu.

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego i jego uzupełnienia wynika, iż żołnierze zawodowi pełniący służbę wojskową (niezależnie od zajmowanego stanowiska służbowego) pozostają w stosunku służbowym i otrzymują określone należności z tego tytułu, o których mowa w art. 12 ust.1 ustawy z dnia 26 lipca 1999 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym według skali podatkowej określonej w art. 27 ust. 1 tej ustawy, z zastosowaniem kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 2 powołanego aktu prawnego. Taki sposób opodatkowania przychodów przyjęła Jednostka Wojskowa również w stosunku do żołnierzy zawodowych pełniących służbę na stanowiskach wykładowców akademickich w W.A.T. i A.O.N. Z tytułu pełnienia służby wojskowej żołnierz otrzymuje jedno uposażenie określone w ustawie i przepisach wykonawczych, a Minister Obrony Narodowej określa w drodze rozporządzenia wysokość oraz szczegółowe warunki i tryb wypłaty wynagrodzenia za wykonywanie czynności zleconych wykraczających poza zwykłe obowiązki służbowe. Wymienieni we wniosku żołnierze zawodowi pełniący służbę w rezerwie kadrowej jako miejsce wykonywania obowiązków mają wskazaną Wojskową Akademię Techniczną lub Akademię Obrony Narodowej. Jednocześnie mają oni określone przez Komendantów - Rektorów zakresy wykonywania zadań. Wymienione w nich czynności spełniają kryteria prac o charakterze twórczym. Żołnierze zawodowi AON oraz WAT pełnią służbę wojskową jako służbę stałą i z tego tytułu, stosownie do przepisów ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz. U. Nr 141, poz. 892 ze zm.) pobierają uposażenie. Uposażenie żołnierza zawodowego - w myśl art. 72 ww. ustawy składa się z uposażenia zasadniczego i dodatków do uposażenia. Prawo do uposażenia żołnierza zawodowego powstaje z dniem rozpoczęcia przez niego pełnienia zawodowej służby wojskowej. Nie jest to świadczenie otrzymywane w ramach zawarcia umowy, lecz wynika ono z mocy prawa. W przedmiotowych składnikach uposażenia nie wyróżnia się innych, poza wymienionymi częściami składowymi elementów, w tym zwłaszcza nie wyróżnia się (ustala) jaka część uposażenia obejmuje wynagrodzenie autorskie z tytułu korzystania przez żołnierzy wykładowców z praw autorskich, a jaka część dotyczy uposażenia ściśle związanego z wykonywaniem obowiązków służbowych. W przypadku AON na podstawie uposażenia (wynagrodzenia) zasadniczego żołnierzy zawodowych i pracowników z tytułu działalności twórczej realizowanej w ramach obowiązków służbowych Dziekani Wydziałów określają procentowo część uposażenia dotyczącą korzystania przez żołnierzy z praw autorskich.

W związku z powyższym należy uznać, iż podwyższone koszty uzyskania przychodu można zastosować, jedynie do tej części wynagrodzenia (uposażenia), która została zakwalifikowana jako wynagrodzenie z tytułu korzystania z prawa autorskich. Dlatego też nieprawidłowym jest zastosowanie 50 % kosztów uzyskania w odniesieniu do całości wynagrodzenia (uposażenia), w skład którego wchodzą elementy nie będące honorarium za korzystanie twórcy z praw autorskich.

Wnioskodawca ustalając wysokość dochodu, stanowiącego podstawę do obliczenia zaliczki na podatek dochodowy, winien odliczyć koszty uzyskania przychodu, określone w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych zgodnie z postanowieniami art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, należy stwierdzić, iż w stosunku do przychodów (lub ich części) z tytułu pełnienia służby przez żołnierzy zawodowych wykonujących obowiązki na stanowiskach wykładowców akademickich należy stosować koszty uzyskania przychodu określone w art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku, gdy z umowy o pracę nie wynika jaka część wynagrodzenia obejmuje wynagrodzenie autorskie z tytułu korzystania przez żołnierzy zawodowych z praw autorskich, a jaka dotyczy wynagrodzenia ściśle związanego z wykonywaniem obowiązków pracowniczych (służbowych).

Należy jednakże wyraźnie zaznaczyć, iż przedmiotu niniejszej interpretacji nie stanowi ocena prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy w kwestii uznania określonych efektów pracy pracowników za utwory w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Definicja prawa podatkowego zawarta jest w art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej, w świetle której, ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego – rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Stosownie do tej definicji przepisy ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych nie są przepisami prawa podatkowego.

W trybie wydawania interpretacji określonym w art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, Minister właściwy do spraw finansów publicznych nie ma uprawnień do interpretowania tych przepisów.

Organy podatkowe nie są zatem uprawnione do orzekania, czy określony rezultat pracy jest utworem w rozumieniu prawa autorskiego.

Właściwym odnośnie dokonywania wykładni przepisów ww. ustawy jest wyłącznie Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Departament Prawno-Legislacyjny, ul. Krakowskie Przedmieście 15/17, 00-071 Warszawa.

W związku z powyższym ocena stanowiska Wnioskodawcy dokonana została jedynie na podstawie przepisów prawa podatkowego.

Ponadto należy dodać, iż dokumenty dołączone przez Wnioskodawcę do wniosku nie podlegały analizie i weryfikacji w ramach wydanej interpretacji. Tym samym, jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.