INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 29.12.2009 r. (data wpływu 04.01.2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów spłaty pożyczki - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 04.01.2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów spłaty pożyczki.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca ukończył szkolenie specjalistyczne (uprawniające do wykonywania lotów na samolocie E), niezbędne do zatrudnienia i wykonywania pracy na danym stanowisku. Należność za przedmiotowe szkolenie została zapłacona przez pracodawcę na podstawie zawartej z pracownikiem umowy o pożyczkę. Pożyczkodawca potrąca podatnikowi koszt szkolenia ratalnie z wynagrodzenia za pracę.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów spłatę pożyczki uzyskanej od pracodawcy na szkolenie specjalistyczne dające uprawnienia niezbędne do wykonywania pracy...

Zdaniem Wnioskodawcy :

Wnioskodawca uważa, iż ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów spłatę pożyczki uzyskanej od pracodawcy na pokrycie kosztów szkolenia specjalistycznego niezbędnego do uzyskania i wykonywania pracy. W ocenie Wnioskodawcy art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określający, iż spłaty pożyczek nie uważa się za koszty uzyskania przychodu jest bardzo ogólny i nie uwzględnia sytuacji, w której podatnik spłaca pożyczkę uzyskaną od pracodawcy na ukończenie specjalistycznego szkolenia warunkującego możliwość uzyskania przychodu.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi wymienia się: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

W myśl art. 12 ust. 1 cyt. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty, niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są natomiast - stosownie do treści art. 22 ust. 1 (zdanie pierwsze) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Przy czym, wysokość kosztów uzyskania przychodów z tytułu m.in. stosunku pracy została określona w treści art. 22 ust. 2 powołanej ustawy.

Stosownie do art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej:

1. wynoszą 111 zł 25 gr miesięcznie, a za rok podatkowy nie więcej niż 1.335 zł, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody z tytułu jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej,
2. nie mogą przekroczyć łącznie 2.002 zł 05 gr za rok podatkowy, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej,
3. wynoszą 139 zł 06 gr miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 1.668 zł 72 gr, w przypadku gdy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę,
4. nie mogą przekroczyć łącznie 2.502 zł 56 gr za rok podatkowy, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej, a miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę.
   
   

Jeżeli roczne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 2, są niższe od wydatków na dojazd do zakładu lub zakładów pracy środkami transportu autobusowego, kolejowego, promowego lub komunikacji miejskiej, w rocznym rozliczeniu podatku koszty te mogą być przyjęte przez pracownika lub przez płatnika pracownika w wysokości wydatków faktycznie poniesionych, udokumentowanych wyłącznie imiennymi biletami okresowymi (ust. 11 wyżej cytowanego artykułu).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę. Ukończył specjalistyczne szkolenie, którego koszt został sfinansowany kwotą pożyczki uzyskanej na podstawie zawartej pomiędzy pracownikiem i pracodawcą umowy pożyczki. Pracodawca potrąca Wnioskodawcy udzieloną pożyczkę (zaciągniętą na sfinansowanie kosztu szkolenia) - ratalnie z wynagrodzenia za pracę.

Mając na względzie przytoczone powyżej przepisy oraz przedstawiony stan faktyczny stwierdzić należy, iż w przypadku osiągania przychodów ze stosunku pracy koszty uzyskania przychodów jednoznacznie określa ustawa czyniąc w tym zakresie uregulowania w art. 22 ust. 2 i art. 22 ust. 11. To oznacza, że do kosztów uzyskania przychodów z tegoż źródła można zaliczyć jedynie wyżej wymienione, ściśle przez ustawodawcę określone koszty (ryczałtowe lub faktyczne (art. 22 ust. 11 ww. ustawy) na podstawie dowodów ich poniesienia.

A zatem niemożliwym jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów spłaty pożyczki przeznaczonej na szkolenie specjalistyczne uzyskanej od pracodawcy, mimo, że jak twierdzi Wnioskodawca uzyskane w wyniku szkolenia kwalifikacje są niezbędne do wykonywania pracy na zajmowanym stanowisku.

Niezależnie od powyższego ustawodawca w treści art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a) ww. ustawy jasno sprecyzował, iż do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się wydatków na spłatę pożyczki (kredytów), z wyjątkiem przypadków w tym przepisie przewidzianych, które w opisanym stanie faktycznym nie mają zastosowania. Z treści tegoż przepisu nie wynika, iż brak możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów jest podyktowany celem na jaki pożyczka została zaciągnięta. Powyższe oznacza, że przeznaczenie zaciągniętej pożyczki nie ma znaczenia na wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów wydatków dotyczących jej spłaty.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, ul. M.C. Skłodowskiej 40, 20-029 Lublin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.