INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 08.09.2009 r. (data wpływu 21.09.2009 r.), uzupełnionym pismem z dnia 15.10.2009r. (data wpływu 19.10.2009r.) w odpowiedzi na wezwanie z dnia 05.10.2009r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usług naprawy samochodów przeznaczonych do dalszej odsprzedaży - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21.09.2009 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w opodatkowania usług naprawy samochodów przeznaczonych do dalszej odsprzedaży.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Stan faktyczny dotyczy zdarzeń związanych z transportem krajowym wykonywanym przez Spółkę Polska z o.o. lub jej podwykonawców na rzecz Spółki z o.o. Przedmiotem przewozu są samochody. W trakcie transportu niejednokrotnie dochodziło do uszkodzeń przewożonych pojazdów. Uszkodzenia powstałe w powyższy sposób są naprawiane we własnym zakresie przez Sp. z o.o., przy czym kosztami naprawy jest obciążana Spółka Polska Sp. z o.o. na podstawie wystawionych faktur VAT. Co do zasady cywilnoprawna odpowiedzialność przewoźnika za uszkodzenia pojazdów nie jest negowana. Spółka Polska Sp. z o.o., świadczy usługę transportową dla Sp. z o.o., samochodów przeznaczonych do dalszej sprzedaży i pokrywa koszty poniesione za naprawę pojazdów uszkodzonych w trakcie transportu. W wyniku czego powstaje zagadnienie obowiązku podatkowego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy usługa świadczona przez Sp. z o.o., czyli naprawa samochodów przeznaczonych do dalszej sprzedaży opodatkowanej, a uszkodzonych w transporcie, rodzi obowiązek podatkowy w zakresie podatku VAT, czy winna być traktowana jako odszkodowanie w procesie likwidacji szkody ...

Wnioskodawca uważa, że wypłata odszkodowania w formie pieniężnej, nie podlega obowiązkowi podatkowemu w zakresie podatku VAT. Czynność otrzymania odszkodowania nie mieści się w katalogu czynności opodatkowanych, wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług . Otrzymanie odszkodowania w formie pieniężnej nie jest odpłatną dostawą towarów lub odpłatnym świadczeniem usług na terytorium kraju w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 z zw. z art. 7 ust. 1 oraz art. 8 ust. 1 ustawy o VAT. Ponadto wypłata odszkodowania w postaci pieniężnej nie jest towarem, nie podlega więc opodatkowaniu podatkiem VAT. Jest czynnością która nie wywołuje u podatnika, który otrzymał odszkodowanie żadnych skutków w podatku VAT, a w konsekwencji jest neutralna dla rozliczeń w zakresie podatku od towarów i usług.

W świetle powołanych powyżej przepisów oraz na podstawie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku należy uznać stanowisko Wnioskodawcy za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę towarów – w myśl art. 7 ust. 1 powołanej ustawy należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów (…).

Wobec powyższego należy stwierdzić, że każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi co do zasady usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

1. w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
2. świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).
   
   

Należy podkreślić, iż oba ww. warunki winny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało, jako usługa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Aby dana czynność (dostawa towarów czy też usługa) podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Z opisu stanu faktycznego zawartego we wniosku wynika, że Wnioskodawca zleca swojemu kontrahentowi usługi transportu krajowego samochodów. W ich trakcie dochodzi niekiedy do uszkodzeń przewożonych pojazdów. Powstałe uszkodzenia naprawiane są przez Wnioskodawcę we własnym zakresie, natomiast kosztami obciążany jest kontrahent odpowiedzialny za transport samochodów, na którego Wnioskodawca wystawia z tego tytułu fakturę VAT.

Przepisy podatkowe nie zawierają definicji odszkodowania. Zatem w tym zakresie należy posiłkować się przepisami prawa cywilnego. Na gruncie prawa cywilnego odszkodowanie za doznaną szkodę majątkową lub niemajątkową uzależnione jest od zaistnienia zdarzenia, z którym przepisy łączą obowiązek naprawienia szkody. Ponadto między zdarzeniem a zaistniałą w jego wyniku szkodą musi istnieć związek przyczynowy.

Kwestie powstania i naprawy szkody regulują przepisy art. 361-363 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), zwanej dalej k.c.. Zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła (art. 361 § 1 k.c.). W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (art. 361 § 2 k.c.). Naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu (art. 363 § 1 k.c.).

Odszkodowanie jest zatem wynagrodzeniem za poniesioną stratę. Poszkodowanemu przysługuje z tego tytułu roszczenie, rozumiane jako uprawnienie do żądania od sprawcy szkody określonego świadczenia.

Natomiast przepisy art. 788-789 k.c. odnoszą się bezpośrednio do odpowiedzialności jaka ciąży na przewoźniku z tytułu wykonywanej usługi przewozu określonych rzeczy, także w sytuacji gdy oddaje przesyłkę do przewozu innemu przewoźnikowi. Należy w tym miejscu przywołać brzmienie art. 788 § 1 k.c., zgodnie z którym „odszkodowanie za utratę, ubytek lub uszkodzenie przesyłki w czasie od jej przyjęcia do przewozu aż do wydania odbiorcy nie może przewyższać zwykłej wartości przesyłki, chyba że szkoda wynikła z winy umyślnej lub rażącego niedbalstwa przewoźnika.” Spółka w treści wniosku wskazała, iż w przedmiotowej sprawie kwestia cywilnoprawnej odpowiedzialności przewoźnika za uszkodzenia pojazdów w trakcie ich przewozu nie ulega wątpliwości.

Wypłata odszkodowania nie może być uznana za świadczenie usług w zamian za wynagrodzenie, w rozumieniu powołanego art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, ponieważ nie występuje w tym przypadku określone świadczenie, a tym samym konkretny beneficjent tego świadczenia. Odszkodowanie nie stanowi odpłatności za skonkretyzowane świadczenie. W przypadku odszkodowania brak jest związku pomiędzy świadczeniem a wynagrodzeniem. W takich przypadkach mamy jedynie do czynienia z wynagrodzeniem, które zwykle stanowi formę zadośćuczynienia, zatem nie dochodzi do zwiększenia aktywów po stronie beneficjenta.

Wobec powyższego, odszkodowanie za wyrządzoną szkodę nie mieści się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 oraz w art. 8 ust. 1 ustawy, zatem nie jest czynnością podlegającą opodatkowaniu. Nie występuje w tych przypadkach dostawa towarów (przedmiotem tej czynności jest pieniądz, a pieniądz nie jest towarem w rozumieniu przepisów ustawy o VAT), nie następuje także świadczenie usługi (brak wzajemności świadczeń oraz beneficjenta usługi).

Stosownie do zapisu art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Reasumując, odszkodowania za poniesioną szkodę nie wiąże się z żadnym świadczeniem na rzecz wypłacającego, zatem nie wywołuje żadnych skutków podatkowych w podatku od towarów i usług. Tym samym czynność ta nie może być dokumentowana fakturą VAT.

Czynności niepodlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług dokumentuje się zwykłymi rachunkami, notami księgowymi lub innymi dowodami księgowymi zewnętrznymi w rozumieniu ustawy o rachunkowości.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, ul. M.C. Skłodowskiej 40, 20-029 Lublin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.