INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 30 stycznia 2009r. (data wpływu 9 lutego 2009r.), uzupełnionym pismem z dnia 29 kwietnia 2009r. (data wpływu 5 maja 2009r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla usług świadczonych przez obozowiska dla dzieci - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 lutego 2009r. wpłynął ww. wniosek, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla usług świadczonych przez obozowiska dla dzieci. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 29 kwietnia 2009r. (data wpływu 5 maja 2009r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu, z dnia 21 kwietnia 2009r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca organizuje obozy sportowe wraz z wyżywieniem i zakwaterowaniem dla klubów i grup sportowych. Uczestnikami obozów są dzieci i młodzież. W ramach tej usługi Wnioskodawca udostępnia halę sportową, siłownię i boisko sportowe. Zakwaterowanie na podstawie umowy użyczenia ma miejsce w budynku szkoły. Za wykorzystane w szkole w czasie trwania obozu media (gaz, woda, prąd) płaci GOSiR na podstawie noty obciążeniowej wystawianej przez szkołę. Koszty związane z wyżywieniem i przygotowaniem posiłków w stołówce szkolnej ponosi GOSiR. Wnioskodawca jest jednostką budżetową Gminy.

Ponadto Wnioskodawca dodaje, iż jest podatnikiem podatku VAT czynnym, nie jest jednostką objętą ustawą o systemie oświaty, przy usługach „świadczonych przez obozowiska dla dzieci”. Wnioskodawca działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu, dochody przekazuje do Urzędu Gminy. Wnioskodawca udostępnia ze swoich środków halę sportową, siłownię i boiska sportowe.

Zakwaterowanie na podstawie umowy użyczenia ma miejsce w budynku szkoły. Wnioskodawca zapewnia posiłki:

• artykuły spożywcze nabywa od innych podatników (sklepy, hurtownie),
• przygotowanie posiłków zleca osobom fizycznym zatrudnionym na podstawie umowy zlecenie.
  
  

Wnioskodawca nie organizuje opieki wychowawczej i trenerskiej. Kluby sportowe zgłaszają do kuratorium oświaty, a GOSiR informuje tylko o terminach organizowania obozów.

Przedmiotem sprzedaży jest:

• udostępnianie hali sportowej, boisk, sprzętu sportowego, siłowni (w ramach usług własnych),
• zakwaterowanie – na podstawie umowy użyczenia GOSiR-u ze szkołą. Za media podczas zakwaterowania płaci GOSiR na podstawie noty obciążeniowej wystawianej przez szkołę,
• wyżywienie – artykuły spożywcze zakupione od innych podatników. Posiłki przygotowują osoby fizyczne na podstawie umowy zlecenie.
  
  

Na podstawie opisanej sytuacji Urząd Statystyczny w Łodzi sklasyfikował usługę jako PKWiU 55.23.11-00.00 „Usługi świadczone przez obozowiska dla dzieci”.

Wnioskodawca wystawia fakturę VAT na świadczone usługi.

Usługi są świadczone odpłatnie dla klubów i grup sportowych, a uczestnikami obozów są dzieci i młodzież.

Wnioskodawca informuje również, że w przedstawionej sprawie nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa, albo postępowanie przed sądem administracyjnym.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Jaką zastosować stawkę podatku od towarów i usług... Czy w myśl art. 119 ustawy o podatku VAT jest to usługa turystyczna, czy usługa sklasyfikowana przez Urząd Statystyczny w Łodzi jako PKWiU 55.23.11-00.00 „usługi świadczone przez obozowiska dla dzieci”...
2. Czy w przypadku wyszczególnienia na fakturze VAT na usługę gastronomiczną, usługę noclegową i udostępnienie obiektu sportowego należy zastosować stawkę odpowiadającą organizacji obozu sportowego...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, należy zastosować stawkę 7% VAT, ponieważ organizowanie obozu sportowego – a taką usługę świadczy, mieści się w PKWiU 55.23.11-00.00 „usługi świadczone przez obozowiska dla dzieci.”

Wnioskodawca uważa, że należy w przypadku wyszczególnienia na fakturze VAT usług gastronomii, usług noclegowych i udostępnienia obiektu sportowego zastosować stawkę 7% i PKWiU takie jak przy organizacji obozu sportowego tzn. 55.23.11-00.00.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawa o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 cyt. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast przez świadczenie usług –w myśl art. 8 ust. 1 cyt. ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 3 cyt. ustawy, usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, z zastrzeżeniem ust. 4, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119. Z przepisu tego wynika jednoznacznie, iż klasyfikacja statystyczna nie dotyczy usług elektronicznych i turystycznych. W związku z tym usługi te są opodatkowane według stawki podatku wskazanej przez ustawodawcę bez względu na przyporządkowany tym usługom symbol PKWiU.

Należy przy tym zauważyć, iż ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia usług turystki, jednak przez usługę turystyki należy rozumieć kompleksową usługę świadczoną na rzecz turysty, która obejmuje swym zakresem cząstkowe usługi, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć. Takie rozumienie tego pojęcia potwierdza również treść niżej wymienionego przepisu art. 119 ustawy o VAT. Zatem za usługi turystyki należy uznać zorganizowane lub indywidualne wyjazdy wypoczynkowe połączone z rekreacją i rozrywką (tzn. kompleksowym programem imprez). Zgodne jest to także z potocznym rozumieniem słowa turystyka – w słowniku języka polskiego „turystyka” to dłuższe lub krótsze wyjazdy wypoczynkowe, połączone zwykle ze zwiedzaniem, uprawianiem sportu, wycieczkami itp. (Słownik języka polskiego, Wydawnictwo PWN Biblioteka Gazety Wyborczej).

Przepis art. 119 ustawy o podatku od towarów i usług określa szczególną procedurę opodatkowania usług turystyki. W myśl ust. 1 tego artykułu podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5.

Przez marżę, o której mowa w ust. 1, rozumie się różnicę między kwotą należności, którą ma zapłacić nabywca usługi, a ceną nabycia przez podatnika towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty; przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie – art. 119 ust. 2.

Natomiast w myśl ust. 3 ww. artykułu rozliczenie metodą marży stosuje się bez względu na to kto nabywa usługę turystyki, w przypadku gdy podatnik:

1. ma siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium kraju;
2. działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek;
3. przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.
   
   

Zgodnie z art. 119 ust. 3a ustawy o VAT podatnicy, o których mowa w ust. 3, są obowiązani prowadzić ewidencję, o której mowa w art. 109 ust. 3, z uwzględnieniem kwot wydatkowanych na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, oraz posiadać dokumenty, z których wynikają te kwoty. Powyższa regulacja zobowiązuje podatników świadczących usługi turystyki do prowadzenia specyficznej dla tego rodzaju działalności ewidencji. W efekcie, łączne spełnienie wszystkich przedmiotowych przesłanek przesądza o obligatoryjności zastosowania szczególnej procedury opodatkowania marżą usług turystyki.

Z brzmienia ww. art. 119 ust. 1 i ust. 3 wynika, że podatnik stosuje procedurę szczególną przy rozliczeniu usługi turystyki, gdy spełni łącznie ww. warunki.

Według art. 119 ust. 5 ustawy, w przypadku, gdy przy świadczeniu usługi turystyki podatnik oprócz usług nabywanych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, część świadczeń w ramach tej usługi wykonuje we własnym zakresie, zwanych dalej "usługami własnymi", odrębnie ustala się podstawę opodatkowania dla usług własnych i odrębnie w odniesieniu do usług nabytych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty. W celu określenia podstawy opodatkowania dla usług własnych stosuje się odpowiednio przepisy art. 29.

Z kolei ust. 6 ww. artykułu wskazuje, iż w przypadkach, o których mowa w ust. 5, podatnik obowiązany jest do wykazania w prowadzonej ewidencji, jaka część należności za usługę przypada na usługi nabyte od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, a jaka na usługi własne.

Podstawowym kryterium zasadności zastosowania specjalnych zasad opodatkowania marży, jest uznanie całego pakietu świadczeń za jedną usługę turystyki.

Usługa turystyki jest bowiem kompleksową usługą realizowaną przez podatnika, obejmującą swym zakresem różne usługi składowe świadczone dla bezpośredniej korzyści turysty, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć, przy czym muszą być nabywane od innych podatników.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca świadczy usługi turystyczne we własnym imieniu i na własny rachunek, a w wykonaniu tych usług nabywa towary i usługi od innych podatników (tj. zakwaterowanie, wyżywienie, itp.), jest podatnikiem podatku VAT czynnym, nie jest jednostką objętą ustawą o systemie oświaty. Wnioskodawca udostępnia ze swoich środków halę sportową, siłownię i boiska sportowe. Zakwaterowanie na podstawie umowy użyczenia ma miejsce w budynku szkoły. Wnioskodawca zapewnia posiłki nabywając artykuły spożywcze od innych podatników (sklepy, hurtownie), natomiast przygotowanie posiłków zleca osobom fizycznym zatrudnionym na podstawie umowy zlecenie.

Wnioskodawca nie organizuje opieki wychowawczej i trenerskiej. Kluby sportowe zgłaszają do kuratorium oświaty, a GOSiR informuje tylko o terminach organizowania obozów.

Przedmiotem sprzedaży jest:

• udostępnianie hali sportowej, boisk, sprzętu sportowego, siłowni (w ramach usług własnych),
• zakwaterowanie – na podstawie umowy użyczenia GOSiR-u ze szkołą. Za media podczas zakwaterowania płaci GOSiR na podstawie noty obciążeniowej wystawianej przez szkołę,
• wyżywienie – artykuły spożywcze zakupione od innych podatników. Posiłki przygotowują osoby fizyczne na podstawie umowy zlecenie.
  
  

Usługi są świadczone odpłatnie dla klubów i grup sportowych, a uczestnikami obozów są dzieci i młodzież. Wnioskodawca wystawia fakturę VAT na świadczone usługi.

Urząd Statystyczny w Ł. sklasyfikował powyższe usługi jako PKWiU 55.23.11-00.00 „Usługi świadczone przez obozowiska dla dzieci”.

Przedstawiony stan faktyczny potwierdza spełnienie przesłanek zawartych w art. 119 ust. 3 ustawy. Zatem, Wnioskodawca spełniając wszystkie przesłanki łącznie, wyszczególnione w art. 119 ust. 3 cyt. ustawy, konsekwentnie zobowiązany będzie prowadzić specyficzną ewidencję oraz stosować szczególną procedurę opodatkowania marży przewidzianą w przytoczonym artykule.

Przy czym zaznacza się, iż Wnioskodawcy, w omawianej sytuacji nie przysługuje uprawnienie wyboru opodatkowania usług turystyki na zasadach ogólnych. W przypadku opodatkowania marżą obowiązuje 22% stawka podatku dla kompleksowej usługi turystyki.

Podstawowa stawka, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, wynosi 22%. W przypadku opodatkowania marżą stosuje się stawkę podatku 22% do całej usługi turystycznej, bowiem w ustawie o podatku od towarów i usług nie wymieniono usług turystycznych jako usług, dla których obniża się stawkę podatku lub też usług, które zwalnia się od podatku od towarów i usług.

Zatem w przypadku wyszczególnienia na fakturze VAT usługi gastronomicznej, usługi noclegowej i udostępnienia obiektu sportowego należy zastosować stawkę podatku 22% - właściwą dla całej usługi turystycznej.

Należy zauważyć, iż odwołanie się przez Wnioskodawcę do klasyfikacji statystycznej na potrzeby ustalenia stawki właściwej dla usług będących przedmiotem zapytania, nie jest zasadne, gdyż w świetle art. 8 ust. 3 ustawy, usługi turystyki nie są identyfikowane dla potrzeb podatkowych za pomocą klasyfikacji wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej.

Reasumując, w stosunku do usług organizowania obozów sportowych, stanowiących świadczenie kompleksowe, których uczestnikami są dzieci i młodzież, a na które składają się również usługi i towary nabywane dla bezpośredniej korzyści turysty, zastosowanie będzie miał art. 119 ustawy o podatku od towarów i usług. Oznacza to, że usługi te, jako usługi turystyki, obligatoryjnie podlegają szczególnej procedurze opodatkowania marży, gdzie zastosowanie znajduje stawka podstawowa, tj. 22%. Zatem w przypadku wyszczególnienia na fakturze VAT usługi gastronomicznej, usługi noclegowej i udostępnienia obiektu sportowego należy zastosować stawkę podatku 22% - właściwą dla całej usługi turystycznej, niewyszczególniając jednak kwoty podatku.

Należy mieć bowiem na uwadze zapis art. 119 ust. 10 ustawy o VAT, w myśl którego podatnik, o którym mowa w ust. 3, w wystawionych przez siebie fakturach nie wykazuje kwot podatku.

Jednocześnie zgodnie z § 5 ust. 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337) w fakturach dokumentujących czynności, których podstawą opodatkowania jest marża, zgodnie z art. 119 lub art. 120 ustawy:

1. w miejsce oznaczenia "FAKTURA VAT" stosuje się oznaczenie "FAKTURA VAT marża" lub
2. umieszcza się odesłanie odpowiednio do:
a. przepisów art. 119 ustawy lub art. 306 dyrektywy,
b. przepisów art. 120 ustawy lub art. 313 dyrektywy oraz
3. zawiera się dane określone w ust. 1 pkt 1-6 i 12.

Mając na uwadze powyższe, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Na marginesie należy wskazać, że podany przez Wnioskodawcę symbol PKWiU 55.23.11-00.00 został ujęty przez ustawodawcę w poz. 7a załącznika nr 4 do ustawy o VAT, zawierającego wykaz usług zwolnionych od podatku, jednakże zwolnieniem tym objęte są usługi świadczone przez obozowiska dla dzieci w zakresie, w jakim są one wykonywane w ramach odpłatnej i nieodpłatnej działalności pożytku publicznego przez organizacje posiadające status organizacji pożytku publicznego.

Ze złożonego wniosku nie wynika, aby Wnioskodawca posiadał status organizacji pożytku publicznego, a zatem powyższe zwolnienie nie ma w przedmiotowej sprawie zastosowania.

Wnioskodawca nie może również skorzystać ze zwolnienia, o którym mowa w § 13 ust. 1 pkt 14 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz.1336), gdyż zwolnienie to obejmuje usługi obozów, kolonii lub usługi o podobnym charakterze, organizowane przez szkoły i inne jednostki objęte ustawą z dnia 7 września 1991r. o systemie oświaty (Dz. u. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.), świadczone wyłącznie na rzecz dzieci i młodzieży z tych szkół i jednostek, bowiem ze stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca nie jest szkołą ani jednostką wskazaną w tym przepisie oraz nie wynika, aby świadczył usługi w zakresie wskazanym w tym przepisie.

W przedmiotowej sprawie nie znajduje również zastosowania poz. 140 załącznika nr 3 do ustawy o VAT zawierającego wykaz towarów i usług objętych stawką VAT w wysokości 7%. W pozycji tej ustawodawca wskazał PKWiU ex 55.2 – usługi świadczone przez obiekty noclegowe turystyki oraz inne miejsca krótkotrwałego zakwaterowania, z wyłączeniem usług zakwaterowania w bursach, internatach i domach studenckich (PKWiU ex 55.23.15). Z treści wniosku nie wynika, aby Wnioskodawca działał jako obiekt wskazany w ww. przepisie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.