Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP3/443-565/09/PK
z 10 września 2009 r.
Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Rodzaj dokumentu
interpretacja indywidualna
Sygnatura
IBPP3/443-565/09/PK
Data
2009.09.10
Autor
Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach
Temat
Podatek od towarów i usług --> Wysokość opodatkowania --> Stawki
Podatek od towarów i usług --> Zakres opodatkowania --> Wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów i wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów --> Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów
Słowa kluczowe
deklaracje
dokumenty
dostawa wewnątrzwspólnotowa
stawki podatku
wywóz towarów
Istota interpretacji
Wykazania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w deklaracji podatkowej w przypadku nieposiadania wszystkich dokumentów potwierdzających dostawę (stan prawny obowiązujący od dnia 1 grudnia 2008r.).
Wniosek ORD-IN 4 MB
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 4 czerwca 2009r. (data wpływu 18 czerwca 2009r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wykazania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w deklaracji podatkowej w przypadku nieposiadania wszystkich dokumentów potwierdzających dostawę (stan prawny obowiązujący od dnia 1 grudnia 2008r.) - jest nieprawidłowe. UZASADNIENIE W dniu 18 czerwca 2009r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wykazania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w deklaracji podatkowej w przypadku nieposiadania wszystkich dokumentów potwierdzających dostawę (stan prawny obowiązujący od dnia 1 grudnia 2008r.). W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny: Wnioskodawca zajmuje się m.in. produkcją oraz dystrybucją szkła płaskiego. W ramach prowadzonej działalności Spółka dostarcza towary do kontrahentów zarejestrowanych dla potrzeb podatku od wartości dodanej w krajach Wspólnoty Europejskiej (dalej: WE) innych niż Polska. Transakcje te stanowią wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (dalej: WDT) w rozumieniu ustawy o VAT. W ich ramach następuje faktyczne przemieszczenie towarów do innego niż Polska kraju WE. W toku działalności zdarzają się sytuacje, w których Spółka nie zdoła zebrać wszystkich dokumentów potwierdzających dokonanie WDT wymienionych w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT. Spółka zawsze posiada:
Ponadto, w związku z dokonywanymi przez Spółkę WDT, w niektórych przypadkach zdarza się, że nie posiada dokumentów potwierdzających dostawę towarów do kontrahenta przed upływem terminu na złożenie deklaracji VAT-7 (tj. przykładowo posiada wyłącznie kopię faktury i specyfikację poszczególnych sztuk ładunku). W związku z powyższym zadano następujące pytanie: Czy w przypadku braku wszystkich dokumentów potwierdzających dostarczenie towarów do nabywcy, Wnioskodawca będzie zobowiązany jedynie do wykazania WDT w ewidencji ze stawką krajową oraz w informacji podsumowującej, a nie będzie musiał rozpoznać podatku należnego oraz wykazać WDT w deklaracji podatkowej... Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku posiadania:
W przypadku braku posiadania przez Spółkę wszystkich dokumentów, z których wynika, że towary dostarczono do nabywcy, Wnioskodawca aż do momentu ich zgromadzenia nie jest zobowiązany do rozpoznawania podatku należnego w związku z taką dostawą, musi jedynie wypełnić pewne obowiązki ewidencyjne. Ponadto, zdaniem Spółki w przypadku transakcji mających miejsce przed 30 listopada 2008r., w których Wnioskodawca nie posiadał wszystkich dokumentów potwierdzających dostarczenie towaru do nabywcy, do momentu otrzymania tych dokumentów nie ciążył na nim obowiązek rozpoznawania podatku należnego. Wnioskodawca był zobowiązany jedynie do wypełnienia określonych obowiązków ewidencyjnych. Przepisy mające zastosowanie. Obecny stan prawny WDT podlega opodatkowaniu według stawki 0% pod warunkiem (I) dokonania dostawy przez podatnika na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych (art. 42 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT) oraz (II) posiadania przez podatnika dowodów potwierdzających wywiezienie towarów poza terytorium kraju i dostarczenie ich do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju (art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT). Za dowody pozwalające na zastosowanie stawki 0%, na podstawie art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, uznaje się: (I) dokumenty przewozowe, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia, (II) kopię faktury oraz (III) specyfikację poszczególnych sztuk ładunku. Jednocześnie, zgodnie z art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, w przypadku gdy wskazane powyżej dokumenty nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innego niż Polska, dowodami pozwalającymi na zastosowanie stawki 0% mogą być również m.in. (I) korespondencja handlowa, (II) dokumenty dotyczące ubezpieczenia, (III) dokument potwierdzający zapłatę lub (IV) dowód potwierdzający przyjęcie towaru przez nabywcę. Zgodnie z art. 42 ust. 12 ustawy o VAT, jeżeli warunek, o którym mowa w ust. 1 pkt 2 (obowiązek posiadania dokumentów) nie został spełniony podatnik wykazuje WDT w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3 ustawy o VAT ze stawką właściwą dla dostawy danego towaru na terytorium kraju. W zależności od tego, czy WDT miała miejsce w ostatnim miesiącu kwartału (albo podatnik rozlicza się kwartalnie) czy w pozostałych miesiącach kwartału, podatnik wykazuje taką dostawę w ewidencji odpowiednio za kolejny okres rozliczeniowy albo za ostatni okres miesięczny danego kwartału. W przypadku otrzymania dokumentów potwierdzających dokonanie WDT po terminie do złożenia deklaracji podatkowej, w sytuacji dokonania WDT w ostatnim miesiącu kwartału (albo w przypadku podatnika rozliczającego się kwartalnie), podatnik na podstawie art. 42 ust. 12a ustawy o VAT jest upoważniony do wykazania WDT ze stawką 0% w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3 ustawy o VAT, za okres rozliczeniowy, w którym dostawa ta została dokonana, i dokonania korekty deklaracji podatkowej oraz odpowiednio informacji podsumowującej, o której mowa w art. 100 ust. 1 ustawy o VAT. Jednocześnie, zgodnie z art. 42 ust. 13 ustawy o VAT, w przypadku dokonania WDT w jednym z pierwszych dwóch miesięcy kwartału, otrzymanie dokumentów potwierdzających dostarczenie towaru do nabywcy po terminie do złożenia deklaracji podatkowej upoważnia podatnika do wykazania WDT ze stawką 0% w deklaracji za ostatni w danym kwartale okres miesięczny i dokonania korekty deklaracji podatkowej oraz odpowiednio informacji podsumowującej, o której mowa w art. 100 ust. 1 ustawy o VAT. W odniesieniu do eksportu, w przypadku braku posiadania przez podatnika dokumentu potwierdzającego wywóz towaru poza terytorium wspólnoty, zgodnie z art. 41 ust. 7 ustawy o VAT do takiej transakcji zastosowanie mają stawki właściwe dla dostawy tego towaru na terytorium kraju. Ponadto, zgodnie z art. 41 ust. 9 ustawy o VAT, w przypadku otrzymania powyższego dokumentu w późniejszym terminie podatnik jest upoważniony do dokonania korekty podatku należnego w rozliczeniu za okres rozliczeniowy, w którym otrzymał dokument. Stan prawny obowiązujący do 30 listopada 2008r. Zasadniczo, przytoczone przepisy obowiązywały w okresie do 30 listopada 2008r. w takim samym brzmieniu jak obecnie. Poniżej spółka przytacza tylko te regulacje, których treść była inna od aktualnie obowiązującej. Zgodnie z art. 42 ust. 12 ustawy o VAT jeżeli warunek, o którym mowa w ust. 1 pkt 2 (obowiązek posiadania dokumentów), nie został spełniony przed złożeniem deklaracji podatkowej za dany okres, podatnik wykazuje tę dostawę w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3, jako dostawę na terytorium kraju. Na podstawie art. 42 ust. 13 ustawy o VAT otrzymanie przez podatnika dowodu, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, w terminie późniejszym niż określony w ust. 12 upoważnia podatnika do dokonania korekty złożonej deklaracji podatkowej oraz informacji podsumowującej, o której mowa w art. 100 ust. 1, w której wykazał dostawę towarów. Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku braku posiadania dokumentów potwierdzających dostarczenie towaru do nabywcy, Spółka nie ma obowiązku uwzględniania tych transakcji w deklaracjach podatkowych ani zapłaty w związku z nimi podatku należnego. Do momentu otrzymania dokumentów potwierdzających dostarczenie towaru Wnioskodawca nie może także zastosować stawki 0%. Spółka jest jedynie zobowiązana do wypełnienia pewnych obowiązków ewidencyjnych. Powyższe wynika z (I) wykładni językowej przepisów regulujących kwestię stawki podatkowej dla WDT, (II) wykładni systemowej tych przepisów (poprzez porównanie ich z analogicznymi przepisami regulującymi kwestię stawki podatkowej dla eksportu towarów oraz uwzględnienie regulacji wspólnotowych w tym zakresie), a także (III) wykładni celowościowej przepisów regulujących kwestię WDT, Wykładnia językowa Art. 42 ust. 12 ustawy o VAT nakłada na podatnika jedynie obowiązek wykazania transakcji w ewidencji podatkowej ze stawką krajową. Równocześnie, przepis ten nie nakazuje uwzględnić takiej transakcji w deklaracji podatkowej ani zapłacić związanego z nią podatku należnego. Zasady językowej interpretacji przepisów prawnych nakazują nadawać odrębne znaczenie dla różnie brzmiących słów. Należy zauważyć, że nie zachodzi podobieństwo (a tym bardziej tożsamość) znaczeniowa pomiędzy pojęciem ewidencji a deklaracji podatkowej oraz zapłaty podatku należnego. Dodatkowo, w ustawie o VAT pojęcia ewidencji, deklaracji podatkowej oraz podatku należnego funkcjonują równolegle a ustawodawca je rozróżnia nadając im inne znaczenie. W związku z powyższym należy uznać, że z przepisu art. 42 ust. 12 ustawy o VAT w szczególności nie wynika: (I) obowiązek wykazywania WDT, w stosunku do której podatnik nie posiada dokumentów potwierdzających jednoznacznie jej dokonanie w momencie składania deklaracji, w deklaracji podatkowej oraz (II) obowiązek rozpoznania należnego podatku VAT związanego z WDT, w stosunku do której podatnik nie posiada wszystkich dokumentów potwierdzających jej dokonanie w momencie składania deklaracji. Powyższe argumenty znajdują poparcie w treści wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej: NSA) z 20 stycznia 2009r. (sygn. I FSK 1500/08), w którym NSA wskazał, że z powyższych przepisów (art. 42 ust. 1 pkt i art. 42 ust. 12 i 13 ustawy o VAT) nie wynika „aby w przypadku gdy podatnik, który dokonał wewnątrzwspólnotowej dostawy, a nie posiada jeszcze dowodów, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2, (...), wystąpił obowiązek zastosowania do tej wewnątrzwspólnotowej dostawy stawek krajowych właściwych dla dostawy tego towaru na terytorium kraju". Dalej sąd wskazał, ze „przepisy te nie dają podstawy do podatkowego traktowania, do czasu otrzymania stosownych dowodów, wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, jeśli nastąpiło charakteryzujące ją przemieszczenie towarów do innego kraju Unii Europejskiej, w sposób tożsamy z dostawą krajową i określenia zasad powstania obowiązku i zobowiązania podatkowego, tak jak w przypadku dostawy krajowej". Podobnie wypowiedział się WSA w Warszawie w treści wspomnianego wyroku z 27 września 2007r. w którym sąd stwierdził, iż „w razie gdy warunek posiadania dowodów nie został spełniony przed złożeniem deklaracji podatkowej za dany okres, art. 42 ust. 12 nakazuje wykazać daną dostawę w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3, jako dostawę krajową. Przepis ten nakłada zatem na podatnika pewien obowiązek ewidencyjny, który nie jest związany bezpośrednio z rozliczeniem podatku, jaki byłby należny, gdyby była to dostawa krajowa". Dodatkowo sąd zaznaczył, iż „samo stwierdzenie, że w ewidencji tej należy wykazać jakąś czynność jako dostawę krajową nie kreuje jeszcze obowiązku wykazania tej czynności jako opodatkowanej w konkretnej deklaracji podatkowej". Sąd stwierdził również, że „nie ma de facto przepisu, który jednoznacznie stanowiłby, że podatnik ma obowiązek wykazać w deklaracji za dany okres podatek należny ze względu na uznanie wewnątrzwspólnotowej dostawy za dostawę krajową. Stanowisko sądu jednoznacznie potwierdza więc, że dokonana przez spółkę interpretacja przepisów dotyczących WDT jest prawidłowa. Ponieważ zmiany w treści przepisu art. 42 ust. 12 i 13 ustawy o VAT miały w powyższym zakresie jedynie charakter techniczny, to pomimo, iż powyższe wyroki zostały wydane w stanie prawnym obowiązującym do 30 listopada 2008 r. Przedstawione w nich konkluzje pozostają nadal aktualne. Wykładnia systemowa Prawidłowość wniosku o braku obowiązku rozpoznania podatku należnego wynika również z systemowej interpretacji ustawy o VAT. Zgodnie z art. 41 ust. 9 ustawy o VAT pełniącym w odniesieniu do eksportu analogiczną funkcję jak art. 42 ust. 13 ustawy o VAT w odniesieniu do WDT, istnieje możliwość dokonania przez podatnika korekty podatku należnego. Ustawodawca wyraźnie zakłada więc, że podatnik w związku z transakcjami eksportowymi, co do których nie posiada dokumentów potwierdzających ich wykonanie, uiści należny podatek VAT. Gdyby zatem ustawodawca chciał nałożyć na podatników obowiązek rozpoznania podatku należnego w przypadku WDT, co do której podatnik nie posiada dowodów potwierdzających jej dokonanie. To analogiczna regulacja zostałaby zawarta w art. 42 ust. 13 ustawy o VAT. Z powyższego przepisu nie wynika natomiast uprawnienie podatnika do korekty podatku należnego. Z braku uprawnienia wynika bezpośrednio brak obowiązku rozpoznawania podatku należnego w związku z WDT, co do której nie posiada dowodów potwierdzających jej dokonanie. Prawidłowość dokonanej przez spółkę wykładni potwierdza NSA we wspomnianym wyroku z 20 stycznia 2009r. Stwierdzając, że „za takim rozumieniem art. 42 ust. 1 pkt 2, ust. 12 i 13 ustawy o VAT przemawia również wykładnia systemowa wewnętrzna i porównanie rozwiązań zawartych w tych przepisach z art. 41 ust. 7 i 9 tej ustawy, dotyczącym stosowania stawki 0% w eksporcie towarów". Niezależnie od regulacji krajowych, stosownie do art. 138 (1) dyrektywy VAT państwa członkowskie zwalniają dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza terytorium danego państwa, ale na terytorium Wspólnoty, przez sprzedawcę, przez nabywcę lub na ich rzecz, dokonane dla innego podatnika lub osoby prawnej niebędącej podatnikiem, działających w takim charakterze w państwie członkowskim innym niż państwo rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów. Przytoczony przepis jest przepisem bezwarunkowym i nie uzależnia on stosowania zwolnienia z VAT (de facto stawki 0% - art. 169(b) dyrektywy VAT przyznaje podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego jeżeli towary i usługi są wykorzystywane w celu przeprowadzenie WDT) dla WDT od spełnienia jakichkolwiek dodatkowych warunków przez podatnika. Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w wyrok Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (dalej: ETS lub trybunał) w sprawie C-146/05 (wyrok trybunału z 27 września 2007r. Albert Colee przeciwko Finanzamt Limburg an der Lahn), w którym trybunał stwierdza, iż „ art. 28c(a)(a) akapit pierwszy szóstej dyrektywy (przepisem analogicznym do powyższego przepisu VI dyrektywy, jest cytowany art. 138 (1) dyrektywy VAT) należy interpretować w ten sposób, iz stoi on na przeszkodzie temu, by organy podatkowe państwa członkowskiego odmawiały zwolnienia od podatku VAT dostawy wewnątrzwspólnótowej, która rzeczywiście miała miejsce jedynie na tej podstawie, ze dowód na dokonanie tej dostawy nie został przedstawiony we właściwym czasie". Na orzecznictwo ETS powołał się również NSA w wyroku z 20 stycznia 2009r., podkreślając, że „zasadnicze znaczenie przy badaniu czy podatnik ma prawo do zwolnienia z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów powinny mieć przesłanki obiektywne dotyczące faktycznego wystąpienia przemieszczenia towarów pomiędzy państwami członkowskimi. Natomiast warunki formalne, dowodzące tej okoliczności, które państwa wprowadzają w celu zapewnienia prawidłowego poboru podatku i uniknięcia oszustw z tym związanych, nie mogą być wykorzystywane w taki sposób, aby podważały neutralność podatku VAT". Mając na uwadze powyższe, przedstawiona przez Spółkę interpretacja przepisów wynika nie tylko z językowej i systemowej wykładni polskich przepisów, lecz także jest zgodna z prawem wspólnotowym. Wykładnia celowościowa Powyższe wnioski wynikają także z wykładni celowościowej analizowanych przepisów. Nie ulega wątpliwości, że celem ich wprowadzenia do porządku prawnego było zagwarantowanie podatnikowi prawa do zastosowania stawki 0% dla WDT. Uwzględniając podstawową zasadę konstrukcyjną podatku od wartości dodanej, jaką jest jego neutralność celem wprowadzenia przepisów nie mogło być stworzenie dla podatnika, a także dla organu podatkowego dodatkowego obciążenia administracyjnego. Innymi słowy WDT, co do zasady, podlega opodatkowaniu według stawki 0% a zastosowanie tej stawki jest możliwe w momencie uzyskania dokumentów potwierdzających jej wykonanie. Do momentu otrzymania wszystkich dokumentów na podatnika nie może być nałożony obowiązek finansowania podatku. Celem wprowadzenia przepisów nie może bowiem być naruszenie zasady neutralności podatku. Warto zwrócić uwagę, że zdaniem NSA, odmienny sposób traktowania WDT narusza zasadę neutralności podatkowej i prowadzi do podwójnego opodatkowania tej samej transakcji w kraju dostawcy i nabywcy (wspomniany wyrok NSA z 20 stycznia 2009r.). Podobnie wypowiedział się WSA w Warszawie w wyroku z 27 września 2007r. (sygn. III SA/Wa 1210/07), stwierdzając, ze „stosowanie stawki 0% z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów nie jest wyjątkiem od reguły, lecz regułą, od której wyjątkiem jest stosowanie stawki krajowej. Oznacza to, że wykładnia przepisów dotyczących warunków, od których spełnienia zależy prawo do zastosowania preferencyjnej stawki podatkowej, powinna być rozszerzająca, a nie zawężająca, zaś wszelkie wątpliwości dotyczące opodatkowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów powinny być rozstrzygane na korzyść reguły ogólnej, czyli stosowania stawki 0%". Analogiczne stanowisko WSA w Warszawie zaprezentował także we wspomnianych wyrokach z 12 lutego 2009r. oraz z 11 kwietnia 2008r., a także WSA w Kielcach w wyroku z 8 maja 2008r. W konsekwencji, należy uznać, że jeżeli w momencie składania deklaracji za dany okres rozliczeniowy Spółka nie posiada dowodów potwierdzających dostarczenie towarów do nabywcy to: (I) wykazuje te transakcje w ewidencji podatkowej ze stawką właściwą dla dostawy krajowej w celu ujawnienia transakcji, (II) powinna uwzględnić te dostawy przy wypełnianiu informacji podsumowującej i wykazać je jako WDT, (III) nie płaci podatku należnego związanego z tymi transakcjami oraz (IV) nie uwzględnia tych transakcji w deklaracji podatkowej. W momencie, w którym spółka otrzyma dokumenty potwierdzające jednoznacznie dostarczenie towaru do nabywcy może zastosować stawkę 0% oraz dokonać korekty deklaracji właściwej dla okresu, w którym dokonała WDT lub właściwej dla ostatniego okresu miesięcznego w danym kwartale. W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe. Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlega wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów. Art. 13 ust. 1 ww. ustawy stanowi, iż przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju (...). Zgodnie z art. 41 ust. 3 cyt. ustawy, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42. W myśl art. 42 ust. 1 ustawy o VAT, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:
Dowodami o których mowa w ust. 1 pkt 2, zgodnie z ust. 3 powołanego artykułu, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:
- z zastrzeżeniem ust. 4 i 5. W myśl art. 42 ust. 11 ustawy, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:
Analiza regulacji dotyczących transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy pozwala na wskazanie dwóch podstawowych warunków, od spełnienia których uzależnione jest potraktowanie danej czynności jako dostawy wewnątrzwspólnotowej. Pierwszy z tych warunków dotyczy aspektu prawnego transakcji - jego spełnienie ma gwarantować, że czynność ta zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w państwie przeznaczenia i zostanie tam faktycznie opodatkowana. Drugi z warunków dotyczy aspektu faktycznego transakcji - jego spełnienie pozwala na przyjęcie, że faktycznie nastąpił wywóz towarów z kraju i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego. Drugi z warunków, o którym mowa wyżej, od którego spełnienia zależy potraktowanie danej dostawy jako dostawy wewnątrzwspólnotowej, dotyczy udokumentowania faktu wywozu towaru oraz dostarczenia go w ramach dostawy w państwie przeznaczenia. Koncentruje się on zatem na faktycznych, a nie prawnych aspektach transakcji. Powyższy warunek został określony wprost w cyt. wyżej art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Ustawa przyjmuje w zasadzie zamknięty katalog dokumentów, które potwierdzają dokonanie wywozu towarów i jego dostawę na terytorium innego państwa członkowskiego. W przepisie art. 42 ust. 3 in principio ustawy stanowi się bowiem, że: „dowodami, o których mowa, są”, wyliczenie, które później następuje, ma charakter wyczerpujący. Z przepisu ust. 11 art. 42 ustawy wynika, że w przypadku, gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami mogą być również inne dokumenty, wskazujące, że wystąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa. W wyroku z dnia 18 kwietnia 2008r. sygn. akt I SA/Po 117/08 WSA w Poznaniu uznał, że dokumenty dodatkowe, o których mowa w art. 42 ust. 11 ustawy, nie mogą zastępować dokumentów „obowiązkowych”, o których mowa w ust. 3. W przedmiotowym wyroku sąd zawarł następującą tezę, cyt.: „ Za niezasadny należy przyjąć pogląd, iż w razie nie dysponowania dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 3 ustawy z 2004r. o podatku od towarów i usług, a konkretnie dokumentem przewozowym, w celu udokumentowania dokonania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, będzie można legitymować się dokumentami, o których mowa w ust. 11 tej ustawy. Katalog dokumentów potwierdzających wewnątrzwspólnotową dostawę towarów ma charakter zamknięty (art. 42 ust. 3 ustawy z 2004r. o podatku od towarów i usług). Tylko podstawowe dokumenty dostarczone do organu mogą potwierdzać dostawę, a co za tym idzie uzasadniać 0% stawkę podatku VAT. Decydujące znaczenie dla zastosowania tej stawki ma dzień dokonania rozliczenia w podatku, w którym to dniu podatnik dysponuje kompletem dokumentów podstawowych". Odnosząc się do wyroków, przywołanych przez Wnioskodawcę, zauważyć należy, iż wyroki te muszą budzić sprzeciw bowiem nie jest jasne, skąd miałaby wynikać niesporność dokonania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów (wobec braku dokumentów potwierdzających wywóz towarów) i kto miałby oceniać, i na podstawie jakich kryteriów, że nie zachodzą okoliczności wskazujące na jakiekolwiek nadużycie podatkowe. W świetle orzecznictwa Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, wykazanie przez podatnika faktu, że towar został wysłany lub przetransportowany do innego państwa członkowskiego, oraz że towar ten opuścił terytorium państwa członkowskiego dostawcy, jest warunkiem zastosowania stawki 0% (a ściślej mówiąc zwolnienia z prawem do odliczenia, w rozumieniu Dyrektywy 2006/112/WE Rady). Wynika to wprost z uzasadnienia wyroku ETS w sprawie C-184/05 (Twoh International BV), potwierdzającego tezy wcześniejszego wyroku ETS w sprawie C-409/04 (Telos i in.). W pkt 23 wyroku w sprawie C-184/05 ETS stwierdził bowiem wyraźnie, że: „W odniesieniu do warunków, w których zastosowanie znajduje zwolnienie od podatku wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w rozumieniu art. 28c część A lit. a akapit pierwszy VI dyrektywy niezbędne jest, by prawo do rozporządzania towarem jak właściciel zostało przeniesione na kupującego oraz, by dostawca wykazał, że towar został wysłany lub przetransportowany do innego państwa członkowskiego, a także, by w następstwie tej wysyłki lub transportu towar ten fizycznie opuścił terytorium państwa członkowskiego dostawy. W tym zakresie należy uznać, jak to słusznie podnosi Komisja Wspólnot Europejskich, że zasada zgodnie, z którą ciężar dowodu uzyskania prawa do zwolnienia od podatku lub objęcia zakresem odstępstwa od opodatkowania spoczywa na tym, kto chce z tego prawa skorzystać, mieści się w granicach określonych przez prawo Wspólnotowe. Zatem w celu zastosowania art. 28c część A lit. a) akapit pierwszy szóstej dyrektywy, dostawca towaru zobowiązany jest przedstawić dowód na to, że przesłanki zwolnienia od podatku przywołane w pkt 23 niniejszego wyroku zostały spełnione”. Należy również przywołać orzeczenie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w sprawie C-409/04 z dnia 27 września 2007r. (Teleos pic), w którym ETS uznał za zgodne z prawem wspólnotowym określanie przez państwa członkowskie przesłanek stosowania zwolnienia dostawy wewnątrzwspólnotowej oraz wykazał, iż zwolnienie od podatku dostawy wewnątrzwspólnotowej znajduje zastosowanie tylko wtedy, gdy towar fizycznie opuścił terytorium kraju dostawcy. W powyższym wyroku ETS stwierdził co następuje: Rzeczywiście, o ile prawdą jest, że na gruncie interpretacji literalnej wyrażenie „wysyłane lub transportowane <...>
Mając powyższe na uwadze stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe. |
doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.