Na podstawie art. 14 e ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.) oraz art. 2 pkt 1, art. 3 ust. 2, art. 4 ust. 1 pkt 3 i 5 ustawy z dnia 23 stycznia 2004 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 29, poz. 257, z późn. zm.)

Minister Finansów z urzędu zmienia interpretację indywidualną

z dnia 7 kwietnia 2008 r. Nr ITPP3/443-19/08/ZG wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy w imieniu Ministra Finansów na wniosek Pana M.J., stwierdzając, że:

1. nie jest prawidłowe stanowisko Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy zawarte w interpretacji indywidualnej wydanej w imieniu Ministra Finansów z dnia 7 kwietnia 2008 r. Nr ITPP3/443-19/08/ZG uznające za nieprawidłowe stanowisko Pana M.J. zawarte we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej z dnia 31 stycznia 2008 r.;
2. nie jest prawidłowe stanowisko Pana M.J. zawarte we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego z dnia 31 stycznia 2008 r. w części dotyczącej wskazania jako podstawy prawnej nie powstania obowiązku podatkowego w podatku akcyzowym niespełnienia treści § 18 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia w sprawie zwolnień od podatku akcyzowego.

UZASADNIENIE

W dniu 31 stycznia 2008 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie zwolnienia od podatku akcyzowego alkoholu etylowego skażonego zawartego w nabywanych wewnątrzwspólnotowo środkach odkażających.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Pan M.J. zwany dalej Wnioskodawcą w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zamierza dokonać nabycia wewnątrzwspólnotowego środków odkażających (innych niż na bazie czwartorzędowych soli amoniowych, związków fluorowcowanych), przygotowanych w postaciach lub opakowaniach do sprzedaży detalicznej albo w postaci preparatów i artykułów zawierających w swym składzie alkohol etylowy skażony benzoesanem denatonium 0,3 g na 100 L 100% alkoholu etylowego, oznaczonych symbolem 24.20.14-90 i kodem CN 3808 94 90.

Środek odkażający jest przeznaczony wyłącznie do dezynfekcji małych powierzchni i sprzętu medycznego i nie nadaje się do spożycia przez ludzi.

W związku z zaistniałym stanem faktycznym Wnioskodawca zadał następujące pytanie:

Czy przy nabyciu wewnątrzwspólnotowym środków odkażających oznaczonych symbolem PKWiU 24.20.14-90 i kodem CN 3808 94 90 i dalszej ich odsprzedaży powstaje obowiązek zapłaty akcyzy od zawartego w nich alkoholu etylowego...

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy przy nabyciu wewnątrzwspólnotowym środków odkażających oznaczonych symbolem PKWiU 24.20.14-90 i kodem CN 3808 94 90 i dalszej ich odsprzedaży nie powstaje obowiązek zapłaty akcyzy od zawartego w nich alkoholu etylowego.

Wnioskodawca podnosi, iż środki odkażające oznaczone symbolem PKWiU 24.20.14-90 i kodem CN 3808 94 90 nie są wyrobami akcyzowymi i wyrobami akcyzowymi zharmonizowanymi, ponieważ nie zostały ujęte w załączniku nr 1 oraz nr 2 do ustawy z dnia 23 stycznia 2004 roku o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 29 poz. 257, ze zm.).

Wskazuje ponadto na:

1. rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 10 października 2007 r. (Dz. U. Nr 196, poz. 1416), zgodnie z którym zwalnia się od akcyzy alkohol etylowy skażony środkami dopuszczonymi do skażenia alkoholu etylowego na podstawie przepisów odrębnych wydanych na podstawie ustawy z dnia 2 marca 2001 roku o wyrobie alkoholu etylowego i wyrobów tytoniowych i wykorzystywany do produkcji nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi (§ 18 ust.1 pkt 2 rozporządzenia),
2. rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 2 stycznia 2006 r. (Dz. U. NR 8, poz 49), na podstawie którego alkohol etylowy zawarty w przedmiotowych środkach odkażających został skażony benzoesanem denatonium 0,3 g na 100 L 100% alkoholu etylowego.

Stanowisko Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy zawarte w interpretacji indywidualnej wydanej w imieniu Ministra Finansów:

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, w świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznał za nieprawidłowe.

W uzasadnieniu Dyrektor Izby Skarbowej wskazał, iż zgodnie z treścią art. 72 ust. 1 ustawy z dnia 23 stycznia 2004 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2004 r. Nr 29, poz. 257, z późn. zm.) alkoholem etylowym w rozumieniu ustawy są wszelkie wyroby o rzeczywistej zawartości alkoholu przekraczającej 1,2% objętości oznaczone odpowiednio symbolami PKWiU 15.91.10, 15.92.11 i 15.92.12 oraz kodami CN 2208 i 2207, nawet jeżeli są to wyroby stanowiące część wyrobu należącego do innego grupowania PKWiU i kodu CN oraz napoje zawierające rozcieńczony lub nierozcieńczony spirytus oznaczone odpowiednio symbolami PKWiU 15.91.10 i 15.92.11 oraz kodami CN 2208 i 2207 10 00, a także wyroby o rzeczywistej zawartości alkoholu przekraczającej 22% objętości, oznaczone odpowiednio symbolami PKWiU 15.93.11, 15.93.12, 15.94.10 i 15.95.10 oraz kodami CN 2204 10, 2204 21 10, 2204 29 10, 2204, 2206 00 i 2205.

Ustawowa definicja alkoholu etylowego powoduje, iż alkohol zawarty nawet w wyrobie nie będącym wyrobem akcyzowym w stężeniu przekraczającym 1,2%, będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem akcyzowym.

Jednocześnie wskazał, iż Minister Finansów w rozporządzeniu z dnia 26 kwietnia 2004 r. w sprawie zwolnień od podatku akcyzowego (t. j. Dz. U. z 2006 r. Nr 72, poz. 500, z późn. zm.) zawarł szereg zwolnień tego alkoholu z podatku akcyzowego.

W świetle § 18 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia zwalnia się od akcyzy alkohol etylowy skażony środkami dopuszczonymi do skażania alkoholu etylowego na podstawie przepisów odrębnych wydanych na podstawie ustawy z dnia 2 marca 2001 r. o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzaniu wyrobów tytoniowych (Dz. U. Nr 31, poz. 353, z 2002 r. Nr 166, poz. 1362 oraz z 2004 r. Nr 29, poz. 257 i Nr 173, poz. 1808) i wykorzystywany do produkcji produktów nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi z wyłączeniem rozpuszczalników i rozcieńczalników złożonych organicznych pozostałych, zawierających w swym składzie alkohol etylowy, oznaczonych symbolem PKWiU ex 24.30.22-79 i kodem CN ex 3814 00 90, środków zapobiegających zamarzaniu i pozostałych płynów usuwających oblodzenie, zawierających w swym składzie alkohol etylowy, oznaczonych symbolem PKWiU ex 24.66.33-50 i kodem CN ex 3820 00 00 oraz produktów ułatwiających rozpalanie ognia, zawierających w swym składzie alkohol etylowy, bez względu na symbol PKWiU i kod CN.

Dyrektor Izby Skarbowej wskazuje, iż z powyżej cytowanego przepisu jednoznacznie wynika, iż od podatku akcyzowego zwolniono alkohol etylowy skażony w określony sposób i wykorzystywany do produkcji wyrobów nieprzeznaczonych dla ludzi z wyłączeniem rozpuszczalników i rozcieńczalników, i że nabywany alkohol nie może być przedmiotem zwolnienia od podatku akcyzowego, ponieważ zwolnienie to nie przysługuje podmiotowi dokonującemu nabycia wewnątrzwspólnotowego gotowego wyrobu pod postacią środka odkażającego.

W konkluzji Dyrektor Izby Skarbowej stwierdził, iż alkohol etylowy skażony benzoesanem denatonium 0,3 g na 100 L 100% alkoholu etylowego i zawarty w nabywanym wewnątrzwspólnotowo środku odkażającym nie może być zwolniony od podatku akcyzowego na podstawie § 18 ust. 1 pkt 2 ww. rozporządzenia i tym samym powstanie obowiązek zapłaty akcyzy.

Dodatkowo wskazał, iż alkohol etylowy zawarty w środkach odkażających przeznaczonych do dezynfekcji małych powierzchni i sprzętu medycznego może być zwolniony na podstawie § 18 ust. 1 pkt 9 rozporządzenia w sprawie zwolnień od podatku akcyzowego. Jednakże zwolnienie to nastąpi po spełnieniu warunków określonych w § 18 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia.

Ponadto wyjaśnił, iż zgodnie z treścią art. 3 ust. 2 ustawy o podatku akcyzowym, do celów poboru akcyzy i obowiązku oznaczania znakami akcyzy w imporcie oraz w dostawie i nabyciu wewnątrzwspólnotowym stosuje się klasyfikację wyrobów akcyzowych w układzie odpowiadającym Scalonej Nomenklaturze (CN).

Stosownie do Komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania, informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS z 2005 r. Nr 1, poz. 11) zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej i to jego obciążają ewentualne negatywne konsekwencje z tytułu błędnego zaklasyfikowania wyrobów akcyzowych.

Biorąc pod uwagę przytoczone regulacje, organ nie dokonywał klasyfikacji wyrobów, przyjmując klasyfikację wskazaną we wniosku przez Podatnika.

Po zapoznaniu się z materiałami sprawy Minister Finansów zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 3 i 5 ustawy z dnia 23 stycznia 2004 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 29, poz. 257 z późn. zm.) opodatkowaniu akcyzą podlega odpowiednio sprzedaż wyrobów akcyzowych na terytorium kraju i nabycie wewnątrzwspólnotowe.

Art. 2 pkt 1 ww. ustawy stanowi, iż wyrobami akcyzowymi są wyroby podlegające akcyzie określone w załączniku nr 1 do ustawy.

W celu określenia, czy dany produkt stanowi wyrób akcyzowy, według jakiej stawki należy naliczyć podatek akcyzowy, czy dany wyrób akcyzowy jest obciążony dodatkowymi obowiązkami związanymi z jego produkcją i przemieszczeniem – niezbędne jest zaklasyfikowanie do odpowiedniego grupowania PKWiU lub CN (art. 3 ustawy). Obowiązek prawidłowego zaklasyfikowania danego towaru do właściwego grupowania PKWiU i CN ciąży na zainteresowanym podmiocie. Organ celny nie jest właściwym do dokonania oceny prawidłowości przedstawionej klasyfikacji statystycznej wyrobów będących przedmiotem wniosku. Wyroby klasyfikowane do wskazanego przez Wnioskodawcę grupowania PKWiU 24.20.14-90 (CN 3808 94 90) nie zostały ujęte w załączniku nr 1 do ww. ustawy.

Jednocześnie należy wyjaśnić, iż zgodnie z treścią art. 72 ust. 1 ustawy z dnia 23 stycznia 2004 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2004 r. Nr 29, poz. 257 z późn. zm.) alkoholem etylowym w rozumieniu ustawy są wszelkie wyroby o rzeczywistej zawartości alkoholu przekraczającej 1,2% objętości oznaczone odpowiednio symbolami PKWiU 15.91.10, 15.92.11 i 15.92.12 oraz kodami CN 2208 i 2207, nawet jeżeli są to wyroby stanowiące część wyrobu należącego do innego grupowania PKWiU i kodu CN oraz napoje zawierające rozcieńczony lub nierozcieńczony spirytus oznaczone odpowiednio symbolami PKWiU 15.91.10 i 15.92.11 oraz kodami CN 2208 i 2207 10 00, a także wyroby o rzeczywistej zawartości alkoholu przekraczającej 22% objętości, oznaczone odpowiednio symbolami PKWiU 15.93.11, 15.93.12, 15.94.10 i 15.95.10 oraz kodami CN 2204 10, 2204 21 10, 2204 29 10, 2204, 2206 00 i 2205.

Ustawowa definicja alkoholu etylowego stanowi zatem, iż alkohol etylowy zawarty w wyrobie nie będącym wyrobem akcyzowym w stężeniu przekraczającym 1,2%, będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem akcyzowym. Dla alkoholu etylowego przewidziana została stawka w wysokości 4.550 zł / 1 hl alkoholu etylowego 100% vol.

Mając powyższe na uwadze należy jednocześnie wyjaśnić, iż zasadą jest, że nabywany w państwie członkowskim wyrób nieprzeznaczony do spożycia przez ludzi jako wyrób gotowy i dopuszczany do spożycia w tamtym państwie członkowskim korzysta w tym państwie ze zwolnienia zgodnie z dyrektywą Rady 92/83/EWG z dnia 19 października 1992 r. w sprawie harmonizacji struktury podatków akcyzowych od alkoholu i napojów alkoholowych.

W przedstawionym we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej stanie faktycznym zdarzenia przyszłego, środki odkażające jako wyroby gotowe dopuszczane będą do konsumpcji w kraju ich nabycia. W konsekwencji tam też powstaną prawa i obowiązki związane z obrotem alkoholem etylowym zawartym w przedmiotowym wyrobie (obowiązek podatkowy, ewentualnie zwolnienie od akcyzy). W świetle powyższego nabywany wewnątrzwspólnotowo gotowy wyrób (środek odkażający) nie powinien podlegać opodatkowaniu w kraju, a tym samym do obrotu tym wyrobem nie będzie miał zastosowania § 18 ust. 1 pkt 2, jak również § 18 ust. 1 pkt 9 rozporządzenia w sprawie zwolnień od podatku akcyzowego (Dz. U. Nr 72 z 2006 r., poz. 500, z późn. zm.).

Jak wynika z powyższego, z tytułu dokonania nabycia wwnątrzwspólnotowego, czy też dalszej odsprzedaży przedmiotowych wyrobów nie ciąży na Wnioskodawcy obowiązek zapłaty akcyzy i w konsekwencji bezpodstawne jest badanie możliwości zastosowania zwolnienia od akcyzy.

Reasumując, zarówno stanowisko zawarte we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej w części dotyczącej wskazania jako podstawy prawnej nie powstania obowiązku podatkowego w podatku akcyzowym § 18 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia w sprawie zwolnień od podatku akcyzowego, jak i dokonaną z upoważnienia Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy interpretację indywidualną w tym zakresie oraz w zakresie rozważania możliwości stosowania zwolnienia na podstawie § 18 ust. 1 pkt 9 przedmiotowego rozporządzenia– należy uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie należy wyjaśnić, iż z dniem 23 lipca 2008 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 25 czerwca 2008 r. w sprawie środków dopuszczonych do skażania alkoholu etylowego (Dz. U. z 2008 r. Nr 120, poz. 776), na podstawie którego podniesiona została do 2g ilość benzoesanu denatonium na 100 L 100% alkoholu etylowego jako środka skażającego. Równocześnie utraciło moc rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 2 stycznia 2006 r. w sprawie środków dopuszczonych do skażania alkoholu etylowego (Dz. U. Nr 8, poz. 49).

Zmieniona interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej z dnia 31 stycznia 2008 r. i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania zmienionej interpretacji.

Wnioskującemu przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od daty doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Minister Finansów, ul. Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.