INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 26 sierpnia 2009 r. (data wpływu 3 września 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 września 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca od czerwca 2009 r. prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą – usługi hurtowej sprzedaży perfum i kosmetyków (PKD 4546.Z). Miejsce zamieszkania Wnioskodawcy jest jednocześnie siedzibą firmy. W innej miejscowości znajduje się siedziba strategicznego kontrahenta Wnioskodawcy. Na jego rzecz, ale na własny rachunek, własny koszt, przy wykorzystaniu własnego sprzętu i na własną odpowiedzialność, Wnioskodawca świadczy usługi, w szczególności polegające na zarządzaniu siecią sprzedaży, doradztwa w zakresie rozwoju tej sieci, rekrutacji szkoleniu i nadzorowaniu personelu.

Z uwagi na wykonywane czynności niezbędna jest codzienna wizyta Wnioskodawcy w miejscowości, gdzie siedzibę posiada Jego strategiczny kontrahent.

Po przeanalizowaniu kosztów podróży Wnioskodawca zdecydował, że wynajmie w tej miejscowości mieszkanie. Służy ono nie tylko do celów mieszkaniowych ale i spotkań biznesowych. Czynsz najmu mieszkania miesięcznie to 1.400 zł, natomiast codzienny dojazd miejsca siedziby firmy Wnioskodawcy do miejscowości, w której Zainteresowany wykonuje działalność dla strategicznego kontrahenta to miesięcznie: 160 km x 2 = 320 km x 22 dni (średnio) = 7.040 km. Przy założeniu, że samochód pali 8 litrów paliwa na 100 km, tj. 560 litrów x ok. 4 zł = 2.240 zł.

Oprócz rachunku ekonomicznego pod uwagę należy wziąć czas podróży (ok. 2,5 godziny w jedną stronę), związane z tym zmęczenie, co ma z pewnością wpływ na efektywność działania i dyspozycyjność, które znajdują odzwierciedlenia w osiąganych przychodach.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy czynsz i opłaty eksploatacyjne, związane z wynajmem mieszkania, są kosztami podatkowymi z tytułu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej...

Zdaniem Wnioskodawcy, czynsz wynajmowanego mieszkania można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej. Kosztami uzyskania przychodów są bowiem wydatki poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła (art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), z wyjątkiem wymienionych w art. 23 tej ustawy. Kosztami są zatem wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów tak, aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli Wnioskodawca wykaże, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów).

Wnioskodawca uważa, że wydatki ponoszone na najem mieszkania w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą mogą być kosztami uzyskania przychodów, ze wskazaniem na związek przyczynowo-skutkowy (opisany powyżej) pomiędzy wydatkami, jakie Wnioskodawca ponosi, a uzyskaniem przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej. Wnioskodawca wskazał, iż należy pamiętać, że wydatki te nie zostały wyłączone przez ustawodawcę z kosztów (art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty. Należy jednak pamiętać o tym, iż wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczność, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów obciąża podatnika.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.

W związku z powyższym należy stwierdzić, iż wydatki jakie Wnioskodawca ponosi na wynajem mieszkania w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, stosownie do postanowień art. 22 ust. 1 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów. W złożonym wniosku Wnioskodawca wykazał bowiem związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy ww. wydatkami, jakie ponosi a uzyskiwaniem przychodów z prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej. Co niemniej istotne, wydatki powyższe jako niewskazane w art. 23 ww. ustawy, nie zostały przez ustawodawcę wyłączone z kosztów uzyskania przychodów.

Zwraca się jednakże uwagę na konieczność właściwego udokumentowania przedmiotowych wydatków. Zgromadzone dowody nie mogą ograniczać się tylko do faktury wystawionej przez właściciela budynku (lokalu), w którym Zainteresowany wynajął mieszanie, czy też innego dokumentu stwierdzającego wyłącznie wysokość poniesionych z tego tytułu wydatków. Niezbędnym jest również posiadanie dowodów, umożliwiających w sposób bezsporny ustalenie związku przyczynowo-skutkowego poniesionych wydatków z uzyskanymi przychodami, a ponadto potwierdzających racjonalność poniesionych wydatków.

Reasumując, czynsz i opłaty eksploatacyjne, związane z wynajmem mieszkania, stanowią koszty uzyskania przychodów w prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.