INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko , przedstawione we wniosku z dnia 21 lipca 2009 r. (data wpływu 27 lipca 2009 r.), uzupełnionym w dniu 5 października 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środków trwałych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 lipca 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środków trwałych.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacji podatkowej, w związku z czym pismem z dnia 28 września 2009 r., znak ILPB1/415-814/09-2/IM, ILPP2/443-1044/09-2/MR, na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawczynię do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 30 września 2009 r., a w dniu 5 października 2009 r. wniosek uzupełniono o brakujące informacje.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka jawna dla której prowadzona jest księga przychodów i rozchodów zakupiła w maju 2009 r. ośrodek wypoczynkowy. W skład tego ośrodka wchodzą: grunty o powierzchni 2,18 ha, budynek hotelu, budynek stołówki, budynek baru wraz z pomieszczeniami socjalnymi, pomost, 10 domków kampingowych. W akcie notarialnym potwierdzającym zakup ośrodka jest jedna ogólna wartość za cały ośrodek. Nie można określić na podstawie jakichkolwiek dokumentów jaka jest wartość poszczególnych obiektów. Zakup ośrodka był sfinansowanych w części ze środków własnych wspólników, w części z kredytu bankowego. Stan jego poszczególnych obiektów nie pozwala na zaliczenie całego ośrodka jako kompletnego i zdatnego do użytku. Na dzień dzisiejszy tylko domki kempingowe spełniają kryteria zaliczenia ich do środków trwałych i amortyzowania. Pozostałe składniki należy wyremontować. Na gruncie Wnioskodawczyni jest jeszcze 11 domków prywatnych właścicieli, są podpisywane umowy z właścicielami na najem gruntu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w zakresie ustalenia wartości początkowej środków trwałych.

Jak obliczyć wartość początkową każdego z obiektów...

Zdaniem Wnioskodawczyni, domki letniskowe są amortyzowane. Zainteresowana wskazuje, że wartość każdego z domków ustalił szef.

Wnioskodawczyni wyliczyła procentowy udział ustalonej wartości każdego z domku osobno w ogólnej wartości całego ośrodka i tym procentem ujęła koszty oraz przypisała do każdego domku. W taki sposób ustaliła wartość początkową i tę kwotę amortyzuje.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Natomiast zgodnie z art. 22c pkt 1 ww. ustawy amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Klasyfikując środki trwałe do poszczególnych grup należy posiłkować się Klasyfikacją Środków Trwałych. Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. Nr 112 poz. 1317 ze zm.), Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych.

W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być m.in. np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny, plac manewrowy.

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków trwałych, której zasady ustalania zawarte są w art. 22g cytowanej ustawy.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, za wartość początkową środka trwałego, z uwzględnieniem ust. 2–18, uważa się w razie nabycia w drodze kupna - cenę jego nabycia. Za cenę nabycia – w rozumieniu art. 22g ust. 3 ww. ustawy – uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

W myśl art. 22g ust. 8 ww. ustawy, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Przepis art. 19 ust. 3 ww. ustawy stanowi, że wartość rynkową, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

Z przedstawionego przez Wnioskodawczynię stanu faktycznego wynika, że spółka jawna zakupiła w maju 2009 r. ośrodek wypoczynkowy, w skład którego wchodzą grunty o powierzchni 2,18 ha, budynek hotelu, budynek stołówki, budynek baru wraz z pomieszczeniami socjalnymi, pomost, 10 domków kampingowych. W akcie notarialnym potwierdzającym zakup ośrodka jest jedna ogólna wartość za cały ośrodek. Zainteresowana podaje, iż nie można określić na podstawie jakichkolwiek dokumentów jaka jest wartość poszczególnych obiektów.

Jednakże, Wnioskodawczyni posiadając akt notarialny, z którego wynika ogólna wartość za cały ośrodek, winna ustalić wartość poszczególnych obiektów.

Zatem, w przedmiotowej sprawie, celem ustalenia wartości początkowej domków letniskowych wskazane by było, aby Wnioskodawczyni uzyskała od sprzedawcy „specyfikację”, z której będzie wynikać wartość poszczególnych obiektów.

Z uwagi na określenie w akcie notarialnym łącznej wartości nabycia ośrodka wypoczynkowego i poszczególnych obiektów (gruntów, hotelu, stołówki, baru, pomostu i domków kampingowych), ich cenę Wnioskodawczymi winna określić we własnym zakresie.

Należy jednak zauważyć, że przy określaniu wartości początkowej należy mieć na uwadze cenę rynkową każdego składnika majątku oraz należy pamiętać, aby ich suma odpowiadała wartości zawartej w akcie notarialnym.

Reasumując w przedmiotowej spawie, wartością początkową środków trwałych – domków letniskowych, nabytych w drodze kupna będzie cena nabycia składników majątku ustalona w oparciu o akt notarialny.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, że wniosek dotyczący:

• podatku dochodowego w zakresie kosztów uzyskania przychodów został rozstrzygnięty w dniu 20 października 2009 r. odrębną interpretacją nr ILPB1/415-814/09-5/IM,
• podatku od towarów i usług w zakresie udokumentowania obciążenia najemców został rozstrzygnięty w dniu 14 października 2009 r. postanowieniem o odmowie wszczęcia postępowania nr ILPP2/443-1044/09-4/MR.
  
  

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.