INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Państwa przedstawione we wniosku z dnia 09.09.2009 r. (data wpływu 14.09.2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z tytułu świadczeń rzeczowych wypłacanych z ZFŚS– jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14.09.2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z tytułu świadczeń rzeczowych wypłacanych z ZFŚS.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Stan faktyczny Nr 1

Zgodnie z treścią regulaminu Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych (dalej: ZFŚS) obowiązującego w P. S.A. (zwanej dalej również.” Spółka) do korzystania ze świadczeń ZFŚS uprawnieni są m.in. pracownicy Spółki oraz członkowie ich rodzin, m.in. ich dzieci. Dzieci i młodzież mogą korzystać z dopłat do różnych form wypoczynku organizowanego w czasie wolnym od nauki (ferie zimowe i letnie) np. z kolonii i zimowisk, kolonii obozów i wczasów z rodzicami. Podstawę do obliczenia dofinansowania do kolonii, obozów, zimowisk stanowi dochód przypadający na osobę w rodzinie z okresu ostatnich 3 miesięcy poprzedzających przyznanie świadczenia. Warunkiem wypłacenia dofinansowania jest skorzystanie z usługi potwierdzone rachunkiem lub innym dokumentem określającym wysokość poniesionych kosztów. Wypoczynek dzieci organizowany jest przez podmiot prowadzący działalność w tym zakresie. P. S.A. na podstawie uregulowań zawartych w regulaminie ZFŚS udziela również pomocy finansowej i rzeczowej dla pracowników, emerytów i rencistów dotkniętych przypadkami losowymi lub znajdujących się w szczególnie (trudnej sytuacji materialnej, bądź życiowej jednorazowo lub okresowo w zależności od potrzeb i możliwości finansowych ZFŚS.

W związku z powyższym mają miejsce sytuacje, gdy pracownik Spółki otrzymuje dofinansowanie z ZFŚS do wypoczynku dziecka (zimowisko, kolonie itp.) np. w kwocie 500 zł, jak i paczkę, mającą charakter pomocy rzeczowej o wartości 300 zł.

Pracownik otrzymuje, zatem z ZFŚS w jednym roku podatkowym de facto dwa różne świadczenia, tj. świadczenie wskazane w treści przepisu art. 21 ust. 1 pkt 78 updof i świadczenie wskazane w treści przepisu art. 21 ust. 1 pkt 67 updof.

Stan faktyczny Nr 2

Zgodnie z treścią regulaminu ZFŚS obowiązującego w P. S.A., pracownicy Spółki mogą otrzymać z ZFSS dofinansowanie wypoczynku we własnym zakresie, tzw. „wczasów pod gruszą”. Dopłata do „wczasów pod gruszą”, może być przyznana po uprzednim pisemnym zgłoszeniu i uzyskaniu wstępnej akceptacji na dopłatę, na co najmniej 30 dni przed zamierzonym wyjazdem. Warunkiem uzyskania dopłaty w odniesieniu do „wczasów pod gruszą”, jest potwierdzone przez zwierzchnika korzystanie z urlopu wypoczynkowego. W przypadku wczasów pod gruszą pracownicy otrzymujący dofinansowanie nie muszą przedstawiać żadnych faktur VAT dokumentujących wydatki związane z wypoczynkiem.

Regulamin ZFŚS przewiduje również otrzymanie przez pracownika dopłaty do 7 lub 14 dniowych wczasów krajowych lub zagranicznych, zakupionych przez osobę uprawnioną. Warunkiem uzyskania dopłaty jest potwierdzenie wykorzystania usługi zakupionej indywidualnie rachunkiem lub innym dokumentem określającym wysokość poniesionych kosztów.

Ponadto, w tym samym roku pracownik może otrzymać dofinansowanie do wypoczynku jego dzieci, organizowanego w czasie wolnym od nauki (ferie zimowe i letnie) — o którym mowa w stanie faktycznym nr 1. A zatem zachodzą przypadki, gdy pracownik Spółki otrzymuje pomoc w formie częściowego dofinansowania z ZFŚS tzw. „wczasów pod gruszą” lub częściowego dofinansowania do wczasów zakupionych przez pracownika w kwocie 300 zł i dofinansowanie do wypoczynku dziecka (np. kolonie) np. w kwocie 500 zł. Pracownik otrzymuje zatem z ZFŚS w jednym roku podatkowym de facto dwa różne świadczenia, tj. świadczenie wskazane w treści przepisu art. 21 ust. 1 pkt 78 updof i świadczenie wskazane w treści przepisu art. 21 ust. 1 pkt 67 updof.

Stan faktyczny Nr 3

Zgodnie z treścią regulaminu ZFŚS obowiązującego w P. S.A., pracownicy Spółki mogą otrzymać z ZFŚS dofinansowanie wypoczynku we własnym zakresie, tzw. „wczasów pod gruszą”. Dopłata do „wczasów pod gruszą”, może być przyznana po uprzednim pisemnym zgłoszeniu i uzyskaniu wstępnej akceptacji na dopłatę, na co najmniej 30 dni przed zamierzonym zakupem lub wyjazdem. Warunkiem uzyskania dopłaty w odniesieniu do „wczasów pod gruszą”, jest potwierdzone przez zwierzchnika korzystanie z urlopu wypoczynkowego. W przypadku „wczasów pod gruszą” pracownicy otrzymujący dofinansowanie nie muszą przedstawiać żadnych faktur VAT dokumentujących wydatki związane z wypoczynkiem. Regulamin ZFŚS przewiduje również otrzymanie przez pracownika dopłaty do 7 lub 14 dniowych wczasów krajowych lub zagranicznych, zakupionych przez osobę uprawnioną. Warunkiem uzyskania dopłaty jest potwierdzenie wykorzystania usługi zakupionej indywidualnie rachunkiem lub innym dokumentem określającym wysokość poniesionych kosztów, Jednocześnie mają miejsce sytuacje, gdy pracownik Spółki, prócz dofinansowania wypoczynku korzysta również z zapomogi losowej (także wypłacanej ze środków ZFŚS). Pomoc ta wypłacana jest w przypadku zdarzeń losowych i klęsk żywiołowych (np. spalenia, bądź zalania mieszkania, kradzieży, wichur, powodzi itp.) Ma ona zatem charakter zapomogi, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 26 updof.

Również w tym przypadku występują sytuacje, gdy pracownik otrzymuje świadczenie w formie dofinansowania do wypoczynku w przykładowej wysokości 300 zł (czyli świadczenie o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 67 updof) przy czym w tym samym roku otrzymał zapomogę w związku z zaistnieniem zdarzenia losowego w wysokości 500 zł (o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 26 updof). Oba te świadczenia finansowane są ze środków ZFŚS.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy przychód pracownika z tytułu otrzymania świadczenia rzeczowego o wartości 300 zł podlega zwolnieniu z podatku dochodowego od osób fizycznych pomimo, iż łączna wartość świadczeń otrzymanych przez pracownia sfinansowanych ze środków ZFŚS przekracza kwotę 380 zł...
2. Czy przychód pracownika z tytułu otrzymania świadczenia pieniężnego o wartości 300 zł podlega zwolnieniu z podatku dochodowego od osób fizycznych pomimo, iż łączna wartość świadczeń otrzymywanych przez pracownika sfinansowanych ze środków ZFŚS przekracza kwotę 380 zł...
3. Czy przychód pracownika z tytułu otrzymania świadczenia pieniężnego o wartości 300 zł podlega zwolnieniu z podatku dochodowego od osób fizycznych pomimo, iż łączna wartość świadczeń otrzymanych przez pracownika sfinansowanych ze środków ZFŚS przekracza kwotę 380 zł...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy

Ad. 1

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 67 updof w brzmieniu obowiązującym do 21 sierpnia 2009 roku zwolniona z podatku dochodowego od osób fizycznych była wartość rzeczowych świadczeń otrzymywanych przez pracownika, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych - do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 78 updof zwolnione z podatku dochodowego od osób fizycznych są dopłaty do wypoczynku zorganizowanego przez podmioty prowadzące działalność w tym zakresie, w formie wczasów, kolonii, obozów i zimowisk, w tym również połączonego z nauką pobytu na leczeniu sanatoryjnym, w placówkach leczniczo-sanatoryjnych, rehabilitacyjno-szkoleniowych i leczniczo-opiekuńczych, oraz przejazdów związanych z tym wypoczynkiem i pobytem na leczeniu - dzieci i młodzieży do lat 18:

1. z funduszu socjalnego, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych oraz zgodnie z odrębnymi przepisami wydanymi przez właściwego ministra niezależnie od ich wysokości,
2. z innych źródeł- do wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 760 zł.
   
   

Nie ulega zatem wątpliwości, że w stanie prawnym obowiązującym do 21 sierpnia 2009 roku zwolnione z pdof było zarówno dofinansowanie koloni w kwocie 500 zł (na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 78 updof), jak i 300 zł stanowiące wartość otrzymanego świadczenia rzeczowego (na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 67 updof). Nie ulega bowiem wątpliwości, że zwolnienia te nie ograniczały się wzajemnie.

W dniu 22 sierpnia 2009 roku weszła w życie wprowadzona ustawą z dnia 17 lipca 2009 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Nr 125, poz. 1037) nowelizacja art. 21 ust. 1 pkt 67 updof. Zgodnie ze znowelizowanym brzmieniem art. 21 ust. 1 pkt 67 updof zwolniona z podatku dochodowego od osób fizycznych jest wartość otrzymanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi. Zgodnie z art. 2 ustawy z dnia 17 lipca 2009 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. nr 125 poz. 1037) ustawa ma zastosowanie do dochodów uzyskanych od dnia 1 stycznia 2009 roku.

Zasada lex retro non agit (zasada niedziałania prawa wstecz) zabrania stosowania nowo ustanowionych norm prawnych do zdarzeń, które miały miejsce przed wejściem w życie tych norm, i z którymi to zdarzeniami prawo nie wiązało dotąd skutków prawnych przewidzianych tymi normami, Trybunał Konstytucyjny wielokrotnie podkreślał, iż zakaz działania prawa wstecz stanowi jeden ze składników zasady demokratycznego państwa prawnego, ustanowionej uprzednio w art. 1 przepisów konstytucyjnych z 1992 r., a obecnie w art. 2 i 7 Konstytucji RP z 1997 r. Naruszenie tego zakazu powoduje uznanie takich działań za sprzeczne z Konstytucją. Podstawową zasadą państwa prawnego jest, bowiem to, że nowe uregulowania nie mają zastosowania do powstałych wcześniej stosunków prawnych. Zasada lex retro non agit działa przy tym w szczególnie silny sposób w tych dziedzinach, gdzie jednostka podporządkowana jest bezpośredniemu władztwu państwa. Do takich dziedzin, obok prawa karnego, zalicza się prawo daninowe, w tym przede wszystkim prawo podatkowe (tak też TK w orzeczeniu z 18.10.1994 r. K. 2/94). Nadto należy zauważyć, że złamanie zasady niedziałania prawa wstecz skutkuje naruszeniem dwóch dalszych zasad wywiedzionych przez TK z klauzuli demokratycznego państwa prawnego, tj. - zasady zaufania obywateli do państwa i stanowionego przezeń prawa oraz zasady bezpieczeństwa prawnego obywateli (tak też TK w wyroku z 15.9.1998 r. K. 10/98).

W demokratycznym państwie prawa zasadą jest, iż przepisy prawa, w tym i prawa podatkowego, nie mogą mieć mocy wstecznej. Zasada lex retro non agit wynika z istoty prawa, która ma formułować reguły postępowania człowieka na przyszłość. Taką zasadę wyraził przede wszystkim Trybunał Konstytucyjny w orzeczeniu z dnia 29 marca 1994 r., K. 13/93, Zasada ta spotkała się z aprobatą przedstawicieli doktryny. Zasadę tę powtórzono w licznym orzecznictwie NSA i orzeczeniach SN, a mianowicie wyroku NSA z dnia 9 grudnia 1999 r., I SA/Po 2858/98 i wyroku SN z dnia 22 października 1992 r., III ARN 50/92. Należy się zgodzić, iż bezdyskusyjna jest zasada lex retro non agit. Jednakże sam Trybunał Konstytucyjny i orzecznictwo sądowe dopuszczają odstępstwo od tej zasady. Takie stanowisko wyraził Trybunał Konstytucyjny w orzeczeniu z dnia 29 stycznia 1992 r., U. 15/91. Ten pogląd podzielił również Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 22 października 1992 r., III ARN 50/92.

Sąd Najwyższy w uzasadnieniu do wyroku stwierdził, iż w polskim systemie prawnym ustawodawca może (z wyjątkiem prawa karnego) dokonać regulacji z przełamaniem zasady lex retro non agit, a także ustalić, że od pewnego momentu istniejące skutki prawne zdarzeń zaistniałych przed wejściem w życie przez tę nową ustawę (tzw. retrospektywność lub retroaktywność niewłaściwa). Polska Konstytucja nie zawiera bowiem zakazu retroaktywności prawa. Dopuszczalność nadania mocy wstecznej przepisom podatkowym wyraził również Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 17 lutego 2000 r., 1 SA/Gd 460/99. Naczelny Sąd Administracyjny w tezie wyroku stwierdził wprost: „w prawie polskim nie ma bezwzględnie sformułowanej zasady nieretroakcji stanowionych przepisów prawa, w sytuacji, gdy nowa regulacja nie prowadzi do pogorszenia sytuacji obywatela”. W tym miejscu można wymienić i inne orzeczenia sądowe wyrażające pogląd, iż przepisy prawa, w tym prawa podatkowego, mogą wejść w życie z mocą wsteczną pod warunkiem, że nowe przepisy nie pogarszają sytuacji podatnika, np. wyrok NSA z dnia 11 czerwca 1997 r., III SA 1073/95. Również w licznym piśmiennictwie wyrażony jest taki pogląd, że fundamentalną zasadą jest lex retro non agit, jednakże od tej zasady jest możliwe odstępstwo na korzyść poglądu o możliwości nadania przepisom mocy wstecznej pod warunkiem niepogorszenia sytuacji obywatela, a wręcz jest możliwa zmiana przepisów, a zwłaszcza podatkowych z mocą wsteczną w roku podatkowym, jeśli ta zmiana jest korzystna dla podatnika.

Ponieważ nowelizacja art. 21 ust. 1 pkt 67 updof weszła w życia w trakcie roku podatkowego, a dodatkowo wywołuje skutek począwszy od 1 stycznia 2009 roku należy stwierdzić, że zmiana ta byłaby niezgodna z Konstytucją gdyby powodowała pogorszenie sytuacji podatników. Wykładni art. 21 ust. 1 pkt 67 updof należy dokonać w taki sposób aby uzyskany efekt był zgodny z Konstytucją. Dlatego też należy przyjąć, że przy stosowaniu limitu zwolnienia do kwoty 380 zł, nie należy uwzględniać świadczeń pieniężnych otrzymanych przez pracownika z ZFŚS, które są zwolnione z opodatkowania na mocy innych, niż art. 21 ust. 1 pkt 67 updof przypisów. Odmienna wykładnia prowadziłaby, bowiem do stwierdzenia, że Ustawodawca nowelizując art. 21 ust. 1 pkt 67 updof naruszył konstytucyjną zasadę lex retro non agit, gdyż zmiana ta pogarszałaby sytuacje podatników. Należy, bowiem stwierdzić, że z brzmienia art. 21 ust. 1 pkt 67 updof w stanie prawnym obowiązującym od dnia 22 sierpnia 2009 roku jasno wynika, że zwolniona z updof jest wartość otrzymanego świadczenia rzeczowego do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł.

W opisanym we wniosku stanie faktycznym podatnik mógłby skorzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 67 upclof w stanie prawnym obowiązującym do 21 sierpnia 2009 roku. Należy zatem przyjąć, że w stanie prawnym obowiązującym od 22 sierpnia 2009 roku podatnik również może skorzystać ze zwolnienia o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 67 updof.

W celu określenia czy dana wartość otrzymanych przez pracownika z ZFŚS świadczeń rzeczowych i pieniężnych podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych należy ustalić czy łączna wartość otrzymanych w roku podatkowym świadczeń rzeczowych i pieniężnych nie przekracza kwoty 380 zł. Przy wyliczaniu tej wartości nie uwzględnia się kwot zwolnionych od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie innych przepisów prawa np. art. 21 ust. 1 pkt 26 lub 78 updof.

Literalne brzmienie art. 21 ust. 1 pkt 67 updof może budzić wątpliwości. Zgodnie z utrwalonym poglądem prezentowanym zarówno w doktrynie, jak i judykaturze należy w takim przypadku dokonać wykładni celowościowej przepisu, z zastrzeżeniem, że efekt takiej wykładni musi być zgodny z Konstytucją i nie może być sprzeczny z literalnym brzmieniem przepisu. Celem ustawodawcy było rozszerzenie zwolnienia na świadczenia pieniężne, wynika to z uzasadnienia do projektu ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 1 czerwca 2009 roku.

Zdaniem Wnioskodawcy słowo „łącznie” zawarte w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 67 updof należy rozumieć w ten sposób, że pracownik może otrzymać zwolnione z podatku dochodowego od osób fizycznych świadczenie rzeczowe, zarówno świadczenie rzeczowe jak i pieniężne, lub tylko świadczenie pieniężne sfinansowane w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, jeśli wartość tego świadczenia lub tych świadczeń nie przekroczy w roku podatkowym (łącznie) kwoty 380 zł.

A zatem w przypadku przekroczenia tej kwoty, pozostała wartość otrzymanych świadczeń, będzie opodatkowana podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Dla przykładu: jeśli pracownik otrzyma świadczenie, o którym mowa w art. 21 ust 1 pkt 67 updof w wysokości 500 zł, to wolna od podatku będzie kwota 380 zł, zaś kwota 120 zł będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy zwolnienia, o którym mowa w treści przepisu art. 21 ust. 1 pkt 67 updof nie powinno się łączyć ze zwolnieniem, określonym w art. 21 ust. 1 pkt 78. Powyższe powodowałoby bowiem, że podatnik (pracownik) nie mógłby z niego skorzystać, gdyby wcześniej skorzystał już ze zwolnienia wynikającego ze wskazanych wyżej przepisów art. 21 ust. 1 pkt 78 updof.

W opinii Spółki jeśli zatem pracownik otrzyma z ZFŚS dopłatę do zimowiska, kolonii itp. w kwocie 500 zł a następnie pracownik, w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych otrzyma paczkę mającą charakter pomocy rzeczowej sfinansowanej w całości ze środków ZFŚS, to świadczenie to będzie zwolnione do wysokości 380 zł niezależnie od kwoty otrzymanej uprzednio na dofinansowanie z ZFŚS zimowiska lub kolonii dla niepełnoletniego dziecka pracownika.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie pierwsze. Wniosek w zakresie pytania drugiego i trzeciego zostanie rozpatrzony odrębną interpretacją indywidualną.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi wymienia się: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkowstwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

Na podstawie art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W świetle art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z powyższego wynika, że przychodem ze stosunku pracy nie jest jedynie wynagrodzenie za pracę, ale także inne przysporzenie majątkowe, takie jak nieodpłatne świadczenia, czy też świadczenia częściowo odpłatne.

Z kolei, zgodnie z uregulowaniami zawartymi w art. 12 ust. 3 ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

W myśl art. 11 ust. 2 ww. ustawy wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Ustawą z dnia 17 lipca 2009 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Nr 125, poz. 1037) art. 21 ust. 1 pkt 67 otrzymał nowe brzmienie: wartość otrzymanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.

Zgodnie z art. 2 ustawy zmieniającej nowe brzmienie art. 21 ust. 1 pkt 67 ma zastosowanie do dochodów uzyskanych od dnia 01 stycznia 2009 r.

Jak wynika z przytoczonego przepisu skorzystanie ze zwolnienia możliwe jest, jeżeli są spełnione łącznie następujące przesłanki:

• świadczenie ma charakter świadczenia rzeczowego lub świadczenia pieniężnego,

• źródłem finansowania są w całości środki z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych,

• wartość tych świadczeń rzeczowych nie przekracza w roku podatkowym kwoty 380 zł.
  
  

W związku z powyższym od dnia 01 stycznia 2009 r. zwolnieniem zawartym w ww. art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, objęte są również otrzymane przez pracownika z związku z finansowaniem działalności socjalnej, świadczenia pieniężne z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

Jednakże zgodnie z zapisem art. 21 ust. 1 pkt 78 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są dopłaty do: wypoczynku zorganizowanego przez podmioty prowadzące działalność w tym zakresie, w formie wczasów, kolonii, obozów i zimowisk, w tym również połączonego z nauką, pobytu na leczeniu sanatoryjnym, w placówkach leczniczo-sanatoryjnych, rehabilitacyjno-szkoleniowych i leczniczo-opiekuńczych, oraz przejazdów związanych z tym wypoczynkiem i pobytem na leczeniu - dzieci i młodzieży do lat 18:

• z funduszu socjalnego, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych oraz zgodnie z odrębnymi przepisami wydanymi przez właściwego ministra - niezależnie od ich wysokości,

• z innych źródeł – do wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 760 zł.
  
  

Z brzmienia ww. przepisu wynika, że dopłaty do wypoczynku podlegają zwolnieniu od podatku dochodowego, jeżeli spełnione są łącznie następujące warunki:

• wypoczynek powinien być zorganizowany,

• organizatorem wypoczynku musi być podmiot prowadzący działalność w tym zakresie,

• wypoczynek powinien przybrać formę: wczasów, kolonii, obozu lub zimowisk w tym również połączonego z nauką, pobytu na leczeniu sanatoryjnym, w placówkach leczniczo-sanatoryjnych, rehabilitacyjno-szkoleniowych, leczniczo-opiekuńczych,

• dopłata powinna dotyczyć dzieci i młodzieży uczestniczącej w wypoczynku, które nie ukończyły 18-tego roku życia.
  
  

Dopłaty do wypoczynku, które spełniają łącznie ww. warunki i są finansowane z funduszu socjalnego podlegają w całości zwolnieniu od opodatkowania podatkiem dochodowym, natomiast w przypadku sfinansowania z innych źródeł zwolnienie przysługuje do wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 760 zł.

Z powyższego przepisu wynika, że do skorzystania ze zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 78 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych konieczne jest m.in. spełnienie przesłanki, iż wypoczynek musi być zorganizowany przez podmioty prowadzące działalność w tym zakresie.

Niezbędnym do zastosowania zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 78 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest posiadanie dokumentu (faktury VAT, rachunku, dowodu wpłaty KP, przelewu bankowego), z którego będzie wynikało, co najmniej: nazwa i adres podmiotu prowadzącego działalność w zakresie organizacji wypoczynku, na rzecz którego wpłata została dokonana (w razie wątpliwości należy zwrócić się do z zapytaniem do usługodawcy, czy świadczy usługi wypoczynkowe w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, lub czy zajmuje się statutowo tego typu działalnością), tytuł zapłaty (tj. zapłata za wczasy, kolonie, obóz lub zimowisko), imię i nazwisko dziecka korzystającego z zorganizowanej formy wypoczynku, imię i nazwisko osoby dokonującej zapłaty, kwotę i datę dokonania zapłaty.

Zatem w przedmiotowej sprawie zwolnieniu od podatku podlegać będą dopłaty do wypoczynku dzieci i młodzieży do lat 18, natomiast dopłaty do wypoczynku osób dorosłych będą podlegały opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 04.03.1994 r. o Zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (t. j. Dz. U. z 1996 r. Nr 70, poz. 335 ze zm.), działalnością socjalną są usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, opieki nad dziećmi w żłobkach, w przedszkolach oraz innych formach wychowywania przedszkolnego, udzielania pomocy materialnej – rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż z ZFŚS wypłacane są:

• dopłaty do różnych form wypoczynku organizowanego dla dzieci pracowników w czasie wolnym od nauki (ferie zimowe i letnie) np. z kolonii i zimowisk, kolonii obozów i wczasów z rodzicami w wysokości 500 zł.

• pomocy finansowej i rzeczowej dla pracowników, emerytów i rencistów dotkniętych przypadkami losowymi lub znajdujących się w szczególnie (trudnej sytuacji materialnej, bądź życiowej jednorazowo lub okresowo w zależności od potrzeb i możliwości finansowych ZFŚS – w wysokości 300 zł.
  
  

Reasumując należy stwierdzić, iż dofinansowanie przyznane dla dzieci pracowników do różnych form wypoczynku organizowanego w czasie wolnym od nauki (ferie zimowe i letnie) np. z kolonii i zimowisk, kolonii obozów i wczasów z rodzicami w wysokości 500 zł, przez podmiot prowadzący działalność w tym zakresie korzysta ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 78 ww. ustawy. Natomiast pomoc finansowa i rzeczowa dla pracowników, dotkniętych przypadkami losowymi lub znajdujących się w szczególnie (trudnej sytuacji materialnej, bądź życiowej jednorazowo lub okresowo w zależności od potrzeb i możliwości finansowych ZFŚS – w wysokości 300 zł., będzie korzystać ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy zgodzić się z Wnioskodawcą, iż zwolnienie, o których mowa a art. 21 ust. 1 pkt 78 i art. 21 ust. 1 pkt 67 nie należy łączyć, są to bowiem odrębne świadczenia, podlegające różnym zwolnieniom.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego w dacie zaistnienia stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul.1-ego Maja 10, 09-402 Płock.