INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 czerwca 2009r. (data wpływu do tut. Biura 29 czerwca 2009r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia od dochodu wydatków poniesionych na cele rehabilitacyjne przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną związanych z:

1. koniecznym przewozem własnym samochodem osobowym na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne i opłacenie przewodników osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczanych do I grupy inwalidztwa - jest prawidłowe
2. pobytem opiekuna wraz z osobą niepełnosprawną na turnusie rehabilitacyjnym –jest nieprawidłowe.
   
   

UZASADNIENIE

W dniu 29 czerwca 2009r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia wydatku poniesionego na cele rehabilitacyjne.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca ma 79 lat i posiada I grupę inwalidzką. W 2003r. miał operację kręgosłupa i z tego powodu ma uznaną całkowitą niezdolność do pracy i samodzielnej egzystencji. Wnioskodawca jest pod stałą opieką opiekuna i z tej racji przysługują mu niektóre ulgi podatkowe. Wnioskodawca posiada samochód, który używa na dojazdy na zabiegi rehabilitacyjne. Co roku wnioskodawca wraz z opiekunem wyjeżdża prywatnie na dwutygodniowy turnus rehabilitacyjny do szpitala uzdrowiskowo-rehabilitacyjnego, gdyż takie leczenie pooperacyjne zalecił lekarz neurochirurg.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy wnioskodawca powinien przedkładać dokumenty za dojazdy na rehabilitację...
2. Jak należy rozliczać pobyt opiekuna w czasie pobytu z osobą niepełnosprawną w sanatorium...
3. Czy koszty za pobyt w sanatorium wnioskodawcy nie powinny być powiększone o koszty pobytu opiekuna, tj. o noclegi i wyżywienie...
4. Czy można w tym przypadku zastosować równocześnie przepis art. 26 ust. 7a pkt 7 i pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...

Wnioskodawca uważa, iż nie powinien dokumentować swoich przejazdów samochodem na rehabilitację oraz, że wydatki te można odliczać do kwoty 2280 zł.

Ponadto wnioskodawca uważa, iż jego koszty związane z pobytem w sanatorium powinny być powiększone o koszty pobytu opiekuna.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) podstawę obliczenia podatku z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a - 4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b – 7g tego artykułu.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7d tej ustawy warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Na podstawie art. 26 ust. 7f ww. ustawy o podatku dochodowym ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
   2. znaczny stopień niepełnosprawności
2. II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
      
      

   Zgodnie z art. 26 ust. 7g ww. ustawy odliczenie o którym mowa w ust. 1 pkt 6 wyżej cytowanej ustawy może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997r.

   Wysokość wydatków, o których mowa powyżej ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, z wyjątkiem wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14 (art. 26 ust. 7c ustawy).

   Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ustawy).
   
   

   Zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 7 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa.
   
   

   Z ww. przepisu wynika zatem, że aby podatnik mógł skorzystać z odliczenia, o którym mowa w art. 26 ust. 7a pkt 7 ww. ustawy tj. wydatków na opłacenie przewodników osoby niepełnosprawnej, musi:

   • być osobą niepełnosprawną, zaliczoną do I bądź II grupy inwalidztwa z tytułu chorób narządu wzroku lub I grupy inwalidztwa z tytułu chorób narządów ruchu;
   • korzystać z pomocy osób pełniących rolę jego przewodnika i faktycznie ponosić z tego tytułu wydatki w wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280,00 zł., które nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.
     
     

   Zatem co do zasady, wydatek na cele rehabilitacyjne ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego jego poniesienie ,jednakże zasada ta, nie dotyczy m.in. osób z niepełnosprawnością narządów ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa ponoszących wydatki na opłacenie przewodników. Powyższe nie oznacza jednak, iż organ podatkowy weryfikujący np. w trakcie czynności sprawdzających lub postępowania podatkowego zeznanie roczne w zakresie poprawności dokonanych odliczeń, nie ma prawa domagać się od podatnika przedstawienia okoliczności związanych z poniesionymi wydatkami, np. wskazanie kto świadczył pomoc i w jakiej wysokości przyjął wynagrodzenie. (Osoby pełniące funkcję przewodników osób niepełnosprawnych winny wykazać wartość otrzymanego świadczenia pieniężnego w rocznym zeznaniu podatkowym jako przychód zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy). Z art. 26 ust. 7a pkt 7 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika bowiem, że aby wydatki te mogły być odliczone m.in. przez osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczone do I grupy inwalidztwa, muszą zostać faktycznie poniesione na opłacenie przewodników. Przy czym kwota w wysokości 2.280 zł. stanowi górny limit przysługującej ulgi – nie jest to natomiast kwotą odliczenia przysługująca podatnikowi bezwarunkowo – niezależnie od wysokości faktycznie poniesionych wydatków.
   
   

   Stosownie do treści art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne – w wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.
   
   

   Z analizy wyżej przytoczonego przepisu wynika, że aby skorzystać z możliwości odliczenia w od dochodu poniesionych wydatków, związanych z używaniem samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, m.in. należy:

   • posiadać I lub II grupę inwalidztwa,
   • być właścicielem (współwłaścicielem) samochodu osobowego,
   • dojeżdżać nim na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne zlecone przez lekarza,
   • ponieść z tego tytułu wydatki.
     
     

   Podkreślić tu należy, iż nie wszystkie przejazdy związane z leczeniem osoby niepełnosprawnej będą podlegały odliczeniu w ramach powyższego limitu, gdyż nie wszystkie są związane z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia „zabieg”, „rehabilitacja” oraz „rehabilitacja lecznicza”. zatem koniecznym jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o definicje encyklopedyczne oraz wydaną z zakresu rehabilitacji literaturę. Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w „Słowniku wyrazów obcych” (PWN, Warszawa 1991r.) oraz „Encyklopedii” PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby); rehabilitacja jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych; rehabilitacja lecznicza zaś to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię i kinezyterapię. Istotne znaczenie mogą mieć również zabiegi chirurgiczne zmierzające do przywrócenia organicznych funkcji, zmniejszenia następstw nieodwracalnych zmian lub wyrównanie ich w takim stopniu, aby poszkodowanemu przywrócić jego społecznie przydatną sprawność. Zatem w ramach ww. ulgi podatkowej mieszczą się z pewnością wydatki na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne zlecone przez lekarza poniesione przez osobę niepełnosprawna posiadającą I lub II grupę inwalidztwa. Natomiast w ramach tego limitu nie będą mogły być odliczone m.in. wydatki związane z wyjazdami na kontrolne wizyty czy konsultacje lekarskie w przychodni czy w szpitalu, badania laboratoryjne, bowiem wyjazdy te nie spełniają wymogu określonego przez ustawodawcę w treści art. 26 ust. 7a cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych; nie są wyjazdami na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Wydatki poniesione na cele określone w art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy nie wymagają od podatnika ich dokumentowania. Powyższe nie oznacza jednak, iż organ podatkowy weryfikujący zeznanie roczne w zakresie poprawności dokonanych odliczeń, nie ma prawa domagać się od podatnika przedstawienia okoliczności związanych z poniesionymi wydatkami, np. zaświadczenia lekarskiego potwierdzającego korzystania z niezbędnych zabiegów leczniczo- rehabilitacyjnych.
   
   

   Z treści wniosku wynika, że wnioskodawca jest inwalidą I grupy. Jest właścicielem samochodu, którym dojeżdża na zabiegi rehabilitacyjne. Jest pod stała opieka opiekuna, z którym co roku wyjeżdża prywatnie na dwutygodniowy turnus rehabilitacyjny do szpitala uzdrowiskowo-rehabilitacyjnego.
   
   

   W świetle powyższego należy stwierdzić, iż jeżeli wnioskodawca posiadający I grupę inwalidzką, będący właścicielem (współwłaścicielem) samochodu osobowego poniesie wydatki na używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne – w wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł. a ponadto poniesie wydatki na opłacenie przewodników osób niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, również w wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł., to może te wydatki łącznie odliczyć od dochodu z zeznaniu rocznym, za rok podatkowy w którym poniesie wydatki.
   
   

   Wobec powyższego stanowisko wnioskodawcy, w powyższym zakresie należy uznać za prawidłowe.
   
   

   Zgodnie z przepisem art. 26 ust. 7a pkt 6 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych, uważa się wydatki poniesione na odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne.

   Z ww. przepisu wynika zatem, że to osoba niepełnosprawna w związku ze swoja niepełnosprawnością jeżeli poniesie wydatek za swój pobyt na leczeniu m.in. w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego może skorzystać z ww. odliczenia. Powyższe wynika bezpośrednio z zasady, iż podatek dochodowy od osób fizycznych jest podatkiem osobistym co oznacza równocześnie, iż ulgi i zwolnienia podatkowe również przysługują indywidualnie konkretnemu podatnikowi. Zatem poniesienie wydatku za inną osobę (innego podatnika) nawet będącego opiekunem (przewodnikiem) osoby niepełnosprawnej nie uprawnia osoby niepełnosprawnej do odliczenia od swojego dochodu kwoty wydatku poniesionego w związku z pobytem razem z nią na turnusie rehabilitacyjnym w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego opiekuna. W katalogu odliczeń wymienionych art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zaliczanych do wydatków na cele rehabilitacyjne (w tym w pkt 6 ww. ustawy) ustawodawca nie zawarł bowiem wydatku związanego z opłaceniem pobytu na turnusie rehabilitacyjnym opiekuna osoby niepełnosprawnej, a zatem nie podlega on odliczeniu od dochodu. Wobec czego wnioskodawca zgodnie z wola ustawodawcy będzie mógł odliczyć jedynie wydatek poniesiony na swój pobyt na turnusie rehabilitacyjnym w szpitalu uzdrowiskowym.

   Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą, przyjętą w orzecznictwie NSA, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy stanowiące ulgi winny być interpretowane ściśle, niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.
   
   

   Wobec powyższego stanowisko wnioskodawcy, w powyższym zakresie należy uznać za nieprawidłowe.
   
   

   W związku z dołączeniem do wniosku kserokopii dokumentów, należy zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem zdarzenia przyszłego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem.
   
   

   Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
   
   

   Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
   

   Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.