INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 31 grudnia 2008r. (data wpływu 5 stycznia 2009r.), uzupełnionym pismem z dnia 13 marca 2009r. (data wpływu 17 marca 2009r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 stycznia 2009r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 13 marca 2009r. (data wpływu 17 marca 2009r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 10 marca 2009r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W 2000r. Wnioskodawca kupił w drodze przetargu 8 działek budowlanych od Gminy. Każda z działek posiada osobną księgę wieczystą i za każdą z nich z osobna Wnioskodawca zapłacił podatek VAT w wysokości 22%. Kupno tych działek w drodze przetargu i wszystkie koszty, które nie były małe były traktowane jako lokata kapitału. Pieniądze te Wnioskodawca chciał zainwestować w działalność gospodarczą.

Ponadto Wnioskodawca dodaje, iż nie jest zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT czynnym, nigdy nie prowadził i nie prowadzi działalności gospodarczej, nie dokonywał dostaw produktów rolnych pochodzących z własnej działalności rolniczej i nie jest rolnikiem ryczałtowym. Przy nabyciu działek Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony i tym samym nigdy z tego prawa nie korzystał. Wnioskodawca nie czerpał też i nie czerpie jakichkolwiek korzyści z powyższych działek, należą one jedynie do jego majątku prywatnego. Każdego roku odprowadzany jest jedynie podatek gruntowy od tychże gruntów.

Działki nie były i nie są przedmiotem najmu ani dzierżawy. Wnioskodawca nie czerpał i nie czerpie jakichkolwiek pożytków z tego tytułu, nie dokonywał też wcześniej oprócz tych działek żadnych sprzedaży gruntów i oprócz tych przedmiotowych działek nie posiada jakichkolwiek innych gruntów, które zamierzałby sprzedać. Wnioskodawca jest współwłaścicielem przedmiotowych działek wraz z małżonką i grunty te stanowią prywatny majątek małżonków. Działki te są gruntami niezabudowanymi i w chwili sprzedaży będą całkowicie niezabudowane.

Wnioskodawca zaznacza, że chce dokonać sprzedaży sporadycznej. Powodem sprzedaży są kłopoty finansowe małżonków. Grunty te zostały nabyte od gminy jako działki budowlane z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego pod budownictwo jednorodzinne i tak też zostałyby sprzedane. Każda działka w czasie kupna posiadała swoją księgę wieczystą.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w razie planowanej sporadycznej sprzedaży jednej lub więcej działek Wnioskodawca będzie musiał odprowadzić podatek VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy, powyższe działki zostały nabyte w 2000r. od Gminy w drodze przetargu. Każda działka w czasie kupna posiadała księgę wieczystą. Kupno zostało sfinansowane z majątku prywatnego małżonków i miało stanowić lokatę kapitału. W związku z powyższym, ponieważ działki te zostały nabyte w drodze przetargu, wartość ich w przekonaniu Wnioskodawcy nie wzrosła wielokrotnie. Zgodnie z art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT i art. 4 str. 2 zd. 2 4 Dyrektywy VAT grunty, które stanowią majątek prywatny, a sprzedający nie prowadził i nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej z tym związanej lub nie; nie podlegają w razie sprzedaży opodatkowaniu VAT. Wnioskodawca zaznacza, że chciałby sprzedać działki sporadycznie, według potrzeb finansowych małżonków. W związku z powyższym Wnioskodawca uważa, że w razie sprzedaży działek nie będzie musiał być odprowadzony podatek VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami natomiast, w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Przepisy art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ww. ustawy o VAT definiują pojęcie dostawy towarów i świadczenia usług za wynagrodzeniem.

W myśl tych przepisów przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy o VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Ustawodawca w ww. przepisach poza wskazaniem, że przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, wskazał ponadto, że za świadczenie usług uznawana jest każda transakcja, która nie stanowi dostawy towarów.

Przyjęcie podziału na dostawę towaru oraz świadczenie usług oznacza w praktyce, że wolą ustawodawcy było określenie maksymalnie szeroko przedmiotu opodatkowania podatkiem od towarów i usług, jeżeli nawet wykazane zostałoby w konkretnym przypadku, że nie występuje dostawa towarów to i tak z reguły należy opodatkować czynność kwalifikowaną wówczas jako świadczenie usług.

Głównym celem wprowadzenia takiej konstrukcji jest zagwarantowanie, aby każda transakcja, która nie mogłaby zostać uznana za dostawę towarów była opodatkowana jako świadczenie usług, za wyjątkiem tych transakcji, które zostały taksatywnie wyłączone lub zwolnione z opodatkowania.

Powyższe regulacje wynikające z ustawodawstwa wspólnotowego dotyczącego harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych, wprowadzono w tym celu, aby nie dopuścić do:

1. podwójnego opodatkowania,
2. braku opodatkowania,
3. zakłócenia konkurencji.
   
   

Podstawowe bowiem znaczenie dla kształtu i funkcjonowania wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (podatku od towarów i usług) mają fundamentalne cechy tego podatku, tj.:

1. powszechność opodatkowania,
2. faktyczne opodatkowanie konsumpcji,
3. stosowanie podatku od wartości dodanej na wszystkich etapach obrotu towarami i usługami.
   
   

Realizację powyższych fundamentalnych cech podatku od towarów i usług, o których mowa wyżej, gwarantują nie tylko przepisy określające zakres przedmiotowy podatku VAT, tj. cyt. wyżej art. 5, 7 i 8 ustawy o VAT, lecz również przepisy regulujące zakres podmiotowy podatku od towarów i usług, czyli przepisy art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ww. ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza (zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT) obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przedstawiony wyżej art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, definiuje działalność gospodarczą znacznie szerzej, niż to wynika z ustawy z dnia 2 lipca 2004r. o swobodzie działalności gospodarczej (t.j. Dz. U. z 2007r. Nr 155, poz. 1095 ze zm.). Powołana ustawa o swobodzie działalności gospodarczej za działalność gospodarczą uznaje bowiem zarobkową działalność wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodową wykonywaną w sposób zorganizowany i ciągły.

O ile ustawa o swobodzie działalności gospodarczej za działalność gospodarczą uznaje jedynie czynności wykonywane w sposób ciągły, zorganizowany i profesjonalny, o tyle ustawa o podatku VAT katalog podatników poszerza o podmioty, które – mimo że czynność wykonały jednorazowo – działały z zamiarem i w okolicznościach określonych przez ustawę za działalność gospodarczą.

Z działalnością gospodarczą w rozumieniu ustawy o podatku VAT mamy do czynienia, jeżeli podmiot wykonując określone czynności działa w charakterze producenta, handlowca lub usługodawcy i ma zamiar wykonywać tego typu czynności częstotliwie.

Chociaż ustawa nie definiuje pojęcia „częstotliwości”, przez zamiar wykonywania danej czynności w sposób częstotliwy należy rozumieć chęć, wolę powtarzalnego, a nie jednorazowego wykonywania określonych czynności, składających się na istotę prowadzenia działalności. O kwestii częstotliwości nie decyduje czasookres wykonywania czynności (rok, dwa czy pięć lat) ani ilość dokonanych transakcji. Decydującym kryterium jest powtarzalność czynności. Dlatego też, w każdym przypadku należy indywidualnie rozstrzygnąć, czy intencją określonej czynności, z którą łączą się skutki podatkowo-prawne było dokonywanie tej czynności wielokrotnie (więcej niż jeden).

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż każdy, kto dokonuje czynności, które są konieczne do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ww. ustawy, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług.

Z przytoczonych wyżej przepisów wynika, iż dla uznania danego podmiotu za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Oznacza to, że aby uznać działalność podmiotu za działalność gospodarczą nie jest konieczne, aby przyniosła ona jakiekolwiek efekty. Podatnikiem jest zatem również podmiot prowadzący działalność generującą straty, a nawet podmiot, który w ogóle nie dokona żadnej sprzedaży.

Za podatnika należy uznać także osobę, która zadeklarowała zamiar prowadzenia działalności gospodarczej i poczyniła w tym celu pewne nakłady, mimo że sama działalność gospodarcza jeszcze się nie rozpoczęła, nawet w sytuacji jeśli nigdy nie zostanie rozpoczęta. Przykładowo zlecenie wykonania analizy opłacalności inwestycji, która w rezultacie nigdy faktycznie nie została zrealizowana, powinno być traktowane jako działalność gospodarcza.

Działalność gospodarcza może składać się z kilku następujących po sobie transakcji. Czynności przygotowawcze, takie jak nabycie nieruchomości, które stanowią część tych transakcji, powinny być również traktowane jako działalność gospodarcza. Poniesienie wstępnych wydatków inwestycyjnych w celu i z zamiarem rozpoczęcia przyszłej działalności gospodarczej należy również uznać za działalność gospodarczą.

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym wykorzystywanie majątku prywatnego przez osobę fizyczną stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym przypadku nieruchomości jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie majątku w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności handlowej.

Zgodnie z opisem zdarzenia przyszłego, przedstawionym we wniosku, w 2000r. Wnioskodawca kupił od Gminy w drodze przetargu 8 działek budowlanych. Każda z działek posiada osobną księgę wieczystą i za każdą z nich z osobna Wnioskodawca zapłacił podatek VAT w wysokości 22%. Ponadto Wnioskodawca dodaje, iż nie jest zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT czynnym, nigdy nie prowadził i nie prowadzi działalności gospodarczej, nie dokonywał dostaw produktów rolnych pochodzących z własnej działalności rolniczej i nie jest rolnikiem ryczałtowym. Kupno przedmiotowych działek w drodze przetargu i wszystkie koszty, były traktowane jako lokata kapitału. Pieniądze te Wnioskodawca chciał zainwestować w działalność gospodarczą.

Z powyższego wynika zatem, iż działki te nie zostały zakupione celem zabezpieczenia potrzeb mieszkaniowych swoich lub ewentualnie rodziny. Charakter poczynionych czynności, tj. zakup działek nie przeznaczonych na potrzeby osobiste wskazuje, iż zakupu przedmiotowych nieruchomości dokonano z zamiarem osiągnięcia korzyści majątkowych poprzez inwestycję środków pieniężnych, czy też poprzez wykorzystanie ich w przyszłości na potrzeby działalności gospodarczej. Zakup nieruchomości w celu lokaty kapitału, związany jest zatem z zamiarem odzyskania zainwestowanych środków w przyszłości, co możliwe jest przede wszystkim przez sprzedaż, ewentualnie dzierżawę nieruchomości lub inwestycje.

Z powyższego wynika również, iż sam zamiar wykorzystania przedmiotowych działek dla celów zarobkowych Wnioskodawca podjął już w momencie zakupu.

Wnioskodawca twierdzi, iż dokonuje sprzedaży nieruchomości ze swojego majątku prywatnego. Jednakże z treści wniosku jednoznacznie wynika, iż zakupu nieruchomości dokonano celem inwestycji środków pieniężnych. Nie można zatem stwierdzić, iż zakupu dokonano na cele osobiste, np. na zaspokojenie własnych potrzeb mieszkaniowych.

Należy zauważyć, iż Wnioskodawca, traktując zakup nieruchomości jako lokatę kapitału i podejmując czynności zmierzające następnie do jego sprzedaży, rozporządza swoim majątkiem w celu osiągnięcia zysku. W takiej sytuacji dostawa wskazanych we wniosku działek kwalifikuje te czynności jako działalność gospodarczą podejmowaną w celach zarobkowych.

Warto również podkreślić, iż w kontekście podstawowej zasady podatku VAT, jaką jest zasada neutralności, bezzasadnym byłoby przyjęcie przez ustawodawcę, iż ta sama czynność w przypadku podmiotu, który zarejestrował się jako podatnik VAT czynny i zgłosił działalność w zakresie handlu nieruchomościami byłaby opodatkowana inaczej, niż w przypadku gdy dokonuje jej podmiot, który takiego zgłoszenia nie dokonał, kiedy zamiar i efekt zarobkowy obydwu transakcji jest identyczny. Różnica wynika tylko z kwestii formalnych dokonanych przez obydwa podmioty.

Kryterium prowadzenia działalności gospodarczej nie wyłącza z grona podatników osób fizycznych, jeśli dokonują one dostawy towarów w sposób stały, zorganizowany i powtarzalny. Bez znaczenia pozostaje fakt, w jakim okresie wykonywana jest dana czynność, ani ilość dokonanych transakcji. Jeśli odpłatna dostawa towarów została dokonana przez osobę działającą, w rozumieniu ustawy, w charakterze podatnika i w okolicznościach wskazujących na działalność gospodarczą, to nawet, jeśli dokonano tych czynności bez zachowania warunków i form określonych przepisami prawa (np. bez oficjalnego zarejestrowania działalności gospodarczej), to czynność taka podlega opodatkowaniu podatkiem VAT (art. 5 ust. 2 ustawy o VAT).

Bezsprzecznie zatem wszystkie przedstawione przez Wnioskodawcę okoliczności w przedmiotowej sprawie wskazują na to, iż nabył on przedmiotowe nieruchomości z zamiarem wykorzystania ich do celów zarobkowych, co w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT stanowi działalność gospodarczą.

Ponadto wskazany przez Wnioskodawcę powód sprzedaży działek, którym są kłopoty finansowe małżonków oznacza przeznaczenie uzyskanych ze sprzedaży środków pieniężnych na potrzeby własne jednak nie może w tym przypadku przesądzać o osobistym charakterze dokonanych czynności. Każdy bowiem podmiot prowadzący działalność gospodarczą, będącą źródłem utrzymania (głównym czy też dodatkowym) tego podmiotu, prowadzi ją właśnie po to, aby osiągać zyski i przeznaczać je na zaspokojenie m.in. osobistych potrzeb.

Wnioskodawca w przedstawionym opisie zdarzenia przyszłego wskazuje, iż mające być przedmiotem sprzedaży grunty nie są zabudowane, a zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego gminy, przeznaczone są pod budownictwo jednorodzinne.

Co do zasady stawka podatku VAT wynosi 22% zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT. Wprawdzie ustawodawca przewidział dla niektórych towarów czy usług stawki obniżone lub zwolnione z opodatkowania, jednakże dostawa nieruchomości, o których mowa we wniosku nie mogłaby korzystać z jakiegokolwiek zwolnienia od podatku VAT, bowiem w myśl art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. d ww. ustawy, zwolnienia podmiotowego określonego w ust. 1 i 9 tegoż artykułu (tj. ze względu na wartość sprzedaży niższą niż 50.000 zł), nie stosuje się do podatników dokonujących dostaw terenów budowlanych oraz przeznaczonych pod zabudowę. Zatem nawet w przypadku, gdy wartość sprzedaży wymienionych gruntów byłaby niższa niż 50.000 zł, istnieje obowiązek opodatkowania tej transakcji.

Jeśli zaś chodzi o zwolnienie przedmiotowe dla dostawy gruntu niezabudowanego, to ze zwolnienia wskazanego w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, korzysta jedynie dostawa terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

W przedmiotowej sprawie nie zajdzie zatem zastosowania żadna z ww. okoliczności, wobec powyższego dostawa wskazanych we wniosku działek podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według stawki w wysokości 22%, stosownie do przepisów art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, bowiem sprzedający, tj. Wnioskodawca w odniesieniu do powyższej transakcji, będzie występować w charakterze podatnika.

Mając powyższe na uwadze, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienia się, iż zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, na pisemny wniosek zainteresowanego i w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną) wydaje Minister właściwy do spraw finansów publicznych. W związku z powyższym niniejsza interpretacja indywidualna odnosi się jednie do Wnioskodawcy.

Natomiast jeżeli drugi z małżonków zainteresowany jest otrzymaniem interpretacji indywidualnej obowiązany jest do złożenia odrębnego wniosku i przedstawienia odpowiedniego dla niego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), zapytania i własnego stanowiska w sprawie oraz wniesienia odrębnej opłaty.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.