INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 21 lipca 2009 r. (data wpływu 3 sierpnia 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z zakupem samochodu osobowego - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 sierpnia 2009 r. został złożony wniosek, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z zakupem samochodu osobowego.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W deklaracji podatkowej za wrzesień 2006 r. dokonał Pan pomniejszenia podatku należnego o kwotę 6.000 zł, z tytułu nabycia samochodu osobowego marki Honda Legend, służącego prowadzonej działalności gospodarczej (opodatkowanej w całości podatkiem od towarów i usług), zgodnie z treścią art. 86 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług (wartość zakupu netto wyniosła 202.270,00 zł, wartość podatku VAT 44.499,51 zł).

W związku z powyższym, zadano następujące pytanie.

Czy sposób rozliczenia podatku od towarów i usług, w którym dokonał Pan pomniejszenia podatku należnego o podatek naliczony w wysokości jedynie 6.000 zł był prawidłowy...

Pana zdaniem odliczenie kwoty 6.000 zł, wynikające z przepisu art. 86 ust. 3 ustawy, było nieprawidłowe. Miał Pan bowiem prawo do pełnego pomniejszenia podatku należnego o podatek naliczony, wynikający z dowodu (faktury) zakupu samochodu. Zgodnie z treścią art. 17 ust. 2 i 6 VI Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. Nr 77/388/EWG państwo członkowskie UE nie mogło wprowadzać do ustawodawstwa przepisów pogarszających sytuację podatnika, w stosunku do rozwiązań obowiązujących przed wejściem Polski do UE. Przepisy ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (obowiązujące do 30 kwietnia 2004 r.) zawierały ograniczenia w zakresie m.in. odliczeń podatku przy zakupie samochodów (art. 25 ust. 1 tejże ustawy). Przepisy te zostały uchylone z dniem 1 maja 2004 r. (art. 175 ustawy z dnia 11 marca 2004 r.). Przepisy obowiązującej ustawy (nowelizowane w 2005 r.) poprzez wprowadzenie tzw. wzoru Lisaka, pogarszały sytuacje podatnika w stosunku do regulacji wcześniej obowiązujących, w zakresie prawa do pomniejszenia podatku należnego (art. 86 ust.3 i 88 ust. 1 pkt 3). Ponieważ następne zmiany ustawy w tym zakresie, w jeszcze większym stopniu ograniczyły to prawo, wg Pana, zgodnie z treścią VI Dyrektywy, nie powinny mieć zastosowania do oceny kształtowania obowiązków podatników po 1 maja 2004 r., z wyjątkiem sytuacji, w których regulacje te polepszają sytuacje podatnika.

Pana zdaniem podobne stanowisko zajął Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku z dnia 22 grudnia 2008 r. (sygn. I SA/Kr 147/09). Z wyroku tego wynika bowiem, iż orzeczenia innych sądów administracyjnych, nakazujące stosowania uchylonych przepisów ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r., są nieprawidłowe, prowadzą bowiem do naruszenia konstytucyjnej zasady nakładania podatków w drodze ustawy (art. 84 i 217 K.). Wobec powyższego skoro nie można stosować ograniczeń wynikających z art. 86 ust. 3, a wcześniejsze ograniczenia w tym zakresie zostały uchylone, podatnik, który użytkuje samochód dla celów działalności opodatkowanej, na prawo do pomniejszenia podatku należnego o podatek naliczony przy zakupie samochodów w całości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Z przytoczonego przepisu wynika, że podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony jedynie w takim zakresie, w jakim nabyte towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem aby podatnik miał prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z otrzymanych faktur VAT, zakupy dokumentowane tymi fakturami muszą być związane w sposób bezpośredni i bezsporny z wykonywanymi przez niego czynnościami opodatkowanymi.

W myśl art. 86 ust. 3 powołanego artykułu, w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł.

Od dnia 1 maja 2004 r. do dnia 21 sierpnia 2005 r. przepis art. 86 ust. 3 stanowił, że w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej ładowności mniejszej niż określona według wzoru:

DŁ=357kg + n x 68kg

gdzie

DŁ - oznacza dopuszczalną ładowność,

n - oznacza ilość miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy

• kwotę podatku naliczonego stanowiło 50% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca – nie więcej jednak niż 5.000 zł.

Natomiast na gruncie poprzednio obowiązującej (do dnia 30 kwietnia 2004 r.) ustawy dotyczącej podatku od towarów i usług, tj. ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U Nr 11, poz. 50 ze zm.), ograniczenie w prawie do odliczenia podatku naliczonego, dotyczące zakupionych samochodów osobowych zawarte było w art. 25 ust. 1 pkt 2, zgodnie z którym obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika samochodów osobowych oraz innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg, z wyjątkiem przypadków, gdy odprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie na podstawie umów leasingu tych samochodów stanowi przedmiot działalności podatnika.

W momencie przystąpienia Polski do Unii Europejskiej podstawowym aktem określającym ramy prawne opodatkowania podatkiem od wartości dodanej była VI Dyrektywa Rady z 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz. Urz. UE L 145 ze zm.). Obecnie Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 2006. 347. 1 ze zm.)

Zgodnie z art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy (oraz art. 176 obowiązującej Dyrektywy) podatek od wartości dodanej nie może być odliczany od wydatków niebędących wydatkami ściśle związanymi z prowadzoną działalnością. Do czasu przyjęcia przez Radę Unii Europejskiej przepisów określających kategorie wydatków niekwalifikujących się do odliczenia podatku od wartości dodanej, państwa członkowskie mogą zachować wyłączenia przewidziane w ich prawie krajowym w momencie wejścia w życie niniejszej Dyrektywy. Na gruncie prawa Unii Europejskiej istnieje zatem możliwość stosowania ograniczeń w odliczaniu podatku naliczonego, pod warunkiem, iż ograniczenia te istniały w prawie krajowym w momencie przystąpienia do Unii Europejskiej. Tym samym omawiany przepis art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy formułuje zasadę „standstill” (klauzula stałości), przewidującą utrzymanie w mocy krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku naliczonego, które obowiązywały przed wejściem w życie VI Dyrektywy.

Z uwagi na cel przepisu art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy pojęcie „prawo krajowe” odnosi się do krajowego systemu odliczenia podatku od wartości dodanej obowiązującego i rzeczywiście stosowanego w chwili wejścia w życie tejże Dyrektywy. Klauzula „standstill” ma bowiem na celu uniemożliwienie nowym państwom członkowskim dokonanie zmian swych wewnętrznych przepisów w związku z przystąpieniem do Unii Europejskiej w sposób, który oddalałby te przepisy od celów Dyrektywy.

W tym kontekście, uchylenie ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym w dniu akcesji Polski do struktur Unii Europejskiej i wprowadzenie przepisów zawierających ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego, samo w sobie nie może stanowić podstawy do stwierdzenia naruszenia art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy. Istotne jest bowiem ustalenie, czy nowe przepisy krajowe nie doprowadziły do rozszerzenia zakresu wcześniejszych krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku. W podobny sposób do opisanej kwestii odniósł się Europejski Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie C-414/07. Należy przy tym zaznaczyć, że ze względu na zbieżność w tym względzie regulacji Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. uwagi powyższe odnoszą się również do treści art. 176 tego aktu prawnego.

Podsumowując zatem treść powołanych przepisów stwierdzić należy, że do dnia 30 kwietnia 2004 r. ustawodawca nie przewidywał możliwości odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia samochodów osobowych. Wyłączenie od tej generalnej zasady dotyczyło jedynie sytuacji, gdy odprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie na podstawie umów leasingu tych samochodów stanowiło przedmiot działalności podatnika, co w niniejszej sprawie nie ma zastosowania. Wprowadzona z dniem 1 maja 2004r. ustawa z 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług umożliwiła, w przypadku nabycia samochodów osobowych, odliczenie 50% kwoty podatku naliczonego określonej w fakturze – nie więcej jednak niż 5.000 zł. Z kolei zmiana wprowadzona w tym zakresie z dniem 22 sierpnia 2005r. rozszerzyła zakres prawa do odliczenia podatku naliczonego o 60% kwoty podatku określonej w fakturze – nie więcej jednak niż 6.000 zł.

Wobec powyższego uznać należy, że nie przysługuje Panu prawo do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego z tytułu nabycia we wrześniu 2006 r. samochodu osobowego marki Honda Legend. W odniesieniu bowiem do nabytego przez Pana samochodu osobowego, zmiany przepisów regulujących prawo do odliczenia podatku naliczonego, wprowadzone z dniem 1 maja 2004 r. oraz z dniem 22 sierpnia 2005r., spowodowały zmniejszenie, a nie zwiększenie ograniczeń w zakresie możliwości odliczenia podatku naliczonego. Zatem stanowisko zawarte we wniosku należy uznać za nieprawidłowe.

Stwierdzić należy również, że wydanie interpretacji indywidualnej oparte jest na przedstawionym we wniosku opisie stanu faktycznego. Organy podatkowe każdorazowo zobowiązane są do zbadania wszystkich okoliczności przedstawionych przez Wnioskodawcę i dopiero na tej podstawie wydają swoje rozstrzygnięcia. Na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii nie może wpłynąć powoływanie się przez Wnioskodawcę na wyrok sądu administracyjnego, bowiem stanowi on rozstrzygnięcie w konkretnej sprawie, osadzonej w określonym stanie faktycznym i tylko do niej się zawęża.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy Krajowe Biuro Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.