INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 02.10.2009 r. (data wpływu 09.10.2009 r. ) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia momentu ujęcia wydatków w koszty uzyskania przychodu – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 09.10.2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia momentu ujęcia wydatków w koszty uzyskania przychodu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Stosownie do art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) zwanej dalej „UPDOP”, Spółka Akcyjna (zwana dalej: „Spółką”), prowadzi ewidencję rachunkową, zgodnie z odrębnymi przepisami w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m. W stosowanych przez Spółkę standardach rachunkowości niektóre kwestie zostały uregulowane w sposób odmienny niż wynika to z przepisów UPDOP. W związku z tym faktem, Spółka prowadzi ewidencję pozabilansową w sposób umożliwiający spełnienie przez Spółkę wymogów wynikających z UPDOP, w tym z ww. przepisu art. 9 ust. 1.

Ponadto, zgodnie z art. 55 ust. 5 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tj. Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 ze zm.) Spółka w swojej sprawozdawczości stosuje Międzynarodowe Standardy Rachunkowości, Międzynarodowe Standardy Sprawozdawczości Finansowej oraz związane z nimi interpretacje ogłaszane w formie rozporządzeń Komisji Europejskiej (zwane dalej: „MSR”). Jednym ze stosowanych Standardów jest MSR 16 - „Rzeczowe aktywa trwałe”. MSR 16 wymaga, aby części składowe aktywów były identyfikowalne dla celów ujmowania kosztów ich wymiany oraz usuwania z bilansu. Tym samym zostały one odróżnione od kosztów bieżącego utrzymania składnika aktywów. Standard wprowadza również kategorię „znaczących części składowych” (zastępującą kategorię „komponentów” obowiązującą w poprzedniej wersji Standardu) tj. części, których wartość jest znacząca w stosunku do całkowitej wartości składnika aktywów. Stosownie do paragrafu 43 MSR 16, każda część składowa pozycji rzeczowych aktywów trwałych, której cena nabycia lub koszt wytworzenia jest istotny w porównaniu z ceną nabycia lub kosztem wytworzenia całej pozycji, jest amortyzowana osobno. Jednakże części o tym samym okresie użytkowania i metodzie amortyzacji mogą być grupowane w celu ustalenia odpisu amortyzacyjnego (paragraf 45 MSR 16).

Powyższej zasadzie podlegają również wydatki dotyczące wymiany znaczących części składowych, na którą składają się zarówno cena nabycia lub wytworzenia tych części jak również koszt samej wymiany (zwane dalej: „remontem komponentowym”), a okres ich amortyzacji ustalany jest jako okres do następnej planowanej wymiany.

Należy zaznaczyć, iż znaczące części składowe nie są kompletne i zdatne do użytku, a więc nie spełniają definicji środków trwałych zawartej w UPDOP. Co również istotne, remont komponentowy nie powoduje wzrostu wartości użytkowej środka trwałego, do którego montowane (instalowane) są znaczące części składowe, w stosunku do wartości z dnia przyjęcia tegoż środka trwałego do używania, a więc nie spełnia definicji ulepszenia zawartej w UPDOP. W związku z tym, remont komponentowy stanowi remont odtwarzający stan pierwotny środka trwałego, którego to elementem są znaczące części składowe.

Ponadto, należy wskazać, iż planowany okres do przeprowadzenia następnego remontu komponentowego bardzo często odbiega od rzeczywistego momentu jego przeprowadzenia. Jest to podyktowane zarówno występującymi awariami oraz wykorzystaniem postojów instalacji. Instalacje funkcjonujące w Spółce stanowią system naczyń połączonych. Awaria / remont / postój jednej instalacji powoduje często konieczność wyłączenia drugiej instalacji. Takie sytuacje, ze względów ekonomicznych (każdy postój wiąże się ze stratą finansową dla Spółki), wykorzystywane są do przesunięcia terminu przeprowadzenia remontu komponentowego na instalacjach będących w fazie postoju. W sytuacji zatem zmiany okresu przeprowadzenia remontu komponentowego, zmianie również ulega okres w jakim dany składnik jest amortyzowany bilansowo w ewidencji.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy przedstawione w stanie faktycznym wydatki remontowe nie powodujące ulepszenia środka trwałego w rozumieniu UPDOP stanowią koszt uzyskania przychodów jednorazowo w dacie ich poniesienia ...

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawione w stanie faktycznym wydatki remontowe stanowią koszt uzyskania przychodów jednorazowo w dacie ich poniesienia.

Pojęcie środków trwałych dla celów UPDOP określone zostało w art. 16a UPDOP przez wskazanie składników majątku, które przy spełnieniu określonych w tym przepisie warunków uznawane są za środki trwałe, podlegające amortyzacji oraz w art. 16c URDOP, w którym wymieniono składniki majątku uznawane za środki trwałe, niepodlegające amortyzacji.

Ze względu na fakt, iż znaczące części składowe stanowią własność Spółki oraz precyzyjne określenie składników majątku będących środkami trwałymi objętymi zakresem art. I6a ust. 2 i 16c UPDOP, należy uznać, iż remonty komponentowe przedmiotowych części nie podlegają zakresowi tych przepisów.

W związku z powyższym w celu ustalenia czy znaczące części składowe spełniają definicję środków trwałych należy ustalić czy zostały one wymienione w art. 16a ust. 1 UPDOP.

Zgodnie z tym przepisem do środków trwałych podlegających amortyzacji zalicza się:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębna własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty - o ile spełniają łącznie następujące warunki:

1. stanowią własność lub współwłasność podatnika,
2. zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,
3. są kompletne i zdatne do użytku, w dniu przyjęcia do używania,
4. przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,
5. są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1,
6. nie zostały wymienione w katalogu środków trwałych określonym w art. 16c.
   
   

Zakładając, iż znaczące części składowe spełniają warunki: a, b, d, e, f powyżej – dla uznania ich za środki trwałe należy ustalić czy spełniają również warunek kompletności i zdatności do używania w dniu przyjęcia do używania.

Ze względu na fakt, iż UPDOP nie definiuje terminu: „kompletny i zdatny do użytku”, w przedmiotowej kwestii należy odwołać się do jego definicji słownikowej. I tak, „kompletny” to „stanowiący komplet, nie mający braków, obejmujący całość danego zakresu, całkowity, zupełny” (Słownik języka polskiego. red. M. Szymczak, PWN, Warszawa 1978 r. t. I, s. 978), zaś „zdatny” to „nadający się do czegoś, odpowiedni, stosowany, przydatny” (ibidem, t. III, s. 989.).

Zdaniem Spółki, znaczące części składowe ani nie stanowią kompletu, ani nie obejmują całości danego zakresu, nie mogą zatem funkcjonować samodzielnie i w związku z powyższym nie spełniają warunku kompletności. Tym samym remonty komponentowe takich części nie mogą być na grancie UPDOP, uznane za środki trwałe podlegające amortyzacji,

Dodatkowo należy w omawianym stanie faktycznym ustalić, czy remont komponentowy nie wymaga na grancie UPDOP powiększenia wartości początkowej środków trwałych, których elementem są znaczące części składowe, w wynika ich ulepszenia.

Zgodnie z art. 16g ust. 13, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wynika przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3 - 11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych i peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Biorąc powyższy przepis pod uwagę, należy uznać, iż remont komponentowy, polegający na odtworzeniu stanu pierwotnego środka trwałego, którego znaczące części składowe są elementem, nie powoduje wzrostu wartości użytkowej tego środka trwałego, w stosunku do jego wartości z dnia przyjęcia do używania W związku z tym słusznym jest, iż remont, o którym mowa powyżej, nie jest ulepszeniem, a co się z tym wiąże, wydatki z nim związane, przy założeniu spełnienia warunków wynikających z art. 15 ust. 1 UPDOP oraz braku ich występowania w art. 16 ust 1 UPDOP, stanowią koszt uzyskania przychodów.

Ze względu na niemożność przypisania przychodu, który odpowiadałby kosztowi dotyczącemu remontowi komponentowemu, wydatki dotyczące jego przeprowadzenia w ocenie Spółki stanowią koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami tj. koszty pośrednie, w związku z czym w ocenie Spółki zgodnie z art. 15 ust. 1 w związku z art. 15 ust. 4d UPDOP powinny zostać uznane za koszty uzyskania przychodów jednorazowo w momencie ich poniesienia.

Identyczne podejście zostało również zaprezentowane przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej nr IBPB3/423-256/08/AK z dnia 1.07.2008 r. dotyczącej analogicznego stanu faktycznego.

Należy również zauważyć, iż w przedmiotowej kwestii nie może znaleźć zastosowania argument stanowiący, iż podejście bilansowe winno w tej sytuacji determinować podatkowe skutki zdarzenia - bezspornym jest, iż mając do czynienia z nakładami o charakterze remontowym nie będącymi samodzielnymi środkami trwałymi, ani nie powodującymi wzrostu wartości początkowej środka trwałego - podejście bilansowe oparte na wymogach MSR 16 znajduje zastosowanie jedynie w księgach rachunkowych, zaś zasady odnoszenia tego rodzaju wydatków w koszty podatkowe określa UPDOP.

Tożsame stanowisko odnoszące się do tej argumentacji zostało przedstawione w interpretacji indywidualnej nr ILPB3/423-44/09-2/MM z dnia 27.03.2009 r. w której Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, iż opłaty przyłączeniowe, pomimo możliwości podwyższania wartości środków trwałych dla celów rachunkowych, dla celów UPDOP stanowią koszt uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W art. 16 ust. 1 ww. ustawy ustawodawca określił katalog wydatków, które nawet pomimo poniesienia ich przez podatnika w celu osiągnięcia przychodów bądź zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów, w rozumieniu przepisów podatkowych nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów.

Na podstawie art. 16a ust. 1 tej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

• budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

• maszyny, urządzenia i środki transportu,

• inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
  
  

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. c ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych (…).

Wydatki te zatem w momencie ich poniesienia nie stanowią bezpośrednio kosztów uzyskania przychodów. Koszt taki stanowią natomiast, zgodnie z treścią art. 15 ust. 6 ww. ustawy, odpisy z tytułu zużycia ulepszonych środków trwałych (odpisy amortyzacyjne).

Stosownie do art. 16g ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3 - 11, powiększa się o sumę wydatków na ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3 500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3 500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Ponadto ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie precyzuje użytych w niej pojęć przebudowa, adaptacja, rozbudowa, rekonstrukcja, modernizacja. Brak jest także definicji pojęcia remont. Remontem – zgodnie z art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 07 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t. j. Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 ze zm.) – jest wykonanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Zgodnie z powyższą definicją, istotą remontu jest przywrócenie pierwotnego stanu technicznego użytkowanego środka trwałego wraz z wymianą zużytych składników technicznych, niezmieniające jego charakteru i funkcji, a następujące w trakcie eksploatacji środka trwałego i będące wynikiem tej eksploatacji (zużycia) oraz niezwiększające jego wartości początkowej.

Natomiast z ulepszeniem środków trwałych mamy do czynienia, gdy następuje ich:

• przebudowa, tj. zmiana (poprawienie) istniejącego stanu środków trwałych na inny,

• rozbudowa, tj. powiększenie (rozszerzenie) składników majątkowych, w szczególności budynków i budowli, linii technologicznych itp.,

• adaptacja, tj. przystosowanie (przerobienie) składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu niż ten, do którego był pierwotnie przeznaczony albo nadania mu nowych cech użytkowych,

• rekonstrukcja, tj. odtworzenie (odbudowanie) zużytych całkowicie lub częściowo składników majątkowych,

• modernizacja, tj. unowocześnienie środka trwałego.
  
  

Przed zakwalifikowaniem określonych wydatków do inwestycji lub remontów należy każdorazowo w stosunku do konkretnego środka trwałego szczegółowo przeanalizować zakres rzeczowy wykonywanych robót, porównując je do stanu istniejącego na podstawie dokumentacji technicznej, a w przypadku wątpliwości co do prawidłowej kwalifikacji poniesionych wydatków oprzeć się na opinii biegłego do spraw budowlanych, który w oparciu o stosowną dokumentację i oględziny wypowie się co do charakteru poniesionych nakładów.

Różnica między nakładami na remont, a nakładami na ulepszenie środków trwałych polega na tym, że pierwsze z nich zmierzają do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środków trwałych a drugie do podjęcia, czy rozszerzenia działalności w drodze budowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, powodującej istotną zmianę cech użytkowych. Nie można przy tym uznać, że każda wymiana zużytych elementów środka trwałego na nowe z zastosowaniem nowocześniejszych materiałów jest ulepszeniem. Przy ocenie wydatków – czy są to wydatki na remont – należy brać pod uwagę zmieniającą się rzeczywistość gospodarczą i postęp techniczny, mające wpływ na sposób i środki realizowania robót tym pojęciem objętych.

W zakresie rozpoznawania momentu, w którym dany wydatek mógł być uznany za koszt podatkowy, ustawa wprowadza podział kosztów na bezpośrednio i inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami.

Przyjmując za Wnioskodawcą, iż koszty „remontów komponentowych” stanowią koszty inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, należy przyjąć zasadę, w myśl której koszty te należy rozliczyć w dacie ich poniesienia, stosownie do art. 15 ust. 4d ww. ustawy. Rozpoznając moment zaliczenia kosztu jako kosztu uzyskania przychodu w rachunku podatkowym, istotny jest moment jego poniesienia, do którego odwołuje się treść powołanego przepisu, określającego zasady dotyczące rozpoznania kosztów uzyskania przychodów w czasie.

Moment ten precyzuje treść art. 15 ust. 4e ww. ustawy zgodnie z którym za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto dany koszt jako koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 11 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tj. Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 ze zm.), ilekroć w ustawie jest mowa o przyjętych zasadach (polityce) rachunkowości - rozumie się przez to wybrane i stosowane przez jednostkę rozwiązania dopuszczone ustawą, w tym także określone w MSR, zapewniające wymaganą jakość sprawozdań finansowych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż zgodnie z art. 55 ust. 5 ustawy o rachunkowości, Spółka w swojej sprawozdawczości stosuje Międzynarodowe Standardy Rachunkowości, Międzynarodowe Standardy Sprawozdawczości Finansowej oraz związane z nimi interpretacje ogłaszane w formie rozporządzeń Komisji Europejskiej (zwane dalej: „MSR”).

Zgodnie ze stosowanymi zasadami rachunkowości, nakłady poniesione w związku z realizacją znaczących remontów podlegają amortyzacji do następnego znaczącego remontu (zgodnie z Międzynarodowymi Standardami Rachunkowości, MSR 16).

Spółka bowiem ponosi wydatki dotyczące wymiany znaczących części składowych środków trwałych, na którą składają się zarówno cena nabycia lub wytworzenia tych części jak również koszt samej wymiany tzw. „remont komponentowy”,

Znaczące części składowe nie są kompletne i zdatne do użytku, natomiast ich wymiana nie powoduje wzrostu wartości użytkowej środka trwałego.

W przedmiotowej sprawie istotą zapytania we wniosku jest rozstrzygnięcie, w jakim momencie wydatki na prace remontowe – „remonty komponentowe”, mogą być uznane za koszty podatkowe. W niniejszej sprawie dotyczącej podatkowych kosztów uzyskania przychodów znaczenie ma rodzaj dokonywanych prac oraz ich wartość.

Wykonywane prace nie przekładają się bowiem na powstanie nowego środka trwałego, ani też nie powodują ulepszenia istniejących środków trwałych.

Przedmiotowe wydatki uznawane za koszty remontu, mogą stanowić koszty podatkowe. Jednakże z uwagi na fakt, iż ich związek z uzyskiwanymi przez Spółkę przychodami nie jest bezpośredni, należy je uznać za pośrednie koszt uzyskania przychodów.

Kwestię potrącalności kosztów innych niż bezpośrednio związanych z przychodami regulują przepisy art. 15 ust. 4d i ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stosownie do pierwszej z ww. regulacji, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Natomiast, zgodnie z art. 15 ust. 4e tej ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Powyższa regulacja art. 15 ust. 4e oznacza, że poniesienie kosztu, a więc możliwość uznania go za koszt podatkowy, jest uzależnione od jego zaksięgowania (ujęcia w księgach rachunkowych).

Z literalnego brzmienia przepisu art. 15 ust. 4e ww. ustawy wynika jednoznacznie, że ustawodawca uzależnia moment, w którym wydatek staje się kosztem uzyskania przychodów od momentu ujęcia go w księgach zgodnie z zasadami ustawy o rachunkowości. Nie chodzi w tym przypadku o jakiekolwiek ujęcie wydatku w księgach, tylko jego „ujęcie jako kosztu” tzn. uznanie przez podatnika za taki koszt z punktu widzenia przepisów o rachunkowości. Zasady rachunkowości nakazują, aby koszty poniesione w bieżącym okresie, które są tak duże, że będą rażąco obniżać (deformować) wynik tego okresu, a ich związek z osiąganiem przychodów w przyszłych okresach jest oczywisty, aktywować i dokonywać systematycznie odpisów w ciężar kosztów, stosownie do upływu czasu lub wielkości świadczeń.

Reasumując, z treści przywołanych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, iż moment uznania wydatku za koszt podatkowy jest w obecnym stanie prawnym uzależniony od uznania go za taki koszt w ujęciu bilansowym. Skoro wydatki remontowe zgodnie z przyjętymi Międzynarodowymi Standardami Rachunkowości są amortyzowane przez podatnika w określonym z góry okresie, to powinny one w tym samym czasie być kwalifikowane do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych. Co do zasady, stanowi o tym art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym stanowisko podatnika, uznające, iż rozliczanie w czasie wydatków dla celów rachunkowych nie może determinować ich kwalifikacji podatkowej, jest nieprawidłowe.

Zaznaczyć należy również, iż powołane przez podatnika pisma organów podatkowych zostały wydane w indywidualnych sprawach w określonych, odmiennych stanach faktycznych i tylko do nich się odnoszą.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.