INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Banku, przedstawione we wniosku z dnia 21 lipca 2009r. (data wpływu do tut. Biura 30 lipca 2009r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych w związku z nabyciem nieruchomości - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 lipca 2009r. wpłynął do tut. Biura wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych w związku z nabyciem nieruchomości.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Bank A nabył od Banku B nieruchomość zabudowaną budynkiem biurowym. Poprzednio nieruchomość ta była użytkowana przez Bank A na podstawie umowy dzierżawy zawartej z Bankiem B.

Nieruchomość z zabudowanym na niej budynkiem stanowiła uprzednio własność majątku Banku A, jednak na skutek podziału Banku A, jaki dokonał się w dniu 29 listopada 2007r., część jego majątku zgodnie z dokumentem „Plan Podziału" została przejęta przez Bank B. Podział Banku A dokonał się w drodze „podziału przez wydzielenie" – art. 529 § 1 ust. 4 ustawy Kodeks spółek handlowych.

Skutki podatkowe dla podziału przez wydzielenie reguluje art. 93c § 1 ustawy Ordynacja podatkowa. Zgodnie z tym przepisem, którego treść potwierdziły interpretacje wydane dla Banków A i Banku B przez Dyrektorów Izb Skarbowych, jeżeli składnik majątku został przeniesiony w drodze wydzielenia do Banku B przyjmuje się, że ten składnik był dla celów podatkowych od zawsze własnością Banku B.

Oznacza to, że wszystkie odpisy amortyzacyjne, rozliczenie zakupu i ewentualnej sprzedaży dokonane od początku „posiadania" tego składnika majątku odnoszą się do zobowiązania podatkowego Banku B i tylko ten Bank ponosi wyłączną odpowiedzialność z tego tytułu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy dokonując nabycia nieruchomości wraz z budynkiem biurowym Bank A jest uprawniony do rozliczania odpisów amortyzacyjnych według stawek indywidualnych zgodnie z art. 16j ust. 1,3 i 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jako od nabywanego składnika majątku „używanego" po raz pierwszy oddanego do używania...

Zdaniem Wnioskodawcy zgodnie z art. 93c ust. 1 ustawy Ordynacja podatkowa osoby prawne przejmujące wstępują z dniem wydzielenia we wszystkie przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa i obowiązki osoby prawnej dzielonej pozostające w związku z przydzielonymi im w planie podziału składnikami majątku.

Przepis ten konstruuje zasadę tzw. sukcesji uniwersalnej częściowej zgodnie z którą pełną odpowiedzialność podatkową ponosi ten podmiot, który przejmuje składniki majątkowe na zasadach opisanych w planie podziału. Co ważne: zasada częściowej sukcesji uniwersalnej działa w tym przypadku bez żadnych ograniczeń czasowych tj. uważa się, że skutki podatkowe ustalane są do wszystkich lat podatkowych zgodnie z zasadami oznaczania składników majątku przyjętymi w Planie Podziału, a ponadto odnosi się ona zarówno do zdarzeń prawnych, jak i zdarzeń faktycznych.

W tym przypadku zdarzeniem takim jest nabycie, a następnie posiadanie nieruchomości zabudowanej budynkiem biurowym, od którego to budynku dokonywane były odpisy amortyzacyjne - sukcesja uniwersalna polega w tym przypadku na tym, iż dla celów podatkowych budek ten uważa się za własność Banku B „od zawsze" to jest tak długo, jak długo był własnością Banku A. Bank A nabywając ten budynek w chwili obecnej dla celów podatkowych wprowadza go po raz pierwszy do swojej ewidencji środków trwałych i po raz pierwszy przyjmuje go do używania (wcześniej budynek ten był własnością Banku B - zgodnie z zasadą sukcesji uniwersalnej).

Takie rozumienie sukcesji uniwersalnej potwierdzają interpretacje uzyskane przez Banki B i A odpowiednio wydane przez Dyrektorów Izb Skarbowych.

Oznacza to, że Bank A jest uprawniony do zastosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16j ust. 1,3 i 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm. określanej w dalszej części skrótem „ustawa o pdop”) dla amortyzacji budynku położonego na nieruchomości.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000r., Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Zatem, wydatek może zostać uznany za koszt uzyskania przychodów o ile pozostaje w związku przyczynowo - skutkowym z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą podatnika i nie został wymieniony w art. 16 ust. 1 ustawy, jako wydatek niestanowiący kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Pojęcie środków trwałych, podlegających amortyzacji, zostało określone w art. 16a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z ww. przepisem art. 16a ust. 1 tej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty
   
   

• - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
  
  

Stosownie do art. 16d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o którym mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

Natomiast zgodnie z art. 16h ust. 2 powołanej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Zgodnie z art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 % nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

W kontekście powołanych uregulowań uznać zatem należy, że dla możliwości zastosowania przez Wnioskodawcę indywidualnej stawki amortyzacyjnej w odniesieniu do budynku biurowego, konieczne jest by środek ten:

• był po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych podatnika oraz
• był uprzednio używany.
  
  

Biorąc pod uwagę wskazane przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i przedstawiony we wniosku stan faktyczny stwierdzić należy, iż nie został spełniony jeden z warunków umożliwiających podatnikowi zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnej w stosunku do przedmiotowego budynku biurowego, bowiem nie został on po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji Wnioskodawcy.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego powyższa nieruchomość przed podziałem Banku A stanowiła jego środek trwały i była ujęta w ewidencji środków trwałych. Nie można zatem zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, iż skoro w wyniku podziału Banku A nieruchomość została przejęta (zgodnie z planem podziału) przez Bank B, to zakup tej nieruchomości przez Bank A i jej ujęcie w ewidencji środków trwałych będzie skutkował wprowadzeniem tej nieruchomości „po raz pierwszy” do ewidencji środków trwałych. W związku z powyższym przy dokonywaniu odpisów amortyzacyjnych od przedmiotowego budynku biurowego nie jest możliwe zastosowanie indywidualnej stawki, o której mowa w art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku jest zatem nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.