INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 16 lipca 2009 r. (data wpływu 22 lipca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 lipca 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest spółką jawną. W dniu 7 lipca 2009 r. Zainteresowany nabył nieruchomość wraz z trwale związanym z gruntem budynkiem handlowym. Decyzja Starostwa Powiatowego z dnia 29 listopada 1999 r. zmieniła sposób użytkowania tego budynku z istniejącej hali magazynowej na sklep branży spożywczo-przemysłowej.

Wnioskodawca wprowadził do ewidencji środków trwałych przedmiotowy budynek po raz pierwszy i ustalił indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 15%, którą będzie naliczał od miesiąca sierpnia 2009 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy ustalona i zastosowana (od miesiąca sierpnia 2009 r.) przez Wnioskodawcę indywidualna stawka amortyzacyjna w wysokości 15% dla tego budynku jest prawidłowa...

Zdaniem Wnioskodawcy, opisane powyżej zdarzenie - polegające na indywidualnym ustaleniu i przyjęciu stawki amortyzacji w wysokości 15% dla używanego środka trwałego, po raz pierwszy wprowadzonego do ewidencji przez Wnioskodawcę jest prawidłowe w rozumieniu przepisów ustawy dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.).

Na poparcie przedstawionego stanowiska Wnioskodawca wskazuje, iż w art. 22j ust. 1 ww. ustawy zostało zapisane „podatnicy...., mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika..." - co odpowiada stanowi faktycznemu. Zgodnie z pkt 3a ww. artykułu kupiony przez Wnioskodawcę budynek jest trwale związany z gruntem i odpowiada wymienionemu rodzajowi 103 Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. z 1999 r. Nr 112, poz. 1317) przypisanemu dla budynków handlowo-usługowych oraz jest budynkiem zastępczym (został zmieniony sposób użytkowania tego budynku z istniejącej hali magazynowej na sklep branży spożywczo-przemysłowej) z możliwością zastosowania 3 - letniego okresu amortyzacji - zgodnie z pkt 3b tego artykułu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Generalna zasada, określona w art. 22i ust. 1 ww. ustawy stanowi, że odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Stosownie do treści art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych

- dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata.

Stosownie do art. 22j ust. 3 pkt 1 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane – jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.

Ponieważ z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że nabyty budynek został zaliczony przez Wnioskodawcę do rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych, to cytowany wyżej art. 22j ust. 1 pkt 3 w tym przypadku znajdzie zastosowanie.

Ponadto jeśli dokumentacja ww. budynku, posiadana przez Wnioskodawcę, wskazuje, iż budynek ten spełnia wymagania określone w art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. przed jego nabyciem był wykorzystywany co najmniej przez okres 60 miesięcy, to Wnioskodawca może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną, przy czym okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata.

W związku z powyższym ustalona przez Wnioskodawcę stawka amortyzacyjna jest prawidłowa.

Należy zauważyć, iż tut. Organ nie jest uprawniony do klasyfikowania środków trwałych wg Klasyfikacji Środków Trwałych. Obowiązek prawidłowego zaklasyfikowania środków trwałych do właściwej grupy spoczywa na podatniku. Podatnik jako osoba prowadząca działalność gospodarczą, w przypadku wątpliwości dotyczących odpowiedniej klasyfikacji, może zwrócić się o dokonanie klasyfikacji do Ośrodka Interpretacji Standardów Klasyfikacyjnych Urzędu Statystycznego w Łodzi (ul. Suwalska 29, 93-176 Łódź).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.