INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 10 lipca 2009 r. (data wpływu 17 lipca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie miejsca opodatkowania przychodów osiąganych za pośrednictwem biura spedycyjnego założonego na terenie Niemiec oraz zwolnienia przedmiotowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 lipca 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie miejsca opodatkowania przychodów osiąganych za pośrednictwem biura spedycyjnego założonego na terenie Niemiec oraz zwolnienia przedmiotowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego.

Spółka prowadzi działalność na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej. Zgodnie z zezwoleniem na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie strefy, wydanym 26.08.2004 r., obejmującym: transport lądowy pozostały (60.2); usługi w zakresie prac przeładunkowych, magazynowania i przechowywania towarów (63.1); usługi wspomagające transport pozostałe (63.2); usługi agencji transportowych pozostałe (63.4), ta część działalności jest zwolniona z podatku dochodowego od osób prawnych.

W ramach działalności strefowej (zwolnionej z podatku dochodowego od osób prawnych, zgodnie z interpretacją indywidualną: ILPB3/423-131/07-2/HS) działają także 4 biura spedycyjne Spółki w innych miastach Polski. Spedytorzy z biur zewnętrznych pozyskują zlecenia transportowe i spedycyjne oraz wprowadzają je do centralnego systemu komputerowego. W siedzibie głównej Spółki na terenie strefy zlecenia są rozpatrywane i przekazywane do dalszej realizacji. Wszelkie fakturowanie, dokumentowanie transakcji, płatności oraz księgowanie odbywa się w siedzibie głównej Spółki na terenie strefy ekonomicznej.

Dodatkowo, Spółka planuje założyć na terenie Niemiec biuro spedycyjne, w formie przedstawicielstwa, działające na takich samych zasadach, jak biura polskie oraz zatrudnić w nim jednego pracownika. Z informacji uzyskanych z Urzędu Niemieckiego wynika, że dla takiego biura Spółka otrzymywałaby wyłącznie numer identyfikacji dla potrzeb rozliczania podatku dochodowego od osób fizycznych (tzw. Lohnsteuernummer), ponieważ działalność prowadzona przez pracownika Spółki na terenie Niemiec, nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych po stronie niemieckiej.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy Spółka powinna rozliczać się z przychodów uzyskanych na terenie Niemiec z urzędem niemieckim czy z urzędem polskim...
2. Czy zakładając, że przychody uzyskane na terytorium Niemiec, będą podlegały opodatkowaniu wyłącznie w Polsce, można przyjąć, że będą to przychody strefowe, zwolnione z podatku dochodowego od osób prawnych...

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1.

W oparciu o informacje uzyskane z niemieckiego urzędu skarbowego, Spółka stwierdza, że działalność biura spedycyjnego, założonego w Niemczech, będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych wyłącznie w Polsce.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2.

Zdaniem Wnioskodawcy, zakładając, że przychody uzyskane poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają opodatkowaniu wyłącznie w Polsce, czyli są to przychody Spółki, a nie przedstawicielstwa zagranicznego, Spółka stwierdza, że analogicznie do biur spedycyjnych w Polsce, których przychody zaliczane są do działalności strefowej, przychody uzyskane na terytorium Niemiec, będą podlegały zwolnieniu z podatku dochodowego od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Odpowiedź w zakresie pytania nr 1.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r., Nr 54, poz. 654 ze zm.), podatnicy, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Powyższe oznacza, że co do zasady, na mocy art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, spółki z siedzibą w Polsce są opodatkowane od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania. Zasadę powyższą modyfikują postanowienia umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Przepisy poszczególnych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawierają rozwiązania szczególne w stosunku do przepisów ustaw podatkowych i na podstawie art. 91 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, mają pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową.

W przedmiotowej sprawie będą to postanowienia umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisanej w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90).

Pomocnym w interpretacji tej umowy może być też tekst Modelowej Konwencji OECD, stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem.

Zasady opodatkowania dochodów osiąganych z tytułu działalności gospodarczej reguluje art. 7 postanowień ww. Umowy. Stosownie do art. 7 ust. 1 tejże umowy, zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność gospodarczą w drugim Umawiającym się Państwie poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Z powyższego wynika, że w państwie źródła opodatkowaniu podlegają wyłącznie zyski powstałe w związku z działalnością wykonywaną poprzez zakład; opodatkowaniu nie podlegają natomiast zyski osiągnięte bezpośrednio przez centralę (jednostkę macierzystą) lub inną jednostkę tego przedsiębiorstwa.

Postanowienia art. 5 ust. 1 ww. umowy, stwierdzają, iż określenie „zakład” oznacza stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa. W myśl art. 5 ust. 2 i 3 umowy, określenie „zakład” obejmuje w szczególności: miejsce zarządu, filię, biuro, fabrykę, warsztat i kopalnię, źródło ropy naftowej lub gazu ziemnego, kamieniołom albo inne miejsce wydobywania zasobów naturalnych, a także plac budowy lub prace budowlane albo instalacyjne, jeżeli trwają one dłużej niż dwanaście miesięcy.

Natomiast w ust. 4 cytowanego artykułu wyszczególnione zostały rodzaje działalności, które nie stanowią zakładu, a mianowicie:

1. użytkowanie placówek, które służą wyłącznie do składowania, wystawiania lub dostarczania dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa;
2. utrzymywanie zapasów dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa wyłącznie w celu składowania, wystawiania lub dostarczania;
3. utrzymywanie zapasów dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa wyłącznie w celu obróbki lub przerobu przez inne przedsiębiorstwo;
4. utrzymywanie stałej placówki wyłącznie w celu zakupu dóbr lub towarów albo zbierania informacji dla przedsiębiorstwa;
5. utrzymywanie stałej placówki wyłącznie w celu prowadzenia dla przedsiębiorstwa jakiejkolwiek innej działalności o charakterze przygotowawczym lub pomocniczym;
6. utrzymywanie stałej placówki wyłącznie w celu prowadzenia któregokolwiek rodzaju działalności, o których mowa pod literami od a) do e), pod warunkiem jednak, że całkowita działalność stałej placówki, wynikająca z takiego połączenia rodzajów działalności, ma charakter przygotowawczy lub pomocniczy.

Tak więc ust. 4 art. 5 umowy, wylicza różne rodzaje działalności, które uważa się za wyjątki od ogólnej definicji zakładu zawartej w ust. 1 i które nie stanowią zakładu, nawet gdy taka działalność jest wykonywana za pośrednictwem stałej placówki. Wspólną cechą takich rodzajów działalności jest ich przygotowawczy i pomocniczy charakter. Katalog ten jest katalogiem zamkniętym, którego nie należy interpretować rozszerzająco. Dlatego działalność, która nie może zostać zaliczona do żadnego z ww. przypadków będzie uznawana za zakład, w rozumieniu ww. umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Reasumując, z ogólnej regulacji zawartej w art. 5 umowy wynika, iż dla uznania, że przedsiębiorstwo prowadzi swoją działalność w formie zakładu winny wystąpić łącznie trzy następujące przesłanki:

• istnienie miejsca gdzie działalność jest prowadzona (placówka),

• stały charakter takiej placówki,

• wykonywanie za pośrednictwem placówki działalności gospodarczej, która nie ma przygotowawczego lub pomocniczego charakteru.
  
  

Zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku (Dom Wydawniczy ABC, wersja skrócona 15 lipca 2005 r.) określenie „placówka” obejmuje każde pomieszczenie, środki lub urządzenia wykorzystywane do prowadzenia działalności przedsiębiorstwa, niezależnie od tego, czy są wykorzystywane wyłącznie w tym celu. Sam fakt, że przedsiębiorstwo ma do własnej dyspozycji pewną przestrzeń służącą jego działalności gospodarczej, wystarczy do zaistnienia stałej placówki gospodarczej. Nie ma znaczenia, czy przedsiębiorstwo jest właścicielem czy najemcą lokalu, środków lub urządzeń, czy dysponuje nimi w inny sposób. Nie wymaga się, aby przedsiębiorstwo posiadało formalne prawo do dysponowania taką placówką.

Aby placówka mogła stać się zakładem, przedsiębiorstwo musi prowadzić własną działalność całkowicie lub częściowo za jej pośrednictwem. Działalność placówki nie musi mieć charakteru produkcyjnego.

Zgodnie z definicją, placówka musi być „stała”; musi zatem istnieć więź między placówką a określonym punktem geograficznym. Nie ma znaczenia jak długo przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie.

Z Komentarza do art. 5 Modelowej Konwencji wynika, że często trudno jest odróżnić działalność mającą charakter przygotowawczy lub pomocniczy od działalności, która takiego charakteru nie ma. Wskazuje się w tym zakresie m.in., iż działalność placówki nie posiada charakteru przygotowawczego lub pomocniczego, gdy stanowi istotną i znaczącą część działalności przedsiębiorstwa jako całości, gdy istnieje znaczący związek między prowadzoną przez tę placówkę działalnością a uzyskiwanymi przez przedsiębiorstwo dochodami. Ponadto, działalność przygotowawcza lub pomocnicza zagranicznego przedsiębiorstwa prowadzona za pośrednictwem stałej placówki, aby nie była uznana za zakład, musi być wykonywana wyłącznie dla przedsiębiorstwa macierzystego, a także nie ma charakteru przygotowawczego lub pomocniczego, jakakolwiek działalność zagranicznego przedsiębiorstwa prowadzona w drugim państwie za pośrednictwem stałej placówki, której cel jest identyczny z celem przedsiębiorstwa jako całości. Również w przypadku, gdy stała placówka jest wykorzystywana zarówno dla działalności w ramach wyłączeń, jak i dla innej działalności, uznaje się ją za zakład, który podlega opodatkowaniu z tytułu obu rodzajów działalności. Innymi słowy, zakład powstanie, jeżeli oprócz czynności przygotowawczych lub pomocniczych wykonywana jest działalność zasadnicza, nawet w relatywnie niewielkim zakresie. Zatem, każdy przypadek należy zbadać oddzielnie.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka prowadzi działalność na terenie specjalnej strefy ekonomicznej. W ramach działalności strefowej działają także 4 biura spedycyjne Spółki w innych miastach Polski. Spedytorzy z biur zewnętrznych pozyskują zlecenia transportowe i spedycyjne oraz wprowadzają je do centralnego systemu komputerowego. W siedzibie głównej Spółki na terenie strefy zlecenia są rozpatrywane i przekazywane do dalszej realizacji. Wszelkie fakturowanie, dokumentowanie transakcji, płatności oraz księgowanie odbywa się w siedzibie głównej Spółki na terenie strefy ekonomicznej.

Spółka planuje założyć na terenie Niemiec biuro spedycyjne, w formie przedstawicielstwa, działające na takich samych zasadach, jak biura polskie oraz zatrudnić w nim jednego pracownika.

Jeżeli zatem rzeczywisty zakres prowadzonej działalności odpowiadać będzie opisanemu w treści wniosku, to uznać należy, że działalność przedstawicielstwa w Niemczech będzie ograniczona tylko do działalności o charakterze przygotowawczym lub pomocniczym w stosunku do działalności podstawowej, co oznacza, że przedstawicielstwo to nie stanowi zakładu w świetle porozumień polsko - niemieckiej umowy.

W konsekwencji, takie działanie Spółki nie rodzi obowiązku podatkowego w podatku dochodowym w świetle postanowień ww. umowy. Zatem, jeżeli Spółka osiągać będzie w Niemczech zyski z nie będącego zakładem przedstawicielstwa (które zgodnie z art. 7 ust. 1 umowy polsko - niemieckiej opodatkowane są w Polsce) to oznacza, że Spółka ta nie ma w Niemczech obowiązku podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych.

Reasumując, przychody uzyskane przez Spółkę za pośrednictwem biura spedycyjnego położonego w Niemczech, które nie stanowi zakładu w rozumieniu ww. umowy polsko – niemieckiej podlegają rozliczeniu w Polsce.

Odpowiedź w zakresie pytania nr 2.

Stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 34 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz. U. Nr 123, poz. 600, z 1996 r. Nr 106, poz. 496, z 1997 r. Nr 121, poz. 770, z 1998 r. Nr 106, poz. 668, z 2000 r. Nr 117, poz. 1228, z 2002 r. Nr 113, poz. 984 i Nr 240, poz. 2055 oraz z 2003 r. Nr 188, poz. 1840), przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Równocześnie art. 17 ust. 4 ww. ustawy stanowi, że powyższe zwolnienie przysługuje podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy.

Odpowiadając na pytanie nr 1, tut. Organ stwierdził, iż działalność przedstawicielstwa w Niemczech (polegająca na pozyskiwaniu zleceń transportowych i spedycyjnych oraz wprowadzania ich do centralnego systemu komputerowego) nie rodzi dla Spółki obowiązku podatkowego w zakresie podatku dochodowego w Niemczech i zgodnie z art. 7 ust. 1 umowy polsko - niemieckiej podlega rozliczeniu w Polsce. to należy uznać, iż przychód z tego tytułu oraz ustalany na jego podstawie dochód wolny jest od podatku dochodowego, jako, że działalność Spółki prowadzona jest na terenie strefy. Spełnione zostały zatem wymogi art. 17 ust. 1 pkt 34 w związku z art. 17 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Należy podkreślić, że działalność w zakresie usług transportowych prowadzona jest przez Spółkę na terenie specjalnej strefy ekonomicznej. Rolą biura spedycyjnego w Niemczech będzie pozyskanie zleceń transportowych i spedycyjnych i przesłanie ich Spółce, która następnie będzie organizować transport. Działalność Spółki w tym zakresie zlokalizowana jest na terenie specjalnej strefy ekonomicznej i to ona będzie wykonawcą usługi transportowej, w związku z czym przychód z tego tytułu oraz ustalany na jego podstawie dochód wolny będzie od podatku dochodowego, bowiem spełnione zostaną wymogi art. 17 ust. 1 pkt 34 w związku z art. 17 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Reasumując powyższe, przychody uzyskane przez Spółkę za pośrednictwem biura spedycyjnego położonego w Niemczech podlegające rozliczeniu w Polsce stanowić będą przychody strefowe. Zatem, dochód z tego tytułu wolny będzie od podatku dochodowego od osób prawnych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.