INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 czerwca 2009r. (data wpływu do tut. Biura – 09 lipca 2009r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie odliczenia wydatku poniesionego na cele rehabilitacyjne przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 09 lipca 2009r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie odliczenia wydatku poniesionego na cele rehabilitacyjne przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca, będąc osobą niewidomą z I grupą inwalidzką, rozumiejąc ulgę jako działanie mające na celu wspieranie określonych sektorów, bądź pewnej grupy osób, polegające na przekazaniu (na zasadach określonych przepisami) uprawnień do pomniejszenia ich należności względem skarbu państwa - czyli faktycznie jako wyasygnowanie z budżetu państwa pewnych środków na wsparcie dla tej grupy osób – domniemywa, iż ustawodawca przewidział wsparcie finansowe dla niego z tytułu ponoszonych przez niego kosztów opłacania przewodników.

Jednakże interpretacja urzędu skarbowego właściwego dla wnioskodawcy, polegająca na wezwaniu go (w trakcie czynności sprawdzających) do wskazania z nazwiska wszystkich jego przewodników celem zweryfikowania w kolejnym kroku postępowania czy ujęli oni (w sumie) całość jego odliczenia, jako swój przychód i czy wykazali to w swoich zeznaniach rocznych - sprawia, że ta ulga tak właściwie nie jest żadną ulgą (w myśl opisanego powyżej jej rozumienia), gdyż aby skarb państwa – zdaniem wnioskodawcy - miał mu coś „dać", wpierw żąda od niego wskazania komu „zabrać”. Jest to – zdaniem wnioskodawcy - błędna interpretacja tak pojęcia ulgi, jak i zapisu ustawy dotyczącego ulgi rehabilitacyjnej, czego dowodem jest bezsprzeczna interpretacja odliczenia kosztów utrzymania psa przewodnika: gdyby bowiem wnioskodawca miał psa przewodnika to skarb państwa zgadza się wesprzeć go finansowo dając mu możliwość odliczenia określonej przepisami kwoty, ale że miast psa korzysta z pomocy ludzi (często bezinteresownej) - to skarb państwa już wnioskodawcy nie wesprze, bo faktycznie to jego przewodnicy sfinansują mu ulgę rehabilitacyjną (w tej mierze), a urząd skarbowy dokona jedynie „przeksięgowania" pieniędzy z ich kont na konto wnioskodawcy. Wnioskodawca stwierdza, że przy takim działaniu ktoś, kto poświęca swój czas dla niego, jeszcze musi mu za to zapłacić (np. wliczając sobie w przychód koszt noclegu i wyżywienia, który wnioskodawca mu funduje na czas pełnienia tej służby przewodnika). To oznacza - jego zdaniem- że wydatki niewidomego na utrzymanie psa podlegają odliczeniu, a te przekazane przewodnikowi - nie.

Takie rozumienie przez urząd skarbowy właściwy dla wnioskodawcy zapisu ustawy prowadzi do dyskryminacji człowieka względem zwierzęcia i sprawia że art. 26 ust. 7a pkt 7 i ust. 7c są martwe a ulga w tym względzie jest fikcją. Jak wskazuje wnioskodawca:

1. Podstawowym problemem w tej kwestii staje się wskazanie z nazwiska osoby będącej przewodnikiem przygodnym. Jak wskazać np. instruktora narciarstwa, który miast uczyć wnioskodawcę jazdy był jego przewodnikiem na stoku, jak wskazać taksówkarzy którzy otrzymują od niego pieniądze za przysługę polegającą na podprowadzeniu go w jakieś konkretne miejsce obcego miasta (już po uiszczeniu opłaty za przewóz)... Wobec wielości przygodnych osób wynagradzanych finansowo przez wnioskodawcę, nie jest on w stanie wszystkich pamiętać, czy nawet znać. Ustawa przecież zwalnia go z konieczności zachowywania i przedstawiania (wskazywania) urzędowi skarbowemu dokumentów na piśmie.
2. Samo korzystanie z usług przewozowych korporacji taksówkarskich jest również korzystaniem z usług przewodnika. Gdyby wnioskodawca widział - nie potrzebowałby pomocy drugiej osoby (taksówkarza), który pomoże mu się przemieścić w inne miejsce, tylko poszedłby sam. Nawet w rejonie „własnego" miasta może przecież korzystać z pomocy taksówkarzy - innych prowadzi pies (którego utrzymanie można odliczyć) a wnioskodawcę m.in. taksówkarz.
3. Zapis o braku konieczności dokumentowania (tym samym – jak uważa - wskazywania nazwiska) kosztów związanych z opłacaniem przewodnika, w kontekście zapisu pkt 9 o możliwości odliczenia usług pielęgniarskich względem inwalidy, na zasadach konieczności ich udokumentowania - pozwala rozumieć iż to właśnie m.in. mnogość kosztów związanych z opłaceniem przewodnika, takich jak: bilety kolejowe, autobusowe, noclegi (jeśli to konieczne), wyżywienie i inne opłaty konieczne do poniesienia za przewodnika celem poprawnego pełnienia przezeń służby przewodnika – sprawiły, iż nie zachodzi konieczność ich udokumentowania. Gdyby istniał zawód „przewodnik niewidomego" (pomijając to kogo było by na niego stać i z czego on by się utrzymał), to wówczas pewnie należałoby dokumentować takie usługi (podobnie jak usługi pielęgniarskie), w których zawarte byłyby zarówno koszty związane z przewozem, noclegiem (jak opisane wyżej), jak i samo wynagrodzenie tej osoby. Tu zaś nie zachodzi konieczność dokumentowania poniesionych wydatków gdyż rolę przewodników często podejmują osoby z grona znajomych, które nie pobierają za to wynagrodzenia. Natomiast nie można tych osób zmuszać dodatkowo do pokrywania ww. kosztów przejazdu, noclegu, itp. Konieczność dokumentowania usług pielęgniarskich - wobec braku zawodu „przewodnik niewidomego" - jest kolejnym dowodem na to, że ustawodawca nie miał w zamyśle jedynie wynagrodzenia samego przewodnika, ale i również wszystkie koszty poboczne bezpośrednio związane z pełnieniem tej służby (które pielęgniarka wlicza sobie w koszt swej usługi i wydaje łączny rachunek - np. koszt dojazdu, a w razie potrzeby także noclegu i wyżywienia).
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Jakie rodzaje kosztów - wobec braku wykładni jednoznacznie określającej koszty związane z opłacaniem przewodnika - można zgodnie z prawem uznać za koszty opłacania przewodnika, które nie wymagają udokumentowania przy korzystaniu z ulgi rehabilitacyjnej, odnosząc się szczególnie do zastrzeżeń zawartych w opisie stanu faktycznego w pkt 1-3...

Zdaniem wnioskodawcy, własne stanowisko, w znacznej mierze, zostało zaprezentowane w przedstawionym powyżej opisie stanu faktycznego.

Skoro na korzystanie z pomocy psa przewodnika ustawodawca spojrzał bezsprzecznie altruistycznie, to dlaczego na korzystanie z pomocy ludzi-przewodników próbuje się spoglądać jak na działalność gospodarczą...

Czy przewodnik z grona znajomych (który nie pobiera za przysługę wynagrodzenia) nie generuje dla niego żadnych kosztów... To nie są koszty związane z opłacaniem przewodnika... Uwiarygodnienie poniesienia wymienionych kosztów winno zaś opierać się na ewentualnym przedstawieniu pośrednich dowodów świadczących o jego pobycie w danym miejscu, przez co uwiarygodniony zostanie również pobyt przewodnika.

Wnioskodawca pragnie zwrócić uwagę, iż o ile samo świadczenie usługi przez przewodnika jest w myśl art. 10 wspomnianej ustawy źródłem jego przychodu, o tyle koszty jego transportu, jego noclegu i wyżywienia nie powinny być tłumaczone w myśl art. 11 ust. 1 jako jego przychód, lecz raczej jako wykazany przez wnioskodawcę (na wezwanie urzędu skarbowego) koszt opłacenia czynności niezbędnych do wykonania tej usługi - podobnie jak art. 12 ust.5 wspomnianej ustawy.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b – 7g tego artykułu.

Zgodnie z art. 26 ust. 7b ww. ustawy, wydatki o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

W myśl art. 26 ust. 7d cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Zgodnie z art. 26 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
a. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
b. znaczny stopień niepełnosprawności,
2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
a. całkowitą niezdolność do pracy albo
b. umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Zgodnie z art. 26 ust. 7g ustawy odliczenie o którym mowa w ust. 1 pkt 6 cytowanej ustawy może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997r.

W myśl zaś postanowień art. 26 ust. 13a ustawy, wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub od dochodu na podstawie ustawy z dnia 24 sierpnia 2006r. o podatku tonażowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Natomiast stosownie do art. 26 ust. 7c ustawy, wysokość wydatków na cele określone w ust. 7a ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, z wyjątkiem wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca jest osobą niewidomą z l grupą inwalidztwa, która korzysta z pomocy przewodników i ponosi z tego tytułu wydatki.

Odliczeniu od dochodu wolą ustawodawcy (art. 26 ust. 7a pkt 7 cyt. ustawy) podlegają wydatki poniesione na opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2.280 zł. Aby jednak skorzystać z możliwości odliczenia ponoszonych z tego tytułu wydatków, osoba niepełnosprawna musi faktycznie korzystać z pomocy przewodnika i ponosić z tego tytułu koszty (wydatki).

Jak wynika z powołanego art. 26 ust. 7c ustawy, co do zasady, wysokość wydatków na cele rehabilitacyjne ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego jego poniesienie. Jednakże zasada ta, jak wskazano powyżej nie dotyczy m.in. wydatków związanych z opłaceniem przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa.

Powyższe nie oznacza jednak, iż organ podatkowy weryfikujący np. w trakcie czynności sprawdzających lub postępowania podatkowego zeznanie roczne w zakresie poprawności dokonanych odliczeń, nie ma prawa domagać się od podatnika przedstawienia okoliczności związanych z ponoszonymi wydatkami, np. danych osoby świadczącej odpłatnie usługę przewodnika.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowią, że wydatki ponoszone przez osoby niewidome z I lub II grupą inwalidztwa oraz osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczone do I grupy inwalidztwa nie wymagają sformalizowanego dokumentu potwierdzającego poniesienie wydatku np. rachunku, faktury, co oznacza, że w toku weryfikacji organowi podatkowemu można przedstawić każdy dowód świadczący o tym, że osoba niepełnosprawna istotnie poniosła wydatki na opłacenie przewodnika (może to być więc np. każda umowa cywilnoprawna zawarta z przewodnikiem). Organ podatkowy jest uprawniony na podstawie Ordynacji podatkowej do żądania przedstawienia okoliczności poniesienia wydatku, w tym wskazania danych identyfikujących osoby świadczące pomoc w charakterze przewodników osób niepełnosprawnych oraz wysokości wypłaconego im wynagrodzenia, a podatnik celem zweryfikowania zasadności dokonanego odliczenia winien informacji powyższych udzielić.

Z cytowanego przepisu art. 26 ust. 7a pkt 7 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika bowiem, że aby wydatki te mogły być odliczone m.in. przez osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczone do I grupy inwalidztwa, muszą zostać faktycznie poniesione na opłacenie przewodników. Przy czym kwota w wysokości 2.280 zł stanowi górny limit przysługującej ulgi – nie jest to natomiast kwota odliczenia przysługująca podatnikowi bezwarunkowo – niezależnie od wysokości faktycznie poniesionych wydatków.

To oznacza, że z woli ustawodawcy do skorzystanie z ww. ulgi w wysokości 2.280 zł niewystarczającym jest sam fakt bycia osobą niewidomą z I lub II grupą inwalidztwa oraz osobą z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczoną do I grupy inwalidztwa, koniecznym jest faktyczne korzystanie z usług przewodników i poniesienie związanych z tym wydatków oraz co najmniej uprawdopodobnienie poniesienia tych wydatków (wskazanie kto świadczył pomoc i w jakiej wysokości przyjął wynagrodzenie).

Podsumowując, kwota 2.280 zł nie jest odliczeniem z tytułu posiadania przez osoby niewidome I lub II grupy inwalidztwa, lecz wyłącznie limitem, powyżej którego wydatki nie podlegają odliczeniu. Wydatki takie muszą być jednak poniesione co oznacza, że jeśli dana osoba nie potrafi wskazać, że wydatek poniosła, nie może go odliczyć w ramach tejże ulgi.

Jednocześnie osoby pełniące funkcję przewodników osób niepełnosprawnych winny wykazać wartości otrzymanych gratyfikacji w rocznym zeznaniu podatkowym, gdyż zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych otrzymane przez nich świadczenia stanowią przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Jeżeli uzyskując przychód z powyższego tytułu – poniosły wydatki w celu jego osiągnięcia – to zgodnie z ogólną zasadą wynikającą z treści art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki te będą stanowić koszty uzyskania przychodu.

Jeżeli zatem Wnioskodawca, będący osobą niewidomą zaliczoną do I grupy inwalidztwa, poniósł wydatki na opłacenie przewodników (osób z pomocy których korzysta), to przysługuje mu prawo do odliczenia od dochodu poniesionych wydatków, lecz tylko i wyłącznie tych, które zostały faktycznie poniesione na opłacenie tych osób w kwocie rzeczywiście poniesionej i tylko do wartości kwoty limitowanej, pod warunkiem, że jest w stanie uprawdopodobnić ich poniesienie.

Należy tutaj zaznaczyć, iż ustawodawca nie umieścił w ustawie enumeratywnie wyliczonego katalogu czynności, których wykonanie mogłyby być potraktowane jako czynności przewodników osób niepełnosprawnych, zatem wszelkie czynności (i wydatki z tym związane) stanowiące pomoc dla osób niewidomych zaliczonych do I lub II grupy inwalidztwa oraz wskazania osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa mogą być potraktowane jako pomoc dla tychże osób.

Odnosząc się do kwestii, iż organ podatkowy wymaga przedstawienia przez wnioskodawcę okoliczności poniesienia kosztów oraz wskazanie osób (przewodników) osiągających z tego tytułu korzyści (przychód) należy zauważyć, że wszelkiego rodzaju ulgi i zwolnienia są wyjątkiem od konstytucyjnej zasady równości i powszechności opodatkowania, dlatego winny być interpretowane ściśle z literą prawa. Korzystanie z ulg nie jest obowiązkiem podatników, lecz przywilejem z którego mogą, lecz nie muszą korzystać. Decyzja o skorzystaniu z ulgi wiąże się jednak ze spełnieniem określonych warunków, których spełnienie bez względu na stopień uciążliwości jest obowiązkiem podatnika chcącego z tej ulgi skorzystać.

Ustosunkowując się do stwierdzenia wnioskodawcy, iż należy komuś „wziąć”, aby „dać” należy stwierdzić, iż ewentualne nie dokonanie przez wnioskodawcę odliczenia od dochodu kwot z tytułu opłacenia przez niego przewodnika, nie skutkuje tym, iż osiągający gratyfikację przewodnik nie ma obowiązku opodatkowania otrzymanego z tego tytułu świadczenia (doliczenia wartości świadczeń do przychodu). Dodatkowo podkreślić należy, iż gdyby świadczona przez przewodnika pomoc przekraczała kwotę limitu, do wysokości której wnioskodawca może tylko i wyłącznie dokonać odliczenia od dochodu w ramach ulgi, to świadczący usługę - przewodnik – ma obowiązek do swojego przychodu doliczyć całość wartości świadczenia, mimo, iż niepełnosprawny, który korzysta z jego usług może dokonać odliczenia tylko do wysokości limitu określonego ustawą. Nie zachodzi tutaj również – wbrew twierdzeniom wnioskodawcy - zjawisko wyłącznie przeksięgowania powyższych kwot, bowiem wnioskodawca może a nie musi dokonywać z tego tytułu odliczeń, a przewodnik ma obowiązek otrzymane gratyfikacje zaliczyć do przychodu.

Należy również zwrócić uwagę na fakt, iż przychód ze świadczenie usług przewodnika osoby niepełnosprawnej podlega zaliczeniu do przychodu zakwalifikowanego zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a więc przychodu z innych źródeł (nie jest to przychód z „działalności gospodarczej”).

Zgodnie bowiem z art. 20 ust. 1 ww. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego, wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty i wymienione zostały jedynie przykładowo. Przychodem z innych źródeł są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego. Zatem do tej grupy należy zaliczyć również przychody uzyskane tytułem świadczenia usług przewodników osób niewidomych.

Podkreślić również należy, iż bez wpływu na ocenę stanowiska wnioskodawcy pozostaje jego stwierdzenie, że ustawodawca w sposób uprzywilejowany traktuje możliwość odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków dotyczących utrzymania psa przewodnika. Na podstawie przepisów powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie można bowiem takiego wniosku sformułować. Zasady odliczenia tytułem omawianej ulgi, dotyczące wydatków zarówno na opłacenie przewodnika jak również na utrzymanie psa przewodnika są takie same. Wydatki z ww. tytułów muszą być poniesione, a ich poniesienie winno być dla celów dowodowych uprawdopodobnione.

Wobec powyższego stanowisko wnioskodawcy uznać należało za nieprawidłowe

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.