INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 11 sierpnia 2009r. (data wpływu do tut. Biura – 17 sierpnia 2009r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych umów pożyczek - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 sierpnia 2009r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych umów pożyczek.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (spółka akcyjna) jako pożyczkobiorca, zawarł umowy pożyczek z kontrahentem posiadającym siedzibę w Niemczech. Na podstawie tych umów pożyczkodawca przekazał odpowiednie kwoty pieniężne na rachunek bankowy wnioskodawcy lub bezpośrednio na rachunek podmiotu trzeciego, wobec którego wnioskodawca miał zobowiązania (odpowiednią dyspozycje płatniczą złożył wnioskodawca).

Z treści przedmiotowych umów pożyczek wynika, iż zostały one zawarte poza Polską (wskazane w końcowych częściach umów, przy dacie zawarcia umów, miejsce – B.). Dodatkowo na poparcie tego należy wskazać, że zgodnie z treścią umów, mają do nich zastosowanie przepisy prawa niemieckiego, a jako miejsce jurysdykcji oraz wykonania, w przypadku jakichkolwiek sporów, wskazano również miasto B.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zawarte umowy pożyczek nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych w Polsce...

Zdaniem wnioskodawcy, dokonane czynności cywilnoprawne w postaci zawarcia umów pożyczek, uwzględniając treść art. 1 ust. 4 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, nie podlegają temu podatkowi. W związku z tym na wnioskodawcy nie ciążą żadne obowiązki podatkowe.

Wnioskodawca wskazał, iż zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy z dnia 09 września 2000r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (t.j. Dz. U. z 2007r. Nr 68, poz. 450 ze zm.), podatkowi temu podlegają wymienione w tym przepisie czynności cywilnoprawne, w tym między innymi umowy pożyczki.

Według wnioskodawcy, elementami przedmiotowo istotnymi określonej w art. 720 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) umowy pożyczki są: obowiązek pożyczkodawcy przeniesienia na własność pożyczkobiorcy określonej ilości pieniędzy albo rzeczy oznaczonych co do gatunku oraz obowiązek pożyczkobiorcy zwrotu tej samej ilości pieniędzy albo rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. W praktyce największe znaczenie, zarówno w obrocie gospodarczym jak i nieprofesjonalnym, mają pożyczki pieniężne. Do elementów znamionujących umowę pożyczki należy obowiązek jej zwrotu. Przy czym, nie tyle dotyczy to oznaczenia terminu zwrotu, ile chodzi o zaznaczenie samego obowiązku zwrotu - który, jak wskazuje się w orzecznictwie, w myśl art. 720 § 1 Kodeksu jest elementem przedmiotowo istotnym tego rodzaju umowy, bez którego nie ma umowy pożyczki. W zależności od tego, jak zostanie ukształtowana przez strony umowa pożyczki, może ona przyjąć postać umowy nieodpłatnej bądź też odpłatnej, gdzie pożyczkobiorca zobowiązany będzie do zapłaty odsetek.

W ocenie wnioskodawcy, czynności cywilnoprawne zawarte w katalogu zamkniętym określonym w art. 1 wymienionej ustawy podlegają opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych o ile spełniają przesłanki zawarte w art. 1 ust. 4 cytowanej ustawy.

Jako podstawę swego stanowiska, wnioskodawca powołał treść art. 1 ust. 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Zdaniem wnioskodawcy, dla powstania obowiązku podatkowego w podatku od czynności cywilnoprawnych istotne jest zatem to, aby w momencie zawarcia umowy przedmiot umowy w postaci środków pieniężnych znajdował się na terenie kraju, a w przypadku, gdy pieniądze znajdują się za granicą, aby nabywca miał miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej i jednocześnie czynność dokonana została na terytorium Polski. Skutki prawno podatkowe w podatku od czynności cywilnoprawnych ustawodawca zróżnicował więc w zależności od miejsca, w którym znajduje się przedmiot tej czynności. Jeżeli zatem będące przedmiotem umowy pożyczki rzeczy (w tym pieniądze) znajdowały się w chwili zawierania umowy poza granicami Polski, jak to ma miejsce w stanie faktycznym sprawy, wówczas umowa taka nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, o ile którakolwiek z dwóch dodatkowych przesłanek wymienionych w art. 1 ust. 4 pkt 2 ustawy nie zostanie spełniona.

Według wnioskodawcy, w świetle zawartych umów pożyczek jedna z ww. przesłanek nie wystąpiła, gdyż w dniu zawarcia umów pożyczek pieniądze znajdowały się za poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej i umowy zostały zawarte również poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej. Zatem opisana czynność zgodnie z wyżej powołanym art. 1 ust. 4 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych.

Uzasadniając swoje stanowisko wnioskodawca powołał się na interpretacje przepisów prawa podatkowego zawarte w interpretacjach indywidualnych wydanych przez:

• Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 04 marca 2009r. Znak: IPPB2/436-464/08-4/AF,
• Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 05 maja 2009r. Znak: ITPB2/436-24/09/MK.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Przepis art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy z dnia 09 września 2000r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (t.j. Dz. U. z 2007r. Nr 68, poz. 450 ze zm.) stanowi, że podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają umowy pożyczki.

Zgodnie z art. 720 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Zgodnie z art. 1 ust. 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych podatkowi temu podlegają czynności cywilnoprawne, jeżeli ich przedmiotem są:

1. rzeczy znajdujące się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa majątkowe wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
2. rzeczy znajdujące się za granicą lub prawa majątkowe wykonywane za granicą, w przypadku gdy nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
   
   

Pod pojęciem rzeczy ujętym w ww. przepisie należy również rozumieć pieniądze, będące przedmiotem umowy pożyczki.

W świetle powyższego przepisu opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych podlega umowa pożyczki, której przedmiot w chwili zawarcia umowy znajduje się na terytorium Polski. W przypadku gdy przedmiotem pożyczki są rzeczy, w tym pieniądze, znajdujące się za granicą, umowa pożyczki podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, o ile pożyczkobiorca ma siedzibę na terytorium Polski i umowę zawarto na terytorium Polski. Jeżeli natomiast pożyczkobiorca ma siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, ale umowę podpisano już poza granicami kraju i pieniądze znajdują się za granicą to czynność ta w ogóle nie podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych.

W myśl art. 4 pkt 7 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych obowiązek podatkowy ciąży, przy umowie pożyczki, na biorącym pożyczkę.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że wnioskodawca zawarł umowy pożyczek z kontrahentem zagranicznym. Umowy zostały zawarte poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej a w dniu ich zawarcia pieniądze będące przedmiotem tych umów również znajdowały się poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej. Na podstawie umów pożyczek pożyczkodawca przekazał odpowiednie kwoty pieniężne na rachunek bankowy wnioskodawcy lub bezpośrednio na rachunek podmiotu trzeciego, wobec którego wnioskodawca miał zobowiązania.

A zatem, jeżeli opisane we wniosku umowy pożyczek istotnie zostały zawarte poza granicami Polski i pieniądze będące przedmiotem umów, w chwili ich zawarcia znajdowały się za granicą, umowy te nie podlegają podatkowi od czynności cywilnoprawnych. Tym samym, na wnioskodawcy jako pożyczkobiorcy nie ciąży obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych.

Wobec tego stanowisko wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

W odniesieniu do powołanych przez wnioskodawcę interpretacji organów podatkowych należy stwierdzić, że interpretacje te zostały wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.