INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 15.07.2009r. (data wpływu 23.07.2009r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej Ordynacji podatkowej w zakresie stosowania przepisów dotyczących interpretacji prawa podatkowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 lipca 2009r. wpłynął w/w wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej Ordynacji podatkowej w zakresie stosowania przepisów dotyczących interpretacji prawa podatkowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca stosownie do uchwały Rady miasta z dnia 11 lipca 2005 roku w sprawie zmiany statutu jednostki budżetowej pod nazwą Izba Wytrzeźwień (Dz. Urz. Woj. Maz. Nr 183, poz. 5861) jest jednostką organizacyjną miasta nieposiadającą osobowości prawnej, funkcjonującą w formule jednostki budżetowej. Izba jest miejscem czasowego przebywania osób w stanie nietrzeźwości, które swoim zachowaniem dają powód zgorszenia w miejscu publicznym lub zakładzie pracy, znajdują się w okolicznościach zagrażających ich życiu lub zdrowiu, albo zagrażają życiu i zdrowiu innych osób. Do zakresu działania Izby należy w szczególności: sprawowanie opieki nad osobami w stanie nietrzeźwości, udzielanie klientom świadczeń higieniczno-sanitarnych i lekarskich oraz pierwszej pomocy w nagłych wypadkach, informowanie o szkodliwości nadużywania alkoholu oraz nakłanianie klientów z rozpoznanym problemem alkoholowym do poddania się leczeniu odwykowemu. Izba funkcjonuje w oparciu o art. 39 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowywaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U. z 2007 r. Nr 70, poz. 473 ze zm.). Do Izby trafiają osoby zatrzymane przez uprawnione organy Policji lub straży gminnej w trybie zatrzymania administracyjnego które jest środkiem przymusu karno-administracyjnego. Z tytułu doprowadzenia oraz pobytu tych osób w Izbie pobierana jest opłata na podstawie art. 42 ust. 5 ustawy o wychowywaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi oraz na podstawie uchwały Rady miasta z dnia 11 lipca 2005 r. w sprawie wysokości opłaty związanej z pobytem w Izbie Wytrzeźwień. Opłata ta stanowi dochód jednostki samorządu terytorialnego tj. miasta. Ponadto Dyrektor Izby na mocy upoważnienia Prezydenta miasta wydanego w trybie par. 4 ust. 1 pkt 2 lit. b uchwały Rady miasta z dnia 13 czerwca 2006 r. w sprawie szczegółowych zasad i trybu umarzania, odraczania lub rozkładania na raty spłaty należności pieniężnych, do których nie stosuje się przepisów ustawy – Ordynacja podatkowa (Dz. Urz. Woj. Maz. Nr 137, poz. 4512), posiada pełnomocnictwo do umarzania, odraczania lub rozkładania na raty należności miasta w sprawach związanych z przedmiotem działalności Izby Wytrzeźwień. Udzielanie ulg następuje w drodze wydania stosownych decyzji administracyjnych Dyrektora Izby. W dniu 17.01.2006 r. Izba złożyła wniosek do Naczelnika Urzędu Skarbowego w sprawie interpretacji co do zakresu zastosowania przepisów prawa podatkowego dotyczącego podatku od towarów i usług. We wniosku Izba przedstawiła stan faktyczny stwierdzający, iż Izba jest jednostką budżetową Miasta utworzoną na podstawie art. 39 ustawy z dnia 26.10.1982 r. o wychowywaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U. nr 147 z 2002 r., poz. 1231 z późn. zm.). Izba działa w oparciu o statut, w ramach którego ma następujące zadania: sprawowanie opieki nad osobami w stanie nietrzeźwym, udzielanie klientom Izby świadczeń higieniczno-sanitarnych i lekarskich oraz pierwszej pomocy w nagłych wypadkach, informowanie o szkodliwości nadużycia alkoholu oraz nakłaniania klientów Izby z rozpoznanym problemem alkoholowym do poddania się leczeniu odwykowemu. Izba przedstawiając stan faktyczny stwierdziła w swoim wniosku, iż realizowane zadania wykonywane są odpłatnie. Natomiast pobyt pacjentów w Izbie następuje w wyniku zastosowania przymusu karno-administracyjnego przez służby porządkowe: Policję lub Straż Miejską w sytuacjach określonych w art. 40 – 42 ustawy o wychowywaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi. Należności za pobyt nie powstają w wyniku umowy cywilno-prawnej lecz w wyniku zastosowania przymusu kamo-administracyjnego.

Izba sprecyzowała swoje zapytanie w następującym brzmieniu: „Czy w przedstawionym powyżej stanie faktycznym – należności za pobyt w Izbie Wytrzeźwień należy zdefiniować jako świadczenie usług, o których mowa w art. 8 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług, podlegające opodatkowaniu ww. podatkiem... Czy też do tych usług ma zastosowanie art. 15 ust. 6 cytowanej ustawy, a także par. 8 ust. 1 pkt 13 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. nr 97 z 2004 r. poz. 970 z późn. zm.).... Izba zaprezentowała swoje stanowisko sprowadzające się do postawienia tezy, że jako podmiot wykonujący czynności o charakterze publiczno-prawnym jest wyłączona z kategorii podatników VAT. Naczelnik Urzędu Skarbowego działając na podstawie przepisu art. 14a par. 1, 3 i 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa, rozpatrzył wniosek Izby i postanowił uznać stanowisko Izby w części dotyczącej uznania Izby Wytrzeźwień za podatnika podatku od towarów i usług za nieprawidłowe. Naczelnik US dokonując oceny prawnej stanowiska Izby stwierdził, iż w myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemajacej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów. Naczelnik US ponadto wskazał, iż zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą. Natomiast w art. 15 ust. 6 cytowanej ustawy nie uznaje za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Stosownie do par. 8 ust. 1 pkt 13 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie wykonywania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług zwalnia się od podatku czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Ponadto Naczelnik US stwierdził, że Izba nie może być objęta regulacją art. 15 ust. 6 ustawy o VAT. ponieważ nie jest organem władzy publicznej ani urzędem obsługującym te organy. W tym stanie faktycznym zastosowanie będzie miał par. 8 ust. 1 pkt 13 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Wykonywane przez Izbę czynności spełniają definicję usług która jest zawarta w art. 8 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT. Izba wykonuje te usługi odpłatnie, zatem w realizacji tej czynności jest podatnikiem podatku od towarów i usług, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 cytowanej ustawy. Naczelnik US stwierdził również, że Izba jest podatnikiem podatku od towarów i usług, jednakże w stosunku do realizowanych zadań nałożonych przepisami prawa będzie korzystała ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, na podstawie par. 8 ust. 1 pkt 13 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Izba nie złożyła do przedmiotowego postanowienia Naczelnika US zażalenia i zastosowała się w pełni do powyższej interpretacji. W okresie od wydania postanowienia Naczelnika US w opisywanej sprawie do chwili obecnej zmienił się stan prawny. Art. 14a par. 1, 3 i 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa w brzmieniu obowiązującym w chwili wydania postanowienia Naczelnika US uległ całkowitej zmianie z dniem 1 lipca 2007 r. na mocy ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy – Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 217, poz. 1590). W tym samym trybie zmienił się również art. 14b. Do chwili obecnej postanowienie Naczelnika US z dnia 7 lutego 2006 r. nie zostało uchylone ani zmienione.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy w świetle art. 4 ust 2 i 3 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy – Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2006 r. Nr 117, poz. 1590), interpretacja wydana przez Naczelnika Urzędu Skarbowego postanowieniem z dnia 7 lutego 2006 r. w opisywanym stanie faktycznym i jest nadal prawnie wiążąca, aż do jej zmiany lub uchylenia przez Izbę Skarbową, zgodnie z przepisami obowiązującymi w zakresie wydawania interpretacji obowiązującymi do dnia 30 czerwca 2007 r. lub zmiany przepisów prawa, które były przedmiotem interpretacji, tj. art. 15 ust 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług oraz par.8 ust. 1 pkt 13 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz czy skutki prawne związane z wydaniem tej interpretacji również po dniu 1 lipca 2007 r. w opisanym stanie faktycznym ocenia się według przepisów Ordynacji podatkowej w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2007 r....,
2. W przypadku, gdy interpretacja Naczelnika Urzędu Skarbowego wydana postanowieniem z dnia 7 lutego 2006 r. utraciła moc to, z jaką datą i na jakiej podstawie prawnej...
3. W przypadku, gdy interpretacja Naczelnika Urzędu Skarbowego wydana postanowieniem z dnia 7 lutego 2006 r. utraciła moc to, czy w opisanym stanie faktycznym Izba Wytrzeźwień z tytułu wykonywanych czynności oraz pobierania za nie opłaty jest podatnikiem od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 czy też tym podatnikiem nie jest w rozumieniu art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług...
4. W przypadku, gdy interpretacja Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia 7 lutego 2006 r. utraciła moc, czy w opisanym stanie faktycznym Izba Wytrzeźwień będąc podatnikiem od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług będzie korzystała ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie par. 13 ust. 1 pkt 11 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1336 ze zm.)...
   
   

Zdaniem wnioskodawcy:

Ad. 1. Wstanie prawnym obowiązującym do dnia 1 lipca 2007 r. przepis art. 14b par. 5 pkt 2 ustawy – Ordynacja podatkowa zobowiązywał właściwy organ odwoławczy do wydania decyzji w przedmiocie uchylenia postanowienia zawierającego interpretację prawa podatkowego, w razie zmiany stanu prawnego obejmującego przepisy będące przedmiotem uprzednio wydanej interpretacji. Ratio legis tej regulacji sprowadza się do argumentacji, że interpretacja wydana w „starym” stanie prawnym nie może być wiążąca dla oceny sytuacji, które zaistnieją w „nowym” zmienionym stanie prawnym. Zatem wydana na wniosek zainteresowanego interpretacja dotycząca zmienionego później stanu prawnego (zmienionych przepisów prawa podatkowego) dla podatnika traci jakąkolwiek wartość „na przyszłość” i ma ona jedynie wymiar historyczny, dotyczący zdarzeń czy czynności, które miały miejsce, wywarły skutek pod rządami zmienionych przepisów. Interpretacja przepisów prawa podatkowego „żyje” razem z przepisami, które wyjaśnia. Z momentem utraty ich mocy bądź ich zmiany przestaje wywoływać skutki na przyszłość. Wywołuje ona skutki dla podatnika jedynie w odniesieniu do okresu, kiedy obowiązywały interpretowane przepisy. W odniesieniu do opisanego stanu faktycznego interpretacja wydana przez Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia 7 lutego 2006 r. została wydana m.in. w oparciu o art. 14a par. 1, 3, 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz. U. z 2005 r. Nr 8 poz. 60 z późn. zm.) w obecnym stanie prawnym straciła swoją moc obowiązywania z dniem 1 lipca 2007 r. W związku z czym wydane postanowienie w oparciu o akt prawny aktualnie nieobowiązujący również nie powinno być aktem obowiązującym i wiążącym w zakresie spraw tam rozstrzygniętych po dniu 1 lipca 2007 roku. Należy wskazać, iż tylko nie obowiązujący po dniu 1 lipca 2007 r. art. 14a par. 1, 3 i 4 ustawy – Ordynacja podatkowa był faktyczną podstawą prawną do wydania przez Naczelnika Urzędu Skarbowego postanowienia. Pozostałe akty prawne przytoczone w preambule postanowienia nie stanowiły wówczas podstawy do wydania postanowienia. Skutki prawne wynikające z postanowienia Naczelnik Urzędu Skarbowego po dniu 1 lipca 2006 r. powinny być ponownie ocenione według przepisów Ordynacji podatkowej w brzmieniu obowiązującym po dniu 30 czerwca 2007r.

Ad 2. Interpretacja Naczelnika Urzędu Skarbowego wydana postanowieniem z dnia 7 lutego 2006 r. utraciła moc z chwilą wejścia w życie z dniem 1 lipca 2007 r. ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy – Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 217, poz. 1590). Wynika to z faktu, iż na mocy nowelizacji ustawy art. 14a w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2007 r. został całkowicie zmieniony.

Ad. 3. W przypadku uznania, iż interpretacja Naczelnika Urzędu Skarbowego wydana postanowieniem z dnia 7 lutego 2006 r. utraciła moc, to w opisanym stanie faktycznym Izba Wytrzeźwień z tytułu wykonywanych czynności oraz pobierania za nie opłaty powinna być wyłączona z grona podatników od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one, po wołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Przez organa administracji publicznej należy rozumieć organa rządowej administracji centralnej, administracji terenowej (zarówno zespolonej, jak i niezespolonej) oraz organa administracji samorządowej. Będą to więc ministrowie, centralne organy administracji rządowej, wojewodowie, działające w ich lub we własnym imieniu inne terenowe organy administracji rządowej (zespolonej i niezespolonej), organy jednostek samorządu terytorialnego oraz inne organy państwowe. Urzędami administracji publicznej są natomiast urzędy obsługujące organy administracji publicznej. Będą to odpowiednio ministerstwa, urzędy danego organu administracji centralnej, urzędy wojewódzkie i inne urzędy miasta (gminy), starostwa powiatowe, urzędy marszałkowskie. Powyższe ustalenia wynikają z „Postanowień w sprawie interpretacji prawa podatkowego, sygnatura: I S.A./Gd 688/06 I S.A/Gd 689/06 Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku. Kierując się dokonanymi ustaleniami, do organów samorządu terytorialnego należy kwalifikować jako „organy władzy publicznej” bez względu na to, czy wykonują zadania własne, czy z zakresu administracji rządowej. Za organ władzy publicznej w ramach samorządu terytorialnego należy uznać jednostki tego samorządu, tzn. gminę, powiat i samorząd województwa. Natomiast do urzędów obsługujących te organy należy zaliczyć wszelkie jednostki organizacyjne, zajmujące się tymi zadaniami. Będą to na pewno urzędy administracji rządowej oraz jednostek samorządów terytorialnych, w tym np. Powiatowej administracji zespolonej, do której zalicza się starostwo powiatowe, powiatowy urząd pracy, jednostki organizacyjne stanowiące aparat pomocniczy kierowników powiatowych służb, inspekcji i straży. Rozstrzygnięcia wymaga, czy dana czynność stanowi realizację zadania nałożonego przepisami prawa, dla wypełnienia których organ czy też urząd został powołany, powinno następować w oparciu o prawo ustrojowe, tj. przepisy powołujące dany organ (urząd) i określające zakres jego działania. W myśl art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U. z 2007 r. Nr 70, poz. 473 ze zm.) organy administracji rządowej i jednostek samorządu terytorialnego są obowiązane do podejmowania działań zmierzających do ograniczenia spożycia napojów alkoholowych oraz zmiany struktur, ich spożywania, inicjowania i wspierania przedsięwzięć mających na celu zmianę obyczajów w zakresie sposobu spożywania tych napojów, działania na rzecz trzeźwości w miejscu pracy, przeciwdziałania powstawaniu i usuwania następstw nadużywania alkoholu, a także wspierania działalności w tym zakresie organizacji społecznych i zakładów pracy. Natomiast art. 40 ust. 1 cytowanej ustawy stanowi, iż osoby w stanie nietrzeźwości które swoim zachowaniem dają powód do zgorszenia w miejscu publicznym lub w zakładzie pracy, znajdują się w okolicznościach zagrażających ich życiu lub zdrowiu albo zagrażają życiu lub zdrowiu innych osób, mogą zostać doprowadzone do m.in. Izby Wytrzeźwień. Na uwagę zasługuje również wcześniejszy art. 39 tej ustawy, w którym ustawodawca zapisał, iż organy samorządu terytorialnego w miastach liczących ponad 50.000 mieszkańców i organy powiatu mogą organizować i prowadzić izby wytrzeźwień. W kolejnym art. 42 ust. 5 tejże ustawy zapisano, iż za doprowadzenie i pobyt w izbie wytrzeźwień lub jednostce Policji pobierane są opłaty. Rada miasta uchwałą z dnia 11 lipca 2005 r. w sprawie zmiany statutu jednostki budżetowej miasta pod nazwą Izba Wytrzeźwień określiła zakres jej działania. Do zakresu działania Izby Wytrzeźwień należy: sprawowanie opieki nad osobami w stanie nietrzeźwym, udzielanie klientom Izby świadczeń higieniczno-sanitarnych i lekarskich oraz pierwszej pomocy w nagłych wypadkach, informowanie o szkodliwości nadużywania alkoholu oraz nakłanianie klientów Izby z rozpoznanym problemem alkoholowym do poddania się leczeniu odwykowemu. Ponadto Dyrektor Izby Wytrzeźwień uprawniony jest do wydawania decyzji administracyjnych w zakresie udzielania ulg dotyczących należności miasta w sprawach związanych z przedmiotem działalności Izby Wytrzeźwień. Uprawnienie to wynika z uchwały Rady miasta z dnia 13 czerwca 2006 r. w sprawie szczegółowych zasad i trybu umarzania, odraczania lub rozkładania na raty spłaty należności pieniężnych, do których nie stosuje się przepisów ustawy – Ordynacja podatkowa. Zatem nie można mieć już żadnych wątpliwości, iż Izba Wytrzeźwień jest jednostką organizacyjną gminy realizującą zadania publiczne nałożone odrębnymi przepisami prawa, a jednocześnie czynności te nie są wykonywane na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. W świetle powyższych ustaleń należy uznać, iż w odniesieniu do niej zastosowanie znajduje przepis art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług. Należy w tym miejscu wspomnieć, iż na podstawie przepisu artykułu 4 ust. 5 VI Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów państw członkowskich dotyczących podatków obrotowych (77/388/EWG), nie uznaje się za podatników VAT państwowych, regionalnych i lokalnych organów administracji oraz innych organów podlegających prawu publicznemu w zakresie czynności lub transakcji, w których uczestniczą one jako organy publiczne, nawet jeśli w związku z tymi czynnościami lub transakcjami organy te pobierają opłaty bądź inne należności. Mając na względzie, zarówno powyższe ustalenia jak i treść artykułu 5 ust. 5 VI Dyrektywy brak jest podstaw do wyłączenia z dyspozycji tego przepisu jednostek samorządu terytorialnego oraz obsługujących te urzędy. Taka interpretacja naruszałaby normy prawa unijnego.

Ad. 4. Wykonywanie przez Izbę Wytrzeźwień czynności określonych w ustalonym stanie faktycznym, pobieranie związanych z tymi czynnościami opłat oraz wydanie decyzji administracyjnych z tytułu udzielonych ulg przy pobieraniu tych opłat dają podstawy do uznania, iż w tym zakresie Izba Wytrzeźwień jest urzędem obsługującym organ władzy publicznej realizującym zadania nałożone odrębnymi przepisami prawa w rozumieniu art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług. Tym samym błędnym jest twierdzenie, iż czynności wykonywane przez Izbę Wytrzeźwień są zwolnione w trybie par. 8 ust. 1 pkt 13 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. nr 97 z 2004 r. poz. 970 ze zm.) jak również na podstawie par. 13 ust. 1 pkt 11 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1336 ze zm.). W tym względzie należy mieć na uwadze orzeczenie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 26 marca 1987 r. (sprawa Komisji przeciw Holandii 235/85, 1987 ECR 1471), w którym uznano, iż analiza przepisu art. 4 ust. 5 VI Dyrektywy prowadzi do wniosku, że w celu skorzystania przez organ publiczny ze statusu „nie podatnika” konieczne jest spełnienie przez niego dwóch kumulatywnych warunków. Czynności – co do zasady podlegające opodatkowaniu VAT – muszą być wykonywane przez podmiot prawa publicznego. Ponadto czynności te muszą być wykonywane w ramach sprawowanego przez niego władztwa publicznego. Jest to o tyle istotne, iż poprzez wskazany powyżej przepis VI Dyrektywy ustawodawca europejski wprowadził istotny wyjątek od zasady powszechności opodatkowania podatkiem od wartości dodanej. Ponadto unormowania art. 11 dyrektywy 2006/112/WE (do dnia 31 grudnia 2006 r. był to odpowiednio art. 4 ust 5 VI Dyrektywy) z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L347/1) pozwalają na wyłączenie z grona podatników organów władzy oraz podmiotów prawa publicznego w związku z działaniami lub transakcjami, które podejmują jako podmioty prawa publicznego. Ponadto w orzeczeniu z dnia 17 października 1989 r. (sprawa 231/89 i 129/88, 1989 ECR 3233) Trybunał Sprawiedliwości dokonał wykładni pojęcia „Władza publiczna”. Jeżeli chodzi o charakter władzy publicznej to nie można – zdaniem Trybunału – opierać się na przesłankach o charakterze przedmiotowym, odnoszących się do samej działalności, czy też na celach działalności wykonywanej przez podmioty prawa publicznego. Trybunał wskazał również, że sformułowanie „w charakterze władzy publicznej” wyraźnie nawiązuje do sposobu wykonywania działalności. Zatem jeśli przepis ten warunkuje wyłączenie tych podmiotów z opodatkowania od okoliczności jaką jest wykonywanie działalności w charakterze władzy publicznej zakresem wyłączenia objęta jest ta działalność, której wykonywanie poddane jest przepisom prawa publicznego. Natomiast z zakresu zwolnienia wyłączona jest ta działalność wykonywanie której poddane jest przepisom prawa prywatnego. Doprowadzenie przez służby ochrony porządku publicznego tj. Policję, czy Straż Miejską osób w trybie przymusu administracyjno-prawnego oraz ich pobyt w Izbie Wytrzeźwień powoduje ustawową konieczność uiszczenia przez osoby doprowadzone stosownej opłaty. Aby zaistniało zwolnienie instytucji prawa publicznego z podatku od wartości dodanej w odniesieniu do podatków obrotowych, w zakresie działalności, którą instytucje te podejmują lub transakcji, które zawierają władze publiczne, muszą być spełnione dwa warunki: działalność ta musi być wykonywana przez instytucję prawa publicznego i musi być wykonywana przez te instytucję jako władzę publiczną. Istotny w tym względzie jest wyrok z dnia 11 kwietnia 2008 r. Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego /III SA/Wa 263/08/ stanowiący, iż przy wydawaniu interpretacji indywidualnej organ podatkowy nie może uchylać się od uwzględnienia wiążącej Polskę dyrektywy UE oraz w przypadku jeżeli dyrektywa nie została we właściwym terminie implementowana lub została implementowana niewłaściwie, to organ może i powinien stosować ją bezpośrednio. W świetle poczynionych ustaleń zasadne jest zatem wyeliminowanie z obrotu prawnego wadliwej interpretacji dokonanej przez Naczelnika Urzędu Skarbowego. Nie ulega żadnej wątpliwości, iż Izba Wytrzeźwień została powołana do realizacji ustawowego zadania. W związku z tym, opłata zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o podatku VAT nie podlega opodatkowaniu. W związku z tym nie mają dalszego zastosowania inne przepisy ustawy oraz rozporządzenia dotyczące podatku od towaru i usług. Tym samym stwierdzenie, iż Izba Wytrzeźwień nie jest podatnikiem od towarów i usług z tytułu pobierania opłat od czynności związanych z doprowadzeniem i pobytem osób doprowadzonych do Izby Wytrzeźwień jest stwierdzeniem prawidłowym i zgodnym z aktualnie obowiązującym stanem formalno-prawnym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy – Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2006 r., Nr 217, poz. 1590) w sprawach zmiany lub uchylenia pisemnych interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnych sprawach wydanych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu obowiązującym przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, z tym że wygasają one z mocy prawa w razie zmiany przepisów, które były przedmiotem interpretacji.

Wydane przez Naczelnika Urzędu Skarbowego Postanowienie (o którym mowa we wniosku) było oparte na treści przepisów art. 5 ust. 1 pkt 1, art. 8 ust. 1, art. 15 ust. 1 i 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r., Nr 54, poz. 535 ze zm.) oraz § 8 ust. 1 pkt 13 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27.04.2004r. w sprawie wykonywania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004r. nr 97 poz. 970 ze zm.). Przepisy art. art. 5 ust. 1 pkt 1, art. 8 ust. 1, art. 15 ust. 1 i 6 w/w ustawy o VAT na dzień wydania Postanowienia brzmiały:

Art. 5 ust. 1 pkt 1: „Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.” Art. 8 ust. 1: „Przez świadczenie usług o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Art. 15 ust. 1: „Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.”

Art. 15 ust. 6: „Nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.”

W tym miejscu stwierdzić należy, że w zakresie cytowanych wyżej przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, do chwili obecnej nie dokonano żadnych zmian treści i brzmienia w/w przepisów prawa podatkowego. Przepisy te nie zostały także uchylone. Przepisy te nadal obowiązują w identycznym brzmieniu.

Ponadto w wydanym w sprawie Postanowieniu powołano także przepis § 8 ust. 1 pkt 13 w/w Rozporządzenia. Przepis ten na dzień wydania Postanowienia brzmiał:

„Zwalnia się od podatku czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.”

Z dniem 1 grudnia 2008r. w/w rozporządzenie utraciło moc na podstawie zmiany wprowadzonej przez art. 1 pkt 20, art. 1 pkt 48, art. 1 pkt 55 ustawy z dnia 7 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2008r. Nr 209, poz. 1320). Z dniem tym zaczęło obowiązywać nowe Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2008r. Nr 212, poz. 1336).

Treść cytowanego wyżej przepisu § 8 ust. 1 pkt 13 „starego” Rozporządzenia znalazła się w przepisie § 13 ust. 1 pkt 11 „nowego” Rozporządzenia w identycznym brzmieniu.

Należy w tym miejscu zaznaczyć, że nie ulega wątpliwości, iż interpretacje prawa podatkowego tracą swoją wiążącą moc wraz ze zmianą przepisów będących podstawą do jej wydania. Utrata mocy wiążącej nie następuje jednak automatycznie w wyniku każdej nowelizacji przepisów. W szczególności zmiana, która ma jedynie charakter techniczny nie powoduje utraty mocy wiążącej postanowień, wydanych w oparciu o jego treść. Zgodnie bowiem ze stanowiskiem Ministerstwa Finansów, wyrażonym w odpowiedzi na interpelację nr 5837 z dnia 14 grudnia 2006 r. „interpretacja wygaśnie z mocy prawa tylko w wyniku takiej zmiany przepisów, która spowoduje dezaktualizację oceny prawnej stanowiska pytającego zawartej w wydanej interpretacji”. Mając na uwadze powyższe, zmiana przepisów, która nie wpływa na ocenę stanu faktycznego będącego przedmiotem wydanego Postanowienia, nie powoduje, że traci ono moc wiążącą.

Odnosząc powyższe do przedmiotowej sprawy należy zauważyć, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, jak również przepisy rozporządzenia do tej ustawy, na podstawie których wydana została interpretacja tych przepisów (Postanowienie) nie uległy zmianie. Jak wskazano powyżej, w analizowanym stanie faktycznym zmiana przepisów rozporządzenia miała jedynie charakter techniczny polegający na przypisaniu innej numeracji danemu przepisowi prawa. Konsekwentnie, zmiana ta nie powoduje utraty mocy wiążącej Postanowienia. W oparciu o powyższe argumenty, stwierdzić należy, że Postanowienie wydane w przedmiotowej sprawie zachowuje nadal moc wiążącą aż do chwili jego zmiany lub uchylenia lub zmiany przepisów prawa podatkowego, o których mowa wyżej. Skutki prawne związane z wydaniem Postanowienia, także po dniu 1 lipca 2007 r., należy oceniać wedle przepisów Ordynacji podatkowej w brzmieniu obowiązującym przed dniem wejścia w życie ustawy z dnia 17 listopada 2006 r. o zmianie ustawy Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw, ponieważ tak stanowi art. 4 ust. 3 tej ustawy.

Tym samym nie można zgodzić się ze stanowiskiem Strony jakoby to zmiana przepisów ustawy Ordynacja podatkowa miała bezpośredni wpływ na utratę mocy wydanej interpretacji. Jak wskazuje w stanie faktycznym sam Wnioskodawca: „Interpretacja przepisów prawa podatkowego „żyje” razem z przepisami, które wyjaśnia. Z momentem utraty ich mocy bądź ich zmiany przestaje wywoływać skutki na przyszłość.” Jak już wykazano powyżej przepisy prawa podatkowego, do których odnosi się wydana interpretacja (Postanowienie), nie uległy zmianie i obowiązują nadal w identycznym brzmieniu. Tym samym przepisy te nadal odnoszą się do stanu faktycznego sprawy, a wydana interpretacja zachowuje moc prawną.

Reasumując, tutejszy organ stwierdza, że w związku z faktem, iż w przedmiotowej sprawie nie wystąpiły przesłanki do uznania stanowiska Wnioskodawcy za prawidłowe jakoby wydana interpretacja (Postanowienie) utraciła moc prawną, zadane przez Wnioskodawcę kolejne pytania stały się bezprzedmiotowe.

Należy także zaznaczyć, że poruszone w końcowej części własnego stanowiska wnioskodawcy zagadnienie dotyczące wyeliminowania z obrotu prawnego wadliwej interpretacji dokonanej przez US, dotyczy sprawy rozstrzyganej przez inny organ podatkowy i z uwagi na to kwestia ta nie może być przedmiotem interpretacji indywidualnej. Interpretacja indywidualna dotyczy przepisów prawa podatkowego nie zaś osądzania trafności podjętych przez inne organy rozstrzygnięć.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Biuro Krajowej Informacji Podatkowej, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.