INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 czerwca 2009r. (data wpływu 3 lipca 2009r.), uzupełnionym pismem z dnia 28 września 2009r. (data wpływu 29 września 2009r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego oraz dokumentowania dostaw w sytuacji, gdy towar przeznaczony do sprzedaży zostaje złożony do magazynu kontrahenta – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 lipca 2009r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego oraz dokumentowania dostaw w sytuacji, gdy towar przeznaczony do sprzedaży zostaje złożony do magazynu kontrahenta.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 28 września 2009r. (data wpływu 29 września 2009r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 18 września 2009r. znak: IBPP2/443-522/09/ASz.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca zawiera i zamierza zawierać umowy, na mocy których będzie magazynował (składował) na terenie Polski swoje towary u wybranych kontrahentów (transakcje będą dokonywane pomiędzy podatnikami podatku od towarów i usług, zarejestrowanymi dla celów tego podatku w Polsce).

Spółka zamierza realizować powyższe w ten sposób (wariant 1), że składowany towar przeznaczony będzie z góry tylko dla kontrahenta, u którego towar ma być składowany, przy czym kontrahent nabywałby ten towar, a skutkiem tego pobierałby go ze swojego magazynu, dopiero z momentem, w którym będzie go potrzebował.

Obecnie zaś jest tak (wariant 2), że towar składowany jest u kontrahenta, ale nie jest on z góry przeznaczony dla tego kontrahenta, ale dla wszelkich zainteresowanych tym towarem podmiotów, choć i sam kontrahent, gdy będzie miał potrzebę może go nabyć. Tym samym każdy zainteresowany (w tym kontrahent) mogą nabyć ten towar wprost ze składu i wtedy też wystawiana jest faktura.

W każdym z podanych przypadków (wariantów) towary są i będą przechowywane w magazynie kontrahenta, do którego według postanowień umowy będzie miał prawo wejść w każdym czasie przedstawiciel Wnioskodawcy w celu dokonania inspekcji zgodności towarów z prowadzoną dokumentacją. W przypadku stwierdzenia braków towarów w stosunku do ilości ujętych w ewidencji, kontrahent będzie obciążony odszkodowaniem określonym w umowie.

Tytułem wynagrodzenia za realizację umowy, za całość świadczonych przez kontrahenta usług Wnioskodawca płaci i będzie płacił kontrahentowi miesięczne wynagrodzenie ryczałtowe na podstawie wystawionej przez Kontrahenta faktury.

Wydanie towaru z magazynu głównego Wnioskodawcy na magazyn prowadzony przez kontrahenta dokumentowane jest i będzie za pomocą druku „MM-Przesunięcie Międzymagazynowe" wystawianego przez Wnioskodawcę. Transport towarów leży i będzie leżał w gestii Wnioskodawcy i odbywał się na jego koszt.

Towary Wnioskodawcy przechowywane w magazynie prowadzonym przez kontrahenta są i będą własnością Wnioskodawcy (prawo do rozporządzania i korzystania z towarów) do momentu podjęcia przez kontrahenta decyzji o chęci zakupu i pobraniu towaru ze swojego magazynu, albo osobie (podmiotowi) trzeciej.

We wskazanym powyżej wariancie 1 kontrahent będzie pobierał towar ze swojego magazynu informując o tym Wnioskodawcę, a na podstawie czego Wnioskodawca będzie wystawiał faktury VAT.

W drugim wariancie (ww. pkt 2) kontrahent dokonuje sprzedaży towarów osobom (podmiotom) trzecim w imieniu Wnioskodawcy (w tym wystawia faktury), albo wydaje te towary na polecenie Wnioskodawcy, jeżeli to Wnioskodawca wystawia sam faktury; gdy zaś to kontrahent kupuje towar fakturę wystawia Wnioskodawca.

W uzupełnieniu z dnia 28 września 2009r. Wnioskodawca dodał, iż:

1. zapytanie zawarte w pkt 55 wniosku dotyczy obowiązku podatkowego, nie zaś wystawienia faktury,
2. w obu wariantach Wnioskodawca będzie posiadał prawo do rozporządzania towarem jak właściciel, przy czym właściciel magazynu w związku z celem umowy będzie miał prawo do pobierania towaru z magazynu w sytuacji, gdy będzie go potrzebował dla swoich potrzeb (wariant 1), albo gdy zgłosi się zainteresowany nabywca (wariant 2) oraz wskazał, że w poz. 54 wprost podane zostało, że właścicielem towaru do wskazanych momentów będzie Wnioskodawca,
3. magazyny będą znajdowały się na terenie RP,
4. transakcje będą odbywały się pomiędzy podatnikami podatku od towarów i usług zarejestrowanymi dla celów tego podatku w Polsce.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy w wariancie 1:
   #9679; obowiązek podatkowy w zakresie podatku VAT ze strony Wnioskodawcy powstawałby w momencie złożenia towaru do magazynu kontrahenta, pomimo, że kontrahent będzie stawał się właścicielem towaru dopiero w momencie podjęcia decyzji o chęci zakupu i pobraniu towaru z magazynu, czy w momencie podjęcia przez kontrahenta decyzji o chęci zakupu i pobraniu towaru z magazynu kontrahenta...
   #9679; w sytuacji powyżej opisanej - inny byłby moment powstania ww. obowiązku podatkowego, gdyby pomimo, że pierwotnie towar w całości przeznaczony był dla kontrahenta, byłby on w części sprzedany także osobie (podmiotowi) trzeciej ...
   #9679; gdyby moment powstania obowiązku podatkowego ze strony Wnioskodawcy powstawał w momencie podjęcia decyzji o chęci zakupu i pobraniu towaru z magazynu, możliwe byłoby wystawianie faktur za zakupione przez kontrahenta towary na podstawie zbiorczego zestawienia otrzymywanego od kontrahenta na koniec miesiąca kalendarzowego, czy winny być wystawiane na bieżąco...
2. moment powstania obowiązku podatkowego ze strony Wnioskodawcy powstaje w momencie sprzedaży towarów na rzecz kontrahenta i osób (podmiotów) trzecich, tj. w momencie pobrania przez kontrahenta towaru ze swojego magazynu, czy wydania towaru przez kontrahenta osobom (podmiotom) trzecim, czy już w momencie przekazania towaru przez Wnioskodawcę do magazynu kontrahenta...
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy: kontrahenci Wnioskodawcy, jak i on sam, zamierzają prowadzić opisaną powyżej współpracę z wariantu 1 ze wzglądów oszczędnościowych i logistycznych. Dotychczasowa bowiem współpraca wykazuje, że dany kontrahent dokonuje zakupów w określonej średnio ilości, a zatem można przewidzieć, że w danej jednostce czasu będzie należało dostarczać mu określoną ilość towaru. Z tego względu bardziej opłacalne jest dostarczenie od razu większej ilości towaru mając określone prawdopodobieństwo, że towary te zostaną przez kontrahenta zakupione. Niemniej kontrahent nie ma pewności, co do tego ile towaru zakupi, a więc nie chce zaopatrywać się z góry w towar, którego być może nie sprzeda. Stąd strony ustaliły, że rozsądnym wyjściem byłoby udostępnienie Wnioskodawcy przez kontrahenta powierzchni, na której Wnioskodawca mógłby składować swój towar, a który to towar w całości byłby przeznaczony tylko dla kontrahenta, który mógłby w każdej chwili pobrać go i zakupić. Wtedy też dopiero (z momentem zakupu) powstawałby obowiązek podatkowy w VAT, jako że do momentu pobrania właścicielem towaru byłaby Wnioskodawca (dotyczy to także sytuacji z zapytania dotyczącego wariantu 1 po drugim myślniku). Wnioskodawca nie widzi przy tym problemu, aby dokonane przez kontrahenta w danym miesiącu kalendarzowym zakupy fakturować w ostatnim dniu tego miesiąca (zbiorczo). Tym samym też, w sytuacji, gdyby, pomimo, że towar był w całości przeznaczony dla kontrahenta, został on w części sprzedany osobie (podmiotowi) trzeciej, obowiązek wystawienia faktury nadal istniałby w momencie sprzedaży towaru (tak dla kontrahenta, jak i dla osoby (podmiotu) trzeciej).

Jeżeli zaś idzie o wariant 2, przyczyny współpracy są identyczne jak powyżej, z tą jednak różnicą, że towary nie są dostarczane tylko na potrzeby kontrahenta, ale w ogóle do sprzedaży dla zainteresowanych potencjalnych nabywców, a zatem może nim być i kontrahent. W takiej sytuacji nabywcy pobierają towar z magazynu kontrahenta na podstawie zgody Wnioskodawcy lub kupują go bezpośrednio w tym magazynie, gdzie kontrahent wystawia faktury w imieniu Wnioskodawcy. Tym samym, zdaniem Wnioskodawcy, brak jest w takim przypadku podstaw do twierdzenia, że obowiązek wystawienia faktury miałby powstawać w momencie przekazania przez Wnioskodawcę towaru na magazyn kontrahenta, w tym i w zakresie towaru, który miałby nabyć potem kontrahent, gdyż nie wiadomo ile kontrahent tego towaru zakupi i czy w ogóle go zakupi.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Wstępnie Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach zauważa, iż w ww. piśmie z dnia 28 września 2009r. Wnioskodawca wyjaśnił, iż do pisma tego załączył formularz ORD-IN, który zawiera sprostowaną pierwotną treść w zakresie stanu faktycznego, zapytań i stanowiska podatnika. Ponieważ ww. pismo Wnioskodawcy było odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 18 września 2009r. znak: IBPP2/443-522/09/ASz o uzupełnienie stanu faktycznego, a także wyjaśnienie rozbieżności pomiędzy przedstawionym stanem faktycznym, a zadanymi pytaniami i sformułowanym stanowiskiem, przyjęto, że opis stanu faktycznego, pytania i własne stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione w tym właśnie piśmie, są ostateczne i w tej wersji zostały przywołane powyżej. Także podjęte w niniejszej interpretacji rozstrzygnięcie odnosi się do tej wersji stanu faktycznego, pytań i stanowiska własnego Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej również ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W świetle art. 19 ust. 1 ustawy o VAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

W myśl art. 19 ust. 4 ustawy o VAT, jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi.

Ustawa o VAT dla swoich własnych potrzeb definiuje pojęcie "dostawa towarów". Nie można w związku z tym utożsamiać dostawy towarów na gruncie VAT z cywilnoprawną umową dostawy, na mocy której dostawca zobowiązuje się do wytworzenia rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku oraz do ich dostarczenia częściami albo periodycznie, a odbiorca zobowiązuje się do odebrania tych rzeczy i do zapłacenia ceny (art. 605 k.c.).

Definicja dostawy została zawarta w przepisie art. 7 ust. 1 ustawy o VAT. Zgodnie z nią, przez dostawę towarów należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Czynności przeniesienia prawa musi jednak towarzyszyć wydanie przedmiotowego towaru. Tylko wówczas powstanie obowiązek podatkowy z tytułu tej czynności. Stąd też nie będzie dostawą np. przewłaszczenie na zabezpieczenie.

Istotą dostawy towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Interpretacja powyższego zwrotu sprawia wiele trudności. Mowa jest bowiem o tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nią jak właściciel. Należy przy tym uznać, że chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności. Zwrotu "prawo do rozporządzania jak właściciel" nie można interpretować jako "prawa własności". W orzecznictwie i praktyce ETS pojawił się w tym kontekście termin "własność ekonomiczna" - tak w orzeczeniu C-320/88 (Shipping and Forwarding Safe B.V. przeciwko Staatsecretaris van Financiën) - dostawa zakłada faktyczne dysponowanie rzeczą.

Z wniosku wynika, iż Wnioskodawca zawiera i zamierza zawierać umowy, na mocy których będzie magazynował (składował) na terenie Polski swoje towary u wybranych kontrahentów (transakcje będą dokonywane pomiędzy podatnikami podatku od towarów i usług, zarejestrowanymi dla celów tego podatku w Polsce). Spółka zamierza realizować powyższe w ten sposób (wariant 1), że składowany towar przeznaczony będzie z góry tylko dla kontrahenta, u którego towar ma być składowany, przy czym kontrahent nabywałby ten towar, a skutkiem tego pobierałby go ze swojego magazynu, dopiero z momentem, w którym będzie go potrzebował. Obecnie zaś jest tak (wariant 2), że towar składowany jest u kontrahenta, ale nie jest on z góry przeznaczony dla tego kontrahenta, ale dla wszelkich zainteresowanych tym towarem podmiotów, choć i sam kontrahent, gdy będzie miał potrzebę może go nabyć. Tym samym każdy zainteresowany (w tym kontrahent) mogą nabyć ten towar wprost ze składu i wtedy też wystawiana jest faktura. W każdym z podanych przypadków (wariantów) towary są i będą przechowywane w magazynie kontrahenta, do którego według postanowień umowy będzie miał prawo wejść w każdym czasie przedstawiciel Wnioskodawcy w celu dokonania inspekcji zgodności towarów z prowadzoną dokumentacją. W przypadku stwierdzenia braków towarów w stosunku do ilości ujętych w ewidencji, kontrahent będzie obciążony odszkodowaniem określonym w umowie. Tytułem wynagrodzenia za realizację umowy, za całość świadczonych przez kontrahenta usług Wnioskodawca płaci i będzie płacił kontrahentowi miesięczne wynagrodzenie ryczałtowe na podstawie wystawionej przez Kontrahenta faktury. Wydanie towaru z magazynu głównego Wnioskodawcy na magazyn prowadzony przez kontrahenta dokumentowane jest i będzie za pomocą druku „MM-Przesunięcie Międzymagazynowe" wystawianego przez Wnioskodawcę. Transport towarów leży i będzie leżał w gestii Wnioskodawcy i odbywał się na jego koszt. Towary Wnioskodawcy przechowywane w magazynie prowadzonym przez kontrahenta są i będą własnością Wnioskodawcy (prawo do rozporządzania i korzystania z towarów) do momentu podjęcia przez kontrahenta decyzji o chęci zakupu i pobraniu towaru ze swojego magazynu, albo osobie (podmiotowi) trzeciej.

We wskazanym powyżej wariancie 1 kontrahent będzie pobierał towar ze swojego magazynu informując o tym Wnioskodawcę, na podstawie czego Wnioskodawca będzie wystawiał faktury VAT. W drugim wariancie (ww. pkt 2) kontrahent dokonuje sprzedaży towarów osobom (podmiotom) trzecim w imieniu Wnioskodawcy (w tym wystawia faktury), albo wydaje te towary na polecenie Wnioskodawcy, jeżeli to Wnioskodawca wystawia sam faktury; gdy zaś to kontrahent kupuje towar fakturę wystawia Wnioskodawca.

Jak wynika z powyższego, właścicielem towaru do czasu pobrania towaru przez kontrahenta lub też wydania go osobie trzeciej, jest Wnioskodawca. Wnioskodawca dokonuje do tego czasu nadzoru nad towarem zgromadzonym w magazynie.

W konsekwencji, zdaniem tut. organu, w sytuacji, gdy towar jest dostarczany kontrahentowi w celu jego zmagazynowania, a następnie pobrania przez tego kontrahenta partii towarów – w zależności od jego potrzeb, czy też pobrania towaru i wydania go osobie trzeciej, nie może być uznane za przeniesienie prawa do dysponowania tym towarem jak właściciel. Pojęcia tego nie należy bowiem utożsamiać z samym tylko wydaniem towaru kontrahentowi.

Dostawa towarów będzie miała miejsce dopiero w momencie pobrania partii towaru przez kontrahenta lub też wydania go osobie trzeciej.

Zatem w obu wariantach obowiązek podatkowy powstanie, stosownie do art. 19 ust. 4 ustawy o VAT, z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi.

Nie mają przy tym znaczenia, wskazanie w wariancie 2 okoliczności, iż kontrahent wystawia dla osób trzecich fakturę w imieniu Wnioskodawcy.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy, w zakresie ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego, należało uznać za nieprawidłowe.

W myśl art. 106 ust. 1 ustawy o VAT, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży, wystawiona przez podatnika, o którym mowa w art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług winna, zgodnie z § 9 ust. 1 obowiązującego do dnia 30 listopada 2008r. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 95, poz. 798 ze zm.), zawierać dane wymienione w tym paragrafie. W myśl § 9 ust. 1 pkt 3 ww. rozporządzenia, faktura winna zawierać dzień, miesiąc i rok albo miesiąc i rok dokonania sprzedaży oraz datę wystawienia i numer kolejny faktury oznaczonej jako "FAKTURA VAT"; podatnik może podać na fakturze miesiąc i rok dokonania sprzedaży w przypadku sprzedaży o charakterze ciągłym.

Od dnia 1 grudnia 2008r. ww. kwestie reguluje § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337).

Powyższe przepisy nakładają na podatników podatku od towarów i usług obowiązek dokumentowania fakturą VAT każdej dostawy towarów. Odstępstwem od tej zasady jest dokumentowanie sprzedaży ciągłej.

Pojęcie sprzedaży ciągłej, nie zostało zdefiniowane w przepisach o podatku od towarów i usług. Dlatego też, pojęcie ciągłości należy rozumieć zgodnie z zasadami prawa cywilnego, odnosząc go do pojęcia zobowiązania o charakterze ciągłym. Zobowiązanie takie wytwarza stosunek prawny oznaczony terminem (najem, dzierżawa itd.) lub nim nie oznaczone. Charakter tego zobowiązania jest trwały i mogą z niego wypływać obowiązki ciągłe lub okresowe. W zobowiązaniu ciągłym nie da się wyróżnić powtarzających się czynności, które można byłoby zakwalifikować jako świadczenia samodzielne. W ujęciu słownikowym ciągłość oznacza: dziejący się, odbywający się, trwający stale, nieustannie, ustawicznie, stale powtarzający się, stały.

W ujęciu ww. rozporządzeń, sprzedaż ciągła to świadczenie polegające na stałym, ciągłym, trwającym stale, powtarzalnym zachowaniu strony zobowiązanej do świadczenia. Chodzi tu więc o np.: najem, dzierżawę lub umowę o podobnym charakterze, codzienną dostawę towarów, dostawę energii elektrycznej. W przypadku sprzedaży ciągłej trudne, a czasami niemożliwe jest wyodrębnienie konkretnego świadczenia strony, czyli jednoznacznego ustalenia momentu dostarczenia towaru lub wykonania usługi.

Odnosząc powyższe do przedstawionego w złożonym przez Wnioskodawcę wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że przedmiotowe dostawy towarów nie mogą być uznane za sprzedaż o charakterze ciągłym. Częstotliwość dokonywania sprzedaży jest jedną z cech sprzedaży ciągłej. W przedmiotowej sytuacji każdą dostawę można wyodrębnić, a przede wszystkim brak jest elementu regularności realizacji, bowiem jak wynika z wniosku, dostawy uzależnione są od bieżących potrzeb kontrahenta.

Dlatego też faktury VAT dokumentujące dostawy poszczególnych partii towaru powinny być wystawiona na ogólnych zasadach określonych w:

• § 13 ust. 1 obowiązującego do dnia 30 listopada 2008r. ww. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005r. nie później niż siódmego dnia od dnia wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem § 14 i 15 oraz
• § 9 ust. 1 obowiązującego od dnia 1 grudnia 2008r. ww. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008r., nie później niż siódmego dnia od dnia wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem § 10-12.
  
  

Zatem w zakresie dokumentowania dostaw, o których mowa we wniosku, stanowisko Wnioskodawcy również należało uznać za nieprawidłowe.

W konsekwencji powyższego, stanowisko Wnioskodawcy całościowo należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w części dotyczącej zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.