INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 18 sierpnia 2009r. (data wpływu 21 sierpnia 2009r.), uzupełnionym pismem z dnia 24 października 2009r. (data wpływu 29 października 2009r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania:

• czy Wnioskodawca jako wynajmujący nieruchomość może wystawiać najemcy „Refaktury” jako potwierdzenie zapłaty za media oraz
• czy Wnioskodawca, jeżeli wystawi przedmiotowe „Refaktury” będzie zobowiązany do zapłaty od takiej czynności ewentualny podatek

-jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

Wnioskiem z dnia 18 sierpnia 2009r. (data wpływu 21 sierpnia 2009r.), uzupełnionym pismem z dnia 24 października 2009r. (data wpływu 29 października 2009r., przesłanym w związku z wezwaniem tut. organu z dnia 15 października 2009r. znak: IBPB II/2/415-851/09/HS, IBPP2/443-658/09/BW, Wnioskodawca wystąpił o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania:

• czy Wnioskodawca jako wynajmujący nieruchomość może wystawiać najemcy „Refaktury” jako potwierdzenie zapłaty za media oraz
• czy Wnioskodawca, jeżeli wystawi przedmiotowe „Refaktury” będzie zobowiązany do zapłaty od takiej czynności ewentualny podatek.
  
  

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest właścicielem budynku mieszkalnego, który stanowi jego własność na zasadzie odrębności majątkowej. Budynek ten wynajmuje jako osoba fizyczna (nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej).

Wnioskodawca wskazał, że dom wynajmuje Firmie. Płaci podatek od wynajmu w formie ryczałtu do Urzędu Skarbowego. Co miesiąc jako osoba fizyczna wystawia firmie „Rachunek” potwierdzający zapłatę czynszu. Firma ta „wlicza sobie w koszty płacony co miesiąc ryczałt.”

Wnioskodawca wskazał także, iż zgodnie z umową najmu jaką zawarł z Firmą najemca opłaca rachunki za tzw. media tj. gaz, prąd, wodę, odprowadzanie śmieci. Rachunki wystawiane są na niego jako właściciela domu, ale zgodnie z umową pieniądze za te rachunki daje mu najemca.

Firma, której Wnioskodawca wynajął dom, zwróciła się do niego o wyjaśnienie, czy jako wynajmujący, tj. osoba fizyczna może wystawić tej firmie tzw. „Refaktury” (Rachunki) – potwierdzające, że najemca płaci za „media” (gaz prąd, wodę i śmieci) celem wliczenia ich w koszty prowadzonej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym, w zakresie podatku od towarów i usług, zadano następujące pytania sformułowane w piśmie z dnia 24 października 2009r.:

1. Czy Wnioskodawca jako wynajmujący nieruchomość – stanowiącą jego własność na zasadzie odrębności majątkowej – może jako osoba fizyczna (nieprowadząca działalności gospodarczej) wystawiać najemcy (tj. firmie) tzw. „refaktury” za rachunki – jako potwierdzenie zapłaty za media stosownie do umowy najmu – celem wliczenia tych kosztów za media w koszty prowadzonej działalności przez tę firmę...
2. Czy jeżeli ewentualnie będzie mógł w przyszłości wystawiać takie refaktury” najemcy, czy w związku z tym będzie zobowiązany do zapłaty od takiej czynności ewentualny podatek, czy też nie będzie musiał płacić w tym zakresie żadnego podatku...
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy:

Według Wnioskodawcy z samej umowy najmu wynika, że najemca ponosi koszty tj. płaci za rachunki za gaz, wodę i prąd, śmieci. W związku z tym słuszne wydaje się, że mógłby jako wynajmujący przekazywać rachunki za ww. media w oryginałach – celem wliczenia tychże kosztów wynajmu w koszty prowadzonej działalności. Wówczas nie wystawiałby żadnych rachunków „refaktur” z tym związanych.

Natomiast w piśmie z dnia 24 października (przesłanym w związku z wezwaniem tut. organu z dnia z dnia 15 października 2009r. znak: IBPB II/2/415-851/09/HS, IBPP2/443-658/09/BW 2009r.) Wnioskodawca stwierdził, iż w obecnej chwili doszedł do wniosku, że jako wynajmujący własną nieruchomość nie może wystawiać najemcy (tj. firmie wynajmującej jego nieruchomość) tzw. „refaktur” za media (tj. gaz, prąd, wodę itp.), gdyż nie prowadzi działalności gospodarczej. Dodatkowo nie jest zarejestrowany jako czynny podatnik podatku od towarów i usług. Ponadto uważa, że, gdyby nawet mógł wystawiać takie „refaktury” to nie byłby zobowiązany do zapłaty podatku z tym związanego, gdyż z umowy najmu jasno wynika, że koszty związane z rachunkami za tzw. media ponosi najemca (firma).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej również ustawą o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy o VAT).

Stosownie do przepisu art. 106 ust. 1 ww. ustawy o VAT, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Na mocy delegacji ustawowej zawartej w art. 106 ust. 8 ww. ustawy Minister Finansów w rozporządzeniu z dnia 28 listopada 2008r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. nr 212, poz. 1337 ze zm.) określił m. in. szczegółowe zasady wystawiania faktur, dane które powinny zawierać.

Zgodnie z § 4 ust. 1 ww. rozporządzenia zarejestrowani podatnicy jako podatnicy VAT czynni, posiadający numer identyfikacji podatkowej wystawiają faktury oznaczone wyrazami „FAKTURA VAT”.

Stosownie do § 5 ust. 1 ww. rozporządzenia, faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna zawierać co najmniej:

1. imiona i nazwiska lub nazwy bądź nazwy skrócone sprzedawcy i nabywcy oraz ich adresy;
2. numery identyfikacji podatkowej sprzedawcy i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 10 i 11;
3. numer kolejny faktury oznaczonej jako "FAKTURA VAT";
4. dzień, miesiąc i rok wystawienia faktury, a w przypadku, gdy data ta różni się od daty sprzedaży, również datę sprzedaży; w przypadku sprzedaży o charakterze ciągłym podatnik może podać na fakturze miesiąc i rok dokonania sprzedaży, pod warunkiem podania daty wystawienia faktury;
5. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
6. miarę i ilość sprzedanych towarów lub zakres wykonanych usług;
7. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
8. wartość towarów lub wykonanych usług, których dotyczy sprzedaż, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
9. stawki podatku;
10. sumę wartości sprzedaży netto towarów lub wykonanych usług z podziałem na poszczególne stawki podatku i zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu;
11. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto towarów (usług), z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
12. kwotę należności ogółem wraz z należnym podatkiem.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 cyt. ustawy o VAT, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Stosownie do art. 2 pkt 6 ww. ustawy o VAT przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 tej ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Zauważyć należy, iż w myśl art. 7 ust. 8 ww. ustawy o VAT, w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

A zatem w sytuacji, w której podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w dostawie towaru, przyjmuje się, że podatnik ten sam otrzymał i dokonał dostawy towaru. Dotyczy to sytuacji, w której podatnik kupuje towar, a następnie w stanie „nieprzetworzonym” odsprzedaje go swojemu kontrahentowi.

Ponadto należy również wziąć pod uwagę regulacje zawarte w Dyrektywie 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej ((Dz. Urz. UE L Nr 347, s. 1 ze zm.).

Zgodnie z art. 28 ww. Dyrektywy w przypadku, gdy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Oznacza to, że podmiot przekazujący daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przerzucenie kosztów na inną firmę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Zatem, konsekwencją uznania podatnika biorącego udział w odsprzedaży usługi za świadczącego usługę jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej wyświadczenie tej usługi.

Należy zauważyć, iż zarówno przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisy wykonawcze do tej ustawy nie posługują się pojęciem tzw. refakturowania. Jednak przyjęta praktyka jak i orzecznictwo dopuszcza sytuację, gdy koszty niektórych towarów i usług, których odbiorcą jest inny podmiot niż podmiot obciążony przez ich dostawcę/wykonawcę, mogą być w ramach zawartych umów przenoszone na faktycznego odbiorcę poprzez wystawianie tzw. refaktur.

Celem refakturowania jest przeniesienie poniesionych kosztów przez podmiot refakturujący na podmiot, który z danego towaru czy z danej usługi faktycznie korzystał, „refaktura" jest więc zwykłą fakturą VAT wystawioną przez podmiot pośredniczący pomiędzy właściwym dostawcą/usługodawcą, a rzeczywistym nabywcą towaru/ usługi.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ww. ustawy o VAT podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Stosownie do przepisu art. 30 ust. 3 ww. ustawy o VAT, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, podstawą opodatkowania jest kwota należna z tytułu świadczenia usług, pomniejszona o kwotę podatku.

Na podstawie art. 113 ust. 1 ww. ustawy o VAT zwalnia się od podatku podatników, u których wartość sprzedaży opodatkowanej nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 50.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Stosownie do ust. 2 powołanego wyżej przepisu do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się odpłatnej dostawy towarów oraz odpłatnego świadczenia usług zwolnionych od podatku, a także towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.

Zgodnie z art. 113 ust. 4 ww. ustawy podatnicy, o których mowa w ust. 1 i 9, mogą zrezygnować ze zwolnienia określonego w ust. 1 i 9, pod warunkiem pisemnego zawiadomienia o tym zamiarze naczelnika urzędu skarbowego przed początkiem miesiąca, w którym rezygnują ze zwolnienia, z tym że w przypadku, o którym mowa w ust. 9, zawiadomienie musi nastąpić przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5.

Podatnik rozpoczynający w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5 jest zwolniony od podatku, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w ust. 1 (art. 113 ust. 9 ww. ustawy).

Natomiast zgodnie z art. 113 ust. 10 ww. ustawy, jeżeli faktyczna wartość sprzedaży, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej, przekroczy w trakcie roku podatkowego kwotę określoną w ust. 1, zwolnienie określone w ust. 9 traci moc z momentem przekroczenia tej kwoty. Opodatkowaniu podlega nadwyżka sprzedaży ponad wartość określoną w zdaniu pierwszym, a obowiązek podatkowy powstaje z momentem przekroczenia tej wartości. Przepis ust. 5 zdanie trzecie stosuje się odpowiednio.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o VAT, zwalnia się od podatku usługi wymienione w załączniku nr 4 do ustawy. W poz. 4 załącznika nr 4 – „Wykaz usług zwolnionych od podatku”, wymienione zostały usługi sklasyfikowane w grupowaniu ex 70.20.11 „Usługi w zakresie wynajmowania lub dzierżawienia nieruchomości o charakterze mieszkalnym na własny rachunek, z wyłączeniem wynajmu lokali w budynkach mieszkalnych na cele inne niż mieszkaniowe”.

Z powyższego przepisu wynika zatem, iż zakresem zwolnienia od podatku objęte są jedynie usługi wynajmu lokali w budynkach mieszkalnych na cele mieszkaniowe. Nadto dla zdefiniowania tych usług ustawodawca odwołał się do grupowania PKWiU o symbolu ex. 70.20.11. Wyłączone ze zwolnienia są natomiast usługi wynajmu lokali w budynkach mieszkalnych na cele inne niż mieszkaniowe. Usługi te na podstawie postanowień art. 41 ust. 1 podlegają opodatkowaniu z zastosowaniem 22% stawki podatku.

Zgodnie z art. 96 ust. 1 podmioty, o których mowa w art. 15, są obowiązane przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5 złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgłoszenie rejestracyjne, z zastrzeżeniem ust. 3.

Z kolei ust. 3 powołanego wyżej przepisu stanowi, iż podmioty wymienione w art. 15, zwolnione od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 lub wykonujące wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 i art. 82 ust. 3, mogą złożyć zgłoszenie rejestracyjne.

W myśl art. 96 ust. 4 ww. ustawy naczelnik urzędu skarbowego rejestruje podatnika i potwierdza jego zarejestrowanie jako „podatnika VAT czynnego” lub w przypadku podatników, o których mowa w ust. 3 - jako „podatnika VAT zwolnionego”.

Natomiast zgodnie, z art. 96 ust. 5 pkt 2 ww. ustawy o VAT, jeżeli podmioty, o których mowa w ust. 3, rozpoczną dokonywanie sprzedaży opodatkowanej, utracą zwolnienie od podatku lub zrezygnują z tego zwolnienia, obowiązane są do złożenia zgłoszenia rejestracyjnego, o którym mowa w ust. 1, a w przypadku podatników zarejestrowanych jako podatnicy VAT zwolnieni – do aktualizacji tego zgłoszenia, przed dniem, w którym podatnik traci prawo do zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9, w przypadku utraty tego prawa.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego Wnioskodawca będący właścicielem budynku mieszkalnego, wynajmuje przedmiotowy budynek Firmie. Co miesiąc jako osoba fizyczna wystawia Firmie „Rachunek” potwierdzający zapłatę czynszu.

Wnioskodawca wskazał, iż zgodnie z umową najmu jaką zawarł z firmą najemca opłaca rachunki za tzw. media tj. gaz. prąd, wodę, odprowadzanie śmieci. Rachunki te wystawiane są na Wnioskodawcę, ale zgodnie z umową pieniądze za te rachunki daje mu najemca.

Z wniosku wynika też, że Wnioskodawca nie jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Mając na względzie wyżej powołane przepisy prawa należy tutaj ponownie wskazać, iż do wystawiania faktur VAT uprawnieni są zarejestrowani podatnicy jako podatnicy VAT czynni.

Jako więc że Wnioskodawca nie jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług należy stwierdzić, iż nie jest on uprawniony do wystawiania faktur VAT.

W konsekwencji powyższego nie jest więc również uprawniony do wystawiania najemcy „Refaktur” za media.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, że nie może wystawiać najemcy tzw. Refaktur za media należy uznać za prawidłowe.

Należy tutaj jednakże wskazać, iż Wnioskodawca nie może wystawiać przedmiotowych „Refaktur” za media nie z powodu że nie prowadzi działalności gospodarczej (bo w świetle art. 15 ust. 2 ww. ustawy o VAT prowadzi działalność w zakresie wynajmu, opisanej we wniosku, nieruchomości), ale z powodu, że nie jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT.

Tut. organ pragnie zauważyć, iż w przedmiotowej interpretacji nie rozstrzygano kwestii, czy Wnioskodawca zasadnie nie jest czynnym podatnikiem podatku VAT, ponieważ nie było to przedmiotem zapytania oraz Wnioskodawca nie przedstawił w tym zakresie własnego stanowiska.

Należy tutaj ponownie wskazać, że zgodnie z art. 28 ww. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej w przypadku, gdy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Powyższe oznacza to, że podmiot przekazujący daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przerzucenie kosztów na inną firmę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie.

Tym samym przerzucenie kosztów na inną firmę (refakturowanie), stanowi czynność, o której mowa w ww. art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, a zatem podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zauważyć należy, iż w przypadku podatnika VAT czynnego opodatkowaniu podatkiem VAT, podlegają wszystkie wykonywane przez niego czynności mieszczące się w zakresie przedmiotowym tego podatku.

Odnosząc powyższe do przedmiotowej sprawy należy stwierdzić, iż w przypadku gdyby Wnioskodawca był czynnym podatnikiem podatku VAT, a w szczególności uprawnionym do wystawiania faktur VAT to z tytułu przeniesienia na najemcę kosztów za media (refakturowania tych kosztów) winien byłby odprowadzić podatek VAT należny wykazany na fakturze.

W konsekwencji powyższego, stanowisko Wnioskodawcy uznające, że gdyby mógł wystawiać „refaktury” za media to nie byłby zobowiązany do zapłaty podatku z tym związanego, należało uznać za nieprawidłowe.

Należy jednocześnie nadmienić, iż w sytuacji gdy obrót z tytułu refakturowania kosztów za media oraz wynajmu nieruchomości przekroczy kwotę, o której mowa w art. 113 ust. 1 lub ust. 9, to Wnioskodawca będzie zobowiązany przed dniem tego przekroczenia do rejestracji jako podatnik VAT czynny. Przy czym, jeśli wynajem nieruchomości będzie korzystał ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 1 w związku z poz. 4 załącznika nr 4 do ustawy, to nie będzie on wliczany do obrotu, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9, którego przekroczenie obliguje do rejestracji jako podatnik VAT czynny.

Oceniając całościowo, przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawcy, należało uznać je za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienia się, że w przedmiocie interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku–Białej ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.