Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-1069/12/ZK
z 3 grudnia 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 sierpnia 2012 r. (data wpływu do Organu 30 sierpnia 2012 r.), uzupełnionym w dniu 21 listopada 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu amortyzowania wskazanej we wniosku myjni samochodowej (pytanie wymienione we wniosku jako drugie) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 sierpnia 2012 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie sposobu amortyzowania wskazanej we wniosku myjni samochodowej. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 09 listopada 2012 r. Znak: IBPBI/1/415-1069/12/ZK wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 21 listopada 2012 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Przedmiotem działalności prowadzonej przez Wnioskodawcę, założonej w grudniu 2011 r. jest przede wszystkim konserwacja i naprawa pojazdów samochodowych (PKD 45.20.Z). Prowadzona działalność gospodarcza opodatkowana jest na „zasadach ogólnych”. Wnioskodawca jest tzw. „małym podatnikiem”. Na przełomie września i października 2012 r. zamierzał oddać do użytkowania bezdotykową myjnię samochodową, czterostanowiskową i stanowisko odkurzacza. Teren myjni nie stanowi jego własności. Jest on dzierżawiony na podstawie wieloletniej umowy dzierżawy z dnia 27 października 2011 r. i umowy przeniesienia praw i obowiązków z dnia 20 stycznia 2012 r. Przedmiotowa myjnia będzie obiektem jednokondygnacyjnym, składającym się z czterech stanowisk mycia samochodów, kontenera technicznego oraz wiaty rozpostartej nad trzema stanowiskami i kontenerem. Wiata będzie oparta na szkielecie słupów stalowych, przekryta dachem w formie sklepień łukowych wieńczących każdy segment. Poszczególne segmenty oddzielone będą przy pomocy ścianek z wypełnieniem z poliwęglanu. Wykonana zostanie attyka osłonowa oraz okładziny słupów konstrukcyjnych narożnych i frontowych. Konstrukcję nośną stanowi przestrzenny układ słupów i rygli przenoszących obciążenie z dachu i ścian na fundamenty. Połączenia rygli ze słupami przegubowe, oparcie słupów na fundamentach w sposób utwierdzony. Czwarte stanowisko mycia będzie odkryte, dodatkowo wyposażone w pomost ze schodkami dla mycia samochodów z wysokim dachem (busy).

Rozwiązanie konstrukcyjne zabudowy dostosowane jest do prostego montażu wyposażenia myjni: ruchome ramiona obrotowe, węże, lance, sterowniki samoobsługowe, elektroniczne panele naścienne służące jako wrzutniki monet, rozmieniarka pieniędzy oraz panel wyboru programu mycia. Pod konstrukcją zabudowy (wiata) znajdować się będzie kontener wykonany z płyt warstwowych, który służyć będzie jako maszynownia, pomieszczenie socjalne dla pracowników obsługujących oraz WC. Znajdują się w nim urządzenia techniczne, takie jak: kocioł grzewczy o mocy 96 kW, demineralizator 20.000 l/dobę z pompą i czujnikami poziomu, zbiornik na wodę zdemineralizowaną 1.000 l, softener (zmiękczacz wody) ze zbiornikiem na sól, zespół hydroforowy, moduł szamponu proszkowego, pompy CAT 3 kW 120 bar, antyfrost (tzw. system antyzamarzaniowy z cyrkulacją), moduły podgrzewania posadzek, odkurzacz do zasysania monet, rozdzielnia elektryczna, itp.

Płyta fundamentowa grzejna na stanowiskach mycia, do której zostaną zamocowane słupy, wykonana zostanie z betonu i zbrojenia. Grubość płyty 25 cm. Od spodu warstwy posadzki kształtują się następująco: podsypka piaskowa, beton B10, styrodur, 2x folia PE i beton B37,5. Grubość płyty w miejscach, gdzie opierają się słupy wynosi 35 cm.

Słupy mocowane będą poprzez kotwienie za pomocą śrub i nakrętek. Pod płytą i w samej płycie zostaną rozprowadzane instalacje wewnętrzne, takie jak:

• instalacja wodno-kanalizacyjna (deszczowa, technologiczna i sanitarna),
• instalacja elektryczna,
• instalacja do odsysania monet,
• instalacja ogrzewania podłogowego.
  
  

Ponadto w obiekcie zainstalowany będzie monitoring. Plac manewrowy wokół myjni utwardzony zostanie kostką brukową. Plac będzie ogrodzony.

Do myjni doprowadzone zostaną przyłącza mediów, takie jak:

• przyłącze energii elektrycznej,
• przyłącze wodno-kanalizacyjne.
  
  

Zamontowany zostanie także separator substancji ropopochodnych.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z dnia 19 listopada 2012 r., Wnioskodawca wskazał, iż:

• w jego opinii przedmiotowa myjnia samochodowa nie stanowi, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 07 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623), ani budynku, ani też budowli. Wnioskodawca uważa, że obiekt jego myjni należy potraktować jako jeden środek trwały i zakwalifikować go do Grupy 6 - Urządzenia techniczne, podgrupy 65 - Urządzenia przemysłowe, rodzaju 659 - Pozostałe urządzenia nieujęte, stosując jednolitą stawkę amortyzacji 10%. Zgodnie bowiem z zapisem rozporządzenia w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych, w skład poszczególnego obiektu oprócz właściwego urządzenia technicznego wchodzą (o ile występują): fundamenty, konstrukcje wsporcze i ochronne oraz stałe normalne, jak i specjalne (dodatkowe) wyposażenie. Taki stan rzeczy występuje w jego przypadku. Poszczególne części składowe obiektu są integralnie powiązane i nie mogą funkcjonować odrębnie. Dodatkowo pomimo, że obiekt jest związany z podłożem, jego konstrukcja jest rozbieralna,
• znajdujące się w myjni maszyny, urządzenia, przyłącza i instalacje stanowią, zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych, część składową myjni, jako jednego składnika majątku,
• symbolem KŚT myjni będzie: Grupa 6 - Urządzenia techniczne, podgrupa 65 - Urządzenia przemysłowe, rodzaj 659 - Pozostałe urządzenia nieujęte,
• w 2011 r. Wnioskodawca nie osiągnął żadnego przychodu ze sprzedaży (pierwszy przychód uzyskał w październiku 2012 r.).
  
  

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy do całego obiektu można przyjąć jedną stawkę amortyzacji i amortyzować go jako jedno urządzenie, czy też prawidłowe będzie potraktowanie rzeczowego obiektu jako budynku, stosując stawki amortyzacji dla tej grupy obiektów, natomiast osobne stawki stosować w odniesieniu do wyposażenia myjni oraz do obiektów towarzyszących (plac, ogrodzenie)?

(pytanie wymienione we wniosku jako drugie)

Zdaniem Wnioskodawcy, opisany przez Niego obiekt należy potraktować jako jeden środek trwały i zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych zakwalifikować do grupy 6 - Urządzenia techniczne, podgrupy 65 - Urządzenia przemysłowe, rodzaju 659 - „Pozostałe urządzenia nieujęte” (winno być Pozostałe urządzenia techniczne gdzie indziej nie sklasyfikowane) i zastosować 10% stawkę amortyzacyjną. Ponadto z uwagi na fakt, iż Wnioskodawca jest tzw. „małym podatnikiem” uważa, że wolno będzie w jego przypadku zastosować jednorazowy odpis amortyzacyjny, dla urządzeń technicznych zaliczanych do grup 3-8 Klasyfikacji Środków Trwałych w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych (art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Stanowisko swoje opiera On przede wszystkim na zapisie z rozporządzenia w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych, mówiącym, że „w skład poszczególnego obiektu oprócz właściwego urządzenia technicznego wchodzą (o ile występują) fundamenty, konstrukcje wsporcze i ochronne oraz stałe normalne, jak specjalne (dodatkowe) wyposażenie”. Taki właśnie stan rzeczy występuje w opisanym przypadku, tzn. poszczególne części składowe powyższego obiektu są ze sobą integralnie powiązane i nie mogą funkcjonować odrębnie. Ponadto pomimo, że obiekt jest związany z podłożem, jego konstrukcja jest rozbieralna.

Na poparcie swojego stanowiska Wnioskodawca powołał interpretację indywidualną wydawaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach dnia 26 stycznia 2010 r. Znak: IBPBI/1/415-899/09/ZK.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Jak stanowi art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z treścią art. 22a ust. 1 tej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Natomiast stosownie do treści art. 22a ust. 2 pkt 1 i 2 ww. ustawy, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

1. przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych”,
2. budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie

-zwane także środkami trwałymi.

Składnik majątku może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

• stanowi on własność lub współwłasność podatnika,
• został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
• jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres jego używania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),
• jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23b ww. ustawy.
  
  

Natomiast budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie, będące specyficznymi środkami trwałymi, to budynki, budowle znajdujące się na gruncie nie będącym własnością podmiotu, który je zbudował.

Należy zaznaczyć, iż ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje wprost, co należy rozumieć przez inwestycje w obcych środkach trwałych. Definiuje natomiast pojęcie „inwestycji”. Zgodnie z art. 4a pkt 1 tej ustawy, inwestycje to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994r. o rachunkowości (t.j. Dz. U. z 2009r. Nr 152, poz. 1223 ze zm.). Środki trwałe w budowie to – w myśl art. 3 ust. 1 pkt 16 ustawy o rachunkowości – zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego. Biorąc pod uwagę ww. definicje można stwierdzić, że inwestycja w obcym środku trwałym to ogół działań (nakładów) podatnika, odnoszących się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia lub polegają na stworzeniu składnika majątku mającego cechy środka trwałego.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika m.in., iż na nieruchomości gruntowej dzierżawionej na podstawie wieloletniej umowy dzierżawy z dnia 27 października 2011 r. Wnioskodawca wybudował bezdotykową myjnię samochodową, czterostanowiskową i stanowisko odkurzacza. W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z dnia 19 listopada 2012 r., Wnioskodawca wskazał, iż przedmiotowa myjnia samochodowa nie stanowi, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 07 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623), ani budynku ani też budowli.

Mając na względzie powyższe stwierdzić należy, iż jeżeli w świetle przepisów cyt. ustawy Prawo budowlane, nie będących przepisami prawa podatkowego, a tym samym nie mogących być przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej, wskazana we wniosku myjnia samochodowa (lub jej część) nie stanowi budynku ani budowli, to nie sposób uznać, iż jest to budynek lub budowla wybudowana na cudzym gruncie, a więc środek trwały, o którym mowa w art. 22a ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wydatków dotyczących przedmiotowej myjni samochodowej nie można również zakwalifikować, jako inwestycji w obcym środku trwałym (por. art. 22a ust. 2 pkt 1 ww. ustawy), gdyż poniesione nakłady dotyczą naniesień na dzierżawionym gruncie (nie zostały one poniesione w środku trwałym wskazanym w art. 22j ww. ustawy, zawierającym zasady ustalenia stawek amortyzacyjnych dla tej kategorii składników majątku trwałego).

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z dnia 09 listopada 2012 r. Wnioskodawca jednoznacznie wskazał, iż przedmiotowa myjnia samochodowa w świetle Klasyfikacji Środków Trwałych stanowi jeden środek trwały, który należy zakwalifikować do Grupy 6 - Urządzenia techniczne, podgrupy 65 - Urządzenia przemysłowe, rodzaju 659 - Pozostałe urządzenia przemysłowe, gdzie indziej niesklasyfikowane.

Jeżeli zatem w świetle odrębnych przepisów, nie będących przepisami prawa podatkowego, a tym samym nie mogących być przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej przedmiotowa myjnia samochodowa stanowi jeden, samodzielny składnik majątku (środek trwały), zakwalifikowany do grupy 6, podgrupy 65, rodzaju 659 Klasyfikacji Środków Trwałych, to w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowić będzie ona jeden środek trwały. Tym samym, jeżeli zostanie on wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, to Wnioskodawca może w ciężar kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej zaliczać odpisy amortyzacyjne dokonywane od jego wartości początkowej.

W myśl art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b. Zgodnie z art. 22h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. W myśl art. 22i ust. 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy. Wykaz ten, stanowi załącznik Nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dla środków trwałych zaliczonych do grup 6 KŚT stawka amortyzacyjna w Wykazie wynosi 10%.

Natomiast możliwość dokonywania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego przez małych podatników oraz podatników rozpoczynających prowadzenie działalności gospodarczej przewiduje art. 22k ust. 7 ww. ustawy. Zgodnie z treścią tego przepisu, podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych. Podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w ust. 7, nie wcześniej niż w miesiącu, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, lub stosować zasady określone w art. 22h ust. 4. Od następnego roku podatkowego podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych zgodnie z ust. 1 lub art. 22i; suma odpisów amortyzacyjnych, w tym dokonanych w pierwszym roku podatkowym oraz niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 22 ust. 1, nie może przekroczyć wartości początkowej tych środków trwałych (art. 22k ust. 8 ww. ustawy).

W myśl art. 22k ust. 9 tej ustawy, przy określaniu limitu, o którym mowa w ust. 7, nie uwzględnia się odpisów amortyzacyjnych od nieprzekraczającej 3.500 zł wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22f ust. 3.

Zgodnie z art. 22k ust. 12 ww. ustawy, przeliczenia na złote kwoty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym wystąpiło zdarzenie, o którym mowa w tym przepisie, w zaokrągleniu do 1.000 zł.

Pomoc, o której mowa w ust. 7, stanowi pomoc de minimis udzielaną w zakresie i na zasadach określonych w bezpośrednio obowiązujących aktach prawa wspólnotowego dotyczących pomocy w ramach zasady de minimis (art. 22k ust. 10 ww. ustawy).

Zatem z możliwości jednorazowej amortyzacji mogą skorzystać mali podatnicy lub podatnicy, którzy rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej za wyłączeniem sytuacji, określonych w art. 22k ust. 11 powołanej ustawy, zgodnie z którym przepis ust. 7 nie ma zastosowania do podatnika rozpoczynającego prowadzenie działalności gospodarczej, który w roku rozpoczęcia tej działalności, a także w okresie dwóch lat, licząc od końca roku poprzedzającego rok jej rozpoczęcia, prowadził działalność gospodarczą samodzielnie lub jako wspólnik spółki niemającej osobowości prawnej lub działalność taką prowadził małżonek tej osoby, jeżeli między małżonkami istniała w tym czasie wspólność majątkowa.

Określenie „mały podatnik” zostało zdefiniowane w art. 5a pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oznacza ono podatnika, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1.000 zł.

W 2012 r. za małego podatnika można uznać tego, u którego przychód brutto ze sprzedaży za 2011 r. nie przekroczył kwoty 5.324.000 zł, wg wyliczenia: średni kurs euro ogłoszony przez Narodowy Bank Polski na dzień 3 października 2011 roku wynosił 4,4370 zł x 1.200.000 = 5.324.400 zł, w zaokrągleniu 5.324.000 zł.

Natomiast dopuszczalny w 2012 r. limit jednorazowych odpisów amortyzacyjnych, stosownie do postanowień art. 22k ust. 7 i 12 ww. ustawy, wynosi 222.000 zł, wg wyliczenia: ww. kurs euro tj. 4.4370 zł x 50.000 = 221.850 zł, w zaokrągleniu 222.000 zł.

Mając na względzie przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego oraz powołane wyżej przepisy stwierdzić należy, iż jeżeli w istocie myjnia, o której mowa we wniosku nie jest budynkiem lub budowlą w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, a tym samym środkiem trwałym, o którym mowa w art. 22a ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a Wnioskodawca dokonał prawidłowej kwalifikacji wskazanej we wniosku myjni samochodowej, to Wnioskodawca do amortyzacji tego środka trwałego może stosować liniową 10% stawkę amortyzacyjną, lub jako „mały podatnik”, po spełnieniu pozostałych określonych w przepisach art. 22k ust. 7-12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunków, może dokonać jego jednorazowej amortyzacji na zasadach określonych w tych przepisach, w miesiącu wprowadzenia ww. środka trwałego do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego stanowisko Wnioskodawcy, z ww. zastrzeżeniami, uznano za prawidłowe.

Nadmieniać należy, iż w zakresie pytania wymienionego we wniosku jako pierwsze, wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.