INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 28.09.2009 r. (data wpływu 02.10.2009 r.) oraz w piśmie z dnia 02.11.2009 r. (data nadania 02.11.2009 r., data wpływu 04.11.2009 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie Nr IPPB4/415-640/09-2/JK z dnia 21.10.2009 r. (data nadania 22.10.2009 r., data odbioru 27.10.2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania odszkodowania wypłaconego pracownikowi na podstawie orzeczenia sądowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 02 października 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania odszkodowania wypłaconego pracownikowi na podstawie orzeczenia sądowego.

Z uwagi na braki formalne pismem z dnia 21.10.2009 r. Nr IPPB4/415-640/09-2/JK tut. Organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia przedmiotowego wniosku o przedstawienie własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego odnośnie pytania Nr 2 oraz o wyjaśnienie kwestii związanych z opłatą.

Pismem z dnia 02.11.2009 r. (data wpływu 04.11.2009 r.) Wnioskodawca uzupełnił przedmiotowy wniosek w terminie.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Dnia 24 czerwca 2009 roku Sąd Okręgowy Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych orzekł na rzecz byłego pracownika – Wnioskodawcy odszkodowanie w wysokości 12.167,94 zł za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia. Pracodawca – płatnik w dniu 3 sierpnia 2009 roku potrącił od powyższej kwoty podatek dochodowy od osób fizycznych i obliczoną, pomniejszoną w ten sposób sumę 9.977,94 zł przelał na rachunek bankowy Wnioskodawcy. Pismem z dnia 25 sierpnia 2009 r. Wnioskodawca zwrócił się do byłego pracodawcy o wyjaśnienie przyczyny pomniejszenia kwoty zasądzonego odszkodowania. Pismem z dnia 15 września 2009 roku były pracodawca poinformował Wnioskodawcę, że potrącił podatek dochodowy od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy potrącenie od sumy odszkodowania, zasądzonego przez Sąd Pracy w oparciu o art. 56 i art. 58 Kodeksu Pracy, kwoty podatku dochodowego od osób fizycznych przez byłego pracodawcę – płatnika, było zgodne z obowiązującym prawem podatkowym...
2. Jeśli interpretacja płatnika nie była właściwa, to w jaki sposób dokonać korekty zwrotu naliczonego (odprowadzonego) podatku od osób fizycznych...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy

Były pracodawca – płatnik niesłusznie potrącił i odprowadził podatek dochodowy od osób fizycznych, gdyż przedmiotowe odszkodowanie, przysługujące Wnioskodawcy w związku z rozwiązaniem umowy o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów jest odszkodowaniem zasądzonym na mocy wyroku sądowego, a podstawą jego zasądzenia jest art. 56 oraz art. 58 – 60 Kodeksu pracy. Oznacza to, że Wnioskodawcy przyznano odszkodowanie, którego zasady ustalania i wysokość wynikają wprost z przepisów odrębnej ustawy, tj. Kodeksu pracy i równocześnie odszkodowanie to nie zostało wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. a)-g) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem odszkodowanie to podlega zwolnieniu od podatku dochodowego na mocy art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Również oznacza to, że płatnik nie był zobowiązany do pobrania zaliczki na podatek dochodowy od kwoty tego odszkodowania.

Aby skorygować niesłusznie odprowadzony przez płatnika podatek dochodowy zgodnie z art. 75 § 1 Ordynacji podatkowej, Wnioskodawca musi złożyć do Naczelnika Urzędu Skarbowego wniosek o stwierdzenie nadpłaty podatku dochodowego od osób fizycznych i zwrot nadpłaconej kwoty.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Natomiast zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Kwestie zasad i podstawy do wypłaty odszkodowania z tytułu nieuzasadnionego wypowiedzenia umowy o pracę reguluje Kodeks pracy.

Stosownie do postanowień art. 56 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie. O przywróceniu do pracy lub odszkodowaniu orzeka sąd pracy.

Odszkodowanie takie, stosownie do art. 58 Kodeksu pracy, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. Jeżeli rozwiązano umowę o pracę, zawartą na czas określony albo na czas wykonania określonej pracy, odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas, do którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za 3 miesiące.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku są otrzymane odszkodowania, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn nie dotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawieprzepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód.
   
   

Zwolnieniem określonym w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, objęte są tylko odszkodowania, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w lit. a)-g) ww. przepisu.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż w dniu 24 czerwca 2009 roku Sąd Okręgowy orzekł na rzecz byłego pracownika – Wnioskodawcy odszkodowanie w wysokości 12.167,94 zł za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia. Pracodawca w dniu 3 sierpnia 2009 roku potrącił od powyższej kwoty podatek dochodowy od osób fizycznych i obliczoną, pomniejszoną w ten sposób sumę 9.977,94 zł przelał na rachunek bankowy Wnioskodawcy.

Należy stwierdzić, iż wypłacone odszkodowanie wynika wprost z przepisów odrębnej ustawy, a mianowicie z ustawy Kodeks pracy. Zatem odszkodowanie to należy do kategorii odszkodowań, do których zastosowanie będzie miał art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Biorąc zatem powyższe pod uwagę, otrzymane przez Wnioskodawcę odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę, wypłacone na podstawie orzeczenia sądowego, korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym pracodawca jako płatnik nie był zobowiązany do pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy. Zatem w tej sytuacji, Wnioskodawca może wystąpić do Urzędu Skarbowego o zwrot zaliczki odprowadzonej przez płatnika wraz z korektą zeznania rocznego i wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty.

Uregulowania dotyczące korekty oraz wystąpienie o stwierdzenie nadpłaty zostały zawarte w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.)

Zgodnie z art. 72 § 1 pkt 1 i 2 ww. ustawy, za nadpłatę uważa się kwotę nadpłaconego lub nienależnie zapłaconego podatku, kwotę podatku pobraną przez płatnika nienależnie lub w wysokości większej od należnej. Zgodnie z art. 75 § 1 ww. ustawy jeżeli podatnik kwestionuje zasadność pobrania przez płatnika podatku albo wysokość pobranego podatku, może złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty podatku.

W świetle art. 75 § 2 pkt 2 ww. ustawy uprawnienie określone w § 1 przysługuje również płatnikom lub inkasentom, jeżeli:

1. w złożonej deklaracji wykazali oraz wpłacili podatek w wysokości większej od wysokości pobranego podatku,
2. w złożonej deklaracji wykazali oraz wpłacili podatek w wysokości większej od należnej,
3. nie będąc obowiązanymi do składania deklaracji, wpłacili podatek w wysokości większej od należnej.
   
   

W przypadkach, o których mowa w art. 75 § 2 pkt 2 lit. a) i b) ustawy Ordynacja podatkowa, podatnik, płatnik lub inkasent równocześnie z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty są obowiązani złożyć skorygowane zeznanie (deklarację) (art. 75 § 3 Ordynacji podatkowej).

Zagadnienia dotyczące korygowania deklaracji podatkowych zostały z kolei uregulowane w przepisach art. 81 i art. 81b ustawy Ordynacja podatkowa.

Zgodnie z treścią art. 81 § 1 ww. ustawy jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację.

W myśl art. 81 § 2 ww. ustawy skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty.

Korekta deklaracji ma na celu umożliwienie podatnikom, płatnikom i inkasentom poprawienia błędu, który został popełniony przy jej sporządzeniu i może dotyczyć każdej jej pozycji – o ile odrębne przepisy nie stanowią inaczej. Może więc ona dotyczyć m.in. błędów rachunkowych, oczywistych omyłek, a także gdy wypełniono ją niezgodnie z wymaganiami lub istnieją wątpliwości co do prawidłowości danych w niej zawartych. Błędnie mogła zostać określona m.in. wysokość zobowiązania podatkowego, wysokość nadpłaty lub zwrotu podatku, a także inne dane zawarte w treści deklaracji. Skorygowanie deklaracji polega na ponownym poprawnym wypełnieniu formularza z zaznaczeniem, iż w tym przypadku mamy do czynienia z korektą uprzednio złożonej deklaracji z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty.

W oparciu o art. 79 § 2 pkt 2 ww. ustawy prawo do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty wygasa po upływie 5 lat od dnia złożenia zeznania (deklaracji).

W związku z powyższym, zarówno płatnik jak i podatnik może wystąpić do urzędu skarbowego o zwrot nadpłaconych zaliczek na podatek dochodowy.

Reasumując, w świetle przedstawionego stanu faktycznego oraz powołanych przepisów, otrzymane przez Wnioskodawcę odszkodowanie za niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy o pracę, wypłacone na podstawie ugody sądowej, korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy. Z uwagi na fakt, iż były pracodawca jako płatnik nienależnie pobrał zaliczkę na podatek dochodowy od wypłaconego odszkodowania, Wnioskodawca może dokonać korekty zeznania rocznego składając ją wraz z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty do właściwego urzędu skarbowego.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.