UZASADNIENIE

W dniu 06 września 2012 r. wpłynął do tut. Biura wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości:

• złożenia korekty zeznania rocznego za lata 2010-2011 w związku z nie dokonywaniem odpisów amortyzacyjnych za ten okres,
• zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wynajmowanych nieruchomości za miesiące od stycznia do lipca 2012 r.
  
  

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka w miesiącu grudniu 2009 r. została właścicielem kilku budynków, które (do nadal) są kompletne i zdatne do użytku. Spółka nie użytkuje budynków, lecz odpłatnie je wynajmuje, uzyskując przychody w postaci czynszów. Spółka na podstawie art. 3 ust. 1 pkt 17 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości, zaliczyła budynki do nieruchomości inwestycyjnych i wyceniła je według ceny rynkowej. Od budynków Spółka nie nalicza dla celów bilansowych amortyzacji ale posiada ewidencję, o której mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do której wprowadzono budynki w miesiącu ich nabycia. Zarówno w bieżącym roku, jak i w przyszłych latach Spółka nadal będzie zaliczała ww. budynki do nieruchomości inwestycyjnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku wprowadzenia budynków do ewidencji środków trwałych w grudniu 2009 r. lecz rozpoczęcia amortyzacji tych środków w sierpniu 2012 r. dopuszczalne jest złożenie korekty CIT-8 za lata 2010-2011 oraz zaliczenie odpisów amortyzacyjnych za miesiące styczeń-lipiec 2012 r. do kosztów uzyskania przychodów?

W interpretacji indywidualnej a dnia 17.08.2012 r. sygn. IBPBI/2/423-559/12/MS wydanej na rzecz Wnioskodawcy, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach stwierdził, że Spółce dla celów podatkowych będzie przysługiwało prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych dotyczących wynajmowanych nieruchomości uznanych przez Nią za środki trwałe i zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym te środki zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych.

W uzasadnieniu interpretacji Dyrektor Izby Skarbowej przyjął, że Spółka nie ujęła budynków w ewidencji środków trwałych w miesiącu ich nabycia. Faktycznie Spółka wpisała ww. środki trwałe do ewidencji w miesiącu nabycia, jednak z uwagi na wątpliwości prawne nie dokonywała odpisów amortyzacyjnych od tych środków na potrzeby podatku dochodowego od osób prawnych. Skoro wymieniona interpretacja indywidualna rozwiała wątpliwości, Spółka rozpoczęła dokonywanie odpisów amortyzacyjnych stanowiących koszt uzyskania przychodów od miesiąca lipca 2012 r.

W ocenie Wnioskodawcy, Spółka jest uprawniona także do złożenia korekty deklaracji CIT-8 za 2010 i 2011 r. oraz uwzględnienia odpisów amortyzacyjnych za miesiące od stycznia do lipca 2012 r., gdyż przepisy ustawy Ordynacja podatkowa generalnie dopuszczają możliwość złożenia korekty każdej deklaracji podatkowej, a ponadto żaden przepis prawa nie zabrania złożenia korekty w przypadku opisanym wyżej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm., określanej w dalszej części skrótem „ustawa o pdop”), kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16. Z przepisu tego wynika zatem, że odpisy amortyzacyjne z mocy prawa są kosztami uzyskania przychodu.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 pkt 1 ustawy o pdop, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z przepisu art. 9 ust. 1 ustawy o pdop wynika obowiązek podatnika do uwzględnienia w prowadzonej ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16a-16m ww. ustawy.

Natomiast art. 16d ust. 2 stanowi, iż środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne wprowadza się do ewidencji najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia do ewidencji uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej prawnej, o którym mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4 ustawy o pdop.

Przepisy prawa nie określają obowiązującego wzoru ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Określają natomiast konieczne elementy, jakie powinna zawierać.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 ze zm.), ewidencję prowadzi się w księgach pomocniczych.

Powinny one zapewniać:

• możliwość identyfikacji poszczególnych obiektów, np. poprzez nadanie numeru inwentarzowego,
• ustalenie miejsc użytkowania oraz osób za nie odpowiedzialnych,
• wyodrębnienie środków trwałych o niskiej wartości początkowej, od których ustala się odpisy amortyzacyjne w sposób uproszczony,
• wyodrębnienie wartości początkowej oraz odpisów amortyzacyjnych rocznych i narastających dla każdego środka trwałego oraz wartości niematerialnej i prawnej,
• wyodrębnienie różnic wartości początkowej oraz odpisów amortyzacyjnych z tytułu aktualizacji wyceny,
• wyodrębnienie informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych dla celów podatkowych.
  
  

W myśl art. 16f ust. 1 ustawy o pdop, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b.

Zgodnie z przepisem art. 16f ust. 3, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h–16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł. W przypadku, gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h–16m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Zgodnie z art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o pdop, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Wszystkie wskazane powyżej przepisy świadczą o tym, że podatnicy mają obowiązek stosować się do przepisów podatkowych, regulujących sposób ustalania kosztów uzyskania przychodu w postaci odpisów amortyzacyjnych od wykorzystywanych w działalności gospodarczej środków trwałych albo oddanych do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1 ustawy o pdop.

W świetle powyższych przepisów oraz w oparciu o przedstawiony we wniosku stan faktyczny stwierdzić należy, że Spółce dla celów podatkowych przysługiwało prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych dotyczących wynajmowanych nieruchomości, uznanych przez Nią za środki trwałe i zaliczania ich do kosztów uzyskania przychodów.

Wobec zaniżenia kosztów uzyskania przychodu na skutek niedokonywania odpisów amortyzacyjnych za lata 2010 i 2011, Spółce przysługuje prawo do złożenia korekt zeznań CIT 8 za ww. okres.

Przepisy art. 81 i art. 81b ustawy z dnia 29 lipca 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), normują zagadnienia korygowania deklaracji podatkowych. Z powołanych przepisów wynika, że skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z uzasadnieniem przyczyn korekty.

Natomiast odnosząc się do kwestii zaliczenia odpisów amortyzacyjnych za miesiące od stycznia do lipca 2012 r. do kosztów uzyskania przychodów, należy mieć na względzie przepis art. 16h ust. 4 ustawy o pdop. Zgodnie z tym przepisem, podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych w równych ratach co miesiąc albo w równych ratach co kwartał, albo jednorazowo na koniec roku podatkowego, z uwzględnieniem art. 16i. Suma odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonanych w pierwszym roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, nie może przekroczyć wartości tych odpisów przypadających za okres od wprowadzenia ich do ewidencji do końca tego roku podatkowego.

Przepis ten umożliwia podatnikom wybór częstotliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Sam podatnik może więc zdecydować – w granicach określonych oczywiście przez przepisy – czy będzie dokonywał tych odpisów w równych ratach miesięcznych, kwartalnych albo jednorazowo na koniec roku podatkowego.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie:

• możliwości złożenia korekty zeznania rocznego za lata 2010-2011 w związku z nie dokonywaniem odpisów amortyzacyjnych za ten okres oraz
• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wynajmowanych nieruchomości za miesiące od stycznia do lipca 2012 r., jest prawidłowe.
  
  

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – j.t. Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.