INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 18 września 2009 r. (data wpływu do tut. BKIP 23 września 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie dokonania klasyfikacji środków trwałych złożonych zespołów urządzeń wykonujących określone zadanie i stanowiących funkcjonalną całość (pytanie oznaczone we wniosku Nr 4) - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 września 2009 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie dokonania klasyfikacji środków trwałych złożonych zespołów urządzeń wykonujących określone zadanie i stanowiących funkcjonalną całość (pytanie oznaczone we wniosku Nr 4).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wydobycia węgla kamiennego. Na potrzeby tej działalności Spółka nabywa maszyny, urządzenia i aparaturę (dalej „urządzenia”), eksploatowane następnie w stanowiących własność Spółki zakładach górniczych. W niektórych przypadkach wartość zakupywanych urządzeń przekracza 3.500 zł. Zdarzają się przypadki, że wartość zakupionych urządzeń w momencie przekazania ich do użytku, zaliczana była jednorazowo w koszty, ze względu na błędną ocenę, iż nie spełniały one kryterium środków trwałych, określonych w art. ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm., określanej dalej skrótem „updop”), tj. nie były one kompletne i zdatne do użytku.

Spółka ujawniając taką nieprawidłowość wprowadza powyższe urządzenia do ewidencji środków trwałych i rozpoczyna ich amortyzację oraz dokonuje odpowiednich korekt kosztów podatkowych.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

1. Czy Spółka dokonując klasyfikacji złożonych zespołów urządzeń wykonujących określone zadanie i stanowiących funkcjonalną całość jako pojedyncze środki trwałe, czy też jako zbiory oddzielnych, samodzielnych środków trwałych powinna każdorazowo oceniać indywidualny przypadek...
   
2. Czy dokonując klasyfikacji Spółka powinna zwrócić uwagę na przeznaczenie oraz konstrukcję i wyposażenie urządzenia (maszyny, urządzenia, aparatury), a zatem m.in. stan faktyczny w zakresie funkcjonalnych i konstrukcyjnych warunków działania maszyn i urządzeń a także faktycznych warunków pracy maszyn i urządzeń, w szczególności możliwości ich wykorzystania w różnorodnych konfiguracjach, tak samodzielnie jak i jako elementy zespołów maszyn i urządzeń stanowiących jedność technologiczno - użytkową... (pytanie oznaczone we wniosku Nr 4)
   
   

Spółka wykorzystuje w działalności złożone urządzenia techniczne i maszyny, niewymienione wprost w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji środków Trwałych. Istnieją wątpliwości, co do sposobu w jaki Spółka powinna klasyfikować przedmiotowe urządzenia, wynikające z braku jednoznacznych opisów w przywołanym rozporządzeniu oraz ze złożonej konstrukcji tych urządzeń i wysokiego stopnia ich technicznego skomplikowania.

Zwrócić należy uwagę, że specyfika działalności w zakresie wydobycia węgla kamiennego zakłada użytkowanie złożonych zespołów urządzeń, przeznaczonych do wykonywania pojedynczych zadań.

Zespoły tych urządzeń składają się na funkcjonalną całość - usunięcie pojedynczego składnika uniemożliwia wykorzystanie całego zespołu urządzeń zgodnie z jego przeznaczeniem. Jednocześnie, poszczególne składniki nie nadają się do samodzielnego zastosowania - funkcjonalność uzyskują dopiero w powiązaniu z innymi częściami danego zespołu urządzeń, sklasyfikowanego przez Spółkę jako środek trwały. Konsekwentnie, należy uznać, że poszczególne maszyny i urządzenia wchodzące w skład zespołu urządzeń składającego się na środek trwały nie posiadają cech kompletności oraz zdatności do użytku.

W opinii Spółki, w przypadku urządzeń złożonych, składających się z większej liczby urządzeń, maszyn i aparatury powinny być klasyfikowane łącznie jako środki trwale. Zdaniem Spółki, niewłaściwe jest dokonywanie sztucznego podziału zespołów funkcjonujących jako całość na poszczególne urządzenia i maszyny, które samodzielnie nie są ekonomicznie użyteczne i nie mogą być samodzielnie wykorzystywane na potrzeby działalności prowadzonej przez Spółkę.

Co do zasady w Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może być nim np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny itp. W skład poszczególnych obiektów, co do zasady, wchodzi również wyposażenie normalne, dodatkowe oraz specjalne, przy czym podkreśla się wymóg stałego związania tego wyposażenia z danym obiektem.

Co do zasady, o zaliczeniu danego środka trwałego do odpowiedniej grupy KŚT decyduje jego przeznaczenie oraz konstrukcja i wyposażenie.

Należy dodatkowo zwracać uwagę na uwagi szczegółowe do poszczególnych grup środków trwałych.

W grupie 2, gdzie znajduje się podgrupa 200 Budowle dla górnictwa i kopalnictwa wskazuje się, że o zaliczeniu obiektu budowlanego do odpowiedniej podgrupy decyduje jego przeznaczenie oraz konstrukcja i wyposażenie. Za odrębny obiekt uważa się w zasadzie każdy samodzielny obiekt inżynierii lądowej lub wodnej wraz z fundamentem i konstrukcją nośną. Przy budowlach liniowych, (...) obiektami są poszczególne ich odcinki, odpowiadające bądź istniejącemu podziałowi administracyjnemu lub eksploatacyjnemu, bądź charakteryzujące się odmienną konstrukcją ewentualnie innymi cechami technicznymi.

Natomiast w grupie 5 (51 maszyny, urządzenia i aparaty wiertnicze, górnicze, gazownicze, odlewnicze, torfiarskie oraz geodezyjne i kartograficzne) wskazuje się, że o zaliczeniu maszyny, urządzenia lub aparatu do odpowiedniej podgrupy decyduje jej przeznaczenie oraz konstrukcja i wyposażenie. Za odrębny obiekt uważa się z reguły poszczególne maszyny, urządzenia i aparaty wraz z wyposażeniem normalnym lub dodatkowym i specjalnym stałym.

Obiekty złożone konstrukcyjnie i powiązane ze sobą w ciąg technologiczny w zespoły maszyn lub maszyn i urządzeń, agregaty ekstrakcyjne itp., wraz z wyposażeniem, należy traktować jako jeden obiekt inwentarzowy. W skład poszczególnego obiektu inwentarzowego oprócz właściwej maszyny, urządzenia aparatu lub zespołu, wchodzą fundamenty oraz konstrukcje wsporcze i ochronne.

W grupie 6 (urządzenia techniczne) wskazuje się, że o zaliczeniu urządzenia technicznego do odpowiedniej podgrupy środków trwałych decyduje jego przeznaczenie, konstrukcja oraz wyposażenie. Za odrębny obiekt uważa się samodzielne maszyny, aparaty, agregaty, zespoły techniczne itp., które w niniejszej klasyfikacji określa się jako urządzenia techniczne. W skład poszczególnego obiektu oprócz właściwego urządzenia technicznego wchodzą - o ile występują fundamenty, konstrukcje wsporcze i ochronne oraz stałe normalne, jak i specjalne (dodatkowe) wyposażenie.

Konsekwentnie uznać należy, że decydujące dla klasyfikacji środka trwałego do odpowiedniej grupy KŚT ma przeznaczenie, konstrukcja oraz wyposażenie urządzenia. Przy czym o zaklasyfikowaniu danego zespołu urządzeń, maszyn jako samodzielnego środka trwałego decyduje to czy stanowią one konstrukcyjną i funkcjonalną całość, przy czym obiekty złożone konstrukcyjnie i powiązane ze sobą w ciąg technologiczny w zespoły maszyn lub maszyn i urządzeń, agregaty ekstrakcyjne itp. wraz z wyposażeniem, należy traktować jako jeden obiekt inwentarzowy.

Konkludując, Spółka stoi na stanowisku, że klasyfikowanie poszczególnych złożonych urządzeń i maszyn jako samodzielnych środków trwałych lub jako zespołów środków trwałych, zależy od tego czy w zgodzie z wiedzą dotyczącą specyfiki funkcjonowania branży górniczej, można uznać, że urządzenia i maszyny takie stanowią funkcjonalną i konstrukcyjną całość czy też można uznać, że są złożone konstrukcyjnie i powiązane ze sobą w ciąg technologiczny w zespoły maszyn lub maszyn i urządzeń, agregaty ekstrakcyjne itp., wraz z wyposażeniem w związku z tym należy traktować je jako jeden obiekt inwentarzowy.

W opinii Spółki każdy przypadek należy rozważać indywidualnie, klasyfikując maszyny, urządzenia i aparaturę z uwzględnieniem aktualnego stanu wiedzy w zakresie funkcjonowania branży górniczej. Dokonując klasyfikacji należy zwrócić uwagę na przeznaczenie oraz konstrukcję i wyposażenie urządzenia (maszyny, urządzenia, aparatury). Należy uwzględnić zatem m.in. stan faktyczny w zakresie funkcjonalnych i konstrukcyjnych warunków działania maszyn i urządzeń a także faktycznych warunków pracy maszyn i urządzeń, w szczególności możliwości ich wykorzystania w różnorodnych konfiguracjach, tak samodzielnie, jak i jako elementy zespołów maszyn i urządzeń stanowiących jedność technologiczno - użytkową.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm., określanej w dalszej części skrótem „ustawa o pdop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Zatem kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, której celem jest osiągnięcie przychodów bądź zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

Na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o pdop, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a - 16m, z uwzględnieniem art. 16.

Natomiast art. 16a ust. 1 ustawy o pdop, stanowi, iż amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Ponadto, aby składniki majątku wymienione w art. 16a ust. 1 ustawy o pdop mogły zostać zaliczone do środków trwałych podatnika muszą spełniać następujące warunki:

1. przewidywany okres ich używania musi przekraczać jeden rok – o tym, jak długo będzie używany dany składnik decyduje sam podatnik,
2. muszą stanowić własność lub współwłasność podatnika – amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 ustawy o pdop,
3. muszą być kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania – ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, iż warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,
4. muszą być wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą lub ich oddaniem do używania na podstawie umowy leasingu, najmu lub dzierżawy.
   
   

Mając powyższe na uwadze, dokonując klasyfikacji złożonych zespołów urządzeń wykonujących określone zadanie i stanowiących funkcjonalną całość, jako pojedyncze środki trwałe, czy też jako zbiory oddzielnych, samodzielnych środków trwałych, Spółka powinna każdorazowo oceniać indywidualny przypadek. Dokonując klasyfikacji, Spółka powinna zwrócić uwagę na przeznaczenie oraz konstrukcję i wyposażenie danego urządzenia, m.in. na stan faktyczny w zakresie funkcjonalnych i konstrukcyjnych warunków działania maszyn i urządzeń, a także faktycznych warunków pracy maszyn i urządzeń, w szczególności możliwości ich wykorzystania w różnorodnych konfiguracjach, tak samodzielnie jak i jako elementy zespołów maszyn i urządzeń stanowiących jedność technologiczno – użytkową.

Zatem stanowisko Spółki odnośnie pytania oznaczonego we wniosku Nr 4 należy uznać za prawidłowe.

Wskazać przy tym należy, iż kwalifikacji środka trwałego do określonej grupy Klasyfikacji Środków Trwałych dokonuje sam podatnik. Kwestii tej nie regulują przepisy prawa podatkowego, a tylko te przepisy, zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej. W przypadku trudności w ustaleniu klasyfikacji KŚT zainteresowany podmiot może zwrócić się o wskazanie symbolu (grupy) środka trwałego do Urzędu Statystycznego w Łodzi. Powyższe wynika z komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11), zgodnie z którym zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane, według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. Natomiast w przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania m.in. środka trwałego według Klasyfikacji Środków Trwałych zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Urzędu Statystycznego w Łodzi, który udziela informacji w zakresie stosowania KŚT.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienić należy, iż w sprawach będących przedmiotem pytań oznaczonych we wniosku Nr 1, 2, 3, 5, 6 i 7 wydano odrębne interpretacje.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.