INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 03 sierpnia 2009r. (data wpływu do tut. Biura - 20 sierpnia 2009r.), uzupełnionym w dniu 28 października 2009r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zasad opodatkowania wynagrodzenia m.in. pracownika A wykonującego pracę na terytorium Niemiec - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 sierpnia 2009r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zasad opodatkowania dochodów m.in. pracownika A wykonującego pracę na terytorium Niemiec.

Z uwagi na braki formalne wniosku, pismem z dnia 16 października 2009r. Znak: IBPB II/1/415-674/09/MCZ, IBPB II/1/415-675/09/MCZ i IBPB II/1/415-676/09/MCZ wezwano wnioskodawcę do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono w dniu 28 października 2009r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony m.in. następujący stan faktyczny.

Spółka będąca wnioskodawcą realizuje kontrakty na terenie Niemiec. Do realizacji tych kontraktów deleguje swoich pracowników. Spółka nie posiada w Niemczech zakładu w rozumieniu art. 5 umowy polsko-niemieckiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku.

W związku z powyższym wątpliwość budzi sposób liczenia 183 dni w 12 miesięcznym okresie pobytu pracowników oddelegowanych do pracy w Niemczech, od którego uzależnione jest naliczanie i odprowadzanie podatku dochodowego od osób fizycznych do urzędu skarbowego w Niemczech.

Pracownik A przebywał w Niemczech od 01 kwietnia 2008r. do 30 czerwca 2008r. tj. 91 dni, następnie od 02 listopada 2008r. do 31 marca 2009r. tj. 150 dni oraz od 01 kwietnia 2009r. do 31 maja 2009r. tj. 61 dni.

Od wynagrodzenia tego pracownika został naliczony i odprowadzony podatek od osób fizycznych do urzędu skarbowego w Polsce.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy i kiedy Spółka powinna zaprzestać naliczania podatku od osób fizycznych od wypłaconych wynagrodzeń do urzędu skarbowego w Polsce i rozpocząć odprowadzanie podatku do Urzędu Skarbowego w Niemczech, aby uniknąć podwójnego opodatkowania zgodnie z umową między Rzeczypospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku.
2. Czy w ww. przypadkach oddelegowania są okresy, które będą podlegały opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w Niemczech, jeżeli tak to jak należy je wyliczyć.
3. Jaki okres przerwy w pobycie pracownika delegowanego do pracy w Niemczech powoduje, że rozpoczyna mu się liczenie na nowo 183 dni pobytu oraz nowego 12 miesięcznego okresu, od którego jest uzależnione odprowadzanie podatku do urzędu skarbowego w Niemczech.
   
   

Zdaniem wnioskodawcy na podstawie art. 15 ust. 2 umowy polsko-niemieckiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku pracownik A ma dwa 12 miesięczne okresy rozliczeniowe, od których jest uzależnione, w którym państwie powinien być zapłacony podatek dochodowy od osób fizycznych. I tak - pierwszy 12 miesięczny okres rozpoczął się od 01 kwietnia 2008r. i trwał do 31 marca 2009r.; w tym czasie pobyt w Niemczech wyniósł 241 dni - w związku z powyższym Spółka zamierza dokonać korekt list płac oraz deklaracji podatkowych za okres oddelegowania czyli od 01 kwietnia 2008r. do 30 czerwca 2008r. oraz od 02 listopada 2008r. do 31 marca 2009r. i odprowadzić podatek do urzędu skarbowego w Niemczech. Drugi 12 miesięczny okres rozpoczął się od 01 kwietnia 2009r. i będzie trwał przez kolejne 12 miesięcy czyli do 31 marca 2010r. W związku z powyższym, że w drugim 12 miesięcznym okresie czas oddelegowania pracownika jest krótszy niż 183 dni - tj. od 01 kwietnia 2009r. do 31 marca 2009r. i wynosi 61 dni - Spółka nie będzie dokonywać korekt list płac i pozostawi zaliczkę podatku dochodowego od osób fizycznych w urzędzie skarbowym w Polsce.

W ocenie wnioskodawcy okresem przerwy w pobycie pracownika delegowanego do pracy w Niemczech, który powoduje, że rozpoczyna mu się liczenie na nowo 183 dni pobytu oraz nowego 12 miesięcznego okresu, od którego jest uzależnione odprowadzanie podatku do urzędu skarbowego w Niemczech jest przerwa w pobycie w Niemczech wynosząca 183 dni lub powyżej w ciągu 12 miesięcznego okresu rozliczeniowego liczonego od pierwszego dnia pobytu tego pracownika w Niemczech (który nie jest uzależniony od roku kalendarzowego). Wnioskodawca swoje stanowisko przedstawił na przykładzie: pracownik X został oddelegowany do pracy w Niemczech od 05 kwietnia 2007r. do 04 października 2007r. tj. 183 dni, a od 05 października 2007r. do 04 kwietnia 2008r. tj. 183 dni pracował w kraju. Następnie pracownik zostaje oddelegowany do pracy w Niemczech od 05 kwietnia 2008r. do 30 kwietnia 2008r., czyli rozpoczyna mu się liczenie nowego 12 miesięcznego okresu rozliczeniowego, od którego uzależnione jest odprowadzenie podatku od osób fizycznych do urzędu skarbowego w Niemczech, ponieważ poprzedni zakończył mu się z dniem 04 kwietnia 2008r.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Na wstępie należy zaznaczyć, iż niniejszą interpretacją dokonano rozstrzygnięcia w zakresie opodatkowania wynagrodzenia pracownika A. W pozostałym zakresie wniosek rozstrzygnięto interpretacjami - znak: IBPBII/1/415-675/09/MCZ i znak: IBPBII/1/415-676/09/MCZ.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym (art. 3 ust. 1a ww. ustawy).
   
   

Stosownie do art. 4a ww. ustawy przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z brzmieniem art. 31 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Natomiast, w myśl art. 32 ust. 6 tej ustawy zakład pracy nie pobiera zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracownika z pracy wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pod warunkiem, że dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Na wniosek podatnika zakład pracy pobiera zaliczki na podatek dochodowy, stosownie do przepisów ust. 1-5, z uwzględnieniem art. 27 ust. 9 i 9a.

W świetle powyższych przepisów dla rozstrzygnięcia czy wnioskodawca prawidłowo naliczał i pobierał zaliczki na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracownika mającego miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z pracy wykonywanej poza jej terytorium konieczne jest rozstrzygnięcie kwestii czy dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Z treści wniosku wynika, że wnioskodawca deleguje swoich pracowników do pracy w Niemczech. Zatem w przedmiotowej sprawie mają zastosowanie przepisy umowy polsko-niemieckiej.

Stosownie do art. 15 ust. 1 umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku podpisanej w Berlinie dnia 14 maja 2003r. (Dz. U. z 2005r. Nr 12, poz. 90) z zastrzeżeniem postanowień artykułów 16, 17, 18 i 19 uposażenia, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca najemna wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tak wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Przepis art. 15 ust. 2 tej umowy określa wyjątki od powyższej zasady. Zgodnie z tym przepisem, bez względu na postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu wynagrodzenie, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, podlega opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym, i
2. wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, i
3. wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.
   
   

W świetle powyższych przepisów należy stwierdzić, iż zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. umowy, wynagrodzenie pracownika mającego miejsce zamieszkania na terenie Polski podlega opodatkowaniu tylko w Polsce, chyba że praca wykonywana jest na terytorium Niemiec. W takim przypadku dochód ten może być opodatkowany zarówno w Niemczech jak i w państwie rezydencji, czyli w Polsce.

Natomiast art. 15 ust. 2 umowy określa wyjątek od powyższej zasady - zgodnie z jego treścią wynagrodzenia pracowników podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Polsce, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tym artykule warunki. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, iż wynagrodzenie pracowników podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 umowy, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana (w Niemczech) oraz w państwie miejsca zamieszkania podatnika (w Polsce), przy zastosowaniu metod unikania podwójnego opodatkowania określonych odpowiednio w art. 24 umowy polsko-niemieckiej.

Jak wynika ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, wnioskodawca deleguje swoich pracowników do realizacji kontraktów na terenie Niemiec. Spółka nie posiada w Niemczech zakładu w rozumieniu art. 5 umowy polsko-niemieckiej. Pracownik A przebywał w Niemczech od 01 kwietnia 2008r. do 30 czerwca 2008r., następnie od 02 listopada 2008r. do 31 marca 2009r. oraz od 01 kwietnia 2009r. do 31 maja 2009r. Od jego wynagrodzenia został naliczony i odprowadzony podatek od osób fizycznych do urzędu skarbowego w Polsce.

Podkreślić należy, iż w sytuacji gdy pracodawca nie wie „z góry” czy pracownik wykonujący pracę na terenie drugiego państwa będzie przebywał w drugim państwie (w Niemczech) przez okres nieprzekraczający łącznie 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym, czy też przekroczy ten okres, a spełnione są pozostałe warunki art. 15 ust. 2 umowy polsko-niemieckiej, to do momentu nie przekroczenia 183 dni pobytu podczas dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym, dochody pracownika wnioskodawcy winny być opodatkowane zgodnie z art. 15 ust. 2 ww. umowy polsko-niemieckiej, tj. w Polsce. W tym okresie pracodawca jest obowiązany obliczać i pobierać zaliczki na podatek dochodowy zgodnie z art. 31 i następnymi ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dopiero z chwilą przekroczenia przez pracownika granicznego (określonego ww. umową) okresu pobytu w Niemczech, tj. 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym, pracodawca będący płatnikiem winien zaprzestać poboru zaliczek na podatek dochodowy, z uwagi na fakt, iż w związku z przekroczeniem tego okresu wynagrodzenie za pracę wykonywaną w Niemczech podlega opodatkowaniu w Niemczech według przepisów prawa niemieckiego, przy czym opodatkowaniu podlega dochód uzyskany od pierwszego dnia (dwunastomiesięcznego okresu), w którym praca wykonywana była w Niemczech.

Przy czym podkreślić należy, iż tut. Organ nie jest władny do rozstrzygnięcia czy obowiązek odprowadzenia podatku ciąży na pracodawcy (wnioskodawcy), bowiem nie jest uprawniony ani kompetentny do interpretowania wewnętrznych przepisów prawa podatkowego innego kraju, w tym m.in. dotyczących obowiązków ciążących na pracodawcy. Działając w imieniu Ministra Finansów Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach jest uprawniony zgodnie z art. 14b § 1 i § 6 w związku z art. 3 Ordynacji podatkowej - do interpretowania m.in. postanowień ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Jednakże postanowienia tychże umów nie regulują kwestii obowiązków podatkowych pracodawców w związku z wypłaconymi przez nich wynagrodzeniami.

Przechodząc do ustalenia sposobu liczenia 183 dni w dwunastomiesięcznym okresie, rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym dla pracownika A oddelegowanego do pracy w Niemczech, od czego w przedmiotowej sprawie uzależnione jest, w którym kraju, w Polsce czy w Niemczech należy zapłacić podatek od wynagrodzenia za prace wypłaconego ww. pracownikowi, należy stwierdzić, że przy takiej redakcji przepisu jaki zastosowano w art. 15 ust. 2 lit. a) umowy polsko-niemieckiej należy brać pod uwagę wszystkie możliwe kolejne dwunastomiesięczne okresy, nawet okresy, które do pewnego stopnia pokrywają się z innymi. Oznacza to, że jeżeli na pobyt danej osoby w drugim państwie składa się kilka krótkich okresów, wtedy do ustalenia dni pobytu w tym państwie uwzględnia się wszystkie wcześniejsze okresy pobytu w dwunastomiesięcznym okresie. Zatem, w celu ustalenia czy pobyt pracownika w drugim państwie łącznie nie przekroczył 183 dni w okresie dwunastu miesięcy rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym należy wziąć pod uwagę okres dwunastu miesięcy liczony „do przodu” od dnia każdorazowego przybycia pracownika do drugiego państwa (Niemiec), ale także okres dwunastu miesięcy liczony „wstecz” od dnia każdorazowego wyjazdu tegoż pracownika z drugiego państwa. Przy takiej konstrukcji przepisu jedynie dwunastomiesięczna przerwa pomiędzy okresami pobytu w drugim państwie powoduje, że wcześniejszy pobyt pracownika za granicą nie ma wpływu na obliczenie okresu 183 dni podczas kolejnego pobytu.

Przy czym wyjaśnić należy, posiłkując się Komentarzem do Modelowej Konwencji w Sprawie Podatku od Dochodu i Majątku (OECD), że obliczanie długości pobytu w danym państwie jest dokonywane poprzez stosowanie metody opartej na „dniach fizycznej obecności”. W ramach tej metody każda część dnia, nawet bardzo krótka, spędzona przez podatnika w danym państwie, liczy się jako dzień obecności w tym państwie przy obliczaniu okresu 183 dni. Jako dzień obecności liczone są: dzień przybycia i wyjazdu, wszystkie inne dni spędzone w danym państwie, także soboty i niedziele, święta narodowe, urlopy przed, w czasie i po zakończeniu działalności, dni choroby. Nie bierze się pod uwagę dni spędzonych w tym państwie w czasie przejazdu między dwoma miejscami położonymi poza tym państwem. Każdy pełny dzień spędzony natomiast poza danym państwem, czy to w celach wakacyjnych, służbowych, czy z innej przyczyny, nie może być brany pod uwagę.

W przedmiotowej sprawie pracownik A przebywał w Niemczech :

• od 01.04.2008r. do 30.06.2008r. tj. 91 dni,
• od 02.11.2008r. do 31.03.2009r. tj. 150 dni,
• od 01.04.2009r. do 31.05.2009r. tj. 61 dni.
  
  

Wobec tego pierwszy okres dwunastu miesięcy liczony „do przodu” dla tego pracownika to okres od 01.04.2008r. do 31.03.2009r. i w tym czasie pracownik ten przebywał w Niemczech 241 dni (od 01.04.2008r. do 30.06.2008r. i od 02.11.2008r. do 31.03.2009r.). Drugi okres dwunastu miesięcy liczony „do przodu” to okres od 02.11.2008r. do 01.11.2009r. i w tym okresie pracownik przebywał w drugim państwie (w Niemczech) przez 211 dni (tj. 150 dni w okresie pobytu w dniach od 02.11.2008r. do 31.03.2008r. i 61 dni w okresie pobytu w dniach od 01.04.2008r. do 31.05.2009r.). W ww. okresach zawiera się cały pobyt pracownika A w Niemczech – tym samym nie jest konieczne liczenie dwunastomiesięcznego okresu „wstecz”. Niemniej jednak w tak przedstawionym stanie faktycznym, również w przypadku liczenia dwunastomiesięcznego okresu „wstecz”, dochody pracownika podlegają – ze względu na uregulowania art. 15 ust. 2 w związku z art. 15 ust. 1 umowy - opodatkowaniu zarówno w Niemczech, jak i w Polsce, przy uwzględnieniu metody unikania podwójnego opodatkowania, bowiem również w przypadku liczenia „wstecz” pobyt pracownika w drugim państwie przekracza 183 dni w dwunastomiesięcznych okresach. Mianowicie, w okresie dwunastu miesięcy, tj. od 01.06.2008r. do 31.05.2009r. liczonym „wstecz” od ostatniego dnia pobytu w drugim państwie czyli od dnia 31.05.2009r. - pracownik przebywał w Niemczech 241 dni. Natomiast biorąc pod uwagę dwunastomiesięczny okres liczony „wstecz” od ostatniego dnia pobytu poprzedniego okresu (od dnia 31.03.2009r.) – czyli okres od dnia 01.04.2008r. do 31.03.2009r. – pracownik w tym okresie przebywał w Niemczech również 241 dni.

Wobec powyższego, należy stwierdzić, że wynagrodzenie pracownika A w obu dwunastomiesięcznych okresach, w związku z niespełnieniem warunku, o którym mowa w art. 15 ust. 2 lit. a) umowy polsko-niemieckiej jest opodatkowane na zasadzie art. 15 ust. 1 ww. umowy, tj. zarówno w Niemczech jak i w państwie rezydencji, czyli w Polsce. W takiej sytuacji wnioskodawca będący płatnikiem z momentem przekroczenia przez pracownika 183 dni pobytu w Niemczech podczas dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym, winien był zaprzestać poboru zaliczek na podatek dochodowy w Polsce lub nie pobierać go wcale, o ile „z góry” wiadome były okresy przebywania pracownika za granicą.

Odnosząc się natomiast do zamiaru dokonania przez wnioskodawcę korekty deklaracji podatkowych za okres oddelegowania pracownika A do pracy w Niemczech, należy stwierdzić, mając na uwadze przepis art. 31 i następne ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, że skoro płatnik obliczał i pobierał zaliczki na podatek dochodowy, to rozliczenie pobranych przez płatnika zaliczek następuje (nastąpi) w złożonym przez pracownika po zakończeniu roku podatkowego zeznaniu o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w którym podatnik rozlicza odpowiednio dochód uzyskany w Niemczech (na podstawie prawidłowo wystawionej przez płatnika informacji) i wykazuje nadpłacony podatek (w tym zaliczki pobrane przez płatnika).

Trzeba bowiem zaznaczyć, iż ustawodawca nałożył na płatnika obowiązek prawidłowego obliczenia, poboru i odprowadzenia w ciągu roku podatkowego zaliczek na podatek dochodowy od wynagrodzeń i innych świadczeń wypłaconych lub postawionych do dyspozycji pracownika, a także sporządzenia i przekazania urzędowi skarbowemu w ustawowym terminie deklaracji według ustalonego wzoru. Ustawodawca przewidział również możliwość dokonania korekty deklaracji.

Zagadnienia związane z korektą deklaracji regulują przepisy ustawy Ordynacja podatkowa.

Zgodnie z definicją zawartą w art. 3 pkt 5 ww. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o deklaracjach, rozumie się przez to również zeznania, wykazy oraz informacje, do których składania obowiązani są, na podstawie przepisów prawa podatkowego podatnicy, płatnicy i inkasenci.

Z przepisu art. 81 § 1 Ordynacji podatkowej wynika, iż jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Natomiast z § 2 tego artykułu wynika, iż skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty.

Z treści art. 81 Ordynacji podatkowej wynika zatem, że korekta deklaracji ma na celu poprawienie błędu, który został popełniony przy poprzednim jej sporządzeniu i może dotyczyć każdej jej pozycji - o ile odrębne przepisy nie stanowią inaczej. Może więc ona dotyczyć m. in. błędów rachunkowych, oczywistych omyłek, a także gdy wypełniono ją niezgodnie z wymaganiami lub istnieją wątpliwości co do prawidłowości danych w niej zawartych. Skorygowanie deklaracji polega więc na ponownym, poprawnym wypełnieniu formularza, z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty.

Mając zatem na względzie powyższe stwierdzić należy, iż składane przez pracodawcę (wnioskodawcę) deklaracje dotyczące pobranych i odprowadzonych zaliczek na podatek dochodowy odzwierciedlały (odzwierciedlają) stan faktyczny jaki zaistniał w okresie, za który deklaracje były (są) składane – tj. wykazywany w nich był (jest) podatek, który pracodawca pobrał z dochodu podatnika (pracownika). Tym samym brak jest podstaw do dokonania korekty deklaracji sporządzonych przez płatnika. Wynikający z nich podatek, jeżeli będzie stanowił nadpłatę, winien być bowiem zwrócony według ustawowych procedur podatnikowi (pracownikowi).

W związku z powyższym stanowisko wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.