INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 18 września 2009 r. (data wpływu do tut. BKIP 23 września 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia w jaki sposób traktować wydatki na urządzenia (maszyny, urządzenia i aparatury), które nie są zdatne do samodzielnej pracy, a które cechują się mobilnością i możliwością współpracy z wieloma urządzeniami różnych typów wykorzystywanych w działalności Spółki (pytanie oznaczone we wniosku Nr 7) - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 września 2009 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia w jaki sposób traktować wydatki na urządzenia (maszyny, urządzenia i aparatury), które nie są zdatne do samodzielnej pracy, a które cechują się mobilnością i możliwością współpracy z wieloma urządzeniami różnych typów wykorzystywanych w działalności Spółki (pytanie oznaczone we wniosku Nr 7).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wydobycia węgla kamiennego. Na potrzeby tej działalności Spółka nabywa maszyny, urządzenia i aparaturę (dalej „urządzenia”), eksploatowane następnie w stanowiących własność Spółki zakładach górniczych. W niektórych przypadkach wartość zakupywanych urządzeń przekracza 3.500 zł. Zdarzają się przypadki, że wartość zakupionych urządzeń w momencie przekazania ich do użytku, zaliczana była jednorazowo w koszty, ze względu na błędną ocenę, iż nie spełniały one kryterium środków trwałych, określonych w art. ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm., określanej dalej skrótem „updop”), tj. nie były one kompletne i zdatne do użytku.

Spółka ujawniając taką nieprawidłowość wprowadza powyższe urządzenia do ewidencji środków trwałych i rozpoczyna ich amortyzację oraz dokonuje odpowiednich korekt kosztów podatkowych.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

W jaki sposób Spółka powinna traktować wydatki na urządzenia (maszyny, urządzenia i aparatury), które nie są zdatne do samodzielnej pracy, a które cechują się mobilnością i możliwością współpracy z wieloma urządzeniami różnych typów wykorzystywanych w działalności Spółki, a które nie wchodzą w tzw. obiekt zbiorczy środka trwałego... (pytanie oznaczone we wniosku Nr 7)

Spółka nabywa również urządzenia (maszyny, urządzenia, aparatury) wykorzystywane do współpracy z wieloma urządzeniami różnych typów. Urządzenia te nie wykonują samodzielnie żadnej pracy, a ich przeznaczeniem jest wsparcie wykorzystania maszyn i urządzeń wprowadzonych do ewidencji środków trwałych Spółki. Urządzenia takie współpracują z różnymi środkami trwałymi, w zależności od potrzeb produkcyjnych w danej chwili.

Urządzenia takie służą przykładowo do połączenia maszyn górniczych z siecią energetyczną zakładu górniczego, uruchamiania i zatrzymywania maszyn górniczych oraz do sterowania maszynami i urządzeniami wykorzystywanymi w działalności Spółki.

W opinii Spółki takie urządzenia, maszyny lub aparatura powinny być traktowane jako samodzielne środki trwałe, jeżeli cechuje je mobilność i możliwość współpracy z różnymi obiektami (środkami trwałymi), które nie wchodzą jednak w tzw. zbiorcze obiekty środków trwałych i nie cechują się stałym związaniem z danym obiektem.

Zdaniem Spółki, możliwość pracy z wieloma urządzeniami pozwala na uznanie takiego urządzenia za samodzielny środek trwały. Podobną argumentację zastosował Najwyższy Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 24 kwietnia 2001 r. dotyczącym kwalifikacji drukarki sieciowej jako środka trwałego (sygn. I SA/Wr 671/98). Sąd wskazał, że w takim wypadku zdatność do użycia nie jest zdeterminowana podłączeniem do konkretnego urządzenia.

Spółka zwraca uwagę, że charakterystyka pracy niektórych maszyn i urządzeń eksploatowanych w pracy zakładów górniczych odpowiada w tym zakresie charakterystyce pracy drukarki sieciowej. Urządzenia te mogą współpracować z wieloma urządzeniami. Nie są przypisane do żadnego z nich. Należy zatem uznać, że są kompletne i zdatne do użytku, w następstwie czego stanowią samodzielne środki trwałe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm., określanej w dalszej części skrótem „ustawa o pdop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Zatem kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, której celem jest osiągnięcie przychodów bądź zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

Na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o pdop, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a - 16m, z uwzględnieniem art. 16.

Natomiast art. 16a ust. 1 ustawy o pdop stanowi, iż amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z powyższego przepisu wynika, iż warunkiem uznania określonego składnika majątku za odrębny środek trwały jest jego kompletność, a także zdatność do użytku w dniu przyjęcia do używania. Urządzenia nabywane przez Spółkę nie wykonują samodzielnej pracy, ale cechują się mobilnością i możliwością współpracy z wieloma urządzeniami różnych typów wykorzystywanych w działalności Spółki. Nie ma możliwości przyporządkowania tych urządzeń do konkretnych, innych urządzeń, dlatego też stanowić one będą samodzielne środki trwałe w rozumieniu przepisów art. 16a ust. 1 ustawy o pdop.

Zatem stanowisko Spółki odnośnie pytania oznaczonego we wniosku Nr 7 należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Nadmienić należy, iż w sprawach będących przedmiotem pytań oznaczonych we wniosku Nr 1, 2, 3, 4, 5 i 6 wydano odrębne interpretacje.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.