INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 08 września 2009 r. (data wpływu do tut. BKIP w dniu 15 września 2009 r.), uzupełnionym w dniu 30 listopada 2009r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie :

• możliwości uznania wybudowanej drogi dojazdowej do wynajmowanego salonu samochodowego przez Spółkę za inwestycję w obcym środku trwałym,
• ustalenia stawki amortyzacyjnej dla wybudowanej drogi dojazdowej przez Spółkę jeśli inwestycja ta stanowić będzie inwestycję w obcym środku trwałym,

-jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 września 2009 r. wpłynął do tut. BKIP ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• możliwości uznania wybudowanej drogi dojazdowej do wynajmowanego salonu samochodowego przez Spółkę za inwestycję w obcym środku trwałym,
• ustalenia stawki amortyzacyjnej dla wybudowanej drogi dojazdowej przez Spółkę jeśli inwestycja ta stanowić będzie inwestycję w obcym środku trwałym.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 17 listopada 2009 r. Znak: IBPBI/2/423-1076/09/BG wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano w dniu 30 listopada 2009 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka zajmuje się sprzedażą nowych samochodów. W związku z rozwojem firmy 01 marca 2007 zawarła z „Firmą” umowę najmu salonu samochodowego. Umowa została zawarta na czas nieokreślony. W celu lepszego dostępu do wynajmowanego salonu Spółka podjęła decyzję o wybudowaniu drogi dojazdowej. Droga ta w 85% znajduje się na działce należącej do „Firmy". Pozostałe 15% jest własnością Gminy.

W odpowiedzi na wezwanie, w uzupełnieniu stanu faktycznego Wnioskodawca poinformował, iż:

• koszty budowy drogi dojazdowej poniesione przez Spółkę nie zostaną zwrócone przez Wynajmującego,
• Spółka nie posiada odrębnego tytułu prawnego, który obligowałby Spółkę do wybudowania drogi dojazdowej do salonu, zjazd został wybudowany z inicjatywy Wnioskodawcy jako ułatwienie dojazdu do salonu samochodowego w celu zwiększenia przychodów i został zaakceptowany przez Wynajmującego,
• droga dojazdowa do salonu w 85% wybudowana jest na działce, którą Spółka wynajmuje od „Firmy” na podstawie umowy najmu, pozostałe 15 % jest własnością gminy i zgodnie z decyzją Wojewody, Spółka posiada pozwolenie na budowę inwestycji; „Przebudowa węzła z wjazdem do autosalonu”,
• wybudowana droga dojazdowa do wynajmowanego salonu jest również drogą publiczną.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy wybudowana przez Spółkę droga dojazdowa do wynajmowanego salonu stanowi dla Spółki w całości inwestycję w obcym środku trwałym...
2. Jaką stawkę amortyzacyjną Spółka powinna zastosować dla wybudowanej drogi dojazdowej, jeśli stanowić będzie ona dla Spółki inwestycję w obcym środku trwałym...
   
   

Zdaniem Spółki :

1. Poniesione przez Spółkę wydatki na wybudowanie drogi dojazdowej do salonu stanowią dla Spółki w całości inwestycję w obcym środku trwałym. Poniesione nakłady mają na celu przystosowanie obcego środka trwałego do potrzeb prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej (zwiększenie dostępu do salonu zdaniem Spółki zwiększy sprzedaż). Jest to zatem swoistego rodzaju adaptacja obcego środka trwałego, gdyż suma poniesionych przez Spółkę wydatków przekroczyła kwotę 3500 zł, a wydatki te z pewnością przyczyniają się do zwiększenia wartości użytkowej wynajmowanego salonu ( art. 16g ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).
2. Powinna ona zgodnie z art. 16j ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zastosować 10% stawkę amortyzacji, gdyż wybudowana przez nich droga dojazdowa zwiększy wartość wynajmowanego budynku.
   
   

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.; dalej „ustawa o pdop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem, a przychodem musi istnieć związek przyczynowo - skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Należy przy tym podkreślić, iż obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu każdorazowo spoczywa na podatniku.

Na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o pdop, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16a ust. 1 ww. ustawy, za środki trwałe podlegające amortyzacji, z zastrzeżeniem art. 16c, uznaje się stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1 ustawy.

Natomiast art. 16a ust. 2 pkt 1 ustawy o pdop stanowi, iż amortyzacji podlegają z zastrzeżeniem art. 16c – niezależnie od przewidywanego okresu używania, m. in. przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych”.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje wprost, co należy rozumieć przez inwestycje w obcych środkach trwałych. Definiuje natomiast pojęcie „inwestycji”. Zgodnie z art. 4a pkt 1 tej ustawy inwestycje to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 ze zm.). Środki trwałe w budowie to – w myśl art. 3 ust. 1 pkt 16 ustawy o rachunkowości – zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego. Wobec powyższego do definicji „inwestycji w obcych środkach trwałych” należy zastosować wykładnię językową, zgodnie z którą inwestycje w obcych środkach trwałych są to poniesione przez podatnika nakłady na ulepszenie (polegające na przebudowie, rozbudowie), rekonstrukcję, adaptację lub modernizację środka trwałego używanego przez niego w prowadzonej działalności gospodarczej, a niestanowiącego jego własności. Powyższe dotyczy środka trwałego używanego na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

Stosownie natomiast do treści art. 16i powołanej ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j - 16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1. Jednocześnie należy mieć na uwadze, że ww. wydatki inwestycyjne będą mogły zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów poprzez dokonywane odpisy amortyzacyjne, jeżeli nie zostaną podatnikowi zwrócone w jakiejkolwiek formie, np. przez właściciela środka trwałego (art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy o pdop).

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca poniósł nakłady na budowę drogi dojazdowej. Droga ta została wybudowana na działce będącej własnością wynajmującego – „Spółki K” (85%) i na działce Gminny (15%). Do drogi tej Wnioskodawca nie posiada żadnego tytułu prawnego uprawniającego do wyłącznego korzystania z tej drogi. Z uwagi na powyższe, przedmiotowe wydatki na budowę drogi na gruncie należącym do „Spółki K” i Gminy, nie stanowią „inwestycji w obcym środku trwałym”, a tym samym nie mogą być rozliczane w formie odpisów amortyzacyjnych.

Wydatki na budowę drogi, która będzie również drogą publiczną wykorzystywaną również przez inne podmioty, poniesione zostały przez Wnioskodawcę celem uzyskania lepszego dostępu do salonu samochodowego.

Wydatki poczynione na budowę drogi dojazdowej mogą stanowić koszt podatkowy na podstawie art. 15 ust. 1 ww. ustawy. Będą się one przyczyniały do powstawania przychodów pośrednio - w dłuższym okresie czasu, a nie w konkretnym momencie, dlatego też należy stwierdzić, iż wydatki te należy zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, innych niż koszty bezpośrednio związane z przychodami. Biorąc pod uwagę przestawiony stan faktyczny i stanowisko Wnioskodawcy należy zauważyć, iż wydatki na wybudowanie drogi dojazdowej do salonu samochodowego nie stanowią inwestycji w obcym środku trwałym w rozumieniu art. 16a ust. 2 pkt 1 ww. ustawy i związku z tym nie znajduje zastosowania w przedmiotowej sprawie art. 16j ust. 4 ustawy o pdop odnoszący się do stawki amortyzacyjnej dla ww. inwestycji.

Stanowisko Spółki należy zatem uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Do wniosku Spółka dołączyła kserokopie decyzji Wojewody. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem podanym we wniosku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.