INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 5 października 2009 r. (data wpływu 5 października 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 października 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą głównie na handlu drewnem stosowym. 99% drewna nabywana jest w X. Zakup drewna dokonywany jest głównie w Nadleśnictwach na terenie województwa X, Y, Z i podkarpackiego. Umowy na zakup drewna zobowiązują kupującego do odbioru surowca na zasadach loco las, tj. odbioru drewna zarwanego do dróg wywozowych na terenie danego Nadleśnictwa. Drewno wywożone jest z lasu specjalistycznymi pojazdami i przewożone jest do odbiorców lub w przeważającej wielkości załadowane zostaje na wagony kolejowe i w ten sposób dostarczane jest odbiorcom. W celu dochowania nadzoru nad wywozem drewna i prawidłowością załadunku, niezbędne jest kontrolowanie tych czynności bezpośrednio przez Wnioskodawcę lub jego pracowników. Obecność Wnioskodawcy lub jego przedstawiciela na miejscu wywozu pozwala na kontrolowanie pod względem ilościowym i jakościowym wywożonego z lasu surowca.

Czynności te polegają na kontroli zgodności masy drewna na pojeździe z masą wpisaną przez leśniczego na kwicie wywozowym, ocenie czy sortyment drewna na pojeździe spełnia warunki zapisane w umowie kupna oraz kontroli, czy wynajęci przez Wnioskodawcę przewoźnicy w prawidłowy sposób dokonują załadunku surowca na wagony. Wywóz drewna, szczególnie przy organizacji przesyłek całopociągowych, jest procesem długotrwałym, wymagającym często kilkudniowego przebywania Wnioskodawcy na terenie poszczególnych leśnictw. Często są to miejsca pozbawione odpowiedniej infrastruktury lokalowej i gastronomicznej. Przebywanie w takim terenie konieczne jest bez względu na porę roku i dnia, bez względu na warunki pogodowe. Rzetelne sprawowanie nadzoru wymaga zapewnienia nadzorcy odpowiednich warunków bytowych.

Wnioskodawca zamierza, korzystając z umowy leasingu operacyjnego nabyć do korzystania przyczepę kempingową, która wykorzystywana będzie przez Zainteresowanego lub jego pracowników, na miejscu wywozu do organizacji związanych z wywozem procesów. Przyczepa spełniać będzie funkcje biurowe oraz mieszkalne dla osoby zajmującej się nadzorem wywozu drewna z miejsc pozyskania.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy czynsz inicjalny, a następnie raty leasingowe, związane z użytkowaniem przyczepy kempingowej do celów związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, stanowić będą koszt uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki na czynsz inicjalny oraz raty leasingowe związane z użytkowaniem przyczepy kempingowej do celów związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, stanowić będą koszt uzyskania przychodów, bowiem niewątpliwie nadzór nad wywozem zakupionego przez Wnioskodawcę drewna jest czynnością stanowiącą integralną część prowadzonej działalności gospodarczej. Wobec czego, wydatki poniesione na te czynności stanowią koszt uzyskania przychodów, bowiem poniesione są w celu zabezpieczenia źródła przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kosztami uzyskania przychodu są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.

Jak wynika z powyższego, zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów określonego wydatku wymaga łącznego spełnienia dwóch podstawowych przesłanek, które zakładają, że między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu bądź funkcjonowanie źródła przychodu, a także wydatek ten nie został wyłączony z kosztów uzyskania przychodów na mocy art. 23 ustawy.

W świetle art. 23b ust. 1 ww. ustawy, opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, stanowią przychód finansującego i odpowiednio koszt uzyskania przychodu korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2, jeżeli umowa spełnia następujące warunki:

1. została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome,
2. suma ustalonych w umowie opłat pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych.

Przepis art. 23b ust. 2 stanowi, że opłaty ustalone w umowie leasingu stanowią koszt uzyskania przychodu korzystającego, jeżeli finansujący w dniu zawarcia mowy leasingu nie korzystał ze zwolnień w podatku dochodowym, przysługujących na podstawie przepisów wymienionych w tym artykule.

Wnioskodawca uważa, iż niewątpliwie nadzór nad wywozem zakupionego przez Wnioskodawcę drewna jest czynnością stanowiącą integralną część prowadzonej działalności gospodarczej. Wobec czego, wydatki poniesione na te czynności stanowią koszt uzyskania przychodów, bowiem poniesione są w celu zabezpieczenia źródła przychodów.

W związku z powyższym, jeżeli spełnione zostaną wymienione warunki określone w art. 22b ust. 1 cytowanej ustawy, korzystający ma prawo ujęcia w kosztach opłat ustalonych w umowie leasingu, w tym opłat inicjalnych.

Reasumując, Wnioskodawca słusznie uważa, iż wydatki na czynsz inicjalny oraz raty leasingowe związane z użytkowaniem przyczepy kempingowej do celów związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, stanowić będą koszt uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem warunków jakie musi spełniać ww. umowa leasingu operacyjnego (art. 23b ust. 1 cyt. ustawy).

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.