Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP2/443-679/12-4/MN
z 8 października 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 26 czerwca 2012 r. (data wpływu 2 lipca 2012 r.) uzupełnionym pismem z dnia 20 września 2012 r. (data wpływu 25 września 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług:

• jest prawidłowe – w zakresie ustalenia wysokości marży w odniesieniu do usług nabywanych od innych podatników, udokumentowanych za pomocą innych dokumentów księgowych,
• jest nieprawidłowe – w zakresie ustalenia wysokości marży w odniesieniu do nabywanych usług zawieranych na podstawie umów cywilno-prawnych.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 2 lipca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia wysokości marży. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 20 września 2012 r. (data wpływu 25 września 2012 r.) o doprecyzowanie opisu sprawy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni prowadzi biuro turystyczne. W zakresie podatku VAT rozlicza się w systemie marży. W ramach organizowanych imprez turystycznych zakupuje wydatki od podatników podatku od towarów i usług oraz innych podatników, tj. udokumentowanych rachunkami, bilety wstępu do muzeum, bilety parkingowe oraz umowy cywilno-prawne dla przewodników i pilotów wycieczek itp.

W uzupełnieniu do wniosku Zainteresowana wskazała, iż umowy cywilno-prawne zawierane są na czas ściśle określony (tyle dni, ile trwa impreza turystyczna) ze zleceniobiorcami, tj. przewodnikami, pilotami, kierownikami koloni letnich, wychowawcami koloni letnich, zimowisk. Zleceniobiorca z tytułu zawartej umowy podlega lub nie podległa ubezpieczeniu społecznemu. Z tytułu zawartej umowy zleceniobiorca otrzymuje ustalone wynagrodzenie z góry, które podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z zawartą umową, zleceniobiorcy wypłacane jest wynagrodzenie netto. Zaliczka na podatek dochodowy odprowadzana jest na rachunek Urzędu Skarbowego. Ustalone wynagrodzenie płatne jest w terminie 7 dni od wykonania zlecenia w siedzibie zleceniodawcy. W przypadku nie wykonania zlecenia, zleceniodawca w terminie natychmiastowym może odstąpić od umowy. W sprawach nieuregulowanych umową mają zastosowanie przepisy Kodeksu cywilnego. Z tytułu wykonywania czynności na mocy zawartych umów cywilno-prawnych, zleceniodawca, czyli Wnioskodawczyni jako organizator imprezy turystycznej, ponosi odpowiedzialność wobec osób trzecich (turystów). Zleceniobiorca nie ponosi odpowiedzialności wobec osób trzecich.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy do ustalenia wysokości marży dla danej imprezy turystycznej należy brać pod uwagę wszystkie wydatki związane z organizacją imprezy wskazane wyżej, czy tylko te, które udokumentowane są fakturami VAT?

Zdaniem Wnioskodawczyni, przy obliczaniu marży należy brać pod uwagę wszystkie wydatki związane z daną usługą turystyczną, zarówno te udokumentowane fakturą VAT, jak i innymi dowodami księgowymi, takimi jak rachunki, bilety przewozowe, bilety parkingowe, czy inne dowody opłat. Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie zawężają obowiązku ustalania marży do wydatków udokumentowanych wyłącznie fakturami VAT. Przepis art. 119 ust. 3 ustawy o podatku VAT ustanawia warunki, od których uzależnione jest stosowanie opodatkowania marży w usługach turystycznych, punkt 4 określa ogólnie obowiązek prowadzenia przez podatnika ewidencji na podstawie posiadanych dokumentów, z których wynikają kwoty wydatkowane na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty. Stosownie do art. 119 ust. 2 ww. ustawy, przez marżę należy rozumieć różnicę pomiędzy kwotą należną, którą ma zapłacić nabywca usługi, a ceną nabycia przez podatnika podatku od towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty. Ustalając wartość marży, poniesione wydatki Zainteresowana ujmuje w kwocie brutto, tj. z podatkiem VAT, o ile dany towar czy usługa jest opodatkowana podatkiem VAT, na co wskazuje art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 5 lipca 2001 r. o cenach (Dz. U. Nr 97, poz. 1050 ze zm.). Przez cenę należy rozumieć, zgodnie z powołanym przepisem, wartość wyrażoną w jednostkach pieniężnych, którą kupujący jest zobowiązany do zapłaty przedsiębiorcy za towar lub usługę, w cenie uwzględnia się podatek VAT oraz podatek akcyzowy, jeżeli na podstawie odrębnych przepisów sprzedaż towaru (usługi) podlega obciążeniu tymi podatkami. Reasumując, z treści powołanych przepisów nie wynika wprost, że w przypadku opodatkowania usług turystycznych marżą, podatnik musi dokonywać nabyć usług obcych stanowiących część składową świadczonej usługi turystycznej wyłącznie od podatników podatku od towarów i usług, a wyliczenie marży ma być dokonywane na podstawie wydatków udokumentowanych wyłącznie fakturami, co oznacza, że usługodawcami mogą być również podatnicy zwolnieni od tego podatku, a dowodami nabycia mogą być również inne dokumenty. Usługi kwalifikuje się w myśl powołanych przepisów dla bezpośredniej korzyści turysty, takie jak transport, zakwaterowanie, wypożyczenie, ubezpieczenie nie stanowią katalogu zamkniętego. Istotne jest, aby taka nabyta usługa stanowiła składnik świadczonej usługi. Ustawa o podatku od towarów i usług nie określa jakie usługi należy zakwalifikować do grupy „usługi turystyczne”. Mogą więc być nimi wszystkie usługi nabywane dla bezpośredniej korzyści turysty wchodzące w skład sprzedawanego pakietu – stanowiącego składnik świadczonej usługi. W związku z tym, Wnioskodawczyni uważa, że przy rozliczaniu marży postępuje prawidłowo uwzględniając wszystkie wydatki związane z organizacją danej imprezy turystycznej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

• prawidłowe – w zakresie ustalenia wysokości marży w odniesieniu do usług nabywanych od innych podatników, udokumentowanych za pomocą innych dokumentów księgowych,
• nieprawidłowe – w zakresie ustalenia wysokości marży w odniesieniu do nabywanych usług zawieranych na podstawie umów cywilno-prawnych.
  
  

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają m. in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawczyni prowadzi biuro turystyczne. W zakresie podatku VAT rozlicza się w systemie marży. W ramach organizowanych imprez turystycznych zakupuje wydatki od podatników podatku od towarów i usług oraz innych podatników, tj. udokumentowanych rachunkami, bilety wstępu do muzeum, bilety parkingowe oraz umowy cywilno-prawne dla przewodników i pilotów wycieczek itp. Umowy cywilno-prawne zawierane są na czas ściśle określony (tyle dni, ile trwa impreza turystyczna) ze zleceniobiorcami, tj. przewodnikami, pilotami, kierownikami koloni letnich, wychowawcami koloni letnich, zimowisk. Zleceniobiorca z tytułu zawartej umowy podlega lub nie podległa ubezpieczeniu społecznemu. Z tytułu zawartej umowy zleceniobiorca otrzymuje ustalone wynagrodzenie z góry, które podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z zawartą umową, zleceniobiorcy wypłacane jest wynagrodzenie netto. Zaliczka na podatek dochodowy odprowadzana jest na rachunek Urzędu Skarbowego. Ustalone wynagrodzenie płatne jest w terminie 7 dni od wykonania zlecenia w siedzibie zleceniodawcy. W przypadku nie wykonania zlecenia, zleceniodawca w terminie natychmiastowym może odstąpić od umowy. W sprawach nieuregulowanych umową mają zastosowanie przepisy Kodeksu cywilnego. Z tytułu wykonywania czynności na mocy zawartych umów cywilno-prawnych, zleceniodawca, czyli Wnioskodawczyni jako organizator imprezy turystycznej, ponosi odpowiedzialność wobec osób trzecich (turystów). Zleceniobiorca nie ponosi odpowiedzialności wobec osób trzecich.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia usług turystki, jednak przez usługę turystyki należy rozumieć kompleksową usługę świadczoną na rzecz turysty, która obejmuje swym zakresem cząstkowe usługi, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć. Takie rozumienie tego pojęcia potwierdza również treść niżej wymienionego przepisu art. 119 ustawy. Zatem za usługi turystyki należy uznać zorganizowane lub indywidualne wyjazdy wypoczynkowe połączone z rekreacją i rozrywką (tzn. kompleksowym programem imprez). Zgodne jest to także z potocznym rozumieniem słowa turystyka – w słowniku języka polskiego „turystyka” to dłuższe lub krótsze wyjazdy wypoczynkowe, połączone zwykle ze zwiedzaniem, uprawianiem sportu, wycieczkami itp. (Słownik języka polskiego, Wydawnictwo PWN Biblioteka Gazety Wyborczej).

Przepis art. 119 ustawy o podatku od towarów i usług określa szczególną procedurę opodatkowania usług turystyki.

Zgodnie z art. 119 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5.

Przez marżę, o której mowa w ust. 1, rozumie się różnicę między kwotą należności, którą ma zapłacić nabywca usługi, a ceną nabycia przez podatnika towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty; przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie (art. 119 ust. 2 ustawy).

Na mocy art. 119 ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się bez względu na to, kto nabywa usługę turystyki, w przypadku gdy podatnik:

1. (uchylony);
2. działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek;
3. przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty;
4. (uchylony).
   
   

Stosownie do art. 119 ust. 3a ustawy, podatnicy, o których mowa w ust. 3, są obowiązani prowadzić ewidencję, o której mowa w art. 109 ust. 3, z uwzględnieniem kwot wydatkowanych na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, oraz posiadać dokumenty, z których wynikają te kwoty.

Zgodnie z art. 119 ust. 5 ustawy, w przypadku gdy przy świadczeniu usługi turystyki podatnik oprócz usług nabywanych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty część świadczeń w ramach tej usługi wykonuje we własnym zakresie, zwanych dalej „usługami własnymi”, odrębnie ustala się podstawę opodatkowania dla usług własnych i odrębnie w odniesieniu do usług nabytych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty. W celu określenia podstawy opodatkowania dla usług własnych stosuje się odpowiednio przepisy art. 29.

W przypadkach, o których mowa w ust. 5, podatnik obowiązany jest do wykazania w prowadzonej ewidencji, jaka część należności za usługę przypada na usługi nabyte od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, a jaka na usługi własne (art. 119 ust. 6 ustawy).

W myśl art. 109 ust. 3 ustawy, podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 i 82 ust. 3 oraz zwolnionych od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą: kwoty określone w art. 90, dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokość podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżające kwotę podatku należnego oraz kwotę podatku podlegającą wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu oraz inne dane służące do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej, a w przypadkach określonych w art. 120 ust. 15, art. 125, 134, 138 – dane określone tymi przepisami niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej.

Wskazać tutaj należy, iż podstawowym obowiązkiem podatnika podatku od towarów i usług jest prawidłowe opodatkowanie czynności podlegających opodatkowaniu. Tak więc dla prawidłowego ustalenia podstawy opodatkowania usług turystycznych, opodatkowanych według szczególnej procedury, określonej przepisem art. 119 ust. 1, konieczne jest prowadzenie ewidencji, o której mowa w art. 119 ust. 3a ww. ustawy o podatku od towarów i usług.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, iż zarówno usługi własne, jak i usługi nabyte stanowią elementy składowe określonej usługi turystycznej.

Usługa turystyki, o której mowa w art. 119 ustawy, to bowiem, jak już wcześniej wskazano, świadczenie złożone, na które składa się szereg usług (obcych i własnych), mających na celu zorganizowanie pobytu klientowi poza miejscem jego zamieszkania (stałego pobytu). Usługi te są tak ściśle powiązane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość (jedną usługę, jeden produkt). Z punktu widzenia klienta (usługobiorcy) istotny jest zakup usługi turystycznej.

Należy wskazać, że co do zasady na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Jednakże, jak wynika z przytoczonych wcześniej przepisów ustawodawca ustalił szczególny sposób opodatkowania usług turystycznych polegający na opodatkowaniu marży pomniejszonej o kwotę należnego podatku, gdzie przez marżę należy rozumieć różnicę między kwotą należności, którą ma zapłacić nabywca usługi (turysta), a ceną nabycia przez podatnika towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.

Przy czym należy zaznaczyć, że powyższy sposób opodatkowania usług turystycznych odnosi się jedynie do usług, które są nabywane przez usługodawcę od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.

Należy podkreślić, iż z ustawy o podatku od towarów i usług nie wynika wprost, że wyliczenie marży ma być dokonane tylko i wyłącznie na podstawie wydatków udokumentowanych fakturami VAT. W przepisie art. 119 ust. 2 mowa jest o „cenie nabycia przez podatnika (świadczącego usługę turystyczną) towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty”, co nie oznacza w odniesieniu do sformułowania – innych podatników, wyłącznie zarejestrowanych podatników VAT czynnych.

Zgodnie bowiem z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jednakże należy pamiętać, że nie uznaje się za samodzielną działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, czynności wymienionych w art. 15 ust. 3 pkt 1 i 3 ustawy.

Według art. 15 ust. 3 pkt 1 i 3 ustawy, za wykonywaną samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 1, nie uznaje się czynności z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 12 ust. 1-6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307, z późn. zm.) oraz z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 13 pkt 2-9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli z tytułu wykonania tych czynności osoby te są związane ze zlecającym wykonanie tych czynności prawnymi więzami tworzącymi stosunek prawny pomiędzy zlecającym wykonanie czynności i wykonującym zlecane czynności co do warunków wykonywania tych czynności, wynagrodzenia i odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności wobec osób trzecich.

W art. 13 pkt 8 powołanej w powyższym przepisie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wymieniono przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

1. osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,
2. właściciela (posiadacza) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działającego w jego imieniu zarządcy albo administratora – jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie dla potrzeb związanych z tą nieruchomością

   - z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

Z powołanych przepisów prawa podatkowego wynika, że usługi świadczone przez osoby (przewodnika, pilota wycieczek itp.) jako stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, można zaliczyć do usług nabywanych dla bezpośredniej korzyści turysty wyłącznie wtedy, gdy jak to wynika z art. 119 ust. 3 pkt 3 ustawy, są nabywane od innych podatników i będą spełniały warunki pozwalające na zaliczenie ich do samodzielnej działalności gospodarczej.

W przedstawionym we wniosku opisie sprawy Wnioskodawczyni wskazała, iż zatrudnia przewodnika, pilota wycieczek itp. w oparciu o umowę cywilno-prawną. Odpowiedzialność wobec osób trzecich (turystów) wynikająca z tytułu zawartych umów spoczywa na zleceniodawcy, tj. Wnioskodawczyni.

Zatem jeżeli Wnioskodawczyni ponosi odpowiedzialność wobec osób trzecich za wykonanie świadczonych przez ww. osoby usług, usługi te, świadczone w ramach umowy cywilno-prawnej, wykonywane są w warunkach, o których mowa w przywołanym art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług (nie spełniają one kryterium samodzielności przy ich wykonaniu).

Tym samym, usługi te nie mogą być uznane za usługi nabywane od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, o których mowa w art. 119 ust. 2 ustawy, gdyż zleceniobiorcy nie działają w tym przypadku w charakterze podatnika podatku VAT. Nie można więc ich uwzględnić przy ustalaniu podstawy opodatkowania według szczególnej procedury rozliczania podatku od towarów i usług – wyliczania kwoty marży, koszty te winny stanowić element kalkulacyjny ceny usług własnych Wnioskodawczyni, o których mowa w art. 119 ust. 5 ustawy.

W konsekwencji, w tym zakresie stanowisko Wnioskodawczyni uznano za nieprawidłowe.

Z treści wniosku wynika ponadto, że Zainteresowana ponosi również wydatki od innych podatników, udokumentowane za pomocą innych dowodów księgowych, takich jak: rachunki, bilety przewozowe, bilety parkingowe, czy inne dowody opłat.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Stosownie do § 17 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360), za fakturę uznaje się również:

1. bilety jednorazowe uprawniające do przejazdu na odległość nie mniejszą niż 50 km, wydawane przez podatników uprawnionych do świadczenia usług polegających na przewozie osób: kolejami normalnotorowymi, taborem samochodowym, statkami pełnomorskimi, środkami transportu żeglugi śródlądowej i przybrzeżnej, promami, samolotami i śmigłowcami, jeżeli zawierają następujące dane:
   
   1. nazwę i numer identyfikacji podatkowej sprzedawcy,
      
   2. numer i datę wystawienia biletu,
      
   3. informacje pozwalające na identyfikację rodzaju usługi,
      
   4. kwotę należności wraz z podatkiem,
      
   5. kwotę podatku;
2. dokumenty dotyczące usług pośrednictwa finansowego zwolnionych od podatku, jeżeli zawierają co najmniej następujące dane:
   
   1. określenie usługodawcy i usługobiorcy,
      
   2. numer kolejny i datę ich wystawienia,
      
   3. nazwę usługi,
      
   4. kwotę, której dotyczy dokument;
3. dowody zapłaty za przejazdy autostradami płatnymi, jeżeli zawierają następujące dane:
   
   1. nazwę i numer identyfikacji podatkowej sprzedawcy,
      
   2. numer kolejny i datę wystawienia,
      
   3. informacje pozwalające na identyfikację rodzaju usługi, w szczególności nazwę autostrady, za przejazd którą pobierana jest opłata,
      
   4. kwotę należności wraz z podatkiem,
      
   5. kwotę podatku;
4. rachunki, o których mowa w art. 87 i 88 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.), wystawiane przez podatników nieobowiązanych do wystawiania faktur według zasad określonych w § 4, 5, 7-14, 16-20 i 23.
   
   

Według art. 87 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749), jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy prowadzący działalność gospodarczą obowiązani są na żądanie kupującego lub usługobiorcy wystawić rachunek potwierdzający dokonanie sprzedaży lub wykonanie usługi.

Podkreślić jeszcze raz należy, iż z ustawy o podatku od towarów i usług nie wynika wprost, że wyliczenie marży ma być dokonane tylko i wyłącznie na podstawie wydatków udokumentowanych fakturami VAT. W przepisie art. 119 ust. 2 mowa jest o „cenie nabycia przez podatnika (świadczącego usługę turystyczną) towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty”, co nie oznacza w odniesieniu do sformułowania – innych podatników, wyłącznie zarejestrowanych podatników VAT czynnych.

Jeżeli zatem usługi udokumentowane za pomocą innych dowodów księgowych są nabywane przez Wnioskodawczynię od innych podatników i można zaliczyć je do usług nabywanych dla bezpośredniej korzyści turysty, jako stanowiące składnik świadczonej usługi turystycznej, to należy uwzględnić je przy ustalaniu podstawy opodatkowania według szczególnej procedury rozliczania podatku od towarów i usług.

Tym samym, stanowisko Zainteresowanej w powyższym zakresie uznano za prawidłowe.

Reasumując, do ustalenia wysokości marży dla danej imprezy turystycznej należy brać pod uwagę wszystkie wydatki związane z organizacją imprezy, nabyte od innych podatników i udokumentowane także za pomocą innych dowodów księgowych. Natomiast, nabywane usługi zawierane na podstawie umów cywilno-prawnych nie mogą być uznane za usługi nabywane od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, gdyż zleceniobiorcy nie działają w tym przypadku w charakterze podatnika podatku VAT. Tym samym nie można ich uwzględnić przy ustalaniu podstawy opodatkowania według szczególnej procedury rozliczania podatku od towarów i usług, dotyczącej opodatkowania usług turystyki.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.