INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 12 września 2009 r. (data wpływu do tut. Biura 18 września 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wartości diet z tytułu krajowych i zagranicznych podróży służbowych osoby fizycznej prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 września 2009 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wartości diet z tytułu krajowych i zagranicznych podróży służbowych osoby fizycznej prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawiony następujący stan faktyczny:

Od dnia 01 czerwca 2006 roku Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na podstawie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej. Siedzibą firmy jest miejsce jego zamieszkania. Miejsce wykonywania działalności określone we wpisie do ewidencji to terytorium Rzeczpospolitej Polskiej. Przedmiotem działalności są usługi kierowania pojazdem powierzonym na podstawie umowy o świadczenie usług. Charakter działalności powoduje, że często odbywa krajowe i zagraniczne wyjazdy. Do kosztów uzyskania przychodów zalicza wartość diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących do wysokości nieprzekraczającej wysokości diet przysługujących pracownikom - określonych w odrębnych przepisach, wydanych przez właściwego ministra, zgodnie z art. 23 ust.1 pkt 52 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w związku odbywanymi wjazdami krajowymi i zagranicznymi, może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów równowartość diet z tytułu podróży służbowych, do wysokości diet należnych pracownikom sfery budżetowej ...

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość diet związanych z podróżą służbową, może zaliczać do kosztów uzyskania przychodów na zasadach ogólnych, przewidzianych w art. 22 ust 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Warunkiem koniecznym jest, aby wydatek był poniesiony w ramach działalności i w celu uzyskania przychodów, a także zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Powinien być także właściwie udokumentowany. Może zaliczać do kosztów uzyskania przychodów wydatki faktycznie poniesione, np. koszty noclegów, przejazdów, udokumentowane fakturami. Ograniczenie dotyczy zaliczania kosztów związanych z własnym wyżywieniem w czasie podróży. Nie można ich zaliczyć do kosztów uzyskania w kwocie faktycznie poniesionej. Można natomiast, zaliczyć je w koszty uzyskania do wysokości limitów diet przysługujących pracownikom za czas podróży służbowej określonych w dwóch rozporządzeniach Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju i poza granicami kraju. Żaden z powołanych przepisów, ani żaden przepis prawa podatkowego nie definiuje pojęcia "podróży służbowej". Nie można też posługiwać się tym pojęciem określonym w Kodeksie pracy, bo dotyczy on pracowników. Podróż służbowa osoby prowadzącej działalność gospodarczą, to wyjazd związany z tą działalnością poza siedzibę lub miejsce jej wykonywania. Według Wnioskodawcy, jego wyjazdy są ściśle związane z prowadzoną działalnością, dlatego też wyliczone kwoty diet z tytuły wyjazdów będą stanowiły koszty uzyskania przychodów.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawca powołał postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia 15 stycznia 2007 roku Znak: PD/415-19/06, co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, wydane w jego indywidualnej sprawie. Wskazał przy tym, iż od czerwca 2006 r., przepisy prawa podatkowego w zakresie podanym we wniosku nie uległy zmianie.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje.

Zgodnie z 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy.

W świetle powołanego uregulowania, aby dany wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu zaistnieć muszą łącznie trzy warunki:

• celem poniesienia wydatku (bezpośrednim lub pośrednim) powinno być osiągnięcie przychodu, lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
• wydatek ten nie może być wymieniony w zawartym w art. 23 ust. 1 ww. ustawy katalogu wydatków i odpisów, które nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów,
• wydatek musi być prawidłowo udokumentowany.
  
  

W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. Przeto, co do zasady wydatki faktycznie poniesione, w związku ze wskazanymi we wniosku wyjazdami Wnioskodawcy, (np. koszty noclegów, przejazdów, udokumentowane fakturami), mogą stanowić koszty uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej o ile spełniają ww. warunki.

Art. 23 ust. 1 pkt 52 cyt. ustawy stanowi, że nie uznaje się za koszt uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Przepis ten oznacza, że osoby prowadzące działalność gospodarczą mają prawo zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów wartość diet związanych z własnymi podróżami służbowymi do wysokości nieprzekraczającej wysokości diet określonych dla wskazanej grupy pracowników. Zasadnicze znaczenie ma w tym przypadku ustalenie, czy i w jakich przypadkach osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą odbywa podróż służbową.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jak i przepisy odrębne, o których mowa w powołanym wyżej art. 23 ust. 1 pkt 52 tej ustawy, tj. rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 ze zm.) i rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 ze zm.), nie definiują pojęcia podróży służbowej.

Definicję podróży służbowej można pośrednio wywieść z treści art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.), zgodnie z którym pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

Odnosząc tę definicję do osób prowadzących działalność gospodarczą przyjąć należy, że podróżą służbową jest wykonywanie zadań poza stałym obszarem wykonywania pracy. Nie jest nią natomiast wykonywanie zadań w różnych miejscowościach i terminach, wynikających z organizacji pracy samego przedsiębiorcy. Realizacja usług, których specyfika i prawidłowe wykonanie w ramach prowadzonej przez przedsiębiorcę działalności gospodarczej nierozerwalnie wiąże się z wyjazdami i przebywaniem poza siedzibą firmy, nie może być utożsamiana z odbywaniem podróży służbowej w rozumieniu art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Teza ta znajduje potwierdzenie w uchwale podjętej przez Sąd Najwyższy w składzie 7 sędziów w dniu 19 listopada 2008r. sygn. akt II PZP 11/08. Sąd w uzasadnieniu uchwały stwierdził m.in., iż „wykonywaniem zadania służbowego w rozumieniu art. 775 § 1 K.p. nie jest wykonywanie pracy określonego rodzaju, wynikającej z charakteru zatrudnienia. Ta bowiem nigdy nie jest incydentalna”. Zdaniem składu orzekającego „z przepisu tego wynika bowiem wprost, że podróż służbowa ma charakter incydentalny (…). Nie jest zatem podróżą służbową wykonywanie pracy (zadań) w różnych miejscowościach, gdy przedmiotem zobowiązania pracownika jest stałe wykonywanie pracy (zadań) w tych miejscowościach”.

W świetle powyższego należy uznać, iż nie jest podróżą służbową w rozumieniu art. 775 § 1 K.p., osobiste wykonywanie usług przez przedsiębiorcę w zakresie działalności przedsiębiorstwa i na podstawie zawartej z kontrahentem umowy poza miejscowością w której znajduje się siedziba firmy, jeżeli stanowi to istotę prowadzonej działalności, a zatem nie ma charakteru incydentalnego.

Z treści wniosku wynika, że przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy jest świadczenie usług w zakresie kierowania pojazdami powierzonymi na podstawie umowy o świadczenie usług. Charakter działalności powoduje częste wyjazdy krajowe i zagraniczne. Realizacja osobista tego rodzaju usług wiąże się z długotrwałym pobytem poza miejscowością, w której znajduje się siedziba firmy. Wykonanie tego rodzaju usług stanowiących istotę działalności gospodarczej, nie jest podróżą służbową. Dlatego też wyjazdy krajowe i zagraniczne jakie Wnioskodawca odbywa w celu świadczenia usług w charakterze kierowcy, są nieodzowne do realizacji istoty działalności i jako takie nie mogą być uznane za podróż służbową.

W konsekwencji należy stwierdzić, iż w przedstawionym stanie faktycznym brak jest podstaw do zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności wartości diet naliczonych w związku z wyjazdami w celu wykonania usług transportowych przez przedsiębiorcę. W tym też zakresie przedstawione we wniosku stanowisko jest nieprawidłowe.

Zauważyć należy, iż przedsiębiorca ponosząc wydatki związane z wyjazdem służbowym może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów faktycznie poniesione wydatki, jeżeli ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na osiągnięcie przychodu, jeżeli są odpowiednio udokumentowane i nie są wyszczególnione w katalogu wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodu. Aby jednak przedsiębiorcy przysługiwały diety konieczne jest aby odbywana przez niego podróż miała cechy „podróży służbowej”.

Należy zaznaczyć, że w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby prowadzące działalność gospodarczą, w tym świadczące usługi, realizowane poza siedzibą firmy, mają prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, z uwzględnieniem określonego limitu, wartość diet związanych z własnymi podróżami służbowymi, np. w związku z koniecznością zawarcia umowy dotyczącej usług transportowych, dokonania zakupu środka trwałego wykorzystanego następnie w prowadzonej działalności gospodarczej, a więc podróży nie związanych z istotą prowadzonej działalności, jednakże niezbędnych dla funkcjonowania tej działalności.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Odnosząc się do powołanego w przedmiotowym wniosku postanowienia Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia 15 stycznia 2007r. PD/415-19/06, którego kserokopię dołączono do wniosku, zauważyć należy, że prawidłowość zawartego w nim stanowiska nie była przedmiotem niniejszej interpretacji wydanej na podstawie art. 14b Ordynacji podatkowej (w brzmieniu obowiązującym od 1 lipca 2007r.), a jego weryfikacja i ewentualna zmiana może zostać dokonana wyłącznie przez właściwe organy podatkowe w innym trybie postępowania.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach, ul. Prosta 10, 25-366 Kielce, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.