INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 19.08.2009 r. (data wpływu 24.08.2009 r.) – uzupełnionym w dniu 04.11.2009 r. na wezwanie wysłane w dniu 15.10.2009 r. - o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących wynajem osobowych samochodów zastępczych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24.08.2009 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących wynajem osobowych samochodów zastępczych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Sp. z o.o. (Wnioskodawca) istnieje na polskim rynku od grudnia 2000 r. Podstawową działalnością firmy są usługi leasingu operacyjnego, pełnoobsługowe zarządzanie flotą samochodową, wynajem krótkoterminowy oraz poleasingowa sprzedaż samochodów. Wnioskodawca świadczy również usługi pomocy drogowej w przypadku, gdy leasingowany samochód ulegnie awarii. W ramach tej usługi Wnioskodawca dostarcza Klientowi samochód (osobowy) zastępczy na czas naprawy samochodu leasingowanego. Wnioskodawca nie posiada wystarczającej floty samochodowej, która mogłaby być wykorzystywana jako samochody zastępcze. Często też samochody te muszą być dostarczane w różne rejony Polski, czego Wnioskodawca nie jest w stanie sam wykonać. Dlatego Wnioskodawca podpisał z firmą zewnętrzną umowę na usługi holowania i usługi wynajmu samochodów zastępczych. Firma obsługująca awarie samochodów wystawia na Wnioskodawcę faktury za wynajem samochodów osobowych, koszty holowania, a Wnioskodawca rozlicza te koszty w sposób uzgodniony z Klientem. Wnioskodawca koszt wynajmu i holowania samochodów osobowych może refakturować na Klienta, może wliczyć w cenę zarządzania flotą samochodową. Klient może również ubezpieczyć leasingowane samochody na wypadek ich awarii. W takiej sytuacji koszty wynajmu samochodów zastępczych i holowania pokrywa ubezpieczyciel.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym stanie faktycznym Wnioskodawcy przysługuje prawo do pełnego odliczenia podatku VAT zawartego w fakturach za wynajem samochodów zastępczych (osobowych)...

Zdaniem wnioskodawcy jako, że podstawowym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest leasing operacyjny, wynajem krótkoterminowy, usługi zarządzania flotą samochodową oraz sprzedaż samochodów, Wnioskodawcy przysługuje prawo do pełnego odliczenia podatku od towarów i usług zawartego w fakturach za wynajem samochodów osobowych. Potwierdza to art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zgodnie z którym w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Co więcej, ograniczenie prawa do odliczenia podatku VAT od zakupu usług wynajmu samochodów osobowych w sytuacji opisanej we wniosku stanowiłoby naruszenie zasady neutralności podatku VAT, zgodnie z którą VAT nie powinien obciążać podatników uczestniczących w obrocie towarami i usługami, którzy nie są ich ostatecznymi odbiorcami. Podatek ten powinien obciążać ostatecznego konsumenta na ostatnim etapie obrotu gospodarczego. W opisanym stanie faktycznym ostatecznym konsumentem jest Klient Wnioskodawcy i to właśnie jego powinien obciążać podatek VAT. Prawa Wnioskodawcy do odliczenia pełnego podatku VAT od usług wynajmu samochodów osobowych nie może również ograniczać art. 86 ust. 7 ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z tym artykułem w przypadku usługobiorców użytkujących samochody osobowe oraz inne pojazdy samochodowe, o których mowa w art. 86 ust. 3 cytowanej ustawy, na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub Innej umowy o podobnym charakterze, kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, udokumentowanych fakturą. Suma kwot w całym okresie użytkowania samochodów i pojazdów, o których mowa powyżej, dotycząca jednego samochodu lub pojazdu, nie może jednak przekroczyć kwoty 6000 zł. Analizując ten przepis należy stwierdzić, że dotyczy on wyłącznie usługobiorców użytkujących samochody osobowe, którymi są Klienci Wnioskodawcy a nie sam Wnioskodawca. Bowiem rola Wnioskodawcy ogranicza się jedynie do dostarczenia Klientowi samochodu zastępczego w celu jego użytkowania na czas usunięcia awarii oraz do rozliczenia kosztów usunięcia awarii (wynajmu samochodu, holowania). To samo wynika z definicji słownikowej zawartej w internetowym Słowniku Języka Polskiego PWN, gdzie pod pojęciem użytkować należy rozumieć m.in. „korzystać z czegoś, np. budynku lokalu; korzystać z czegoś w sposób racjonalny przynoszący jak największy pożytek; używać cudzej własności czerpiąc z niej korzyści ale mając jednocześnie obowiązek zachowania jej substancji i dotychczasowego przeznaczenia”.

Stanowisko Wnioskodawcy potwierdza również interpretacja indywidualna nr ITPP1/443-555/08/MN z dnia 29.08.2008 roku wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy, w której Dyrektor Izby Skarbowej stwierdził: „w opisanym przypadku nie znajdą zastosowania uregulowania art. 86 ust. 7 cyt. ustawy, gdyż w świetle przytoczonej definicji słowa „użytkować” wnioskodawca nie jest użytkownikiem przedmiotowych samochodów osobowych co wskazuje, iż Spółka ma prawo do odliczenia podatku na zasadach ogólnych. Pełne prawo do odliczenia podatku VAT od nabywanych usług wynajmu samochodów osobowych nie jest również uwarunkowane minimalnym okresem wynajmu (nie krótszym niż 6 miesięcy). Należy zauważyć, że warunek przeznaczenia samochodu na wynajem nie krótszy niż 6 miesięcy dotyczy prawa do odliczenia podatku VAT przy zakupie samochodów osobowych lub innych pojazdów o dopuszczalnej masie całkowitej nie przekraczającej 3,5 tony i wynika on z art. 86 ust. 4 pkt 7 lit. b w związku z art. 86 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług. Nie dotyczy on więc usługi wynajmu samochodów osobowych. Biorąc powyższe pod uwagę Wnioskodawcy na zasadach ogólnych przysługuje prawo do pełnego odliczenia podatku VAT zawartego w fakturach za wynajem samochodów osobowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54 poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7, zgodnie z ust. 2 pkt 1 lit. a tego artykułu, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Przepisy art. 86 ust. 3 ustawy wskazują, iż w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca – nie więcej jednak niż 6.000 zł.

Na podstawie art. 86 ust. 4 pkt 7 ustawy ograniczenia zawartego w art. 86 ust. 3 cyt. ustawy nie stosuje się w przypadku, gdy przedmiotem działalności podatnika jest odsprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie tych samochodów (pojazdów), tj. samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze. Ponadto w art. 86 ust. 4 pkt 7 lit. b ustawy zawarto warunek, iż samochody (pojazdy) winny być przeznaczone wyłącznie do wykorzystania na cele najmu, dzierżawy, leasingu lub inne o podobnym charakterze przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy.

Przepis art. 86 ust. 7 ustawy wskazuje, iż w przypadku usługobiorców użytkujących samochody osobowe oraz inne pojazdy samochodowe, o których mowa w art. 86 ust. 3 cyt. ustawy na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, udokumentowanych fakturą. Suma kwot w całym okresie użytkowania samochodów i pojazdów, o których mowa powyżej, dotycząca jednego samochodu lub pojazdu, nie może jednak przekroczyć kwoty 6.000 zł.

Odwołując się do wykładni językowej, zgodnie z definicją zawartą w internetowym Słowniku Języka Polskiego pod pojęciem „użytkować” należy rozumieć m. in.: 1. „korzystać z czegoś, np. budynku, lokalu”, 2. „korzystać z czegoś w sposób racjonalny, przynoszący jak największy pożytek”, 3. „używać cudzej własności, czerpiąc z niej korzyści, ale mając jednocześnie obowiązek zachowania jej substancji i dotychczasowego przeznaczenia”.

Z przedstawionych we wniosku okoliczności wynika, że działalność Wnioskodawcy to usługi leasingu operacyjnego, pełnoobsługowe zarządzanie flotą samochodową, wynajem krótkoterminowy oraz poleasingowa sprzedaż samochodów. Wnioskodawca świadczy również usługi pomocy drogowej w przypadku, gdy leasingowany samochód ulegnie awarii. W ramach tej usługi Wnioskodawca dostarcza Klientowi samochód (osobowy) zastępczy na czas naprawy samochodu leasingowanego. Wnioskodawca podpisał z firmą zewnętrzną umowę na usługi holowania i usługi wynajmu samochodów zastępczych. Firma obsługująca awarie samochodów wystawia na Wnioskodawcę faktury za wynajem samochodów osobowych, koszty holowania, a Wnioskodawca rozlicza te koszty w sposób uzgodniony z Klientem. Wnioskodawca koszt wynajmu i holowania samochodów osobowych może refakturować na Klienta, może wliczyć w cenę zarządzania flotą samochodową. Klient może również ubezpieczyć leasingowane samochody na wypadek ich awarii. W takiej sytuacji koszty wynajmu samochodów zastępczych i holowania pokrywa ubezpieczyciel.

Biorąc zatem pod uwagę przytoczone wyżej przepisy prawa należy stwierdzić, iż w opisanym przypadku nie znajdą zastosowania uregulowania zawarte w art. 86 ust. 3 i art. 86 ust. 7 ustawy, gdyż w świetle przytoczonej definicji słowa „użytkowanie” Wnioskodawca nie jest użytkownikiem przedmiotowych samochodów osobowych. W przedmiotowej sprawie będą miały więc zastosowanie przepisy art. 86 ust. 4 pkt 7 lit. b ustawy, na mocy których Wnioskodawcy przysługuje pełne prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego z tytułu najmu samochodów, wynikającego z faktur VAT wystawionych przez wynajmującego. Warunkiem odliczenia podatku naliczonego w pełnej kwocie jest, jak wyraźnie wynika z powyższych uregulowań, aby taki pojazd był przeznaczony wyłącznie do odpłatnego używania na podstawie umów wymienionych w tym przepisie w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.