INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 23 października 2009 r. (data wpływu 26 października 2009 r.) uzupełnionym pismem z dnia 18 listopada 2009 r. (data wpływu 20 listopada 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia kosztów likwidacji środków trwałych do nakładów inwestycyjnych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 października 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia kosztów likwidacji środków trwałych do nakładów inwestycyjnych.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 18 listopada 2009 r. (data wpływu 20 listopada 2009 r.).

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w marcu 2008 r. dokonał fizycznej likwidacji utwardzenia o pow. 400 m², na którym składowane były materiały budowlane będące przedmiotem sprzedaży zgłoszonej jako podstawowa działalność gospodarcza. W miejscu gdzie znajdowała się zlikwidowana utwardzona powierzchnia Wnioskodawca rozpoczął budowę budynku handlowego o pow. 663 m², w którym urządzono: ekspozycję towarów oferowanych do sprzedaży, boksy dla sprzedawców i doradców klientów, pomieszczenia socjalne dla pracowników. Wnioskodawca w 2008 r. zaliczył nieumorzoną wartość utwardzenia w kwocie 62.923,90 zł na zwiększenie nakładów inwestycyjnych, jednakże po analizie interpretacji w różnych publikacjach, zamierza zarachować ww. wartość w koszty uzyskania przychodu i skorygować zaznanie podatkowe PIT-36L, ponieważ podniesienie standardu usług spowodowało wzrost jakości obsługi klientów, a tym samym zwiększenie relatywne sprzedaży materiałów budowlanych.

W grudniu 2008 r. rozpoczęto prace rozbiórkowe magazynów handlowych przyjętych do użytkowania w 2006 r., które były w złym stanie technicznym a remont ich był nieopłacalny. W ich miejscu rozpoczęto budowę utwardzenia w postaci kostki betonowej, tym samym zwiększono powierzchnię magazynową o 485 m². Wnioskodawca zarachował na zwiększenie nakładów inwestycyjnych koszty rozbiórki budynków oraz nieumorzoną ich wartość. Jednakże zamierza skorygować księgowania i nieumorzoną wartość budynków zarachować w koszty uzyskania przychodów oraz skorygować zaznanie podatkowe za 2008 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytania (oznaczonego we wniosku Nr 1).

Czy Wnioskodawca postąpił słusznie zarachowując koszty likwidacji środków trwałych do nakładów inwestycyjnych...

Wnioskodawca uważa, że koszty likwidacji środków trwałych powinny zwiększyć nakłady inwestycyjne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl ogólnej zasady, wyrażonej w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Należy podkreślić, że o tym co jest celowe i potrzebne w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z działalnością gospodarczą, w tym okoliczności, iż ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• musi pozostawać w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą;

• nie może być wymieniony w katalogu wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów (art. 23 ust. 1 ustawy);

• musi być udokumentowany prawidłowo oraz w sposób nie budzący wątpliwości.

Zgodnie z art. 23 ust. 1, pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

• wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca zlikwidował utwardzony plac o pow. 400 m², na którym składowane były materiały budowlane będące przedmiotem sprzedaży, a w jego miejscu rozpoczęto budowę budynku handlowego o pow. 663 m², w którym urządzono ekspozycję towarów oferowanych do sprzedaży, boksy dla sprzedawców i doradców klientów, pomieszczenia socjalne dla pracowników.

Ponadto Wnioskodawca w grudniu 2008 r. rozpoczął prace rozbiórkowe magazynów handlowych przyjętych do użytkowania w 2006 r., które były w złym stanie technicznym a remont był nieopłacalny. W ich miejscu rozpoczęto budowę utwardzenia w postaci kostki betonowej, tym samym zwiększono powierzchnię magazynową o 485 m².

Zatem należy stwierdzić, że skoro Wnioskodawca zlikwidował utwardzony plac oraz magazyny handlowe, które były w złym stanie technicznym, to doszło do likwidacji środków trwałych. We wniosku wskazano, że likwidacja utwardzonego placu nastąpiła w związku z budową na tym terenie budynku handlowego o pow. 663 m², w którym urządzono ekspozycję towarów oferowanych do sprzedaży, boksy dla sprzedawców i doradców klientów, pomieszczenia socjalne dla pracowników, a to natomiast przyczyniło się do podniesienia standardu usług co spowodowało zwiększenie sprzedaży materiałów budowlanych. Należy wobec tego przyjąć, że likwidacja środka trwałego była uzasadniona.

Podobna sytuacja wystąpiła w przypadku likwidacji przez Wnioskodawcę magazynów handlowych, które były w złym stanie technicznym a remont był nieopłacalny, w ich miejscu rozpoczęto budowę utwardzenia w postaci kostki betonowej, tym samym zwiększono powierzchnię magazynową o 485 m². Zatem także należy przyjąć, że likwidacja tego środka trwałego była uzasadniona.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, przy tym, iż likwidacja środków trwałych miała ścisły związek z wytworzeniem w miejsce zlikwidowanych – nowych obiektów stanowiących środki trwałe.

Zgodnie z art. 22g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Pojęcie „inne koszty” jest nieograniczonym katalogiem, do którego zaliczyć można wszelkie koszty związane bezpośrednio lub pośrednio z wytworzeniem nowego środka trwałego, które nie mogą być zaliczone do żadnej konkretnej kategorii kosztów wymienionych w art. 16g ust. 4 ww. ustawy.

Z przytoczonych regulacji wynika, iż na wartość początkową środka trwałego składają się wszystkie koszty poniesione w związku z budową środków trwałych, a zatem mogą to być koszty likwidacji – rozbiórki środków trwałych, w związku z prowadzoną inwestycją.

W związku z powyższym stwierdzić należy, iż poniesione przez Wnioskodawcę wydatki, związane z likwidacją środków trwałych, ściśle związanych z wytworzeniem w miejsce zlikwidowanych – nowych obiektów stanowiących środki trwałe, stosownie do postanowień art. 22g ust. 4 cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zwiększą wartość początkową nowych obiektów i będą podlegały zaliczeniu w koszty podatkowe poprzez odpisy amortyzacyjne od nowo wytworzonych środków trwałych.

Należy przy tym zastrzec, iż przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.