Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/443-583/12/AL
z 10 września 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 749) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 21 maja 2012r. (data wpływu 1 czerwca 2012r.), uzupełnionym pismem z dnia 30 sierpnia 2012r. (data wpływu 5 września 2012r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wskazania czy wypłacenie, w wyniku podpisania ugody pomiędzy Wnioskodawcą a kontrahentem jednorazowej kwoty w wysokości xxx Wnioskodawca powinien zaliczyć do czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 czerwca 2012r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie czy wypłacenie, w wyniku podpisania ugody pomiędzy Wnioskodawcą a kontrahentem jednorazowej kwoty w wysokości 20.500 euro Wnioskodawca powinien zaliczyć do czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 30 sierpnia 2012r. (data wpływu 5 września 2012r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu nr IBPP1/443-583/12/AL z dnia 27 sierpnia 2012r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym od 2000r.

Wnioskodawca zajmuje się produkcją i sprzedażą farb i lakierów przemysłowych. Wnioskodawca kupuje również towary handlowe od swoich dostawców, a następnie odsprzedaje swoim odbiorcom.

W roku 2012 Wnioskodawca kupił od swojego dostawcy specyficzne farby i lakiery przemysłowe, które następnie odsprzedał jednemu ze swoich stałych odbiorców. W 2012 kontrahent Wnioskodawcy wymalował zakupioną farbą swoje elementy. Po pewnym czasie okazało się, że powstały na nich spęcherzenia. Klient Wnioskodawcy wystąpił z wnioskiem reklamacyjnym oraz z żądaniem wypłaty odszkodowania w wysokości yyy, z tytułu jak twierdził sprzedanej przez Wnioskodawcę farby złej jakości.

Wnioskodawca zwrócił się z wnioskiem do swojego dostawcy o zbadanie farby. Po przeprowadzeniu analizy dostawca Wnioskodawcy nie stwierdził wad w dostarczonej farbie.

Z uwagi na niewykrycie przyczyny spęcherzeń i niemożności ich powiązania z konkretnym produktem, farbą czy którąś z ich partii, Wnioskodawca uznał żądanie kontrahenta za bezzasadne i odrzucił wniosek swojego odbiorcy, co zaskutkowało tym, że kontrahent Wnioskodawcy począwszy od miesiąca maja 2012 roku odstąpił od zakupów od niego farb. Warto nadmienić, że kontrahent ten kupował farby Wnioskodawcy nieprzerwalnie od roku 2007, pomiędzy Wnioskodawcą a kontrahentem Wnioskodawcy nie była podpisana żadna umowy, na mocy której Wnioskodawca zobowiązany by był do wypłaty określonych w umowie kar czy odszkodowań finansowych.

Aby przywrócić dobre relacje z klientem i zachęcić go do wznowienia zakupów od Wnioskodawcy oraz aby zachować swoją renomę na rynku między Wnioskodawcą a kontrahentem Wnioskodawcy doszło do podpisania ugody, na mocy której Wnioskodawca zgodził się na wypłatę jednorazowej kwoty xxx.

Klient Wnioskodawcy wstępnie przystał na takie rozwiązanie oraz zapowiedział, że po wpłaceniu umownej kwoty Wnioskodawca będzie mógł powrócić do niego do rozmów handlowych.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 30 sierpnia 2012r. Wnioskodawca wskazał, iż ustalona do wypłaty kwota xxx jest formą odszkodowania za szkodę wyrządzoną przez Wnioskodawcę na rzecz kontrahenta. Ustalona do wypłaty kwota xxx nie jest rabatem do ceny. W treści porozumienia ugodowego Wnioskodawca zawarł sformułowania oraz ustalenia: „Z uwagi na wieloletnią współpracę Wnioskodawca wypłaci firmie X rekompensatę w wysokości xxx tytułem jednorazowego odszkodowania. Rekompensata zostanie zapłacona na konto firmy X w równoważnej kwocie w PLN przeliczonej na podstawie średniego kursu NBP z dnia porozumienia, w terminie 30 dni od daty jego podpisania. Zapłata tej rekompensaty nie stanowi podstaw do jakichkolwiek wiążących interpretacji podobnych przypadków w ewentualnych przyszłych relacjach między obiema firmami. Niniejsze porozumienie zamyka wszelkie reklamacje dotyczące spęcherzen i wad jakościowych na wymalowaniach dokonanych przed lutym 2012. Tym samym, po podpisaniu niniejszego porozumienia firma X nie będzie dochodzić żadnych innych roszczeń w stosunku do Wnioskodawcy za powstałe spęcherzenia oraz z tytułu używania farb w procesie malowania.”

Wnioskodawca ani kontrahent nie występowali do sądu celem ustalenia winnego zaistniałej sytuacji tj. powstania spęcherzen farby.

Wnioskodawca wycofuje określenie zawarte we wniosku pierwotnym „zachowanie swojej renomy na rynku”

Wnioskodawca nie osiągnie dodatkowych korzyści z faktu podpisania ugody. Podpisanie ugody ma jedynie charakter przywrócenia dobrych relacji z klientem oraz zachęcenia go do wznowienia współpracy handlowej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wypłacenie, w wyniku podpisania ugody między Wnioskodawcą, a kontrahentem Wnioskodawcy, jednorazowej kwoty w wysokości 20 500 euro Wnioskodawca powinien zaliczyć do czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy (stanowisko uzupełnione pismem z dnia 30 sierpnia 2012r.) wypłacenie jednorazowej kwoty xxx w myśl ustawy o VAT nie jest odpłatnością za usługę tym samym nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie bowiem z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, towarem są rzeczy ruchome jak również wszelkie postaci energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty. Biorąc pod uwagę fakt, że powyższa definicja nie obejmuje środków pieniężnych, nie mogą być one kwalifikowane jako towar w konsekwencji wypłacenie jednorazowej kwoty będącej wynikiem podpisanego postępowania ugodowego nie można uznać za dostawę towarów, albowiem nie prowadzi do nieuzasadnionego wzbogacenia uprawnionego, a tym samym zapłata kwoty umownej przez Wnioskodawcę nie powinna podlegać pod VAT - nie stanowi ekwiwalentu za świadczenie usług, jednocześnie nie stanowi zapłaty za usługę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (tj. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Stosownie do postanowień art. 2 ust. 6 ustawy o VAT przez towar rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub do podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Także art. 24 ust. 1 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 s. 1 ze zm.) wskazuje, że „świadczenie usług” oznacza każdą transakcję, która nie stanowi dostawy towarów.

Z cytowanych wyżej przepisów ustawy wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu. Przy czym należy zwrócić uwagę w szczególności na przepis art. 8 ust. 1 pkt 2, który przez świadczenie usług nakazuje rozumieć także zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji.

Zauważyć należy, iż stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, co do zasady podlega opodatkowaniu wówczas gdy ma charakter odpłatny.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie usług, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Kwestią „odpłatności” TSUE zajmował się w swoim orzecznictwie wielokrotnie (np. w sprawach: C-16/93, C-213/99, C-404/99) podkreślając, iż o dostawie towarów i usług za wynagrodzeniem można mówić jedynie w sytuacji, gdy istnieje ścisły związek pomiędzy wykonywanymi czynnościami i wysokością otrzymanego wynagrodzenia oparty na relacjach cywilnoprawnych pomiędzy podmiotami. Związek, o którym mowa musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można było powiedzieć, że odpłatność następuje za to świadczenie.

Przepisy podatkowe nie zawierają definicji odszkodowania. Zatem w tym zakresie należy posiłkować się przepisami prawa cywilnego. Na gruncie prawa cywilnego odszkodowanie za doznaną szkodę majątkową lub niemajątkową uzależnione jest od zaistnienia zdarzenia, z którym przepisy łączą obowiązek naprawienia szkody. Ponadto między zdarzeniem a zaistniałą w jego wyniku szkodą musi istnieć związek przyczynowy.

Kwestie powstania i naprawy szkody regulują przepisy art. 361-363 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła (art. 361 § 1 Kodeksu cywilnego). W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (art. 361 § 2 Kodeksu cywilnego).

Stosownie do art. 363 § 1 Kodeksu cywilnego, naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

Odszkodowanie jest zatem wynagrodzeniem za poniesioną stratę. Poszkodowanemu przysługuje z tego tytułu roszczenie, rozumiane jako uprawnienie do żądania od sprawcy szkody określonego świadczenia.

Odszkodowanie to instytucja mająca za zadanie zabezpieczenie interesów strony danego świadczenia w razie nienależytego wykonania umowy.

Wypłata odszkodowania nie może być uznana za świadczenie usług w zamian za wynagrodzenie, w rozumieniu powołanego art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, ponieważ nie występuje w tym przypadku określone świadczenie, a tym samym konkretny beneficjent tego świadczenia. Odszkodowanie nie stanowi odpłatności za skonkretyzowane świadczenie. W przypadku odszkodowania brak jest związku pomiędzy świadczeniem a wynagrodzeniem. W takich przypadkach mamy jedynie do czynienia z wynagrodzeniem, które zwykle stanowi formę zadośćuczynienia, zatem nie dochodzi do zwiększenia aktywów po stronie beneficjenta.

W przypadku wypłaty odszkodowania nie występuje również opodatkowana dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT bowiem przedmiotem tej czynności jest pieniądz, a pieniądz nie jest towarem w rozumieniu przepisów art. 2 pkt 6 ustawy o VAT.

Wobec powyższego odszkodowanie za wyrządzoną szkodę nie mieści się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 8 ust. 1 lub 7 ust. 1 ustawy o VAT, zatem nie jest czynnością podlegającą opodatkowaniu. Nie występuje w tych przypadkach dostawa towarów (przedmiotem tej czynności jest pieniądz, a pieniądz nie jest towarem w rozumieniu przepisów ustawy o VAT), nie następuje także świadczenie usługi (brak wzajemności świadczeń oraz beneficjenta usługi).

Odnosząc treść przytoczonych powyżej przepisów do opisu sprawy należy stwierdzić, że wypłata kwoty odszkodowania w wysokości xxx wypłacona przez Wnioskodawcę kontrahentowi, nie będzie stanowiła towaru, bowiem jak wskazano powyżej pieniądz nie stanowi towaru w myśl ustawy o VAT, zatem nie wystąpi tu dostawa towaru podlegająca opodatkowaniu podatkiem VAT w myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT.

Zatem należy rozważyć, czy wypłata kwoty xxx będzie stanowiła wynagrodzenie za świadczenie określonej usługi, które to winno być opodatkowane podatkiem VAT.

Jeszcze raz należy podkreślić, iż aby dana czynność – usługa mogła podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem.

Z treści przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego nie wynika by kwoty xxx stanowiła zapłatę za usługę. Jak wynika bowiem z treści porozumienia ugodowego zawartego pomiędzy Wnioskodawcą a kontrahentem, Wnioskodawca zobowiązał się wyłącznie do wypłaty kontrahentowi rekompensaty w wysokości xxx tytułem jednorazowego odszkodowania, a porozumienie to zamyka wszelkie reklamacje dotyczące spęcherzeń i wad jakościowych na wymalowanych powierzchniach dokonanych przed lutym 2012r. Jednocześnie firma X nie będzie dochodzić żadnych innych roszczeń w stosunku do Wnioskodawcy za powstałe spęcherzenia oraz z tytułu farb w procesie malowania.

Wnioskodawca podał także, że przyczyny spęcherzeń nie wykryto i nie ma możliwości ich powiązania z konkretnym produktem, farbą czy którąś z ich partii.

Zdaniem tut. organu podpisanie ugody celem przywrócenia dobrych relacji z kontrahentem oraz zachęcenia go do wznowienia współpracy handlowej nie jest równoznaczne z faktem, iż ta współpraca handlowa będzie w konsekwencji zawarcia tej ugody faktycznie kontynuowania

Z wniosku nie wynika bowiem, iż poprzez zawarcie ugody i wypłatę odszkodowania w kwocie xxx kontrahent zobowiązuje się do wznowienia współpracy handlowej. Podpisanie ugody miało jedynie na celu przywrócenie dobrych relacji z klientem i zachęcenia go do wznowienia współpracy handlowej. Ponadto Wnioskodawca wskazał, iż z faktu podpisania ugody nie osiągnie dodatkowych korzyści.

Zatem odszkodowanie to nie stanowi odpłatności za skonkretyzowane świadczenie. W przypadku ww. odszkodowania brak jest związku pomiędzy świadczeniem a wynagrodzeniem.

Wobec powyższego odszkodowanie za wyrządzoną szkodę nie mieści się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 8 ust. 1 ustawy, zatem nie jest czynnością podlegającą opodatkowaniu, bowiem nie następuje świadczenie usługi (brak wzajemności świadczeń oraz beneficjenta usługi).

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, iż w myśl ustawy o VAT, wypłacenie jednorazowej kwoty 20.500 euro nie jest odpłatnością za usługę, tym samym nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jak również wypłata w formie pieniądza nie stanowi towaru, a zatem w konsekwencji wypłacenie jednorazowej kwoty będącej wynikiem postępowania ugodowego nie można uznać za dostawę towarów – należało uznać za prawidłowe.

W zakresie wskazania czy wypłacenie w wyniku podpisania porozumienia ugodowego określonej kwoty ma charakter sankcji przewidzianej w Kodeksie Cywilnym (art. 483 § 1) wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Zauważyć należy, iż niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie skutków podatkowych wypłaconego przez Wnioskodawcę odszkodowania w kwocie xxx , w sytuacji przedstawionej we wniosku. Interpretacja ta nie dotyczy natomiast skutków podatkowych w zakresie otrzymanej kwoty przez kontrahenta Wnioskodawcy i nie wywołuje żadnych skutków prawnych dla kontrahenta Wnioskodawcy otrzymującego kwotę xxx.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany stanu prawnego lub zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego (np. gdyby z zawartej pomiędzy Wnioskodawcą a kontrahentem ugody wynikało istnienie jakichkolwiek zobowiązań ze strony kontrahenta na rzecz Wnioskodawcy).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.