INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 9 października 2009 r. (data wpływu 15 października 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów składek opłacanych w związku z pracowniczym programem emerytalnym – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 października 2009 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów składek opłacanych w związku z pracowniczym programem emerytalnym.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 21 lipca 2003 roku Spółka na mocy decyzji Urzędu Komisji Nadzoru Ubezpieczeń i Funduszy Emerytalnych utworzyła pracowniczy program emerytalny w formie grupowego ubezpieczenia na życie pracowników z Zakładem Ubezpieczeń, wpisany do prowadzonego przez organ nadzoru rejestru ppe. Na podstawie zakładowej umowy emerytalnej składka podstawowa wynosiła 3% wynagrodzenia danego pracownika i nie była wliczana do wynagrodzenia stanowiącego podstawę ustalenia obowiązkowych składek na ubezpieczenie społeczne. Opłacane składki podstawowe Spółka wliczyła do kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółka zgodnie z prawem wliczyła do kosztów uzyskania przychodów równowartość opłacanych składek z tytułu pracowniczego programu emerytalnego, prowadzonego w formie grupowego ubezpieczenia na życie pracowników z Zakładem Ubezpieczeń, wpisanego do prowadzonego przez organ nadzoru rejestru ppe...

Spółka wskazuje, iż pracodawca jest odpowiedzialny za założenie oraz prawidłową realizację programu emerytalnego, w tym przede wszystkim finansowania składki podstawowej (art. 24 ust. 1 ustawy o pracowniczych o programach emerytalnych) Pracownicze programy emerytalne zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy mogą być prowadzone w jednej z następujących form:

• funduszu emerytalnego,
• umowy o wnoszenie przez pracodawcę składek pracowników do funduszu inwestycyjnego,
• umowy grupowego ubezpieczenia na życie pracowników z zakładem ubezpieczeń w formie grupowego ubezpieczenia nażycie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym, oraz
• zarządzania zagranicznego.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Jednocześnie w przepisach art. 15 ust. 1b–1h oraz 1g tej ustawy określone zostały szczególne rodzaje wydatków, których poniesienie uprawnia do zaliczenia ich do kosztów podatkowych. Wśród tych wydatków art. 15 ust. 1d wymienia wydatek poniesiony przez pracodawcę na zapewnienie prawidłowej realizacji pracowniczego programu emerytalnego w rozumieniu przepisów o pracowniczych programach emerytalnych. Wnioskodawca podkreśla, iż przepis ten nie rozróżnia, w jakiej formie jest prowadzony pracowniczy program emerytalny. Uznać należy więc zdaniem Spółki, iż wydatki poniesione przez pracodawcę w związku z pracowniczym programem emerytalnym stanowią koszty uzyskania przychodów bez względu na to, w jakiej formie jest prowadzony pracowniczy program emerytalny. Na marginesie Spółka wskazuje, iż przepis art. 16 ust. 1 pkt 59 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dotyczy innej kategorii grupowych ubezpieczeń na życie zawieranych przez pracodawcę na rzecz pracowników niż te, które zawierane są w ramach pracowniczych programów emerytalnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Z przedstawionych okoliczności wynika, iż Spółka ponosi wydatki z tytułu opłacanych składek w związku z utworzeniem pracowniczego programu emerytalnego w formie grupowego ubezpieczenia na życie pracowników z Zakładem Ubezpieczeń. Kwestią do rozstrzygnięcia jest możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu opłacanych w związku z tym programem składek.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o pracowniczych programach emerytalnych (Dz. U. Nr 116, poz. 1207 ze zm.), programy mogą być prowadzone w jednej z następujących form:

1. funduszu emerytalnego,
2. umowy o wnoszenie przez pracodawcę składek pracowników do funduszu inwestycyjnego,
3. umowy grupowego ubezpieczenia na życie pracowników z zakładem ubezpieczeń w formie grupowego ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym,
4. zarządzania zagranicznego.

Pracodawca jest podmiotem odpowiedzialnym za założenie oraz prawidłową realizację programu, w tym przede wszystkim do finansowania składki podstawowej co wynika z art. 24 ust. 1 cyt. powyżej ustawy o pracowniczych programach emerytalnych.

Zgodnie natomiast z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. nr 54, poz. 654 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z przepisu tego wynika zatem, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z przychodami (tzn. wydatki takie są uzasadnione z ekonomicznego punktu widzenia, ponieważ w rezultacie ich poniesienia podatnik może oczekiwać zwiększenia swoich przychodów), w tym służą zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Co istotne również, muszą być to wydatki, dzięki którym podatnik może osiągnąć przychód podlegający opodatkowaniu.

Ponadto, dla możliwości uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu, konieczne jest jego właściwe udokumentowanie. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie reguluje sposobu prawidłowego dokumentowania kosztów. Mocą art. 9 ust. 1 nakłada ona jednak na podatników obowiązek prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy (…), przy czym odrębnymi przepisami dotyczącymi prowadzenia ewidencji rachunkowej są przepisy ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 ze zm.).

Art. 15 ust. 1d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi natomiast, iż kosztami uzyskania przychodów są również wydatki poniesione przez pracodawcę na zapewnienie prawidłowej realizacji pracowniczego programu emerytalnego w rozumieniu przepisów o pracowniczych programach emerytalnych.

Tym samym przepis art. 15 ust. 1d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi podstawę do zaliczania do kosztów podatkowych wydatków (w tym składek podstawowych) ponoszonych przez pracodawców w ramach realizowanych pracowniczych programów emerytalnych, bez względu na formę w jakich są one prowadzone. Dotyczy to zatem także opłacanej przez pracodawców składki na pracowniczy program emerytalny prowadzony w formie grupowego ubezpieczenia na życie pracowników z zakładem ubezpieczeń.

Skoro składki podstawowe opłacane w ramach pracowniczych programów emerytalnych, w tym realizowanych w formie grupowego ubezpieczenia na życie pracowników z zakładem ubezpieczeń, kwalifikowane są do kosztów podatkowych w oparciu o postanowienia art. 15 ust. 1d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, to tym samym do składek związanych z tego rodzaju ubezpieczeniem nie mają zastosowania ograniczenia wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 59 tej ustawy (m.in. wymagany 5-letni okres uczestnictwa w ubezpieczeniu).

Oznacza to, że przepis art. 16 ust. 1 pkt 59 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jak słusznie wskazuje Wnioskodawca, dotyczy innej kategorii grupowych ubezpieczeń na życie zawieranych przez pracodawcę na rzecz pracowników, niż te które zawierane są w ramach pracowniczych programów emerytalnych.

Reasumując, składki podstawowe opłacane przez pracodawcę w ramach pracowniczego programu emerytalnego, w tym realizowanych w formie grupowego ubezpieczenia na życie pracowników z zakładem ubezpieczeń, kwalifikowane są do kosztów podatkowych w oparciu o postanowienia art. 15 ust. 1d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Nie mają zatem do nich zastosowania przepisy art. 15 ust. 1 oraz art. 16 ust 1 pkt 59.

W związku powyższym stanowisko Spółki, w świetle którego wydatki poniesione przez pracodawcę w związku z pracowniczym programem emerytalnym stanowią koszty uzyskania przychodów bez względu na to, w jakiej formie jest prowadzony pracowniczy program emerytalny, uznać należy za prawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń