INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 03.11.2009 r. (data wpływu 12.11.2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie rozliczania strat w spółce komandytowej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12.11.2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie rozliczania strat w spółce komandytowej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny

W 2008 r. Wnioskodawca zawarł umowę spółki komandytowej. Stosownie do postanowień umowy spółki wspólnikami spółki komandytowej są:

• L. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (Komplementariusz) oraz

• Wnioskodawca (Komandytariusz).
  
  

Wspólnicy wnieśli wkład pieniężny o wartości: 100.000 PLN (Komplementariusz) oraz 10.000 PLN (Komandytariusz). Strona wskazuje, iż udział w zysku wspólników spółki komandytowej nie będzie miał związku z wysokością ich wkładu. Umowa spółki komandytowej przewiduje bowiem określony podział zysków. Udziały wspólników w zysku są nierówne i wynoszą:

• Komplementariusz 10%,

• Komandytariusz: 90 %.
  
  

Ponadto z postanowień § 10 umowy spółki komandytowej wynika także, że w stratach spółki uczestniczy wyłącznie Komplementariusz. Wnioskodawca nie uczestniczy zatem w stratach spółki komandytowej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

1. W jaki sposób w świetle zacytowanych postanowień umowy spółki oraz przepisów art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Komandytariusz powinien opodatkować podatkiem dochodowym dochód z tytułu udziału w Spółce Komandytowej...
   
   
2. W jaki sposób należy dokonać podziału kosztów wygenerowanych przez spółkę komandytową pomiędzy jej wspólników w przypadku wystąpienia straty w spółce komandytowej...
   
   

Odpowiedź na pytanie drugie stanowi przedmiot niniejszej interpretacji. Odpowiedź na pytanie pierwsze zostanie udzielona odrębną interpretacją indywidualną.

Zdaniem Wnioskodawcy określony w umowie spółki udział wspólnika w zysku odnosi się, w razie wątpliwości, także do Jego udziału w stratach. Umowa spółki może zwolnić wspólnika od udziału w stratach.

Umowa spółki stanowi, iż w stratach spółki uczestniczy wyłącznie Komplementariusz. Wyłączenie na mocy umowy spółki komandytowej Komandytariusza z udziału w stratach powoduje, iż w zakresie podatku dochodowego wspólnik nieuczestniczący w stratach nie partycypuje tym samym w stratach podatkowych. Należy zatem uznać, iż w przypadku wystąpienia straty koszty uzyskania przychodu przypadające na tego wspólnika nie mogą przekroczyć kwoty przypadającego na niego przychodu. Zatem w sytuacji osiągnięcia przez spółkę komandytową straty Komandytariuszowi należy przypisać 90 % przychodów, natomiast koszty podatkowe przypadające na tego wspólnika nie mogą przekroczyć kwoty przypadającego na niego przychodu. Z kolei drugiemu ze wspólników (Komplemantariuszowi) w sytuacji osiągnięcia straty przez spółkę komandytową należy przypisać 10% przychodów oraz pozostałą część kosztów.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z art. 4 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. Nr 94, poz. 1037 ze zm.- określanego dalej skrótem K.s.h.) spółka osobowa to - spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa i spółka komandytowo- akcyjna.

W myśl art. 102 K.s.h. spółka komandytowa jest spółką osobową mającą na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą, w której wobec wierzycieli za zobowiązania spółki co najmniej jeden wspólnik odpowiada bez ograniczenia (komplementariusz), a odpowiedzialność co najmniej jednego wspólnika (komandytariusza) jest ograniczona.

Stosownie do art. 123 § 1 K.s.h. komandytariusz uczestniczy w zysku spółki proporcjonalnie do jego wkładu rzeczywiście wniesionego do spółki, chyba że umowa spółki stanowi inaczej.

W sprawach nieuregulowanych w Dziale III K.s.h. do spółki komandytowej stosuje się odpowiednio przepisy o spółce jawnej, chyba że ustawa stanowi inaczej (art. 103 K.s.h.). W myśl natomiast art. 51 K.s.h. (dotyczącego spółki jawnej) każdy wspólnik ma prawo do równego udziału w zyskach i uczestniczy w stratach w tym samym stosunku bez względu na rodzaj i wartość wkładu. Określony w umowie spółki udział wspólnika w zysku odnosi się, w razie wątpliwości, także do jego udziału w stratach. Umowa spółki może zwolnić wspólnika od udziału w stratach. Cytowane powyżej przepisy nie przewidują możliwości wyłączenia wspólnika z udziału w zyskach spółki.

Z powyższego wynika, iż spółka komandytowa jest osobową spółką prawa handlowego i tym samym nie posiada osobowości prawnej. Zatem z punktu widzenia prawa podatkowego podatnikami nie jest spółka lecz poszczególni jej wspólnicy. Sposób opodatkowania dochodu z udziału w spółce osobowej będzie uzależniony od cywilnoprawnego statusu danego wspólnika. Jeżeli wspólnikiem spółki komandytowej jest osoba fizyczna, to dochód z udziału w tej spółce będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści art. 5b ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) jeżeli pozarolniczą działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 5a pkt 6 tej ustawy, prowadzi spółka niemająca osobowości prawnej, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie art. 8 ust. 1, uznaje się za przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolnicza działalność gospodarcza).

W myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku, oraz z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku są równe.

Zgodnie natomiast z art. 8 ust. 2 ww. ustawy zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do:

1. rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat,
2. ulg podatkowych związanych z prowadzoną działalnością w formie spółki nie będącej osobą prawną.
   
   

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca zawarł umowę spółki komandytowej, z której wynika, iż nie uczestniczy On w stratach tej spółki.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy wskazać należy, iż wspólnicy spółki komandytowej mogą w umowie spółki wprowadzić rozwiązania odbiegające od wskazanego wzorca normatywnego, tj. określić prawo w udziale w zysku w dowolnej proporcji, według której będą rozliczane przychody, koszty uzyskania przychodów i wydatki nie stanowiące kosztów uzyskania przychodów oraz straty z udziału w spółce. Podkreślić jednak należy, iż umowy między wspólnikami spółek osobowych nie mogą mieć wpływu na wynikające z bezwzględnie obowiązujących przepisów prawa podatkowego obowiązki podatkowe. A zatem zawarta umowa pomiędzy wspólnikami spółki komandytowej nie ma znaczenia dla rozliczenia podatkowego.

Reasumując, mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, iż w przypadku wystąpienia straty w spółce komandytowej Wnioskodawca dokonuje podziału kosztów wygenerowanych przez spółkę komandytową proporcjonalnie do Jego udziału w zysku spółki. Innego podziału kosztów ustawa podatkowa nie przewiduje.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Jednocześnie wskazać należy, iż zgodnie z art. 14a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U Nr 8, poz. 60 ze zm.) interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, a zatem mając na uwadze powyższe interpretacja indywidualna skierowana jest wyłącznie do Wnioskodawcy i skutki prawne wywołuje tylko w stosunku do niego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.