Powrót

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Gminy reprezentowanej przez Radcę Prawnego, przedstawione we wniosku z dnia 9 lipca 2012 r. (data wpływu 12 lipca 2012 r.) uzupełnionym pismem z dnia 17 września 2012 r. (data wpływu 19 września 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT – jest nieprawidłowe

UZASADNIENIE

W dniu 12 lipca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony w dniu 17 września 2012 r. o potwierdzenie dokonania opłaty za wydanie interpretacji indywidualnej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Zgodnie ze statutem Wnioskodawcy, do zakresu jego działania należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, nie zastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. W szczególności, wykonuje on zadania własne oraz zlecone z zakresu administracji rządowej nałożone ustawami, a także może wykonywać zadania z zakresu właściwości powiatu, województwa i administracji rządowej na podstawie porozumień z tymi jednostkami samorządu terytorialnego lub właściwym organem administracji rządowej.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t. j. Dz.U.01.142.1591), do zadań własnych gminy należą m.in. sprawy:

1. ładu przestrzennego, gospodarki nieruchomościami, ochrony środowiska i przyrody oraz gospodarki wodnej,
2. edukacji publicznej,
3. kultury, w tym bibliotek gminnych i innych instytucji kultury oraz ochrony zabytków i opieki nad zabytkami,
4. kultury fizycznej i turystyki, w tym terenów rekreacyjnych i urządzeń sportowych,
5. targowisk i hal targowych,
6. zieleni gminnej i zadrzewień,
7. cmentarzy gminnych,
8. porządku publicznego i bezpieczeństwa obywateli oraz ochrony przeciwpożarowej i przeciwpowodziowej, w tym wyposażenia i utrzymania gminnego magazynu przeciwpowodziowego,
9. utrzymania gminnych obiektów i urządzeń użyteczności publicznej oraz obiektów administracyjnych.
   
   

W tym zakresie Gmina, zgodnie z brzmieniem art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, występuje jako organ władzy publicznej, wykonujący zadania nałożone odrębnymi przepisami prawa i jako taki nie jest uznawany, w świetle regulacji w zakresie podatku VAT, za podatnika podatku od towarów i usług (dalej podatek VAT).

Jednocześnie, Gmina wykonuje czynności wpisujące się w definicję działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o VAT i jest zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT.

W szczególności, w ramach działalności podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT (działalności gospodarczej) Gmina:

1. oddaje grunty w użytkowanie wieczyste,
2. świadczy usługi w zakresie dzierżawy gruntów,
3. świadczy usługi wynajmu pomieszczeń w siedzibie Urzędu Miasta i Gminy,
4. świadczy usługi wynajmu lokali komunalnych (wynajmu lokali użytkowych),
5. dokonuje odpłatnego zbycia mienia komunalnego.

Gmina ponosiła także ze środków własnych wydatki na budowę oczyszczalni cieków. W ramach tej inwestycji Wnioskodawca poniósł wydatki na budowę i zakup m.in.: dyspozytorni, przepompowni, komór osadów czynnych, czy też przyłączy wodociągowo-kanalizacyjnych. Następnie, w latach 2005-2009, wybudowane składniki majątku (zarówno budowle, jak również zakupione towary) zostały przyjęte do ewidencji środków trwałych Gminy.

Gmina nie odliczyła podatku naliczonego od inwestycji związanej z budową oczyszczalni ścieków, ze względu na planowane wniesienie ww. środków trwałych w formie aportu do spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej Spółka).

W dniu 30 marca 2009 r. Gmina podpisała akt notarialny, na podstawie którego z jednej strony podniosła kapitał zakładowy Spółki pokrywając go wkładem pieniężnym i aportem, który stanowiły środki trwałe, z drugiej zaś otrzymała udziały w Spółce. Zgodnie z brzmieniem § 38 Rozporządzenia z 2008 r. Wnioskodawca potraktował wniesienie aportu do Spółki, jako czynność zwolnioną z opodatkowania VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wniesienie w formie aportu środków trwałych do Spółki jest czynnością w związku, z którą Gminie przysługuje prawo odliczenia podatku VAT z tytułu zakupów związanych z przedmiotem aportu...

Zdaniem Wnioskodawcy, wniesienie w formie aportu środków trwałych do Spółki jest czynnością w związku, z którą Gminie przysługuje prawo odliczenia podatku VAT z tytułu zakupów związanych z przedmiotem aportu.

Poniżej Wnioskodawca przedstawia argumentację, potwierdzającą słuszność tego stanowiska.

1.Prawo do odliczenia VAT od dokonanych aportów w świetle prawa krajowego

Zgodnie z obowiązującymi przepisami ustawy o VAT (art. 86 ust. 1), podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Zgodnie z § 8 ust. 1 pkt 6 Rozporządzenia z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 97, poz. 970 ze zm.; dalej Rozporządzenie z 2004 r.) oraz § 38 Rozporządzenia z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1336 ze zm.; dalej Rozporządzenie 2008 r.) w okresie do 31 marca 2009 r. aporty podlegały zwolnieniu od opodatkowania VAT.

Biorąc zatem pod uwagę przytoczone powyżej przepisy ustawy o VAT, w praktyce podatnicy korzystając ze zwolnienia od opodatkowania aportów wnoszonych do spółek prawa handlowego (w tym spółek z ograniczoną odpowiedzialnością) nie mieli na podstawie polskich przepisów o VAT prawa do odliczenia podatku VAT wynikającego z zakupów związanych z tą działalnością.

2.Opodatkowanie VAT aportów na podstawie Dyrektyw VAT UE

Zgodnie z brzmieniem art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L z 2006 r. Nr 347, poz. 1; dalej Dyrektywa 2006/112/WE) „w przypadku przekazania, odpłatnie lub nieodpłatnie lub jako aportu do spółki całości lub części majątku, państwa członkowskie mogę uznać, że dostawa towarów nie miała miejsca i że w takim przypadku osoba, której przekazano towary, będzie traktowana jako następca prawny przekazującego. W przypadkach gdy odbiorca nie podlega w pełni opodatkowaniu, państwa członkowskie mogą przedsięwziąć środki niezbędne w celu uniknięcia zakłóceń konkurencji. Mogą także przyjąć wszelkie niezbędne środki aby zapobiec uchylaniu się od opodatkowania lub unikaniu opodatkowania poprzez wykorzystanie przepisów niniejszego artykułu”.

Z powyższej regulacji jednoznacznie wynika, że zgodnie z Dyrektywą 2006/112/WE państwa członkowskie mogą wyłączyć aporty z opodatkowania podatkiem VAT. Polska nie skorzystała z tej możliwości, decydując się na implementację art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE wyłącznie w odniesieniu do składników majątkowych wskazanych w art. 6 ustawy o VAT (obecnie, w odniesieniu do przedsiębiorstwa i jego zorganizowanej części). Przytoczony przepis Dyrektywy 2006/112/WE nie przewiduje natomiast możliwości zwolnienia aportów od opodatkowania VAT. Jest to o tyle istotne, że Dyrektywa 2006/112/WE enumeratywnie wymienia czynności, które mogą podlegać zwolnieniu od opodatkowania VAT i w powyższym zakresie nie znalazło się zwolnienie dla aportów.

Zamknięty katalog zwolnień z opodatkowania VAT przewidywała również Szósta Dyrektywa Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz. U. UE L z 1977 r. Nr 145, poz. 1; dalej Dyrektywa).

Analiza katalogu zwolnień przewidzianych w art. 13 VI Dyrektywy oraz w Tytule IX Dyrektywy 2006/112/WE jednoznacznie wskazuje, iż ustawodawca wspólnotowy nie wprowadził odrębnego zwolnienia dla czynności wniesienia aportu do spółki prawa handlowego i cywilnego. Tym samym, nie ulega wątpliwości, że na gruncie Dyrektyw VAT UE aport nie stanowi czynności objętej zwolnieniem z opodatkowania.

3.Niezgodność polskich przepisów dotyczących opodatkowania VAT aportów z regulacjami Dyrektyw VAT UE

Wobec powyższej konkluzji, Wnioskodawca pragnie podkreślić, iż zgodnie z utrwalonym w tym zakresie orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich (dalej TSUE), zwolnienia przewidziane w prawie wspólnotowym należy interpretować w sposób ścisły, jako że stanowią one odstępstwa od jednej z podstawowych zasad, na których oparty jest system podatku od wartości dodanej, tj. zasady powszechności opodatkowania.

Dla przykładu, w sprawie C-280/04 Jyske Finanse TSUE stwierdził, iż „terminy używane celem zdefiniowania zwolnień, o których mowa w art. 13 VI Dyrektywy, podlegają ścisłej interpretacji, ponieważ zwolnienia te stanowią odstępstwa od zasady ogólnej, według której zgodnie z art. 2 tej dyrektywy, podatek VAT jest pobierany od każdej dostawy towarów lub świadczenia usług dokonanego odpłatnie przez podatnika, który działa w tym charakterze” ( Zob. również orzeczenia TSUE w sprawie C-358/97 Komisja przeciwko Irlandii, C-315/00 Maierhofer, C-8/01 Taksatorringen, czy też w sprawie C-428/02 Fonden Marselisborg Lystbdehavn).

W ślad za orzecznictwem TSUE, konieczność ścisłej interpretacji zwolnień z opodatkowania VAT podkreślana jest również w orzecznictwie polskich sądów administracyjnych. W wyroku z dnia 30 czerwca 2008 r. (sygn. akt III SA/Wa 540/08 – orzeczenie prawomocne) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (dalej WSA w Warszawie) podkreślił, iż „Europejski Trybunał Sprawiedliwości wielokrotnie stwierdzał w swoich orzeczeniach, iż pojęcia używane do określenia zwolnienia z podatku – jako stanowiące odstępstwa od zasady powszechności opodatkowania – należy interpretować w sposób ścisły (zob m.in. wyrok TSUE z dnia 7 marca 2002 r. C-169/00, Komisja przeciwko Republice Finlandii; wyrok TSUE z dnia 18 stycznia 2001 r. C-150/99 Stockholm Lindöpark przeciwko Państwu Szwedzkiemu). Dodatkowo w wyroku z dnia 20 czerwca 2002 r. C-287/00 Komisja przeciwko Republice Federalnej Niemiec TSUE wskazał, że jeżeli zwolnienie z VAT konkretnej transakcji nie jest przewidziane przez VI Dyrektywę, stanowi ono odstępstwo od ogólnej zasady czynności podlegających opodatkowaniu wyrażonej w art. 2 tej dyrektywy. Odstępstwo takie jest zgodne z prawem wspólnotowym tylko wtedy, gdy znajduje potwierdzenie w przepisach VI Dyrektywy. Z tego względu ustawodawstwo krajowe wprowadzające zwolnienie z VAT, które nie jest objęte zwolnieniem przewidzianym w VI Dyrektywie ani potwierdzone zgodnie z wyjątkiem przewidzianym przez tę dyrektywę, stanowi naruszenie art. 2 VI Dyrektywy”.

Ponadto, niezgodność zastosowania zwolnienia od VAT aportów z prawem wspólnotowym została wielokrotnie podkreślona w wyrokach sądów administracyjnych, które w efekcie odmawiały zastosowania przedmiotowych przepisów. Dla przykładu, w wyroku z dnia 20 maja 2008 r. (sygn. akt III SA/Wa 364/08) WSA w Warszawie stanął na stanowisku, iż „zwolnienie z VAT czynności aportu wnoszonego do spółki prawa handlowego lub cywilnego przewidziane w § 8 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia nie znajduje oparcia ani w tytule IX Dyrektywy 112 ani też w brzmieniu art. 19 tej Dyrektywy. Jako takie jest więc sprzeczne z prawem wspólnotowym. W związku z tym Sąd odmawia zastosowania ww. przepisu rozporządzenia w zakresie w jakim ustanawia on przedmiotowe zwolnienie”.

W konsekwencji, w ślad za orzecznictwem TSUE oraz polskich sądów administracyjnych należy zatem przyjąć, iż wprowadzenie przez państwo członkowskie kategorii zwolnień z opodatkowania VAT nie przewidzianych w przepisach Dyrektywy 2006/112/WE (a uprzednio VI Dyrektywy) stanowi naruszenie zasady powszechności opodatkowania. Jednocześnie, na co wielokrotnie zwracał uwagę TSUE, nieprawidłowa implementacja dyrektyw do prawa krajowego stanowi naruszenie obowiązku państwa członkowskiego zapewnienia pełnej efektywności prawu wspólnotowemu.

W efekcie, zdaniem Gminy, nie ulega wątpliwości, że wprowadzając przepisami Rozporządzenia z 2004 r. oraz Rozporządzenia z 2008 r. zwolnienia od VAT dla aportów, Polska naruszyła przepisy wspólnotowych Dyrektyw VAT, w świetle których transakcja aportu podlega opodatkowaniu VAT na zasadach ogólnych (za wyjątkiem sytuacji, w której Państwo Członkowskie skorzystało z opcji przewidzianej w art. 19 Dyrektywy 112/2006/WE, czego jednak, jak wskazano powyżej, Polska nie uczyniła w stosunku do aportów).

Wnioskodawca podkreśla także, iż niezgodność polskich przepisów o podatku VAT, statuujących zwolnienie z VAT dla czynności wniesienia aportu do spółki prawa handlowego i cywilnego z prawem wspólnotowym została niejako potwierdzona również przez samego ustawodawcę. W uzasadnieniu projektu Rozporządzenia z 2008 r. stwierdzono, iż „Uchylenie tego zwolnienia jest niezbędne w celu dostosowania polskich przepisów do przepisów Unii Europejskiej. Komisja Europejska zwróciła Polsce uwagę na tę niezgodność” (Zob. uzasadnienie projektu z dnia 14 listopada 2008 r., str. 33).

Tym samym należy przyjąć, iż w okresie do dnia 31 marca 2009 r. polski ustawodawca, niezgodnie z prawem wspólnotowym i wbrew zasadzie powszechności opodatkowania, wprowadził do polskiego systemu podatku VAT zwolnienie dla czynności wniesienia aportu do spółki prawa handlowego cywilnego.

4.Wpływ naruszenia przepisów Dyrektyw VAT UE na prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z aportem

Z art. 10 oraz 249 Traktatu z dnia 25 marca 1957 r. ustanawiającego Wspólnotę Europejską (dalej TWE) wynika, iż państwa członkowskie są obowiązane podejmować wszelkie środki, niezbędne celem wypełnienia zobowiązań wynikających z TWE oraz zapewnienia skuteczności postanowień aktów instytucji wspólnoty, w tym niewątpliwie dyrektyw wspólnotowych.

Sankcją przewidzianą za naruszenie wskazanego obowiązku jest nie tylko możliwość wystąpienia przez Komisję Europejską ze skargą do TSUE w trybie art. 226 TWE, ale nade wszystko możliwość bezpośredniego powoływania się przez podatnika w postępowaniu przed sądem lub innym organem krajowym na bezpośrednio skuteczne przepisy dyrektyw wspólnotowych, wywodząc z nich korzystne dla siebie skutki prawne.

TSUE wielokrotnie zwracał uwagę na fakt, iż adresat normy prawa krajowego nie może ponosić negatywnych konsekwencji niedostosowania prawa krajowego do przepisów wspólnotowych. Z możliwości takiej nie może skorzystać natomiast państwo członkowskie, które nie implementowało dyrektywy wspólnotowej lub dokonało tego w sposób nieprawidłowy (Zob. dla przykładu wyrok TSUE w sprawie C-148/78 Tullio Ratti, czy też wyrok TSUE w sprawie C-168/95 Luciano Arcato). Powyższe stanowisko akceptowane jest również w orzecznictwie polskich sadów administracyjnych (Zob. dla przykładu wyrok WSA w Warszawie z dnia 20 maja 2008 r., sygn. III SA/Wa 364/08).

Nadto, z wypracowanej w orzecznictwie TSUE zasady pierwszeństwa i bezpośredniej skuteczności prawa wspólnotowego (Zob. dla przykładu orzeczenie TSUE w sprawie C-6/64 Costa v. Enel, C-11/70 Infemationale Handelsgesellschaff Gmbh, czy też orzeczenie w sprawie C-213/89 Factortame) wynika, iż sąd krajowy obowiązany jest do odmowy zastosowania prawa krajowego w przypadku jego sprzeczności z prawem wspólnotowym i oparcia rozstrzygnięcia na bezpośrednio skutecznym przepisie dyrektywy nawet, jeżeli przepis krajowy nie został uchylony przez ustawodawcę ani zakwestionowany przez właściwy sąd konstytucyjny (Zob. dla przykładu orzeczenie TSUE w sprawie C-106/77 Simmenthal). Zdaniem TSUE, obowiązek taki spoczywa również na organach administracji publicznej, w tym niewątpliwie organach administracji podatkowej (Zob. dla przykładu orzeczenie TSUE w sprawie C-103/88 Fratelli Costanzo).

Gmina zwróciła uwagę, że powyższe stanowisko było już wielokrotnie prezentowane przez polskie sądy administracyjne. Przykładowo, w wyroku z dnia 13 października 2008 r. WSA we Wrocławiu wskazał, iż „zwolnienie z VAT czynności aportu wnoszonego do spółki prawa handlowego lub cywilnego, przewidziane w § 8 ust 1 pkt 6 rozporządzenia VAT, nie znajduje oparcia ani w tytule X VI Dyrektywy ani też w brzmieniu art. 5 ust. 8 tej Dyrektywy. Jako takie jest więc sprzeczne z prawem wspólnotowym. W związku z tym Sąd odmawia zastosowania ww. przepisu rozporządzenia w zakresie, w jakim ustanawia on przedmiotowe zwolnienie”.

Powyższa zasada jest szczególnie istotna w odniesieniu do przepisów prawa podatkowego regulujących nakładanie danin publicznych, na co zwrócił uwagę TSUE w sprawie C-150/99 Stockholm Lindopark AB. W przedmiotowej sprawie TSUE rozpatrywał konsekwencje dla podatników VAT związane z wprowadzeniem przez prawo krajowe zwolnienia z VAT dla czynności podlegających opodatkowaniu w świetle postanowień VI Dyrektywy. Zgodnie z przepisami ustawy o podatku od wartości dodanej obowiązującymi w Szwecji, usługi polegające na udostępnianiu pomieszczeń i obiektów, a także sprzętu i innych akcesoriów do uprawiania sportu były zwolnione z opodatkowania VAT (podczas gdy na gruncie przepisów obowiązującej wówczas VI Dyrektywy wskazane usługi podlegały opodatkowaniu VAT). W konsekwencji, szwedzkie organy podatkowe odmówiły podatnikowi prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego ze świadczeniem przedmiotowych usług.

W wyroku z dnia 18 stycznia 2001 r. TSUE uznał przepisy szwedzkie za niezgodne z prawem wspólnotowym, a jednocześnie potwierdził prawo podatnika do bezpośredniego powoływania się na przepisy VI Dyrektywy, w szczególności na art. 17 przyznający podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego, w przypadku zakupów związanych z działalnością opodatkowaną w świetle jej postanowień. Zdaniem TSUE, podatnik nie może bowiem w żadnym wypadku ponosić negatywnych konsekwencji niedostosowania prawa krajowego do przepisów wspólnotowych, w tym w szczególności w zakresie braku możliwości odliczenia podatku naliczonego. Podobne stanowisko, spójne z wykładnią sądu europejskiego przedstawił WSA we Wrocławiu, który w przytaczanym powyżej wyroku z dnia 13 października 2008 r. stwierdził, że „w związku z tym, że czynność wniesienia aportu stanowi czynność opodatkowaną VAT, podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z nabyciem środków trwałych wniesionych aportem. Prawo takie wynika bowiem bezpośrednio z przepisu art. 17 (2) VI Dyrektywy, który w sposób wystarczająco jasny, precyzyjny i bezwarunkowy przyznaje podatnikom to prawo”.

Biorąc pod uwagę powyższe, zdaniem Gminy, zgodnie z zasadą pierwszeństwa i bezpośredniego skutku prawa wspólnotowego, w celu ustalenia konsekwencji na gruncie prawa krajowego związanych z wniesieniem aportu do spółki prawa handlowego, należy odwołać się do bezpośrednio skutecznych przepisów Dyrektywy 2006/112/WE. W tym zakresie Gmina podkreśla, iż w świetle postanowień Dyrektywy 2006/112/WE (a wcześniej również VI Dyrektywy) wniesienie aportu do spółki prawa handlowego stanowi zasadniczo czynność podlegającą opodatkowaniu VAT. Skoro zatem czynność wniesienia aportu jest w przepisach wspólnotowych uznawana za czynność opodatkowaną VAT należy uznać, iż w odniesieniu do wskazanej czynności Gminie, na podstawie art. 17 VI Dyrektywy oraz art. 86 ust. 1 ustawy o VAT przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z mieniem wniesionym do Spółki w formie aportu, pomimo brzmienia przepisów Rozporządzenia z 2004 r. oraz Rozporządzenia z 2008 r.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie prawidłowości wskazanego powyżej stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszej interpretacji udzielono w oparciu o stan prawny obowiązujący w dniu zaistnienia zdarzenia będącego przedmiotem zapytania, tj. wniesienia aportem środków trwałych do Spółki oraz prawa do odliczenia podatku VAT.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W świetle art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

1. z tytułu nabycia towarów i usług,
2. potwierdzających dokonanie przedpłaty (zaliczki, zadatku, raty), jeżeli wiązały się one z powstaniem obowiązku podatkowego,
3. od komitenta z tytułu dostawy towarów będącej przedmiotem umowy komisu

   - z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Z treści cytowanych wyżej przepisów jednoznacznie wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona powyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Z opisu sprawy wynika, iż Gmina ponosiła wydatki na budowę oczyszczalni cieków, tj. na budowę i zakup m.in.: dyspozytorni, przepompowni, komór osadów czynnych, czy też przyłączy wodociągowo-kanalizacyjnych. Następnie, w latach 2005-2009, wybudowane składniki majątku (zarówno budowle, jak również zakupione towary) zostały przyjęte do ewidencji środków trwałych Gminy. Gmina nie odliczyła podatku naliczonego od inwestycji związanej z budową oczyszczalni ścieków, ze względu na planowane wniesienie ww. środków trwałych w formie aportu do Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością.

W dniu 30 marca 2009 r. Gmina podpisała akt notarialny, na podstawie którego z jednej strony podniosła kapitał zakładowy Spółki pokrywając go wkładem pieniężnym i aportem, który stanowiły środki trwałe, z drugiej zaś otrzymała udziały w Spółce. Zgodnie z brzmieniem § 38 Rozporządzenia z 2008 r. Wnioskodawca potraktował wniesienie aportu do Spółki, jako czynność zwolnioną z opodatkowania VAT.

Tut. Organ wskazuje, iż w okresie do dnia 31 marca 2009 r., w przypadku wnoszenia wkładów niepieniężnych (aportów) do spółek prawa handlowego i cywilnego, można było stosować zwolnienie od podatku na podstawie § 38 rozporządzenia z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, lub też opodatkować daną czynność podatkiem VAT. A zatem, podatnik mógł więc sam zdecydować, czy chce opodatkować aport podatkiem od towarów i usług i w związku z tym skorzystać z prawa do odliczenia podatku naliczonego, czy też wybiera zwolnienie tej czynności z opodatkowania, lecz nie może korzystać w związku z tym z prawa do odliczenia.

Należy jednocześnie podkreślić, że od dnia 1 kwietnia 2009 r. czynność wnoszenia wkładów niepieniężnych (aportów) do spółek prawa handlowego i cywilnego podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a zatem podatnik nie ma już możliwości wyboru zwolnienia lub też opodatkowania danej czynności podatkiem VAT.

Skoro zatem Gmina wnosząc wkład niepieniężny w postaci aportu środków trwałych do Spółki korzystała ze zwolnienia od podatku, to nie przysługiwało jej prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z nabyciem towarów i usług związanych z przedmiotem aportu, ponieważ nie był spełniony podstawowy warunek zawarty w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT – brak było związku pomiędzy zakupami a sprzedażą opodatkowaną.

A zatem, biorąc pod uwagę opis prawy oraz powołane przepisy stwierdzić należy, że Gminie nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia towarów i usług związanych z budową oczyszczalni ścieków, która następnie była przedmiotem aportu.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków, stwierdzić należy, że są one rozstrzygnięciami w konkretnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych i tylko do nich się zawężają, w związku z czym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Ponadto w odniesieniu do przytoczonych przez Spółkę we własnym stanowisku orzeczeń TSUE należy wskazać, że swym zakresem obejmują regulacje związane ze zwolnieniem z podatku, ale w sposób jednoznaczny nie przesadzają o niezgodności polskich przepisów prawa podatkowego (ustawy o podatku od towarów i usług) z uregulowaniami zawartymi w prawie wspólnotowym.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

W zakresie stanu faktycznego dotyczącego opodatkowania czynności wniesienia aportu w dniu 4 października 2012 r. zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie nr ILPP2/443-718/12-4/SJ.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Powrót