Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-1145/12/BK
z 6 grudnia 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku, który wpłynął do tut. Organu w dniu 7 września 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia miejsca (kraju) opodatkowania dochodów z tytułu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, uzyskiwanych ze świadczenia usług na podstawie kontraktu zawartego z kontrahentem francuskim - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 września 2012r. do tut. Organu wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia miejsca (kraju) opodatkowania dochodów z tytułu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, uzyskiwanych ze świadczenia usług na podstawie kontraktu zawartego z kontrahentem francuskim.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Posiadając polską rezydencje podatkową (w tym stałe miejsce zamieszkania i rodzinę w Rzeczpospolitej Polskiej - zwanej dalej „krajem"), Wnioskodawca zamierza rozpocząć wykonywanie działalności gospodarczej, jako jednoosobowy przedsiębiorca, z siedzibą na terytorium kraju - wybierając przy tym opodatkowanie podatkiem dochodowym, wg jednolitej stawki 19%. Przedmiotem działalności gospodarczej będzie instalowanie w budynkach (mieszkalnych i niemieszkalnych) i budowlach izolacji akustycznej i przeciwwstrząsowej (symbol 43.29.Z - wg klasyfikacji PKD 2007). Wnioskodawca przewiduje także, wykonywanie sporadycznie drobnych prac wykończeniowych wewnątrz budynków np. malowanie. Swoje usługi, Wnioskodawca świadczyć będzie głównie we Francji - na zasadzie podwykonawstwa w oparciu o stałą umowę o świadczenie usług (brak znamion stosunku pracy) z jednym zlecającym - posiadającym siedzibę na terenie Francji i będącym podatnikiem podatku od wartości dodanej zarejestrowanym na terytorium Francji. W oparciu o zawieraną ze zlecającym umowę, podlegającą, co do zasady, prawu francuskiemu, Wnioskodawca będzie samodzielnie wykonywał zlecone usługi, w zakresie izolacji termicznej, akustycznej i przeciwwstrząsowej w konkretnych budynkach i budowlach. Materiały niezbędne do wykonania usługi, dostarczane będą przez zlecającego (na jego koszt). Usługi świadczone dla zlecającego nie będą wykonywane pod jego kierownictwem. Zlecający wskazuje wyłącznie miejsce i zakres prac, z kolei dobór materiałów oraz sposób wykonania usługi należeć będzie do Wnioskodawcy. Wynagrodzenie za świadczone usługi, naliczone zostanie w oparciu o przyjętą jednostkę miary, prawidłowo wykonanej usługi oraz wypłacane zostanie w walucie euro i dotyczyć będzie każdorazowo kontraktów zawieranych przez podmiot zlecający usługę z jego klientem. Zlecający, zawierając umowę ze swoim klientem, będzie zlecał Wnioskodawcy wykonanie części lub całej umowy w zakresie wyżej wymienionym w oparciu o materiały dostarczone przez zlecającego. Świadczenie usług w ramach umowy Wnioskodawca będzie wykonywał samodzielnie bez udziału pracowników – występując jako strona profesjonalna (przedsiębiorca). Prace wykonywane dla zlecającego, choć dotyczące konkretnych lokali, budynków, czy budowli - będą wykonywane każdorazowo przez kilka dni, w zależności od zlecania, a w każdym przypadku nie powinny przekroczyć miesiąca czasu w jednym miejscu. Na terenie Francji Wnioskodawca nie będzie posiadał żadnej stałej placówki, w której będą obsługiwani klienci i w której Wnioskodawca będzie miał zarejestrowaną siedzibę, gdyż swoje usługi świadczyć będzie dla jednego podmiotu, w oparciu o zlecenia, które on sam będzie zawierał we własnym imieniu i na własny rachunek.

Umowa zawierana przez Wnioskodawcę ze zlecającym będzie zawierana w imieniu własnym i na własny rachunek. Charakter wykonywanych czynności sprawia, że dla wykonywanej usługi najistotniejsze będą (oprócz prawidłowego doboru materiałów do pracy, które zapewnia zlecający) umiejętności i doświadczenie wykonującego usługę, dla osiągnięcia pożądanego rezultatu umowy. Usługi dla zlecającego będą wykonywane w różnych miejscach na terenie Francji, wskazanych przez zlecającego - w zależności od treści kontraktu, który zlecający zawrze ze swoim klientem.

Na terenie Francji, Wnioskodawca będzie przebywał większą cześć roku kalendarzowego (więcej niż 183 dni w roku kalendarzowym). Jego pobyt w tym kraju będzie zależny od liczby i zakresu usług zlecanych mu przez zlecającego.

We Francji Wnioskodawca nie jest zarejestrowany jako podatnik podatku od wartości dodanej. W kraju, z uwagi na rozpoczęcie wykonywania działalności gospodarczej i przewidywany rozmiar świadczonych tutaj usług w bieżącym roku kalendarzowym Wnioskodawca pozostanie podatnikiem VAT zwolnionym (niezarejestrowanym).

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy w opisanym stanie faktycznym, w zakresie zamierzanej aktywności na obszarze Francji (instalowanie w budynkach mieszkalnych i budowlach izolacji akustycznej i przeciwwstrząsowej), Wnioskodawca będzie zobowiązany przychody uzyskane z kontraktów wykonywanych we Francji (dla jednego zlecającego), rozliczać w kraju swojej rezydencji podatkowej jako przychody osiągnięte z działalności gospodarczej poza terytorium kraju?

(pytanie oznaczone we wniosku nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, cały przychód z działalności gospodarczej osiągnięty we Francji - z uwagi na brak przesłanek pozwalających uznać tę aktywność za zakład w rozumieniu art. 5 umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z dnia 19 stycznia 1977 r. Nr 1, poz. 5 - zwana dalej „umową") - powinien opodatkować w kraju swojej rezydencji podatkowej (Rzeczpospolita Polska).

Uzasadniając powyższe twierdzenie Wnioskodawca wskazał, iż art. 2 ust. 1 ww. umowy stanowi, że umowa dotyczy, bez względu na sposób poboru, podatków od dochodu i od majątku, które pobiera się w każdym z Umawiających się Państw.

W myśl art. art. 2 ust. 2 umowy, za podatki od dochodu i od majątku uważa się wszystkie podatki, które pobiera się od całego dochodu, od całego majątku albo od części dochodu lub majątku, włączając podatki od zysku ze sprzedaży ruchomego lub nieruchomego majątku, podatki od sumy wynagrodzeń płaconych przez przedsiębiorstwo, jak również podatki od przyrostu majątku. Dla przykładu, art. 2 ust. 3 umowy wymienia podatek dochodowy (Rzeczpospolita Polska) oraz podatek od dochodu (Francja).

Zgodnie z art. 4 ust. 1 umowy, miejsce zamieszkania osoby fizycznej, na gruncie tej umowy, wyznacza państwo, według którego prawa osoba ta podlega tam obowiązkowi podatkowemu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania. W opisanym zdarzeniu przyszłym krajem rezydencji podatkowej wnioskującego będzie Rzeczpospolita Polska, z uwagi na okoliczność, iż w kraju tym znajduje się ośrodek interesów życiowych wnioskującego (rodzina), bez względu na okoliczność, iż w roku podatkowym przybywać będzie więcej niż 183 dni we Francji.

Z kolei art. 5 ust. 1 umowy stanowi, że przez zakład rozumie się stałą placówkę, w której całkowicie albo częściowo wykonuje się działalność przedsiębiorstwa. Dla przykładu w art. 5 ust. 2 lit."g" umowy wymieniono, iż zakład obejmuje w szczególności budowę albo montaż, których okres przekracza 12 miesięcy. Jednak protokół dodatkowy do ww. umowy zawiera stwierdzenie, że dla stosowania art. 5 ust. 2 lit. g) w okresie obowiązywania Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej z Rządem Republiki Francuskiej z dnia 5 października 1972 r. o rozwoju współpracy gospodarczej, przemysłowej, naukowej i technicznej - budowa lub montaż nie będą uważane za zakład, w okresie nie przekraczającym 18 miesięcy.

Artykuł 7 ust. 1 umowy stanowi, że zyski z przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, zyski przedsiębiorstwa podlegają opodatkowaniu w drugim Umawiającym się Państwie jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi. Natomiast art. 23 pkt 1 umowy - w zakresie podwójnego opodatkowania - stanowi, że jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga przychody lub posiada majątek, które stosownie do postanowień niniejszej umowy podlegają opodatkowaniu we Francji, wówczas Polska - z zastrzeżeniem postanowień punktu b), wyłączy te przychody albo ten majątek spod opodatkowania, może jednak przy ustalaniu podatku od pozostałego dochodu albo pozostałego majątku tej osoby zastosować stawkę podatkową która zostałaby zastosowana, gdyby te przychody albo ten majątek nie zostały wyłączone spod opodatkowania.

Aktywność wnioskodawcy na terenie Francji, z uwagi na charakter planowanych działań i brak jakiejkolwiek stałej placówki, nie może być uznana za zakład w rozumieniu art. 5 umowy. Przemawia za tym także okoliczność, że usługi świadczone przez wnioskodawcę są usługami świadczonymi w imieniu własnym i na własny rachunek dla jednego tylko zlecającego, a zakres zleconych usług zależy bezpośrednio od treści kontraktu, który zawrze zlecający ze swoim klientem/ klientami.

Osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy), o czym stanowi art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z dnia 3 kwietnia 2012 r., poz. 361 ze zm. - zwanej dalej „ustawą pdof"). Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa, się osobę fizyczną która posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych (ośrodek interesów życiowych) - art. 3 ust. la pkt 1 ustawy pdof. Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy pdof oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Źródłem przychodów jest m.in. pozarolnicza działalność gospodarcza (art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy pdof), która oznacza działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

-prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9 ustawy pdof (art. 5a pkt 6 ustawy pdof).

Natomiast art. 5b ustawy pdof stanowi, że za pozarolniczą działalność gospodarczą nie uznaje się czynności, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. odpowiedzialność wobec osób trzecich za rezultat tych czynności oraz ich wykonywanie, z wyłączeniem odpowiedzialności za popełnienie czynów niedozwolonych, ponosi zlecający wykonanie tych czynności,
2. są one wykonywane pod kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez zlecającego te czynności,
3. wykonujący te czynności nie ponosi ryzyka gospodarczego związanego z prowadzoną działalnością.
   
   

Podatek dochodowy zgodnie z art. 30c, w zw. z art. 9a ust. 2 ustawy pdof wynosi 19% podstawy wymiaru.

Rezydent polski czasowo przebywający za granicą, który osiągnie dochody ze źródeł przychodów położonych poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jest obowiązany w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym wrócił do kraju, wpłacić zaliczkę na podatek dochodowy. Jeżeli termin płatności przypada po zakończeniu roku podatkowego, należny podatek jest płatny w terminie złożenia zeznania (art. 44 ust. 7 ustawy pdof).

Podatnik obowiązany jest złożyć właściwemu urzędowi skarbowemu zeznanie roczne w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym i wpłacić należny podatek albo różnicę między podatkiem należnym wynikającym z zeznania a sumą należnych za dany rok zaliczek (art. 45 ust. 1a i ust. 4 ustawy pdof).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Przy czym w myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

W myśl art. 3 ust. 2a ww. ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Wyżej wskazane przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a cyt. ustawy).

Zgodnie z art. 4 ust. 1 umowy zawartej między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku z dnia 20 czerwca 1975 r. (Dz. U. z 1977 r. Nr 1, poz. 5), określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne podobne znamiona, nie włączając jednak osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie tylko w zakresie dochodu, jaki osiągają ze źródeł położonych w wyżej wymienionym Państwie albo z tytułu majątku, jaki posiadają w tym Państwie.

W myśl art. 4 ust. 2 umowy, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas stosuje się następujące zasady:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania. Jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Umawiającym się Państwie osoba ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Umawiających się Państw, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa;
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Umawiających się Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, wówczas będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeśli sytuacji tej osoby nie można uregulować zgodnie z postanowieniami liter a), b) i c), właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną zagadnienie w drodze wzajemnego porozumienia.
   
   

W świetle powyższego przepisu, w celu ustalenia miejsca (państwa) opodatkowania dochodów uzyskanych przez Wnioskodawcę z tytułu usług świadczonych dla kontrahenta francuskiego istotne jest ustalenie kraju Jego rezydencji, jako kraju w którym podatnik posiada nieograniczony obowiązek podatkowy. Należy przy tym mieć na względzie, iż jak wynika z wniosku poza granicami Polski Wnioskodawca przebywa wprawdzie dłużej niż 183 dni w roku podatkowym, jednakże w Polsce posiada miejsce faktycznego zamieszkania, gdzie mieszka jego rodzina, a więc w Polsce posiada swoje centrum interesów osobistych (ośrodek interesów życiowych).

W konsekwencji w świetle ww. przepisów, w odniesieniu do przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, stwierdzić należy, iż dla celów podatkowych, jako polski rezydent podatkowy Wnioskodawca podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Natomiast we Francji podlega, co do zasady, ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czego konsekwencją jest opodatkowanie we Francji jedynie dochodów osiąganych na jej terytorium.

Zgodnie z zasadą wynikającą z art. 7 ust. 1 ww. umowy, zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba, że przedsiębiorstwo prowadzi działalność gospodarczą w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, zyski przedsiębiorstwa podlegają opodatkowaniu w drugim Umawiającym się Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

W świetle powyższego, uzyskiwany dochód z działalności gospodarczej prowadzonej (usług świadczonych) na terytorium Francji będzie zatem podlegał opodatkowaniu w Polsce chyba, że działalność gospodarcza na terytorium Francji prowadzona będzie przez położony tam „zakład”, przez który zgodnie z art. 5 ust. 1 i 2 tej umowy należy rozumieć, stałą placówkę, w której całkowicie albo częściowo wykonuje się działalność przedsiębiorstwa, w szczególności:

1. miejsce zarządzania,
2. filię,
3. biuro, w którym prowadzona jest działalność handlowa,
4. zakład fabryczny,
5. warsztat,
6. kopalnię, kamieniołom albo inne miejsce wydobywania bogactw naturalnych.
7. budowę albo montaż, których okres przekracza 12 miesięcy.
   
   

Przy czym, z pkt 2 Protokołu, stanowiącego integralną część ww. umowy wynika, iż dla stosowania artykułu 5 ustęp 2 litera g) uzgodniono, że w okresie obowiązywania Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej z Rządem Republiki Francuskiej z dnia 5 października 1972 roku o rozwoju współpracy gospodarczej, przemysłowej, naukowej i technicznej - budowa lub montaż nie będą uważane za zakład, w okresie nie przekraczającym 18 miesięcy.

Dokonując interpretacji postanowień umowy polsko-francuskiej należy zwrócić uwagę na tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak również brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem.

W komentarzu do art. 5 ust. 3 Modelowej Konwencji OECD stwierdzono, iż: „określenie plac budowy, budowa lub prace instalacyjne i montażowe obejmuje nie tylko budowę budynków dróg, mostów lub kanałów, renowację (obejmująca ważne prace budowlane, a nie tylko prace związane z utrzymaniem i dekoracją) takich budynków, dróg, mostów lub kanałów, układanie rurociągów i prowadzenie prac ziemnych. Również określenie prace montażowe nie ogranicza się do prac instalacyjnych związanych z placem budowy: obejmuje ono również instalowanie nowych urządzeń (…)”. W zakres pojęcia „prace budowlane lub instalacyjne” wchodzi również planowanie oraz nadzór budowlany.

Plac budowy istnieje od dnia, w którym przedsiębiorca rozpoczyna swoją działalność, co obejmuje wszelkie prace przygotowawcze wykonane w państwie, w którym ma być wzniesiona budowla. W zasadzie plac budowy istnieje do czasu zakończenia budowy lub całkowitego jej zaniechania. Nie można uważać, że plac budowy przestaje istnieć, jeżeli prace są przerwane czasowo. Sezonowe lub inne czasowe przerwy powinny wchodzić w okres liczony jako trwanie placu budowy. Sezonowe przerwy mogą być spowodowane złą pogodą. Czasowe przerwy mogą być spowodowane np. brakiem materiałów lub brakiem siły roboczej.

Prace budowlane lub montażowe stanowią zakład tylko wtedy, jeżeli obiekty te istnieją dłużej niż osiemnaście miesięcy (należy zaznaczyć, iż powyższe kryterium odnosi się również do podwykonawcy w zakresie wykonywanych przez niego prac). Prace wykonywane na placu budowy przez podwykonawców wlicza się do okresu prowadzenia budowy przez generalnego wykonawcę (czas spędzony na budowie przez podwykonawcę powinien być traktowany jako czas zużytkowany przez wykonawcę generalnego).

Obiekt, który nie spełnia tego warunku 18 miesięcy, nie stanowi sam przez się zakładu, nawet jeżeli w jego ramach istnieje np. biuro lub warsztat w rozumieniu ust. 2 związany z działalnością budowlaną. Jeżeli jednak takie biuro lub warsztat jest użytkowany dla realizacji kilku projektów budowlanych lub instalacyjnych, a działalność w nich wykonywana wychodzi poza rodzaje działalności wymienionych w art. 5 ust. 3 umowy polsko-francuskiej, to należy ponownie ją uważać za zakład jeżeli spełnione są warunki przewidziane w artykule, nawet jeżeli żaden z projektów nie odpowiada placowi budowy lub montażu trwającemu powyżej 18 miesięcy.

Z powyższego komentarza do Modelowej Konwencji OECD wynika, iż kryterium osiemnastu miesięcy „ma zastosowanie do każdego oddzielnego placu budowy lub projektu. Przy ustalaniu, jak długo istnieje dany plac budowy lub projekt nie należy brać pod uwagę okresu spędzonego poprzednio przez przedsiębiorcę na innych placach budów lub projektach, które nie mają z obecnym żadnego związku”. Jednakże „plac budowy należy traktować jako odrębną jednostkę, nawet jeżeli podstawą jest kilka kontraktów, pod warunkiem jednak, że stanowi on całość w sensie handlowym i geograficznym”.

Z powyższych przepisów wynika zatem, iż dochód osoby mającej miejsce zamieszkania w Polsce z tytułu działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Francji, byłby opodatkowany we Francji, o ile działalność prowadzona byłaby poprzez położony na terytorium Francji zakład – co jak wskazuje Wnioskodawca w przedmiotowej sprawie nie ma miejsca. Oznacza to, iż, co do zasady, dochód uzyskany przez Wnioskodawcę, z tytułu usług świadczonych na terytorium Francji dla kontrahenta francuskiego, w ramach działalności gospodarczej zarejestrowanej na terytorium Polski podlega opodatkowaniu wyłącznie w Polsce. W takim przypadku nie następuje podwójne opodatkowanie przychodu, a zatem nie należy stosować przewidzianej w umowie metody zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu. Całość uzyskiwanego z działalności gospodarczej przychodu podlega bowiem opodatkowaniu tylko w Polsce na zasadach przewidzianych w polskim prawie podatkowym.

Przy czym, Wnioskodawca zobowiązany będzie do rozliczenia uzyskanych na terytorium Francji dochodów w nieprzekraczalnym terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym wrócił On do kraju, wpłacając stosowną zaliczkę na podatek dochodowy. Natomiast w sytuacji, gdy powrót ten nastąpi po upływie roku podatkowego, należy podatek dochodowy z tego tytułu winien uiścić w terminie złożenia zeznania podatkowego. W myśl bowiem art. 44 ust. 7 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1, czasowo przebywający za granicą, którzy osiągają dochody ze źródeł przychodów położonych poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, są obowiązani w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym wrócili do kraju, wpłacić zaliczkę na podatek dochodowy. Jeżeli termin płatności przypada po zakończeniu roku podatkowego, należny podatek jest płatny w terminie złożenia zeznania. Do obliczenia należnej zaliczki stosuje się odpowiednio ust. 3a oraz 3c. Jednocześnie na mocy art. 45 ust. 1a pkt 2 ww. ustawy, w terminie określonym w art. 45 ust. 1 tej ustawy, Wnioskodawca będzie obowiązany złożyć urzędowi skarbowemu zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego w roku podatkowym dochodu (poniesionej straty) z pozarolniczej działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej, opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30c oraz wpłacić należny podatek dochodowy wynikający z zeznania, o którym mowa w ust. 1a pkt 2, albo różnicę pomiędzy podatkiem należnym wynikającym z zeznania, o którym mowa w ust. 1a pkt 2, a sumą należnych za dany rok zaliczek (o czym stanowi art. 45 ust. 4 cyt. ustawy).

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienić należy, iż w zakresie podatku od towarów i usług wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.