INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 15 września 2009 r. (data wpływu 21 września 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wartości imprezy sportowo-rekreacyjnej dla pracowników dofinansowanej ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 września 2009 roku został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wartości imprezy sportowo-rekreacyjnej dla pracowników dofinansowanej ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń.

We wniosku tym przedstawiono następujący stan faktyczny.

Zgodnie z regulaminem Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, środki Funduszu przeznaczone są między innymi na dofinansowanie wypoczynku zorganizowanego i „wczasów pod gruszą", różnych form rekreacji (np.: rajd, spływ, spartakiada), dofinansowanie działalności kulturalno -oświatowej. Organizując imprezę rekreacyjno - sportową całość kosztów opłaca Wnioskodawca ze środków ZFŚS. Następnie na podstawie sporządzonej listy osób określającej wysokość odpłatności każdego pracownika, pomniejszana jest wypłata wynagrodzenia za pracę za dany miesiąc o kwotę, którą powinien pracownik opłacić za udział w imprezie. Kwota ta jest przekazywana z funduszu wynagrodzeń na rachunek ZFŚS. Ze względu na obniżenie kosztów obsługi rachunku ZFŚS Wnioskodawca nie przekazuje każdemu pracownikowi kwoty dofinansowania, jak również każdy pracownik nie wpłaca samodzielnie pełnej kwoty kosztu przypadającego na jedną osobę.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy dofinansowanie z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych do imprezy sportowo -rekreacyjnej rozliczanej w ten sposób, że pracownik opłaca kwotę uczestnictwa pomniejszoną o kwotę dofinansowania jest świadczeniem pieniężnym zwolnionym z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych...

Wnioskodawca uważa, że wskazana bezgotówkowa forma dofinansowania do organizowanych imprez rekreacyjno -sportowych jest świadczeniem pieniężnym i nie powinna być opodatkowana do łącznej kwoty 380 zł w ciągu roku zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j.: Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Biorąc powyższe pod uwagę do przychodów ze stosunku pracy zalicza się każde świadczenie, które zostało wypłacone w związku z faktem pozostawania w stosunku pracy z pracodawcą. Do przychodów ze stosunku pracy zalicza się zarówno otrzymane przez pracownika pieniądze, jak i wartość pieniężną świadczeń w naturze, świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 67 ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym od dnia 22 sierpnia 2009 r., wprowadzonym ustawą z dnia 17 lipca 2009 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Nr 125, poz. 1037) i mającym zastosowanie do dochodów uzyskanych od dnia 1 stycznia 2009 r. – zwalnia się od podatku dochodowego wartość otrzymanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.

Powołany art. 21 ustawy zawiera zamknięty katalog zwolnień przedmiotowych, enumeratywnie wymieniając rodzaje dochodów lub świadczeń, których uzyskanie nie rodzi obowiązków podatkowych.

Podkreślić tutaj należy, iż istotną zmianą znowelizowanego przepisu jest zwolnienie z opodatkowania – przy warunkach ustawą przewidzianych - wartości świadczeń pieniężnych sfinansowanych ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

Jak wynika z powyższego, zwolniona od podatku jest wartość rzeczowych jak i pieniężnych świadczeń otrzymywanych przez pracownika, jeżeli spełnione zostaną łącznie następujące przesłanki:

• świadczenia mają związek z finansowaniem działalności socjalnej,
• świadczenia mają charakter świadczenia rzeczowego bądź pieniężnego,
• są w całości sfinansowane ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych lub funduszy związków zawodowych,
• ich wysokość nie przekracza w roku podatkowym kwoty 380 zł.

Przy czym, zgodnie z art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. z 1996 r. Nr 70, poz. 335 ze zm.) działalność socjalna to usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, opieki nad dziećmi w żłobkach, przedszkolach oraz innych formach wychowania przedszkolnego, udzielanie pomocy materialnej – rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową.

W związku z tym, że ustawa o podatku dochodowym nie określa definicji rzeczy ani świadczenia rzeczowego, należy odwołać się do znaczenia tych pojęć w języku potocznym lub definicji stosowanych w innych dziedzinach prawa.

Zgodnie z art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) rzeczami są tylko przedmioty materialne. Zatem z ww. zwolnienia w limitowanej części korzystają świadczenia o charakterze rzeczowym. Podkreślić należy przy tym, iż świadczenie rzeczowe nie jest przeciwieństwem świadczenia pieniężnego w takim sensie, że każde świadczenie, które nie jest pieniężne jest świadczeniem rzeczowym.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że wartość dofinansowania do imprezy sportowo-rekreacyjnej finansowej przez Wnioskodawcę z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych nie jest świadczeniem rzeczowym, bowiem uczestnicy imprezy nie otrzymują świadczenia o charakterze materialnym, tj. rzeczowym. Przedmiotem świadczenia jest usługa, a nie rzecz. Przedmiotem świadczenia w takim przypadku nie są także pieniądze, ponieważ jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, pracownicy Wnioskodawcy nie otrzymali środków pieniężnych, bowiem Wnioskodawca organizując imprezę rekreacyjno-sportową opłacił całość kosztów ze środków ZFŚS, pracownicy natomiast zostali zobowiązani do pokrycia różnicy między całą wartością świadczenia a dofinansowaniem z ZFŚS. Zatem tego rodzaju świadczenie nie będzie korzystało ze zwolnienia określonego w treści art. 21 ust. 1 pkt 67 powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W takim przypadku pracodawca jest zobowiązany do zakwalifikowania ww. świadczenia (tj. sfinansowania lub dofinansowania kosztów imprezy sportowo-rekreacyjnej) do przychodu ze stosunku pracy podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych i tym samym do pobrania stosownej zaliczki na podatek dochodowy, a następnie wykazania tegoż przychodu w informacji PIT-11, zgodnie z dyspozycją art. 31, art. 32 i art. 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Istotne w tej sprawie jest to kto jest nabywcą imprezy sportowo-rekreacyjnej. W przypadku gdy finansowanie lub dofinansowanie kosztów imprezy sportowo-rekreacyjnej z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych odbywa się w warunkach, gdy nabywcami (kupującymi) imprezy sportowo-rekreacyjnej będą pracownicy, a pracodawca przekaże im na ten cele środki pieniężne z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, to wówczas wartość tegoż świadczenia, do kwoty nieprzekraczającej 380 zł – jako, że jest to świadczenie pieniężne (pracodawca nie przekazuje pracownikom nabytej usługi) – będzie korzystała ze zwolnienia na podstawie znowelizowanego przepisu art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.