INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 listopada 2009 r. (data wpływu 27 listopada 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie opodatkowania zaległych opłat za zajmowany lokal mieszkalny – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 listopada 2009 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania zaległych opłat za zajmowany lokal mieszkalny.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca posiada lokale mieszkalne, które stanowią przedmiot spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu. Lokator, któremu przysługiwało lokatorskie prawo do lokalu, długotrwale zalega z opłatami za zajmowany lokal. Został wykluczony z grona członków, a jego prawo do lokalu mieszkalnego wygasło. Wnioskodawca wniósł pozew o eksmisję. W wyniku postępowania sądowego Sąd Rejonowy wydał wyrok nakazujący opuszczenie i opróżnienie lokalu pozwanego i wydanie go Spółdzielni. Dłużnik do dnia dzisiejszego nie wydał lokalu Wnioskodawcy, a eksmisji nie wykonano. Mimo zajmowania lokalu nie wnosi w dalszym ciągu żadnych opłat. Wnioskodawca nalicza opłaty za lokal i do wszystkich składników tych opłat dolicza VAT ze stawką 22%.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy spółdzielnia postępuje prawidłowo naliczając podatek VAT od wyżej wymienionych opłat...

Zdaniem Wnioskodawcy, opłaty ciążące na osobach nieposiadających tytułu prawnego do lokalu nie są opodatkowane podatkiem od towarów i usług.

Wnioskodawca wskazuje, iż zastosowanie art. 4 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych (dalej u.s.m) w zw. z artykułami ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r. (dalej ust. o VAT) gdy chodzi o ich zastosowanie do osób, które żadnym prawem do lokalu (spółdzielczym lokatorskim, spółdzielczym własnościowym, prawem własności) nie dysponują nie będzie zasadne.

Po pierwsze, nie ulega wątpliwości, iż opłaty wskazane w art. 4 zakres przedmiotowy artykułu winny uiszczać osoby wymienione w tymże artykule (zakres podmiotowy przepisu).

Przepis ten wskazuje na następujące osoby zobligowane do uiszczania opłat:

1. członkowie spółdzielni, którym przysługują spółdzielcze prawa do lokali,
2. osoby niebędące członkami spółdzielni, którym przysługują spółdzielcze własnościowe prawa do lokali,
3. członkowie spółdzielni będący właścicielami lokali,
4. członkowie spółdzielni, którzy oczekują na ustanowienie na ich rzecz spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego albo prawa odrębnej własności lokalu,
5. właściciele lokali niebędący członkami spółdzielni.
   
   

Osoba, która nie jest członkiem spółdzielni, nie przysługuje jej spółdzielcze prawo do lokalu (ponieważ wygasło prawo lokatorskie) i nie posiada własności lokalu i nie oczekuje na ustanowienie praw nie podlega obowiązkowi uiszczenia opłat wskazanych w art. 4 u.s.m. Z literalnej wykładni przepisu 4 u.s.m. wynika jasno, iż osoba, w przedmiocie której wystąpiono o interpretację, nie została w katalogu osób wskazana wobec powyższego z mocy tegoż artykułu obowiązek opłat nie może ciążyć na tej osobie. Brak jest uzasadnienia dla dokonywania rozszerzającej wykładni tego przepisu i wskazywania również, że inne osoby (nie wymienione w przepisie) mają obowiązek uiszczać opłaty w nim wskazane. Gdyby ustawodawca wolę taką przejawiał ująłby również w tymże artykule obowiązek dokonywania przedmiotowych opłat przez osoby niebędące członkami spółdzielni i nieposiadajace do lokalu żadnych praw (osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego) i zapewne dokonałby ustawowego zwolnienia od podatku przedmiotowych opłat i osoba zajmująca lokal bez tytułu prawnego znalazłaby się w katalogu osób wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 11 ustawy o VAT i § 13 ust. 1 pkt 15 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. (dalej Rozporządzenie) w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Nie mniej jednak tak się nie stało, ponadto rodzi się pytanie jaki cel miałby ustawodawca w tym aby opłaty eksploatacyjne zwolnić od podatku VAT co do zasady natomiast nie zwalniać opłat pobieranych w identycznym charakterze ale przez osoby nieposiadające tytułu prawnego do lokalu.

Przecież § 13 ust. 1 pkt 15 Rozporządzenia zwalnia od podatku czynności wykonywane na rzecz osób niebędących członkami spółdzielni, którym przysługują spółdzielcze własnościowe prawa do lokali mieszkalnych, za które są pobierane opłaty zgodnie z art. 4 u.s.m., a art. 43 ust. 1 ustawy o VAT zwalnia od podatku czynności wykonywane na rzecz członków spółdzielni, którym przysługują spółdzielcze prawa do lokali mieszkalnych, członków spółdzielni będących właścicielami lokali mieszkalnych lub na rzecz właścicieli lokali mieszkalnych niebędących członkami spółdzielni, za które są pobierane opłaty, zgodnie z art. 4 u.s.m. Tak więc, przyjmując, iż osoby nieposiadające tytułu prawnego do lokalu niewymienione w art. 4 u.s.m., nie mogą być zobowiązane do uiszczania opłat tam wskazanych, powstaje więc pytanie jakiego charakteru płatności zobowiązane są dokonywać takie osoby, czy może całkowicie są zwolnione z obowiązku uiszczania opłat skoro pkt 4 u.s.m. od nich tego nie wymaga.

Oczywistym jest, że brak obowiązku uiszczania opłat byłby całkowicie niezgodnym z zasadami współżycia społecznego i osoby nie posiadające tytułu prawnego do lokalu a korzystające z niego byłyby nieuzasadnienie uprzywilejowane.

Wobec powyższego ustawodawca wskazał jakiego rodzaju opłaty uiszczać ma osoba zajmująca lokal bez tytułu prawnego. Uczynił to w ustawie z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, stwierdzając w art. 18 ust. 1, że „Osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie".

Ustawodawca w pkt 3 i 5 art. 18 wskazał również, że „Osoby uprawnione do lokalu zamiennego albo socjalnego, jeżeli sąd orzekł o wstrzymaniu wykonania opróżnienia lokalu do czasu dostarczenia im takiego lokalu, opłacają odszkodowanie w wysokości czynszu albo innych opłat za używanie lokalu, jakie byłyby obowiązane opłacać, gdyby stosunek prawny nie wygasł, oraz że „Jeżeli gmina nie dostarczyła lokalu socjalnego osobie uprawnionej do niego z mocy wyroku, właścicielowi przysługuje roszczenie odszkodowawcze do gminy, na podstawie art. 417 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny.

W świetle jednoznacznego określenia przez ustawodawcę charakteru opłat uiszczanych przez osobę nieposiadającą tytułu prawnego do lokalu jako „odszkodowanie" brak jest uzasadnienia, by charakteru odszkodowawczego odmawiać tego typu opłatom dokonywanym przez osoby nieposiadające tytułu prawnego do lokalu (a więc osoby inne niż wymienione w art. 4 u.s.m).

Zgodnie z art. 11 ust. 2 „W przypadku wygaśnięcia spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego spółdzielnia, z zastrzeżeniem art. 15, ogłasza nie później niż w ciągu 3 miesięcy od dnia opróżnienia lokalu, zgodnie z postanowieniami statutu, przetarg na ustanowienie odrębnej własności tego lokalu..." a zgodnie z art. 15 ust. 21 i 22 „W wypadku wygaśnięcia spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego spółdzielnia wypłaca osobie uprawnionej wartość rynkową tego lokalu (...)" i „Z wartości rynkowej lokalu potrąca się (...) kwoty zaległych opłat, o których mowa w art. 4 ust. 1 (...).

Tak więc po pierwsze, ustawa wyraźnie wskazuje, iż do ogłoszenia przetargu i wypełnienia dalszej procedury dochodzi po „opróżnieniu lokalu".

„Należy zwrócić uwagę, że zwrot wkładu mieszkaniowego, a raczej kwot uzyskanych ze sprzedaży lokalu po dokonaniu odpowiednich potrąceń, jest związany z opróżnieniem lokalu przez osoby, które zajmowały go dotąd na podstawie lokatorskiego prawa do lokalu (o którym mowa w art. 7 ust. 1 u.s.m). Wypłata może nastąpić dopiero po opróżnieniu lokalu przez osoby, które go dotychczas zajmowały - por. art. 11 ust. 24 u.s.m. Jeśli więc po wygaśnięciu lokatorskiego prawa do lokalu osoby, którym prawo to przysługiwało, albo inne osoby z nimi związane, które są obowiązane lokal opróżnić, pozostają dalej w tym lokalu, to wkład nie jest zwracany" (Bończak-Kucharczyk Ewa, komentarz, Oficyna 2008, Komentarz do art. 11 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (Dz. U. 03. Nr 119 poz. 1116), E. Bortczak-Kucharczyk, Spółdzielnie mieszkaniowe. Komentarz, Oficyna, 2008. Stan prawny: 31 sierpnia 2007.

Należy więc wskazać, iż w związku z prowadzonymi postępowaniami sądowymi o eksmisję z lokalu zapadają orzeczenia przyznające prawa do lokalu socjalnego. Gmina zaś obowiązku swego nie realizuje dlatego też do opróżnienia lokalu nie dochodzi przez długie lata a może i nie dojść „nigdy".

Gmina w związku ze swą odpowiedzialnością z dłużnikiem (z osobą bez tytułu prawnego do lokalu) o charakterze in solidum wypłaca (w ramach ugod lub wyroków sądowych) stosowne odszkodowania. Brak jest w orzecznictwie i literaturze podważenia koncepcji, iż tzw. kwota zaległych czynszów stanowi wysokość odszkodowania otrzymanego przez dany podmiot od gminy.

Ponadto, warto wyobrazić sobie sytuację, iż w trakcie zajmowania lokalu bez tytułu prawnego gmina za pewien okres wypłaca uprawnionemu odszkodowanie, za pewien zaś okres uprawniony nie otrzymuje odszkodowania, dochodzi do opróżnienia lokalu, powstaje pytanie za jaki okres uprawniony ma dokonać potrącenia. Został przecież w pewnej części zaspokojony odszkodowaniem i zgodnie z odpowiedzialnością in solidum miał prawo żądać od każdego z dłużników z osobna zaspokojenia ale skoro jeden z dłużników zaspokoił roszczenie uprawniony nie powinien żądać zaspokojenia od drugiego zobowiązanego (za ten sam okres), zatem za ten sam okres nie powinien dokonywać potrącenia.

Gdyby opłatom, do których zobowiązana jest osoba nieposiadająca tytułu prawnego do lokalu uiszczonym przez tą osobę lub przez np. gminę a tym samym opłatom w ogóle nieuiszczonym odmówić charakteru odszkodowawczego byłoby to niezgodne z obecnie obowiązującym stanem prawnym.

Ponadto należy przyjąć, iż art. 15 ust. 22 u.s.m. odnosi się tylko do zakresu przedmiotowego art. 4 u.s.m. i do zakresu podmiotowego tegoż artykułu dlatego do potrącenia nadają się tylko opłaty, za które zalegała osoba określona w art. 4 u.s.m. (tam wymieniona).

A więc np. skoro art. 11 ust. 11 pkt 2 u.s.m. wskazuje, że Spółdzielnia może podjąć uchwałę o wygaśnięciu spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego jeżeli członek jest w zwłoce z uiszczeniem opłat, o których mowa w art. 4 ust. 1, za 6 miesięcy, to wówczas zaległości osoby, która jest w zwłoce z opłatami ale jest też nadal członkiem spółdzielni i posiada tytuł prawny do lokalu będą mogły być potrącone i wówczas ta część opłat (gdy opłata jest opłatą zdefiniowaną w pkt 4 u.s.m. a osoba jest również zdefiniowana w tymże artykule) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT a na mocy stosownych przepisów w konsekwencji od podatku będzie zwolniona.

W rezultacie wydawać, by się mogło, że opłat tych, które nie są już opłatami z art. 4 u.s.m. nie można potrącić. I rzeczywiście nie należy ich potrącać na zasadach art. 15 ust. 22, jednakże nic nie stoi na przeszkodzie by dokonać „zwykłego" potrącenia na zasadach ogólnych kodeksu cywilnego, któro przecież nie wymaga zgody drugiej strony czynności, a jest jak najbardziej dozwolone (spółdzielnia ma zobowiązanie do osoby zajmującej w przeszłości lokal bez tytułu prawnego, który został przez nią opróżniony a osoba, zajmująca w przeszłości lokal bez tytułu pranego ma zobowiązanie do spółdzielni z tytułu odszkodowania za korzystanie z lokalu bez tytułu prawnego). Także w sytuacji opróżnienia lokalu Spółdzielnia potrąca opłaty zaległe za okres, gdy spółdzielcze lokatorskie prawo istniało (na zas. 15 ust. 22 u.s.m. - zastosowanie znajdzie ust. o VAT) i potrąca zaległe opłaty za korzystanie z lokalu bez tytułu prawnego).

Reasumując, zebrane argumenty wskazują iż brak jest uzasadnienia na stwierdzenie, że opłaty ciążące na osobach zajmujących lokal bez tytułu prawnego nie są odszkodowaniem, brak jest tegoż uzasadnienia, w szczególności w oparciu o analizę art. 15 ust. 22 u.s.m., iż do opłat dokonywanych lub nie (ale mających być dokonane) przez osobę zajmującą lokal bez tytułu prawnego (tym samym do opłat realizowanych przez gminę) zastosowanie znajdują przepisy ustawy o VAT.

Powyższe jest stanowiskiem w kwestii opodatkowania opłat, które zobligowani są wnosić nieposiadający tytułu prawnego do lokalu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega, m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z ust. 2 ww. przepisu wynika, że czynności określone w ust. 1 podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług niezależnie od tego czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa.

W art. 7 ust. 1 ustawy o VAT postanowiono, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nie mającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Definicja świadczenia usług ma zatem charakter dopełniający definicję dostawy towarów i jest wyrazem realizacji powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatnika w ramach działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 18 ust. 1, 2 i 3 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 266 ze zm.) osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie. Odszkodowanie takie odpowiada wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu. Jeżeli odszkodowanie nie pokrywa poniesionych strat, właściciel może żądać odszkodowania uzupełniającego. Osoby uprawnione do lokalu zamiennego albo socjalnego, jeżeli sąd orzekł o wstrzymaniu opróżnienia lokalu do czasu dostarczenia im takiego lokalu, opłacają odszkodowanie w wysokości czynszu albo innych opłat za używanie lokalu, jakie byłyby obowiązane opłacać, gdyby stosunek prawny nie wygasł.

Wskazać, należy również, iż bezumowne korzystanie z cudzej rzeczy regulują przepisy art. 224 i 225 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.).

Jak wynika z ww. art. 224 i 225 k.c. w przypadku bezumownego korzystania z lokalu korzystający w złej lub dobrej wierze od chwili, w której dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy obowiązany jest do wypłaty wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy, zwrotu pożytków oraz odszkodowania z powodu zużycia, pogorszenia lub utraty rzeczy. Wynagrodzeniem za korzystanie z rzeczy objęte jest wszystko, co właściciel mógłby uzyskać, gdyby odpłatnie, na podstawie odpowiedniego stosunku prawnego, oddał rzecz do odpłatnego korzystania innemu podmiotowi.

O tym, czy bezumowne korzystanie z nieruchomości podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, decydować muszą w każdym przypadku konkretne okoliczności.

W sytuacji, gdy osoba zajmująca lokal mieszkalny nie chce opuścić lokalu, a właściciel dążąc do tego wytoczy przeciwko niemu powództwo o wydanie rzeczy, zasadne jest przyjęcie, że pomiędzy właścicielem i korzystającym bezumownie z tego lokalu nie istnieje żaden jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełnione są świadczenia wzajemne. Świadczenie podatnika, nieoparte na tytule prawnym, wskazującym obowiązek świadczenia usług oraz wysokość wynagrodzenia – nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Odszkodowanie wypłacone w takich okolicznościach z tego tytułu nie jest płatnością za świadczenie usługi, lecz rekompensatą za pozbawienie właściciela prawa do swobodnego dysponowania lokalem i wynikłe z tego tytułu szkody.

Inaczej należy jednak oceniać sytuację, gdy osoba zajmująca lokal użytkuje go za zgodą właściciela (nawet dorozumianą), płacąc z tego tytułu określone kwoty.

Reasumując należy stwierdzić, iż decydujące znaczenie dla opodatkowania lub nieopodatkowania bezumownego korzystania z lokalu po zakończeniu stosunku zobowiązaniowego mają okoliczności faktyczne. Generalnie sytuacja ta pozostaje poza opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług. Jeżeli jednak okoliczności wskazują na dorozumiane, milczące przedłużenie umowy najmu (dzierżawy) – czynność ta podlega opodatkowaniu jako świadczenie usług.

Należy zauważyć, iż ze stanu faktycznego opisanego we wniosku wynika że Wnioskodawca wniósł pozew o eksmisję lokatora, któremu prawo do lokalu mieszkalnego wygasło. W konsekwencji czego Sąd wydał wyrok nakazujący opuszczenie i opróżnienie lokalu przez pozwanego i wydanie go Wnioskodawcy. Dłużnik do dnia dzisiejszego nie wydał lokalu i nie wykonano eksmisji. Mimo zajmowania lokalu nie wnosi w dalszym ciągu żadnych opłat. W efekcie dłużnik wbrew woli Wnioskodawcy zajmuje jej zasoby mieszkaniowe.

W tym stanie rzeczy, w ocenie tut. organu, skoro w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z odszkodowaniem o którym mowa w art. 18 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, nie podlega ono opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, tym samym nie podlega regulacjom zawartym w ustawie o podatku od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę, zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.