INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 01 grudnia 2009r. (data wpływu do tut. Biura 10 grudnia 2009r.), uzupełnionym w dniu 09 lutego 2010r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości dokonania jednorazowej amortyzacji zakupionej i zamontowanej w wynajmowanym budynku platformy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 grudnia 2009r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości dokonania jednorazowej amortyzacji zakupionej i zamontowanej w wynajmowanym budynku platformy.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 27 stycznia 2010r. Znak: IBPBI/1/415-1084/09/ZK wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 09 lutego 2010r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej. W listopadzie spółka poczyniła nakłady w budynku, w którym prowadzi działalność gospodarczą na podstawie umowy najmu. Nakłady obejmowały zakup i montaż platformy dla niepełnosprawnych C A 5000. Zamontowana platforma mieści się w budynku, który spółka wynajmuje na potrzeby prowadzonej działalności i umożliwia przemieszczenie się pacjentów z parteru na piętro. Spółka w listopadzie zakończyła montaż platformy i wprowadziła ją do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych jako odrębny środek trwały, zgodnie z art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Spółka w oparciu o art. 22k ust. 7-12 skorzystała z pomocy de minimis i zaksięgowała wydatki związane z montażem i zakupem platformy dla niepełnosprawnych w koszty podatkowe jako jednorazowy odpis amortyzacyjny w miesiącu, w którym zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, iż:

1. Przedmiotem prowadzonej działalności jest prowadzenie specjalistycznej poradni rehabilitacyjnej opartej na współpracy z Narodowym Funduszem Zdrowia oraz odnowy biologicznej. Działalność ta jest prowadzona na obu kondygnacjach wynajmowanego budynku, pacjenci korzystający z usług firmy zmuszeni są do przemieszczania się w obiekcie.
2. Nabycie platformy dla niepełnosprawnych i jego jednorazowa amortyzacja nastąpiła w 2009r.
3. W 2009r. spółka spełniała kryterium małego podatnika określone w art. 5a pkt 20 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.
4. Wspólnicy prowadzą działalność w formie spółki cywilnej od 01 lutego 2005r., zatem nie zaistniały okoliczności, o których mowa w art. 22k ust. 11 ww. ustawy.
5. Cena nabycia wraz z montażem zakupionego urządzenia wynosi 50.000,00 zł bez podatku VAT, 61.000,00 zł wraz z podatkiem VAT.
6. Zdaniem podatnika, platformę dla niepełnosprawnych należy zaliczyć do grupy 6, podgrupa 64, rodzaj 641 Klasyfikacji Środków Trwałych. Stanowi ona samodzielny środek trwały i w przypadku zmiany lokalu, w którym prowadzona jest działalność, platforma ta zostanie zdemontowana i przeniesiona do nowego obiektu.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wydatki poniesione na zakup i montaż platformy dla niepełnosprawnych mogą być zaliczone, jako jednorazowy odpis amortyzacyjny do kosztów uzyskania przychodów w momencie wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w oparciu o art. 22a oraz art. 22k ust. 7-12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22a ww. ustawy, za środki trwałe uznaje się, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania m.in. urządzenia o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej.

Platforma dla niepełnosprawnych jest kompletnym i zdatnym do użytku środkiem trwałym pomimo, iż nie funkcjonuje samodzielnie bez budynku, a po zamontowaniu stanowi integralną część z budynkiem. Platforma nie musi być przypisana do jednego konkretnego budynku, lecz może zostać zamontowana w innym budynku w momencie zmiany miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Platforma stanowi własność spółki, używana jest pomiędzy kondygnacjami, na których prowadzona jest działalność gospodarcza i nie jest wykorzystywana przez osoby prywatne. Spółka uznając platformę jako osobne urządzenie może w oparciu o art. 22k ust. 7-12 ww. ustawy, dokonać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych w miesiącu, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a – 22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Środki trwałe stanowią składniki majątku trwałego firmy.

Składnik majątku może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

• stanowi on własność lub współwłasność podatnika,
• został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
• jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres używania tego składnika na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),
• składnik ten jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23b ww. ustawy
  
  

Środkami trwałymi, w świetle cyt. wyżej przepisu, mogą być spełniające powyższe kryteria m.in. urządzenia wykorzystywane w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Klasyfikacji środków trwałych dokonuje się na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. nr 112, poz. 1317 ze zm.). Zgodnie z częścią I (Objaśnienia Wstępne) do ww. rozporządzenia Klasyfikacja Środków Trwałych (KŚT) jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych.

Nadmienia się, iż to na podatniku ciąży obowiązek dokonania prawidłowej klasyfikacji środka trwałego (środków trwałych) do odpowiedniej grupy KŚT. Kwestii tych, nie regulują bowiem przepisy prawa podatkowego, a tylko te przepisy, zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej.

Powyższe wynika z Komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 roku w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11), zgodnie z którym zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane, według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej.

Natomiast w przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania składnika majątku zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem o wskazanie symbolu (grupy) środka trwałego oraz wydanie opinii do Urzędu Statystycznego w Łodzi.

Zgodnie z art. 22k ust. 7 ww. ustawy, podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

Przepis ten nie ma zastosowania do podatnika rozpoczynającego prowadzenie działalności gospodarczej, który w roku rozpoczęcia tej działalności, a także w okresie dwóch lat, licząc od końca roku poprzedzającego rok jej rozpoczęcia, prowadził działalność gospodarczą samodzielnie lub jako wspólnik spółki niemającej osobowości prawnej lub działalność taką prowadził małżonek tej osoby, jeżeli między małżonkami istniała w tym czasie wspólność majątkowa (art. 22k ust. 11 ww. ustawy). Przy czym zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 5 marca 2009r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. Nr 69, poz. 587), w latach podatkowych rozpoczynających się w 2009r. i 2010r. kwota limitu odpisów amortyzacyjnych wynosi 100.000 euro w każdym z tych lat podatkowych.

Pamiętać należy, iż w myśl art. 22k ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (przepis obowiązujący od dnia 22 maja 2009 r.) w przypadku spółki niemającej osobowości prawnej kwota limitu odpisów amortyzacyjnych, o której mowa w ust. 7, dotyczy spółki.

Zatem w świetle cyt. wyżej przepisu z możliwości jednorazowej amortyzacji mogą skorzystać m.in. mali podatnicy.

Określenie „mały podatnik” jest zdefiniowane w art. 5a pkt 20 ww. ustawy. Oznacza podatnika, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1000 zł.

W 2009r. za małego podatnika można uznać tego, u którego przychód brutto ze sprzedaży za 2008 rok nie przekroczył kwoty 4.053.000 zł, wg wyliczenia: średni kurs euro ogłoszony przez Narodowy Bank Polski na dzień 1 października 2008 roku wynosił 3,3775 zł x 1.200.000 = 4.053.000 zł.

Natomiast dopuszczalny w 2009 r. limit jednorazowych odpisów amortyzacyjnych stosownie do postanowień art. 22k ust. 7 i 12 ww. ustawy, wynosi 337.750 zł wg wyliczenia: ww. kurs euro tj. 3,3775 x 100.000 = 337.750 zł, w zaokrągleniu 338.000 zł.

Zauważyć przy tym należy, iż przy ocenie spełnienia kryteriów pojęcia „małego podatnika” w przypadku, gdy działalność gospodarcza prowadzona jest w formie spółki nie będącej osobą prawną, do limitu 1.200.000 euro należy uwzględniać przychody z działalności prowadzonej w tej spółce. Bowiem dla skorzystania z jednorazowej amortyzacji na podstawie ww. przepisów istotne jest kto nabywa środki trwałe, prowadzi ich ewidencję i dokonuje odpisów amortyzacyjnych.

Wynika to z cyt. powyżej art. 22k ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz z dyspozycji zawartej w art. 24a ust. 1 ww. ustawy, zgodnie z którym osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej „księgą”, z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a – 22o.

Zgodnie z art. 22k ust. 8 ww. ustawy, podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w ust. 7, nie wcześniej niż w miesiącu, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, lub stosować zasady określone w art. 22h ust. 4. Od następnego roku podatkowego podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych zgodnie z ust. 1 lub art. 22i; suma odpisów amortyzacyjnych, w tym dokonanych w pierwszym roku podatkowym oraz niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 22 ust. 1, nie może przekroczyć wartości początkowej tych środków trwałych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Spółka cywilna, której wspólnikiem jest Wnioskodawca, w 2009r. zakupiła i zamontowała platformę dla niepełnosprawnych w budynku, który wynajmuje na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Platforma jest kompletnym i zdatnym do użytku środkiem trwałym stanowiącym własność Spółki.

Zdaniem Wnioskodawcy, należy ją zaliczyć do grupy 6, podgrupy 64, rodzaju 641 Klasyfikacji Środków Trwałych. W 2009r. od wartości początkowej ww. składnika majątku, Spółka dokonała jednorazowego odpisu amortyzacyjnego w miesiącu, w którym został wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. W 2009r. Spółka cywilna spełniała kryterium tzw. małego podatnika.

Jeżeli zatem platforma dla niepełnosprawnych będąca przedmiotem wniosku, stanowi w istocie środek trwały w prowadzonej w formie Spółki cywilnej pozarolniczej działalności gospodarczej i środek ten prawidłowo zaliczony został do grupy 6 KŚT, to prezentowane we wniosku stanowisko Wnioskodawcy, jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.