INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. u. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. u. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 25 sierpnia 2009 r. (data wpływu data wpływu do Biura KIP w Lesznie: 7 września 2009 r.), uzupełnionym w dniu 2 listopada 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 sierpnia 2009 r. Pan x złożył do Urzędu Skarbowego w Gorzowie Wlkp. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów oraz podatku od towarów i usług. Pismem z dnia 2 września 2009 r. nr PP/448-192/09/.0 Naczelnik Urzędu Skarbowego w Gorzowie Wlkp. – działając zgodnie z art. 15, 16 i 17, w związku z art. 14a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. u. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2, § 3 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. u. Nr 112, poz. 770 ze zm.) – przekazał wniosek do rozpatrzenia Dyrektorowi Izby Skarbowej w Poznaniu.

Wniosek wpłynął do Biura KIP w Lesznie w dniu 7 września 2009 r.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14f § 1 i § 2 oraz art. 14b § 3 i 4 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 22 października 2009 r., znak ILPB1/415-962/09-2/TW, ILPP1/443-1060/09-2/AK na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 26 października 2009 r., a w dniu 2 listopada 2009 r. wniosek uzupełniono.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W zakresie prowadzonego przez siebie przedsiębiorstwa Wnioskodawca wykonał na rzecz spółki roboty budowlane. Za wszystkie wykonane usługi wystawił faktury VAT. w momencie, gdy spółka zaprzestała dokonywać przelewów płatności na Jego konto, Wnioskodawca złożył pozew do sądu. Zainteresowany podał, że kwota pozostała do zapłaty wynosi 40.930,11 zł netto + 7% VAT (2.865,11 zł). Wnioskodawca otrzymał nakaz zapłaty na spółkę, jak również informację, że jest ona w upadłości. Zainteresowany zgłosił swoją wierzytelność. Spółka upadła a On nie otrzymał żadnych pieniędzy. Wnioskodawca podał również, że podatek dochodowy i VAT od wystawionych faktur zapłacił.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.

Czy Wnioskodawca może na podstawie przedmiotowego postanowienia sądu o upadłości wpisać (zaksięgować) do podatkowej księgi przychodów i rozchodów ze znakiem minus w poz. 07 kwotę 40.930,11 zł...

Zdaniem Wnioskodawcy, może w podatkowej księdze przychodów i rozchodów w poz. 07 wpisać kwotę netto 40.930,11 zł ze znakiem minus i tym samym pomniejszyć podatek dochodowy za rok 2009 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. u. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 20 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem takich wierzytelności nieściągalnych, które uprzednio na podstawie art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została uprawdopodobniona.

Przy czym zgodnie z art. 14 ust. 1 ww. ustawy za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. u podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Natomiast przepis art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 20, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

1. postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadające stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo
2. postanowieniem sądu o:
   1. oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub
      
   2. umorzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, gdy zachodzi okoliczność, o której mowa w lit. a), lub
      
   3. ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, albo
3. protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.
   
   

W cytowanych przepisach art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dokonano ścisłego i wyczerpującego przedstawienia jakimi środkami można dokumentować nieściągalność wierzytelności. Jest to wyliczenie kompletne, co oznacza, że jakikolwiek inny dokument niż wymieniony w tym przepisie nie może skutecznie udokumentować faktu nieściągalności wierzytelności. Uznanie wierzytelności za nieściągalną może nastąpić wyłącznie w wymienionych przypadkach, stanowią one bowiem katalog zamknięty.

Udokumentowanie nieściągalności wierzytelności w inny sposób niż wskazany w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie skutkuje powstaniem prawa do zaliczenia ich wartości do kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym.

Dlatego też, z treści postanowień wydawanych przez właściwy organ powinno jasno wynikać, czy i w jakim zakresie roszczenia te zostały zaspokojone.

Z informacji przedstawionych przez Wnioskodawcę wynika, że przedmiotowa wierzytelność została wcześniej zaliczona do przychodów należnych, a jej nieściągalność została udokumentowana postanowieniem sądu stwierdzającym zakończenie postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku dłużnika. Uznać zatem należy, że dokument spełnia warunek określony w art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ponadto z informacji wynika, iż kwota 40.930,11 zł wskazana jako wierzytelność niezapłacona jest kwotą netto.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że Wnioskodawca nie może na podstawie przedmiotowego postanowienia sądu o upadłości wpisać (zaksięgować) do podatkowej księgi przychodów i rozchodów ze znakiem minus w poz. 07 (kol. 7 podatkowej księgi przychodów i rozchodów – „wartość sprzedanych towarów i usług”) kwoty 40.930,11 zł.

Jednakże podkreślić należy, że Zainteresowany ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wskazaną kwotę netto ujmując ją w podatkowej księdze przychodów i rozchodów po stronie kosztów (kol. 13 podatkowej księgi przychodów i rozchodów – „pozostałe wydatki”).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie informuje się, że wniosek w przedmiocie podatku od towarów i usług został rozstrzygnięty odrębną interpretacją indywidualną z dnia 26 listopada 2009 r. nr ILPP1/443-1060/09-4/AK.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. u. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.