INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 10 listopada 2009 r. (data wpływu 16 listopada 2009 r.) uzupełnionym w dniu 8 grudnia 2009 r. oraz w dniu 27 stycznia 2010 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 listopada 2009 r. został złożony wniosek uzupełniony w dniu 8 grudnia 2009 r. oraz w dniu 27 stycznia 2010 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Prowadzi Pani działalność gospodarczą, polegającą na wynajmie lokali i sprzedaży artykułów przemysłowych, z tego tytułu jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Na zakupionej w miejscowości M. działce buduje Pani wraz z mężem dom, na budowę którego został zaciągnięty kredyt. W 1998 r. w celu powiększenia działki, na której budowany jest dom nabyta została przyległa działka o pow. 3694 m² (nr 6/6). W roku 1999 dokupiona została jeszcze jedna działka gruntu o pow. 1695 m² (nr 6/10) przylegająca do poprzednio nabytych. Celem nabycia było powiększenie majątku prywatnego Pani i męża. W dniu nabycia działki były terenami rolniczymi, obecnie gmina przekwalifikowała przedmiotowe działki na działki budowlane. Z uwagi na kryzys i trudności finansowe postanowiła Pani wraz z mężem pozbyć się części majątku, aby w ten sposób polepszyć swoją sytuację materialną. Środki ze sprzedaży przeznaczone będą na spłatę kredytu i wykończenie domu. W celu łatwiejszej sprzedaży nie wyklucza się podziału większej działki na dwie mniejsze.

W piśmie uzupełniającym z dnia 27 stycznia 2010 r. (data wpływu do organu) wskazała Pani, że posiada jeszcze dwie działki budowlane przylegające do siebie i stanowiące jedną całość, na których buduje dom. W przeszłości w 1999 r. razem z mężem zakupiła Pani kamienicę w stanie surowym (same mury z dachem, bez okien, tynków wewnętrznych i ścianek działowych). Na zakup powyższej kamienicy zaciągnięty został również kredyt bankowy. Kamienicę nabyto z zamiarem wykończenia na dom mieszkalny dla Pani i męża i dorastających dzieci. W 2000 roku z uwagi na kłopoty finansowe zaplanowano sprzedaż kamienicy. Podzielono ją na części i „mocno obniżając cenę” dokonano sprzedaży kolejno: w 2001 roku dwóch części budynku o pow. 86m i 61m, w 2002 roku 147m, 51m i 78m, w 2003 część o pow. 87 metrów. Uzyskane ze sprzedaży pieniądze pozwoliły na spłacenie kredytów i wykończenie pozostałej części kamienicy ok. 226 metrów i w tej części kamienicy prowadzona jest przez Panią działalność gospodarcza.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy jeśli sprzeda Pani działki, czy będzie Pani zobowiązana do zapłacenia podatku od towarów i usług...

Pani zdaniem, przedmiotowe działki zostały zakupione na potrzeby własne bez zamiaru ich dalszej odsprzedaży, stanowiły majątek wspólny. Dlatego też nie może być uznana za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy sprzedaż majątku osobistego, który został nabyty nie w celu jego odsprzedaży, lecz spożytkowania na własne potrzeby. Na poparcie swojego stanowiska powołuje Pani wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie w wyroku z dnia 15 stycznia 2007 r., sygn. akt III SA/Wa 3885/2006) oraz wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 6 września 2006 r., sygn. akt I SA Wr 1254/05.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju (…).

Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, przy czym zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Pojęcia „podatnik” i „działalność gospodarcza”, na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i 2 o podatku od towarów i usług. Podatnikami - wg zapisu art. 15 ust. 1 - są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza, zgodnie z ust. 2 tego artykułu, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnika” te wszystkie podmioty, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto podatnikiem staje się również ten, kto wykonał czynność podlegającą opodatkowaniu jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy.

Natomiast według prawa unijnego, z mocy art. 4 ust. 2 VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej – ujednolicona podstawa wymiaru podatku (od 1 stycznia 2007 r. art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnotowego systemu podatku od wartości dodanej) działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców i osób świadczących usługi włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów. Za działalność gospodarczą uznaje się również wykorzystywanie, w sposób ciągły, własności dóbr materialnych lub niematerialnych do celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 4 ust. 3 VI Dyrektywy (art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347) państwa członkowskie mogą również uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie zawiera transakcje związane z działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 4 ust. 2 (art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE) w szczególności (…) dostawę działek budowlanych. Przez działkę budowlaną rozumie się każdą działkę nieuzbrojoną lub uzbrojoną, uznana za budowlaną przez państwa członkowskie. Opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej podlega, na podstawie art. 2 ust. 1 VI Dyrektywy (art. 2 ust. 1 lit. a Dyrektywy 2006/112/WE), dostawa towarów lub usług świadczona na terytorium kraju przez podatnika, który jako taki występuje.

Prawo wspólnotowe wskazuje zatem, ze podatnikiem podatku od towarów i usług może być każda osoba, która okazjonalnie dokonuje czynności opodatkowanych, przy czym czynności te winny być związane z działalnością zdefiniowaną jako działalność gospodarcza, tj. wszelką działalnością producentów, handlowców i osób świadczących usługi, włącznie z górnictwem i działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie majątku rzeczowego i wartości niematerialnych w celu uzyskiwania z tego tytułu dochodu (art. 4 ust. 3 VI Dyrektywy).

W świetle powyższego należy stwierdzić, iż podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym przypadku nieruchomości gruntowej jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie majątku w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek został nabyty na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności handlowej.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że planuje Pani wraz z mężem sprzedaż działek, które zostały nabyte w latach 1998 – 1999 na potrzeby własne. Ponadto, w przeszłości (w 1999 r.) dokonała Pani wraz z mężem zakupu kamienicy w stanie surowym z kredytu bankowego, a następnie po jej wykończeniu, w latach 2001-2003 dokonano zbycia kolejnych jej części. Dodatkowo wskazano, iż posiada Pani jeszcze 2 działki budowlane, na których buduje Pani dom.

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego w świetle powołanych przepisów prawa prowadzi do wniosku, iż zaplanowanej sprzedaży działek nie można uznać jako jednorazowego zbycia majątku prywatnego, albowiem ciąg zdarzeń i poczynione czynności przesądzają o uznaniu tych czynności faktycznych za działalność gospodarczą wykonywaną przez podatnika podatku od towarów i usług, zgodnie z art. 15 ust. 1 i ust. 2. Ponadto wskazany przez Panią powód sprzedaży działek (aktualny kryzys i kłopoty finansowe małżonków) oznacza przeznaczenie uzyskanych ze sprzedaży środków pieniężnych na potrzeby własne, jednak nie może w tym przypadku przesądzać o osobistym charakterze dokonanych czynności. Każdy bowiem podmiot prowadzący działalność gospodarczą, będącą źródłem utrzymania (głównym czy też dodatkowym) tego podmiotu, prowadzi ją właśnie po to, aby osiągać zyski i przeznaczać je na zaspokojenie m.in. osobistych potrzeb.

Zatem planowaną sprzedaż działek przeznaczonych pod zabudowę należy traktować jako dostawę towarów, która w oparciu o regulację zawartą w art. 5 ust. 1 ustawy podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów o usług, gdyż jest dokonywana przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Kryterium prowadzenia działalności gospodarczej nie wyłącza z grona podatników osób fizycznych, jeśli dokonują one dostawy towarów w sposób stały, zorganizowany i powtarzalny. Bez znaczenia pozostaje fakt, w jakim okresie wykonywana jest dana czynność, ani ilość dokonanych transakcji. Jeśli odpłatna dostawa towarów została dokonana przez osobę działającą, w rozumieniu ustawy, w charakterze podatnika i w okolicznościach wskazujących na działalność gospodarczą, to nawet, jeśli dokonano tych czynności bez zachowania warunków i form określonych przepisami prawa (np.: bez oficjalnego zarejestrowania działalności gospodarczej), to czynność taka podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów usług (art. 5 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług).

Reasumując, stwierdzić należy, że planowana przez Panią dostawa działek przeznaczonych pod zabudowę, będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu 22% stawką podatku od towarów i usług, bowiem zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy zwolniona od podatku jest jedynie dostawa terenów niezabudowanych innych niż budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Końcowo zauważyć należy, że niniejsza interpretacja przepisów prawa podatkowego dotycząca podatku od towarów i usług została wydana w Pani indywidualnej sprawie, jako że to Pani jest stroną wniosku. Z tych też względów współwłaściciel (mąż) gruntów, chcąc uzyskać interpretację indywidualną powinien wystąpić z odrębnym wnioskiem o jej udzielenie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska nr 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy Krajowe Biuro Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.