INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 kwietnia 2008r. sygn. akt III SA/Wa 2121/07 (data wpływu do tut. organu prawomocnego wyroku 1 lutego 2010r.) oraz wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 grudnia 2009r. sygn. akt I FSK 1334/08, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 lipca 2007r. (data wpływu 20 lipca 2007r.), uzupełnionym pismem z dnia 22 sierpnia 2007r. (data wpływu 28 sierpnia 2007r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT dostawy gruntu - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 lipca 2007r. został złożony przez Skarżącego wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług dostawy gruntu. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 22 sierpnia 2007r., będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 10 sierpnia 2007r. znak: IBPP2/443-7/07-1/EJ.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca nabył grunt (teren niezabudowany z przeznaczeniem pod zabudowę mieszkaniową) od Urzędu Miasta i Gminy, który sprzedawał grunt z własnych zasobów majątkowych. Grunt został nabyty do majątku osobistego przez osobę fizyczną poza obrotem gospodarczym (nie w ramach działalności gospodarczej). Jako osoba fizyczna Wnioskodawca nie jest podatnikiem podatku VAT. Podatek VAT przy nabyciu gruntu nie został odliczony.

W piśmie z dnia 22 sierpnia 2007r. Wnioskodawca dodatkowo wskazał, że nabył grunt z zamiarem wybudowania domu mieszkalnego, sprzedaż gruntu może nastąpić jeżeli stan finansów Wnioskodawcy nie zezwoli na przeprowadzenie inwestycji, wielkość nabytego gruntu jest niewielka, Wnioskodawca nie planuje podziału gruntu, ale go też nie wyklucza. Nabycia gruntu dokonano w 2007r., grunt w chwili obecnej jest niewykorzystywany.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Urząd Skarbowy potraktuje Wnioskodawcę jako podatnika VAT gdy dokona sprzedaży zakupionego gruntu i czy w przypadku sprzedaży Wnioskodawca zobowiązany będzie do pobrania i odprowadzenia podatku VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy, Urząd Skarbowy nie powinien traktować Wnioskodawcy jako podatnika podatku VAT przy sprzedaży zakupionego gruntu i w przypadku takiej sprzedaży czynność ta nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT.

W dniu 28 września 2007r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający z upoważnienia Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację znak: IBPP2/443-7b/07/EJ uznając, że stanowisko Wnioskodawcy w zakresie opodatkowania podatkiem VAT dostawy gruntu jest prawidłowe.

Wnioskodawca na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 28 września 2007r. znak: IBPP2/443-7b/07/EJ złożył skargę z dnia 19 listopada 2007r. (data wpływu 22 listopada 2007r.), w której wniósł o zmianę zaskarżonej interpretacji.

Wyrokiem z dnia 25 kwietnia 2008r. sygn. akt III SA/Wa 2121/07 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną stwierdzając, że skarga jest zasadna.

W dniu 1 lutego 2010r. wpłynął do tut. organu odpis prawomocnego wyroku WSA w Warszawie.

W ww. wyroku WSA stwierdził, iż spór w niniejszej sprawie sprowadza się w istocie do oceny skutków podatkowych – z punktu widzenia opodatkowania podatkiem od towarów i usług, opisanej przez Skarżącego we wniosku o pisemną interpretację hipotetycznej czynności polegającej na podziale nabytego przez niego gruntu i sprzedaży powstałych z tego podziału działek.

Wstępnie rozważenia wymaga to, czy istotnie – jak podnosi organ podatkowy w odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa oraz odpowiedzi na skargę – kwestia ta nie była przedmiotem zaskarżonej interpretacji, gdyż w końcowej części jej uzasadnienia organ ten „zwrócił tylko uwagę na skutki podatkowe dokonania podziału gruntu na mniejsze jednostki”.

W ocenie Sądu takie stwierdzenie organu nie zasługuje na akceptację.

Jak bowiem wynika z akt sprawy (k. 3 akt administracyjnych) organ podatkowy wezwał Skarżącego – w trybie art. 169 § 1 Ordynacji podatkowej – do uzupełnienia braków wniosku w zakresie wyczerpującego przedstawienia zdarzenia przyszłego poprzez wskazanie m. in. jaka jest wielkość nabytego gruntu oraz czy grunt ten planuje on podzielić na mniejsze nieruchomości gruntowe celem ich sprzedaży. Wezwanie to Skarżący wykonał, wskazując, że nabyty grunt jest niewielki oraz że nie planuje jego podziału, ale go też nie wyklucza.

W tej sytuacji nie można – jak czyni organ podatkowy – twierdzić, że kwestia podziału gruntu i sprzedaży powstałych z tego podziału działek nie jest elementem stanu faktycznego sprawy i jako taka nie podlega ocenie prawnej organu.

Skoro zatem organ podatkowy wezwał Skarżącego do wskazania czy planuje podzielić grunt na mniejsze nieruchomości gruntowe celem ich sprzedaży, a tenże z wezwania tego się wywiązał, to również w kontekście tej okoliczności organ ten powinien był ocenić stanowisko Skarżącego w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług dostawy gruntu.

Tym samym uznać należy, że interpretacja, o której udzielenie Skarżący wystąpił dotyczy w istocie opodatkowania tym podatkiem sprzedaży działek w dwóch wariantach, tj. w całości lub w części.

Badając – przy tak przedstawionym stanie faktycznym – zgodność z prawem zaskarżonej interpretacji Sąd zważył, że kwestia opodatkowania podatkiem od towarów i usług sprzedaży działek była przedmiotem analizy Naczelnego Sądu Administracyjnego w składzie siedmiu sędziów (wyrok z 29 października 2007r. sygn. akt I FPS 3/07).

Skład orzekający w niniejszej sprawie podzielając powyższe poglądy, przy rozstrzyganiu tej sprawy uwzględnił wskazane przez Naczelny Sąd Administracyjny kryteria ustalenia, czy dana działalność jest działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Na tej podstawie Sąd stwierdził, że prawidłowa jest konkluzja Ministra Finansów, iż planowana sprzedaż gruntu z majątku osobistego Skarżącego nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Skarżący nie nabył tego gruntu z zamiarem jego dalszej odsprzedaży, lecz jak sam przyznał, do celów osobistych (budowa domu mieszkalnego). Do sprzedaży gruntu może dojść wskutek braku środków na przeprowadzenie inwestycji. Skarżący nie planuje podziału gruntu, choć go też nie wyklucza.

Z tak przedstawionego stanu faktycznego, w ocenie Sądu, organ podatkowy prawidłowo wywiódł, że brak zamiaru odsprzedaży gruntu w momencie jego nabycia wyklucza przyjęcie, iż Skarżący z tytułu sprzedaży gruntu stanie się podatnikiem podatku od towarów i usług z racji prowadzenia działalności handlowej. Nie jest bowiem działalnością handlową sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, lecz spożytkowania na cele własne.

Sąd uznał natomiast, iż błędne jest stanowisko Ministra Finansów, zgodnie z którym do zakwalifikowania sprzedaży działek jako działalności gospodarczej dojdzie wówczas, gdy Skarżący dokona podziału gruntu na mniejsze jednostki i sprzeda pierwszą z nich. W tym m.in. ujawnia się, zdaniem organu, zamiar powtarzania przez Skarżącego czynności sprzedaży działek, składających się na istotę prowadzenia działalności. Tymczasem okolicznością przesądzającą o statusie podatnika nie może być – tak jak to przyjęto w zaskarżonej interpretacji – ani sam fakt podziału gruntu na odrębne działki, ani też ilość zawartych umów sprzedaży. Również badanie zamiaru Skarżącego dopiero na etapie sprzedaży – podzielonych w tym celu – działek nie znajduje umocowania w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Działalnością gospodarczą – w rozumieniu tego przepisu – będzie sprzedaż nieruchomości (prowadzona w ramach działalności handlowej), które zostały nabyte z zamiarem ich późniejszego zbycia. W takiej bowiem sytuacji decydujące znaczenie ma sfera woli i zamiaru konkretnego podmiotu w chwili nabycia nieruchomości, a nie w momencie późniejszej ich sprzedaży. Innymi słowy zamiar częstotliwego wykonywania czynności (tu: sprzedaż działek) ujawniony być musi już w momencie nabycia towaru, a nie w momencie jego sprzedaży.

Reasumując Sąd stwierdził, że prawidłowe jest stanowisko Skarżącego sprowadzające się do tego, że planowana sprzedaż gruntu – zarówno w jednej części, jak i w kilku mniejszych, nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Natomiast organ podatkowy kwestionując to stanowisko, w części dotyczącej oceny skutków podatkowych podziału tego gruntu (a w dalszej kolejności jego sprzedaży) naruszył przepis prawa materialnego, tj. art. 15 ustawy o VAT, dokonując błędnej jego wykładni.

Od powyższego wyroku Minister Finansów reprezentowany przez pełnomocnika złożył skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Wyrokiem z dnia 8 grudnia 2009r. sygn. akt I FSK 1334/08 skarga kasacyjna została oddalona.

NSA zwrócił uwagę na to, że podział gruntu przeznaczonego na cele budowlane na mniejsze działki nie musi wskazywać na zamiar sprzedaży działek w sposób częstotliwy w celach handlowych. Takie działania mogą mieć na celu jedynie ułatwienie zbywcy sprzedaży stanowiących jego majątek prywatny działek i uzyskanie za nie wyższej ceny, co jest ekonomicznie uzasadnione.

Trafny zatem jest w ocenie NSA, pogląd WSA w Warszawie, który uznał, iż organ podatkowy dokonał w niniejszej sprawie błędnej wykładni przepisu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. NSA stwierdził także, iż organ ponownie rozpoznając sprawę powinien wydać kolejną interpretację prawa podatkowego, w której uwzględni ocenę prawną Sądu.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność była przedmiotem zaskarżenia.

Mając powyższe na uwadze, jak i również obowiązujący stan prawny stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Przy czym, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, iż do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Podatnikiem podatku od towarów i usług staje się ten, kto dokonuje danej czynności, będącej dostawą towarów lub świadczeniem usług w ramach tej działalności rozumianej jako działalność producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika, czy wykonującego wolny zawód. Innymi słowy, jeśli dana czynność, wykonana została poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika czy wykonującego wolny zawód, to z tytułu wykonania takiej czynności dany podmiot nie może być uznany za podatnika podatku VAT i to bez względu na to, czy czynność tę wykonał jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy, czy też wielokrotnie.

Działanie poza zakresem działalności gospodarczej występuje w sytuacji, gdy przedmiotem sprzedaży jest majątek prywatny danej osoby. Majątek taki został bowiem nabyty na własne potrzeby danej osoby, a nie z przeznaczeniem do działalności handlowej, a zatem jego sprzedaż zarówno w całości, jak i w częściach, jednemu lub wielu nabywcom, z zyskiem lub bez, nie może być uznana za działalność handlową ze skutkiem w postaci uznania tej osoby za podatnika podatku VAT.W przypadku działalności gospodarczej w zakresie handlu zamiar częstotliwego wykonywania czynności ujawniony być musi już w momencie nabycia towaru, a nie w momencie jego sprzedaży. Brak takiego zamiaru wyklucza możliwość uznania danego podmiotu za podatnika podatku od towarów i usług.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca nabył grunt (teren niezabudowany z przeznaczeniem pod zabudowę mieszkaniową) od Urzędu Miasta i Gminy, który sprzedawał grunt z własnych zasobów majątkowych. Grunt został nabyty do majątku osobistego przez osobę fizyczną poza obrotem gospodarczym (nie w ramach działalności gospodarczej). Jako osoba fizyczna Wnioskodawca nie jest podatnikiem podatku VAT. Podatek VAT przy nabyciu gruntu nie został odliczony. Wnioskodawca wskazał, że nabył grunt z zamiarem wybudowania domu mieszkalnego, sprzedaż gruntu może nastąpić jeżeli stan finansów Wnioskodawcy nie zezwoli na przeprowadzenie inwestycji, wielkość nabytego gruntu jest niewielka, Wnioskodawca nie planuje podziału gruntu, ale go też nie wyklucza. Nabycia gruntu dokonano w 2007r., grunt w chwili obecnej jest niewykorzystany.

Z przedstawionych przepisów wynika więc, że jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży ze swojego majątku prywatnego nieruchomości gruntowej w całości, lub ewentualnie w kilku mniejszych działkach, transakcja taka nie może być uznana za działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zatem planowana sprzedaż gruntu z majątku osobistego – zarówno w jednej części, jak i w kilku mniejszych nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

Tym samym Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do pobrania i odprowadzenia podatku VAT od tych transakcji.

W konsekwencji powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.